لباس هاي محلي
لباس‌هاى محلى، استان سيستان وبلوچستان
مهرستان آنلاین: شکل پوشش گروه‌هاى انسانى ارتباط مستقيمى با شرايط اقليمى، فرهنگى و قومى هر منطقه دارد. همچنين پوشاک معرف ذوق و هنر، آداب و سنت‌هاى جوامع بشرى بوده است. يکى از موضوعاتى که پيش از همه توجه انسان را در بدو ورود به سيستان و بلوچستان جذب مى‌‌کند تنوع رنگ در پوشاک است. البته اين تنوع رنگ در بسيارى از نقاط ايران به ويژه در ميان ايل قشقايى، شاهسون و کرد نيز مشهود است. لباس مردان بلوچ عبارت از پيراهن يقه باز، لباده بلند، دستار سفيد، کمربند ضخيم و جفت جوراب دستبافت است. کفش مردها از کفش‌هاى مخصوصى است که نوک آن به طرف بالا برگشته است و عقيده دارند که اين کفش‌ها آنها را در راه رفتن چابک کرده و در حرکت موجب زحمت آنها نمى‌شود. لباده بلوچى يک پوشش ساده‌اى است که گاهى دو طرف جلوى آن به وسيلهٔ ابريشم‌دوزى (چشمه کارى) تزئين مى‌شود. بلوچ‌ها عمامه يا دستار را دور سر خود مى‌پيچند، ولى يک طرف آن را از پشت سر به حدى که تا ميان پشت آنها مى‌رسد، آويزان مى‌کنند. گفته مى‌شود در موقع اسب‌سوارى باد آن را بلند کرده و اسب از سايهٔ آن به سرعت خود مى‌افزايد. شلوار آنها غالباً از پارچه نازک و سفيد است که پارچه‌هاى آن را در جوراب مى‌گذارند و در اين حالت به کردها شباهت زيادى دارند. لباس زنان بلوچ پيراهن بلند با يقه باز است و آن را با دستار بزرگى مى‌پوشاند. کفش زن‌ها شبيه به کفش مردها است، زنان بلوچ بسيار فعال و چابک و زحمت‌کش هستند.
لباس محلي
به طوركلي عوامل موثر بر فرم لباس ها درجوامع مختلف عبارتند از: 1- شرايط جغرافيايي و محيطي و آب و هوا 2- نحوه زندگي و اسكان و اوضاع اجتماعي 3- جنگ ها و اوضاع سياسي و نوع حكومت 4- شرايط و اوضاع اقتصادي و پيشرفت هاي تكنولوژي 5- اعتقادات مذهبي و آداب و رسوم 6- نظام طبقاتي حاكم بر جامعه 7- روابط فرهنگي, اقتصادي و سياسي با سرزمين هاي مجاور.پوشاك ايرانيان در زمان 550 قبل از ميلاد تا دوران جنگ هاي صليبي، ادامه لباس بابلي ها و آشوري ها و بسيارمتنوع و گوناگون بود. آن ها لباسي به نام «كنديس» به تن مي كردند كه از پشم، كتان و ابريشم تهيه مي شد. كنديس موجود در اين دوران لباسي بود با آستين هاي گشاد كه به صورت پيلي هايي منظم در پشت بازو قرار مي گرفت. دامن اين لباس در جلو شكم يا در زير پهلوها چين مي خورد و به شكل پيلي هايي منظم در مي آمد. در زير اين لباس، پيراهن و شلوار زير و جوراب مي پوشيدند. براساس اعتقاد پژوهش گران، اين نخستين باراست كه در تاريخ، لباس زير، آن هم از نوع دوخته شده آن مطرح شده است. البته دراين زمينه ترديدهايي نيز مطرح شده ولي آن چه مسلم است اين كه در 1350 قبل از ميلاد به شهادت آثاري كه از تمدن عيلامي به دست آمده، ايرانيان «لباس كامل» به تن مي كرده اند. لباس كامل متشكل از يك دامن بلند و تن پوشي با آستين هاي بلند بوده كه بر تن پيكره هاي پادشاهان و ملكه هاي عيلامي يافت شده است. مردان بلند پايه اجازه داشتند كنديس بر تن كنند كه آن را نيز پادشاه هديه مي داد. كنديس به رنگ بنفش مايل به آبي بود و تزييناتي به رنگ سفيد و نقره اي داشت در حالي كه كنديس گروه هاي اجتماعي پايين تر، سرخ رنگ بود. اين رنگ قرمز ساردي نام داشت و از شكوفه هاي درخت سانديكس گرفته مي شد. بعدها رداهايي از ابريشم و پشم به رنگ هاي گوناگون عرضه شد. ليكن رنگ هاي قرمز، زرد و آبي تيره از محبوبيت بيش تري برخوردار بودند. بنفش و آبي تيره از رنگ هاي