سهم نقش های سنتی در طراحی لباس ایرانی - سبک گیاهی درطراحی لباس

سبک گیاهی درطراحی لباس

برگزیده ها به نقل از مدآنلاین : لادن حیدری، طراح لباس درباره لباس ایرانی گفت: برای اینکه یک لباس ایرانی داشته باشیم می توان از نقش های سنتی یا تلفیقی از آنها استفاده کرد. هنر دوخت های سنتی در همه شهرهای ایران وجود دارد و در حال حاضر خیلی از مزون ها از آنها استفاده می کنند. اما نمی توان روی همه مانتو ها نشانه های ایرانی زد چون این موضوع خیلی سلیقه ای است. بعضی افراد لباس سنتی می پوشند و بعضی کارهای مدرن را دوست دارند. حوزه لباس آنقدر گسترده است که می توان سلیقه های مختلف را پوشش داد اما در مجموع فکر نمی کنم بتوان کاری کرد که مانتو به عنوان لباس ایرانی شناخته شود.

وی  که در رشته گرافیک تحصیل کرده و دوره طراحی لباس را در جهاد دانشگاهی دانشگاه شهید بهشتی گذرانده، معتقد است: گرافیک و طراحی لباس خیلی به هم نزدیک هستند و من هم از کودکی به کشیدن لباس علاقه زیادی داشتم. به دلیل علاقه به طراحی لباس فعالیت در این زمینه را آغاز کردم و مدتی در ژورنال لباس لوتوس به عنوان طراح کار کردم. در آن دوره متوجه شدم مردم ما به مانتو اهمیت بیشتری می دهند بنابراین کار خود را معطوف به طراحی مانتو کردم و از سال 86 کار طراحی لباس را شروع کردم. اوایل برای تولیدی ها کار طراحی انجام می دادم اما بعد از آن خودم به طور مستقل به فعالیت پرداختم.

حیدری افزود: پیش از این برای تولیدی طراحی می کردم و هربار طرح هایم را می بردم و تعدادی از آنها انتخاب می شد تا به تولید انبوه برسد. اما بعد از مدتی یکی از تولیدکنندگان به من پیشنهاد کرد که خودم به تنهایی کار کنم. در آن زمان شوی لباس نبود و تعداد مزون ها خیلی کم بود و رقابتی بین آنها وجود نداشت. همچنین تولیدی ها قدرت مانور کمی داشتند و با پارچه های مشخص و محدود کار می کردند و بیشتر تولید آنها مانتو های دانشجویی با رنگ های تیره بود.

او در مورد تفاوت کار در مزون و تولیدی گفت: در کار تولیدی و مغازه استانداردهایی هست که در مزون لزومی به رعایت آنها نیست، چون کار مزون شخصی دوزی است و با توجه به سفارش مشتری و ویژگی های او لباس طراحی و دوخته می شود. همچنین پارچه های مصرفی در مزون تفاوت زیادی با پارچه های تولیدی دارد. نکته دیگر این است که لباس خریداری شده از فروشگاه کاملا براساس سلیقه تولیدکننده طراحی و دوخته می شود و مشتری نمی تواند در آن تغییری ایجاد کند، اما در مزون شخص می تواند با سلیقه خود لباس را سفارش دهد یا در لباس آماده تا حد امکان تغییراتی ایجاد کند.

حیدری در مورد فواید دوره های طراحی لباسی گفت: این دوره ها خیلی مهم است و گذراندن آنها تاثیر زیادی روی کار طراحی دارد. من اهمیت آن را در تفاوت کارهای خودم قبل و بعد از این کلاس ها متوجه شدم. داشتن علم طراحی لباس بسیار مهم است و دید آدم را به این کار عوض می کند. طراحی لباس این نیست که شخص فقط با جا به جا کردن پارچه های رنگی یک لباس بدوزد.

او در مورد تاثیر تحصیل در رشته گرافیک بر روی طراحی لباس گفت: آشنایی با گرافیک در کار من خیلی مهم است چون به عنوان مثال رنگ شناسی می دانم و راحت می توانم رنگ ها را هماهنگ کنم. فروشگاه هایی که مزون دارها پارچه های خود را از آنها می خرند محدود هستند و در نتیجه هیچ کدام از ما پارچه خاص خود نداریم و پارچه ها عامل مشترک در کار ما هستند. پس باید کارهایی انجام دهیم که با وجود پارچه مشترک، لباس های ما با هم فرق داشته باشد. من سعی می کنم با طرح های گرافیکی و نقاشی روی لباس ها کاری متفاوت ارائه دهم که نمونه آن در مزون های دیگر نباشد. به نظر من کسی که در رشته های هنری تحصیل کرده باشد دید بهتری در این زمینه دارد.

او با اشاره به افزایش تعداد مزون ها و تاثیر آن در شرایط طراحی لباس ایران به هنرآنلاین گفت: من اوائل از افزایش سریع تعداد مزون ها خیلی ناراحت بودم، اما بعد از مدتی متوجه شدم پوشش افراد جامعه عوض شده است، چون مزون ها تاثیر زیادی بر آنها داشتند و بعد از آن تولیدی ها هم مجبور شدند طرح های جدید بزنند. این موضوع باعث شده است زیبایی شناسی شهر عوض شود. این تغییرات خیلی خوب است و اگر همین طور پیش برود به نتایج خوبی می رسیم. هرقدر هم تعداد مزون ها زیاد شوند، هرکدام مشتری خودشان را دارند و می توانند نیاز مشتریان شهرستان ها و خارج از کشور را هم پاسخ دهند.

حیدری ادامه داد: تنها مشکلی که من در مورد کار دارم این است که عده ای حق مالکیت طرح ها را رعایت نمی کنند و طرح دیگران را از اینترنت برداشته، به خیاط می دهند و بعد هم با همان ها نمایشگاه برگزار می کنند. آنها فقط می خواهند به عنوان طراح لباس مطرح شوند، در حالی که علم این کار را ندارند. مشکل دیگر ما افرادی هستند که از طرح لباس یک طراح خوش شان می آید اما نمی خواهند برای آن پول بپردازند، پس عکس کار ما را پیش خیاط می برند تا دوخت آن برایشان ارزانتر تمام شود. من برای ثبت طرح هایم تلاش کردم اما به جایی نرسیدم چون تا وقتی که من پارچه ای نداشته باشم که اسم برند من روی آن حک شده باشد همه می توانند کار من را کپی کنند. من عضو بنیاد ملی مد و لباس هم هستم و شاهد بودم که در جلسه ها خیلی سعی شده تا حق مالکیت اثر برای طراحان ثبت شود. اما مهمترین مسئله این است که ابتدا باید این فرهنگ در مزون ها به وجود آید که از کار یکدیگر کپی نکنند.

,