سلطنتي به شمار مي رفت و قهوه اي رنگ ويژه سوگواري بود. درايران قبل از ميلاد، پادشاه؛ شالي از پارچه طلا و همسرش كمربندي از طلا كه به آن كيف پول خود را مي آويخت، به كمر مي بستند. گفته شده است كه عايدي شهرها، به عنوان «پول توجيبي» از سوي برخي از پادشاهان به همسرانشان بخشيده مي شد. دريك نقش، تصويري از شاه باستاني ايران نشان داده شده است با ردايي به رنگ بنفش با برودري دوزي از نخ هاي طلا و مزين به جواهر. بعدها كند يس جاي خود را به كتي داد كه روي شلوار پوشيده مي شد و به طور يقين منشاء كت و شلوار استاندارد امروزي مردان بوده است. درايران باستان، كفش را از چرم نرم به رنگ زرد و به شكل پا مي ساختند كه تا مچ پا را مي پوشاند و به وسيله دكمه و تسمه هايي ...
لباس هاي محلي ايران از ديرباز تا اكنون
پوشش زن و مرد در محدوده سرزميني كه امروزه ايران ناميده ميشود ازجمله مسايلي است كه از دوران باستان در اين محدوده داراي اهميت بوده و در شرع مقدس اسلام نيز برآن تأكيد بسيار شده است. پوشش ايراني از ابتداي تاريخ باستاني اين كشور تا كنون دست خوش تحولات جدي نشده و مفهوم پوشش از زمان باستان به اين سو در فرهنگ ايراني حفظ شده است. بررسي پوشاك از اين لحاظ اهميت دارد كه مي‌توان اطلاعاتي دررابطه با سير تحول تاريخي, زيبا شناسي, اعتقادات, طبقات اجتماعي و پيشرفت صنعت به ويژه نساجي و پارچه بافي يك قوم يا تمدن كسب كرد. به طوركلي عوامل موثر بر فرم لباس‌ها درجوامع مختلف عبارتند از: 1- شرايط جغرافيايي و محيطي و آب و هوا 2- نحوه زندگي و اسكان و اوضاع اجتماعي 3- جنگ‌ها و اوضاع سياسي و نوع حكومت 4- شرايط و اوضاع اقتصادي و پيشرفت‌هاي تكنولوژي 5- اعتقادات مذهبي و آداب و رسوم 6- نظام طبقاتي حاكم بر جامعه 7- روابط فرهنگي, اقتصادي و سياسي با سرزمين‌هاي مجاور.پوشاك ايرانيان در زمان 550 قبل از ميلاد تا دوران جنگ‌هاي صليبي، ادامه لباس بابلي‌ها و آشوري‌ها بسيارمتنوع و گوناگون بود. آنها لباسي به نام «كنديس» به تن مي‌كردند كه از پشم، كتان و ابريشم تهيه مي‌شد. كنديس موجود در اين دوران لباسي بود با آستين‌هاي گشاد كه به صورت پيلي‌هايي منظم در پشت بازو قرار مي‌گرفت. دامن اين لباس در جلو شكم يا در زير پهلوها چين مي‌خورد و به شكل پيلي‌هايي منظم در مي‌آمد. در زير اين لباس، پيراهن و شلوار زير و جوراب مي‌پوشيدند. براساس اعتقاد پژوهش گران، اين نخستين باراست كه در تاريخ، لباس زير، آن هم از نوع دوخته شده آن مطرح شده است. البته دراين زمينه ترديدهايي نيز مطرح شده ولي آن چه مسلم است اين كه در 1350 قبل از ميلاد به شهادت آثاري كه از تمدن عيلامي به دست آمده، مردم آن منطقه «لباس كامل» به تن مي‌كرده اند. لباس كامل متشكل از يك دامن بلند و تن پوشي با آستين‌هاي بلند بوده كه بر تن پيكره‌هاي پادشاهان و ملكه‌هاي عيلامي يافت شده است. مردان بلند پايه اجازه داشتند كنديس بر تن كنند كه آن را نيز پادشاه هديه مي‌داد. كنديس به رنگ بنفش مايل به آبي بود و تزئيناتي به رنگ سفيد و نقره‌اي داشت در حالي كه كنديس گروه‌هاي اجتماعي پايين تر، سرخ رنگ بود. اين رنگ قرمز ساردي نام داشت و از شكوفه‌هاي درخت سانديكس گرفته مي‌شد. بعدها رداهايي از ابريشم و پشم به رنگ‌هاي گوناگون عرضه شد. ليكن رنگ‌هاي قرمز، زرد و آبي تيره از محبوبيت بيش تري برخوردار بودند. بنفش و آبي تيره از رنگ‌هاي سلطنتي به شمار مي‌رفت و قهوه‌اي رنگ ويژه سوگواري بود. درايران قبل از ميلاد، پادشاه؛ شالي از ...
14-مشاغل خانگي (دوخت لباس هاي محلي)
دوخت لباس هاي محلي لباس هاي سنتي و محلي عشاير ايران بسيار متنوع مي باشد؛ لباس هاي فوق از پارچه هايي با رنگ هاي شاد و جواهرات بدل و پولك تهيه مي شود. براي تهيه اينگونه لباس ها ابتدا بايد پارچه اي با عرض 150 سانتي متر و به طول 5 متر تهيه كرده و به صورت دامن چين دار دوخته شود. سپس بلوزي كه بلندي آن تا پايين دامن كشيده شود تهيه نمود؛ لازم بذكر است كه جهت تهيه روسري از پارچه هاي تور به رنگ هاي متفاوت استفاده ميشود و براي محكم نگهداشتن آن از پارچ هاي به رنگ متضاد روسري به بلندي 2متر و عرض 10 سانتيمتر تهيه و اطراف آن دوخته مي شود؛ در مرحله آخر پايين دامن، بلوز و اطراف روسري و هدبند، بوسيله پولك ها، مرواريد، مهره و مليله هاي رنگي تزئين مي شود. الزامات يا مقدمات مورد نياز جهت راه اندازي شغل: طي كردن دوره آموزشي به مدت 2 ماه و تهيه وسايل مورد نياز مانند پارچه، قيچي، چرخ خياطي، نخ، پولك، مهره، مليله و … ويژگي هاي متصدي شغل: طي كردن دوره آموزشي به مدت 2 ماه (300 ساعت) و داشتن علاقه، دقت و ابتكار عمل. نيازمندي هاي آموزشي شغل: 1- آشنايي مقدماتي با ابزار كار به صورت تئوري و به مدت 2 ساعت، 2- روش تهيه الگو جهت دوخت بلوز به صورت عملي و به مدت 10 ساعت، 3- آموزش دوخت بلوز به صورت عملي و به مدت 70 ساعت، 4- آموزش دوخت دامن به صورت عملي و به مدت 8 ساعت، 5- آموزش دوخت روسري و هد بند به صورت عملي و به مدت 10 ساعت، 6- آموزش دوخت پولك، مهره، مليله، منجاق و … به صورت عملي و به مدت 200 ساعت. برآورد تعداد فرصت هاي شغلي جديد: لباس هاي محلي عشايري از جمله لباس هايي است كه حتي افراد شهرهاي مختلف جهت تنوع و به صورت مد نيز استفاده مي كنند لذا با استفاده از تزئين هاي متفاوت مي توان تقاضا را بيشتر كرد. بررسي قابليت افزايش ظرفيت شغلي: از آنجا كه عده زيادي از هموطنان ما، عشاير مي باشند و خواستار لباس هاي محلي خود هستند، لذا پيش بيني مي شود تعداد 50 كارگاه با ظرفيت 250 نفر راه اندازي شود (هر كارگاه 5 نفر). برآورد هزينه راه اندازي شغل: رديف امكانات مورد نياز سرمايه ثابت سرمايه در گردش قيمت 1 پارچه ، نخ ، پولك ، منجاق ، مليله * 000/000/3 2 چرخ خياطي ، قيچي * 000/000/2 3 كرايه مكاني به مساحت 12متر * 000/000/15 4 مزد افراد ( هر نفر 000/500 ريال ماهانه ) * 000/000/30 5 هزينه هاي پيش بيني نشده « تورم ساليانه » * 000/000/1 جمع (برآورد هزينه در سال ۱۳۸۲) 000/000/51 برآورد مدت زمان مورد نياز جهت راه اندازي شغل: بعد از طي كردن دوره آموزشي به مدت 2 ماه و تهيه امكانات مورد نياز، مي توان كار فوق را راه اندازي نمود. نتايج حاصل از راه اندازي شغل: 1- نتايج اقتصادي شامل بهبود شرايط اقتصادي ...
مشاغل خانگي (دوخت لباس هاي محلي)
دوخت لباس هاي محلي لباس هاي سنتي و محلي عشاير ايران بسيار متنوع مي باشد؛ لباس هاي فوق از پارچه هايي با رنگ هاي شاد و جواهرات بدل و پولك تهيه مي شود. براي تهيه اينگونه لباس ها ابتدا بايد پارچه اي با عرض 150 سانتي متر و به طول 5 متر تهيه كرده و به صورت دامن چين دار دوخته شود. سپس بلوزي كه بلندي آن تا پايين دامن كشيده شود تهيه نمود؛ لازم بذكر است كه جهت تهيه روسري از پارچه هاي تور به رنگ هاي متفاوت استفاده ميشود و براي محكم نگهداشتن آن از پارچ هاي به رنگ متضاد روسري به بلندي 2متر و عرض 10 سانتيمتر تهيه و اطراف آن دوخته مي شود؛ در مرحله آخر پايين دامن، بلوز و اطراف روسري و هدبند، بوسيله پولك ها، مرواريد، مهره و مليله هاي رنگي تزئين مي شود. الزامات يا مقدمات مورد نياز جهت راه اندازي شغل: طي كردن دوره آموزشي به مدت 2 ماه و تهيه وسايل مورد نياز مانند پارچه، قيچي، چرخ خياطي، نخ، پولك، مهره، مليله و … ويژگي هاي متصدي شغل: طي كردن دوره آموزشي به مدت 2 ماه (300 ساعت) و داشتن علاقه، دقت و ابتكار عمل. نيازمندي هاي آموزشي شغل: 1- آشنايي مقدماتي با ابزار كار به صورت تئوري و به مدت 2 ساعت،2- روش تهيه الگو جهت دوخت بلوز به صورت عملي و به مدت 10 ساعت، 3- آموزش دوخت بلوز به صورت عملي و به مدت 70 ساعت، 4- آموزش دوخت دامن به صورت عملي و به مدت 8 ساعت، 5- آموزش دوخت روسري و هد بند به صورت عملي و به مدت 10 ساعت، 6- آموزش دوخت پولك، مهره، مليله، منجاق و … به صورت عملي و به مدت 200 ساعت. برآورد تعداد فرصت هاي شغلي جديد: لباس هاي محلي عشايري از جمله لباس هايي است كه حتي افراد شهرهاي مختلف جهت تنوع و به صورت مد نيز استفاده مي كنند لذا با استفاده از تزئين هاي متفاوت مي توان تقاضا را بيشتر كرد. بررسي قابليت افزايش ظرفيت شغلي: از آنجا كه عده زيادي از هموطنان ما، عشاير مي باشند و خواستار لباس هاي محلي خود هستند، لذا پيش بيني مي شود تعداد 50 كارگاه با ظرفيت 250 نفر راه اندازي شود (هر كارگاه 5 نفر). برآورد هزينه راه اندازي شغل: رديف امكانات مورد نياز سرمايه ثابت سرمايه در گردش قيمت1 پارچه ، نخ ، پولك ، منجاق ، مليله * 000/000/32 چرخ خياطي ، قيچي * 000/000/23 كرايه مكاني به مساحت 12متر * 000/000/154 مزد افراد ( هر نفر 000/500 ريال ماهانه ) * 000/000/305 هزينه هاي پيش بيني نشده « تورم ساليانه » * 000/000/1جمع (برآورد هزينه در سال ۱۳۸۲) 000/000/51 برآورد مدت زمان مورد نياز جهت راه اندازي شغل: بعد از طي كردن دوره آموزشي به مدت 2 ماه و تهيه امكانات مورد نياز، مي توان كار فوق را راه اندازي نمود. نتايج حاصل از راه اندازي شغل: 1- نتايج اقتصادي شامل بهبود شرايط اقتصادي خانواده و كاهش بيكاري،2- نتايج فرهنگي شامل ...
لباس محلی
روزي در هراس بوديم كه مبادا لباسهاي بومي لرستان فراموش شود و ديگر بر تن هيچ زن لري «سرداري» و بر تن هيچ مرد لري «شال و ستره» نبينيم، گويا امروز همان روزي است كه از آن در هراس بوديم و لباسهاي محلي اين مرز و بوم را به دستان تاريخ سپرديم. به گزارش مهر، همه افسانه‌ها و پيشينه مردمان ديار لرستان با آداب و رسوم و پوششي پيوند خورده است كه اگر در ايران اسلامي بي نظير نباشد، ميشود گفت كم‌نظير و تكرارنشدني است.پوشاك مردم لرستان در نهايت زيبايي و سادگي نمادي از پوشش اصيل اسلامي است كه امروز جز در برخي مناطق روستايي و عشايري شايد ديگر نتوان نشاني از آن يافت.پوشاك زنان لر بنا به موقعيت اجتماعي، اقتصادي و از طرفي شرايط سني از ويژگيهاي مشخصي برخوردار است به طوري كه پوشاك زنان جوان لر با پارچه‌هاي الوان در رنگ‌ها و طرح‌هاي شاد با سربندهاي زيبا و رنگي است و زنان مسن‌تر پارچه‌هايي به رنگ تيره با طرح‌هاي ساده و سربندي سياه و سفيد را ترجيح مي‌دهند.روسري‌هاي زنان لر كه در زبان محلي به آن «گل وني» مي‌گويند علاوه بر پوشيده بودن، زيبايي خاصي به زنان لر مي‌دهد.«تره» و «گل وني» سرپوش ابريشمي مخصوصي است كه زنان لر به سر مي‌بندند و به لري آن را «ساوه» مي‌گويند. «تره» را در حالت عادي و در روزهاي معمولي مي‌بندند ولي زنان لرستاني براي شركت در مراسم جشن و سور، نوعي از آن را به نام «گل وني» كه رنگين است روي تره مي‌بندند.در طرح اين روسري‌ها كه به طور معمول از جنس ابريشم هستند نقش‌ها و رنگ‌هاي مختلف به كار رفته كه با گره خاصي به دور سر پيچيده شده و گوشه‌هاي آن هم به صورت آويزان بر پشت سر قرار مي‌گيرد.پيراهن زنان لر داراي برشي ساده، بلند و گشاد با طرح‌هاي گلدار و رنگ‌هاي متنوع است. لباس زنان لر داراي قسمت‌هاي مختلفي چون «كلنجه»، «سرداري» يا «كمرچين» و «جليقه» است.«كلنجه» كت مخملي است كه بر روي پيراهن زنان لر پوشيده ميشود و يقه و لبه‌هاي دم آستين و دور شكاف آن يراقدوزي و نواردوزي شده است.«سرداري» كه پوششي است بلند تا به پشت پا، جلوي آن بدون دكمه است با آستيني تا آرنج كه اغلب از مخمل با رنگ‌هاي مشكي، سبز و قرمز تهيه ميشود. دوره‌هاي آستين و دامن آن به پهناي دو تا سه انگشت يراقدوزي و نواردوزي شده است.«كت» كه نيم‌تنه را مي‌پوشاند، نواردوزي ندارد و با دكمه در جلو بسته ميشود. «جليقه» كه هميشه باز است و دكمه ندارد و در قسمت جلوي آن يراقدوزي و سكه‌دوزي شده است.شلوار يا به زبان محلي لرستان «شاوال» عبارت است از زير جامه‌اي ليفه‌دار يا كمري‌دار به مدل شلوارهاي كردي از پارچه‌هاي الوان رنگي كه زير پيراهن مي‌پوشند.شلوار ...
صنايع دستي -لباس محلي
صنايع دستي -لباس محلي لباس هاي محلي براساس نوع به دودسته مردانه و زنانه تقسيم مي شوند. لباس هاي محلي مردان بختياري : لباس هاي مردانه شامل: كلاه نمـدي، شلوار گشـــاد، چوغـا، گيـــوه ، شال و پاپيــچ مي باشدكه تقريباً اين پوشش در تمام استان براي تمام قوميت يكسان مي باشد. ليكن در نحوه به كارگيري مواداوليه متفاوت مي باشد. مثلاً در مورد افراد متمول بختياري از كلاه هاي كركي بلند موسوم به كلاه خسروي يا شلوار گشاد (دبيت حاج علي اكبري) و چوغا كيارسي از ممتازتيرن انواع آن مي باشد استفاده مي كنند. لكن در مورد طبقات پائين تر جامعــــه از مواداوليــه ارزان تر استفاده مي گردد. قدمت اين لباس به دوران صفــــــويه بر مي گردد. لباس هاي محلي زنان بختياري : از زمان هاي قديم تاكنون در برش دوخت و طراحي اين لباس تغيير زيادي حاصل نشده است، فقط نوع پارچه آن متفاوت است. البته لباس هاي محلي مناطق مختلف استان تفاوت هايي جزئي دارد، ليكن زيباترين لباسهاي محلي متعلق به البسه بختياري مي باشد. از ويژگيهاي اين لباس مي توان به همرنگ بودن آن با طبيعت سرسبز و خرم استان اشاره كرد كه اغلب از رنگ هاي شاد و دلنواز توليد مي گردد و هم ان امكان را فراهم مي سازد تا هر كس با هر بودجــه و درآمدي مي توانــــد بستــه به مرغوبيت پارچـه و ميزان كارهاي انجــام شده بر روي لبـــاس ( گلدوزي، سكه دوزي، منجوق دوزي، مليله يا سرمه دوزي) تهيه و استفاده نمايد. مشخصات لباس هاي محلي زنان بختياري: 1. شولار (showlar)يا شلوار قري كه اغلب از پارچه هاي مخمل به طول 7 الي 8 متر تهيه مي شود و اين مقدار پارچه را با مهارت و ذوق خاصي چين مي دهند تا به اندازه دور كمر شخص موردنظر شود و بلنداي آن تا روي پا مي باشد و مي توان دامن آن را با يراق هاي رنگي تزئين كرد. 2. يل (Yal)كت كوتاهي است كه به جاي پيراهن مي پوشند . اين كت از پارچه هاي گران قيمت تهيه و پائين آن داراي چين و پليسه است. زنان متمول جامعه بختياري به واسطه ارتباط با شهرهاي بزرگ و بعضاً اروپا اين كت را به جاي جوه براي خود انتخاب كرده اند و درواقع كت وجه تمايزي بين زنان متمول و زنان كم درآمد بوده است. 3. جوه (Joveh)يا پيراهن كه از پارچه هاي الوان و زري است و داراي برش ساده و بلنداي آن تا بالاي زانو است كه در طرفين هم دو چاك بلند دارد و آستين آن بلند است. 4. جليقهكه بر روي پيراهن پوشيده مي شود و اكثراً از پارچه هاي مخمل تهيه مي شود و روي آن را با سنگ هاي رنگي نيمه قيمتي و يا پولك و منجوق رنگي تزئين مي كنند. 5. لچك (Lachak)يا كلاه كه با دو بند زير گلو بسته مي شود و بيشترين تزئين لچك از سنگهاي ...
لباس محلي مازندراني
تن پوش زنان شليته يا چرخي شلوار، تمبون قمبلي : دامن پرچين و كوتاهي است از جنس پارچه ابريشمي و كتان هاي ظريف يك رنگ كه معولا" دورادور لبه پايين آن را با نوار سياه رنگي تزيين مي كردند و به آن سياهيك مي گويند.در تنديس هاي به دست آمده از دور اشكانيان مجسمه زني با شليته اي بلند و پيراهني نيمه كوتاه وجود دارد. در حال حاضر از شليته اي هنگام جشن ها و براي رقص ها ي محلي استفاده مي شود. تمبان تنگه تمبان يا پشمبال : نوعي شلوار با الگوي ساده به رنگ تيره معمولا" از جنس پارچه اي سنتي كرباس و يا از جنس پارچه هاي تهيه شده از بازار به نام دبيت حاج اكبري است.در چين كمر تمبان به جاي كش، نوار بلند كتاني يا كج استفاده مي شود. نيم ساق :نيم ساق هم نوعي شلوار تنگ به رنگ هاي سبز ، سفيد يا سرخ از جنس ابريشم يا مخمل است كه آن را معمولا" دختران و زنان جوان در زير پيراهن مي پوشند.. جومه:پيراهن و دامن يك سره از شانه تا زير زانو است جنس اين پيراهن معمولا" كتان يا چيت است. نيم تنه:اين جليقه به شكل جليقه هاي مردانه با يقه هفت يا گرد و جلو باز است و چند دكمه مي خورد . قسمت جلويي آن از پارچه پشمي و پشت آن آستري است .گاه جليقه را از جنس مخمل سرخ يا زرد و آراسته به سكه و پول هاي قديمي تزيين مي كنند در محل هزار جريب به اين جليقه سيمپوش مي گويند. كليجه : كتي بلند و معمولا" از جنس مخمل رنگي همراه با يراق دوزي وسكه هاي عراقي و رضاشاهي است كه در زمستان استفاده مي شود. اين كت آستين ساده بلند دارد. نوع ديگر آن با آستيني كه تا روي آرنج مي رسيد به نام چكبن شناخته مي شد. چادر شو : چادر شب مربع شكلي را سه گوش كرده دور كمر در پشت گره مي زنند.هنگام عروسي سر و چهر عروس را با آن مي پوشانند. جنس چادر شب د رخانواده هاي اعيان از ابريشم است و مردم عادي چادر شب هايي ازجنس كج ( ابريشم درجه 3 ) و يا مخلوطي از ابريشم و كج استفاده مي كنند. سرپوش زنان چارقد: روسري چهارگوش با رنگ روشن و گل دار از جنس وال، ململ، چيت و يا ابريشم است. از رنگ روشن چارقد همراه با آرايه هاي نقره اي به نام سرچنگك در محل شقيقه ها ، در جشن ها استفاده مي شود. مندل : سربندي است از جنس كتان كه آن را سه گوشه و روي چارقد استفاده مي كنند مندل بيشتر هنگام كشاورزي و كارهاي روزمره استفاده مي شود. سراقوچ:نوعي كلاه زنانه است از پارچه نخي و يا الگويي مشابه كلاه نوزاد كه براي نگهداري گيسوان بافته شده به كار مي رود. لبه اين كلاه را چين كش مي كنند. گيس بند يا موباف: بند نازكي است كه آن را با رشته هاي تابيده شده از نخ برن كه معمولا" سفيد رنگ استتهيه مي كنند. از گيس بند براي بستن گيسوان بافته شده استفاده مي شود. پاپوش زنان جوراب: ...
لباس محلی زنان کهکیلویه وبویراحمد...
لباس محلی زنان کهکیلویه وبویراحمد... ياسوج - استان چهار فصل کهگيلويه و بويراحمد به خاطر برخورداري از طبيعتي زيبا و بکر، علاوه بر زيبايي هاي طبيعي از جلوه اي خاص در پوشاک زنان اين ديار نيز برخوردار است. پوشاک و لباس محلي زنان ازجمله جذابيت هاي بومي استان کهگيلويه و بويراحمد به شمار مي آيدبه طوري که هر تازه واردي به اين استان در همان نگاه اول متوجه اين جلوه هاي رنگين مي شود. زنان استان چهار فصل کهگيلويه و بويراحمد از جمله زنان ايراني هستند که هنوز به پوشاک سنتي و محلي خود پايبند هستند و از آنها در بيشتر اوقات و بخصوص در جشن ها و مجالس عروسي استفاده مي کنند. پوشش وحجاب کامل و تنوع رنگ ها و پارچه ها، جلوه خاصي به لباس محلي زنان در اين استان بخشيده است و رنگ هاي آن بر طبيعت زيبا و دامنه زاگرس، شميم نشاط و شادي پخش مي کند. از جمله نکات قابل توجه اين است که پايبندي به استفاده از لباس محلي حتي در ميان زنان شهرنشين اين استان علاوه بر زنان روستايي و عشايري ديده مي شود و با قدم زدن در خيابان هاي شهرهاي اين استان مانند ياسوج،سي سخت، گچساران و... اين موضوع به خوبي مشاهده مي شود. لباس محلي وسنتي زنان استان کهگيلويه و بويراحمد از سه بخش اصلي سرپوش، بالاتنه وپايين تنه تشکيل شده است که مجموع اين سه بخش، پوشش کاملي را براي زنان به همراه دارد. سرپوش لباس محلي زنان کهگيلويه و بويراحمد، شامل يک پارچه روپوش يا همان روسري به نام " مينا " (Meyna) است که به طور معمول داراي بيش از يک متر طول و بين 60تا 70سانتيمتر عرض مي باشد. بر روي اين روپوش مينا نيز پارچه اي به نام چارقد يا لچکي قرار مي گيرد که در زبان فارسي همان سربند است. همچنين يک کلاه کوچک زير مينا قرار مي گيرد تا پوشش دهنده موهاي جلو سر زنان باشد و معمولا زيورآلات و وسايل تزيين سنتي و ظريف به آن متصل مي شود. بخش بالاتنه لباس محلي زنان استان کهگيلويه و بويراحمد، همان پيراهن يا جامه است که شامل يک پارچه دو متري مي باشد و از زير گردن تا کف پاي زنان را مي پوشاند. اين پيراهن ردا مانند، داراي آستين و سرآستين است و نوع مدل آن مخصوص زنان استان هاي کهگيلويه و بويراحمد، فارس، خوزستان و چهارمحال و بختياري است. بخش پايين اين لباس ها که به عبارتي زيباترين بخش آن نيز به شمار مي آيد همان دامن يا تنبان است که بيشترين حجم پارچه را در اين لباس سنتي در برمي گيرد. معمولا براي دامن اين لباس هاي محلي بين پنج تا 12متر پارچه مصرف مي شود طوري که اين دامن از بالا کشدار و کاملا چين خورده است ودرپايين آن تزيين هايي مانند نوار دوزي يا پارچه هاي پليسه دار به کار مي رود. رنگ و جنس پارچه اين لباس ها معمولا بنا به طبيعت ...
سبک لری
لباس هاي محلي لرستان جا مانده در تاريخ اين ديارگروه شهرستان ها: روزي در هراس بوديم كه مبادا لباس هاي بومي لرستان فراموش شود و ديگر بر تن هيچ زن لري «سرداري» و بر تن هيچ مرد لري «شال و ستره» نبينيم، گويا امروز همان روزي است كه از آن در هراس بوديم و لباس هاي محلي اين مرز و بوم را به دستان تاريخ سپرديم.به گزارش مهر، همه افسانه ها و پيشينه مردمان ديار لرستان با آداب و رسوم و پوششي پيوند خورده است كه اگر در ايران اسلامي بي نظير نباشد، مي شود گفت كم نظير و تكرارنشدني است.پوشاك مردم لرستان در نهايت زيبايي و سادگي نمادي از پوشش اصيل اسلامي است كه امروز جز در برخي مناطق روستايي و عشايري شايد ديگر نتوان نشاني از آن يافت.پوشاك زنان لر بنا به موقعيت اجتماعي، اقتصادي و از طرفي شرايط سني از ويژگي هاي مشخصي برخوردار است به طوري كه پوشاك زنان جوان لر با پارچه هاي الوان در رنگ ها و طرح هاي شاد با سربندهاي زيبا و رنگي است و زنان مسن تر پارچه هايي به رنگ تيره با طرح هاي ساده و سربندي سياه و سفيد را ترجيح مي دهند.روسري هاي زنان لر كه در زبان محلي به آن «گل وني» مي گويند علاوه بر پوشيده بودن، زيبايي خاصي به زنان لر مي دهد.«تره» و «گل وني» سرپوش ابريشمي مخصوصي است كه زنان لر به سر مي بندند و به لري آن را «ساوه» مي گويند. «تره» را در حالت عادي و در روزهاي معمولي مي بندند ولي زنان لرستاني براي شركت در مراسم جشن و سور، نوعي از آن را به نام «گل وني» كه رنگين است روي تره مي بندند.پيراهن زنان لر داراي برشي ساده، بلند و گشاد با طرح هاي گلدار و رنگ هاي متنوع است. لباس زنان لر داراي قسمت هاي مختلفي چون «كلنجه»، «سرداري» يا «كمرچين» و «جليقه» است.شلوار مردان لر به طرح و هيبت شلوارهاي كردي است و پيراهن آنان با برش ساده و اغلب به رنگ سفيد و گاه رنگي است.پيراهن مردان لر كه در گويش محلي به آن «جومه» يا «كراس» مي گويند داراي آستين هاي بلند و يقه گرد بوده و از جنس كرباس و به رنگ سفيد تهيه مي شد.لباس محلي لرستان نيز در كنار ديگر اقوام ايراني با زيبايي هاي منحصر به فرد خود همواره مجالي براي تجلي ذوق و استعداد طراحان لباس هاي روز بوده است.يكي از طراحان لباس هاي محلي در لرستان در گفتگو با مهر در خرم آباد با تاكيد بر اين كه لباس هاي محلي و سنتي در هر منطقه نمادي از فرهنگ و آداب و رسوم اقوام ايراني محسوب مي شود، اظهار كرد: نوع دوخت لباس هاي سنتي در لرستان و رنگ هاي به كار رفته در اين پوشش ها منحصر به فرد و بي نظير است.فرشته جافريان با اشاره به هجمه هاي فرهنگي بيگانگان در زمينه انحراف جوانان و تقليد از فرهنگ بيگانگان، افزود: با فرهنگ سازي مناسب و آشنايي ...