زبان چینی

سلام مجدد به همه دوستان خوبم این هم زبان و خط چینی البته من محقق این زبان بودم وتسلط کاملی به این زبان زیبا و مشکل ندارم با تشکر از رویا خانم گلم و فرح همیشه غایبم راستی بچه ها یه سئوال چرا غزل دیگه سراغی از ما نمیگیره حتما خبرش کنید البته حق داره چون مهندس شده دیگه تحویل نمیگیره ها به فرح هم بگید زود برگرده چون دل برادرش براش تنگ شده

زبان چینی یا دقیقتر: زبان‌های چینی بخشی از خانواده زبانهای سنتی و رسمی را تشکیل می‌دهند. زبان مادری حدود یک پنجم مردم جهان یکی از انواع زبان چینی است. این زبان در خود زبان چینی و سرزمین چین به نامهای جُونگ ون (中文، Zhōngwén)، خن یو (汉语/漢語، Hànyǔ)و خوَیو (华语/華語، Huáyǔ) نامیده می‌شود. زبان اصلی و عمده و رسمی در سرزمین چین، چینی ماندارین یا پوتونگ خوا میباشد.

فرق عمده زبان چینی ماندارین با اکثر زبانهای دیگر جهان در آهنگین بودن آن میباشد.بدین صورت که هر هجا در این زبان (chang, chung, bei, ba, lai و...) در ۴ آهنگ و تعدادی ازهجاها نیز بصورت استثنائی در ۵ آهنگ تلفّظ می‌شوند.

در آهنگ اوّل هجا به صورت یکنواخت و کشیده تلفظ می‌شود.
در آهنگ دوّم، در هنگام تلفّظ هجا صدای فرد به صورت تدریجی به سمت بالا میرود.
در آهنگ سوّم صدای فرد ابتدا به سمت پایین سقوط می‌کند و سپس به سمت بالا اوج می‌گیرد.
در آهنگ چهارم هجا بصورت دفعی و ضربتی تلفّظ می‌شود.
تلفّظ پنجم هم که بصورت استثنائی در برخی هجاها وجود دارد فاقد آهنگ است و هجا بصورت معمولی بیان می‌شود
به عنوان مثال هجای ma در آهنگ اوّل معنی مادر را می‌دهد و بدین شکل نوشته می‌شود:(媽/妈). در اهنگ دوّم معنای کَنَف را می‌دهد و بدین شکل نوشته می‌شود:(麻). در آهنگ سوّم معنی اسب را می‌دهد و بدین شکل نوشته می‌شود:(馬/马). در آهنگ چهارم معنای توامان سرزنش کردن و توهین کردن را می‌دهد و بدین شکل نوشته می‌شود:(罵/骂). در آهنگ پنجم به عنوان جزء پایانی جمله سؤالی بکار می‌رود و جمله را سؤالی می‌کند و بدین شکل نوشته می‌شود:(嗎/吗).

در زبان چینی نگارش به دو صورت است:
1. سنّتی یا کلاسیک
2. ساده شده
مورد اوّل خط اصیل زبان چینی میباشد که از سده‌های دور برای نگارش این زبان به کار میرفته‌است و اکنون در کشورهای جمهوری چین(تایوان)، هنگ کنگ، ماکائو و چینی‌های مقیم ایالات متّحده و غرب رایج است. مورد دوّم ساده شده همان خط سنّتی است که در جمهوری خلق چین و سنگاپور رایج است.این خط به دستور مائوزِدونگ مؤسّس جمهوری خلق چین ازساده کردن خط سنّتی به دست آمده‌است.

تعداد کاراکترهای(علائم نگارشی)این زبان که در چینی به آنها خَنزی (汉字، )به طور سنّتی بالغ بر ۷۰۰۰۰تا۸۰۰۰۰ عدد می‌باشد که البته امروزه همگی آنها (جز برای کاربردهای ادبی و مطالعاتی) منسوخ شده‌اند و در حال حاضر یک چینی یا یک خارجی که میخواهد چینی بیاموزد، برای آنکه بتواند بگوید سواد کامل دارد باید تنها حدود 10000 کاراکتر را بتواند بخواند و بنویسد. امروزه برای آوانویسی یا romanization این زبان از سیستمی مبتنی بر الفبای لاتین به نام پین این(pin yin)استفاده می‌شود

در سرتاسر کشور چین زبان‌ها و گویش‌های مختلفی وجود دارد که اختلاف و فرق اکثر آنها در چگونگی تلفّظ هجاها میباشد که در بالا توضیح داده شد.مثلاً یک هجا در زبان یک ناحیه با یک آهنگ خاص یک معنی می‌دهد و در ناحیه‌ای دیگر با همان طرز بیان و آهنگ معنی دیگر. مثلاً همان طور گفته شد زبان رسمی یا ماندارین دارای ۴ آهنگ ولی زبان کانتونی (یوئه) که در جنوب این کشور در استان گوانگدونگ (کانتون) رایج است دارای ۸ آهنگ برای تلفّظ هجاها می‌باشد.

زبانهای عمده چینی بدین شرح هستند:
- کانتونی
- ماندارین
- وو(شانگهائی)
- که جیا(هکّا)
- مین دونگ
- جین یو
- پوشیان
- خویی جو
- مین جونگ
- گَن
- شیانگ
- مین بِی
- مین نَن
- پینگ خوا

زبان چینی

مطالب مشابه :

خوراک زبان چینی

الفبای زبان ژاپنی

زبان چینی

اختراع نوشتن

نام شکل های حروف الفبای فارسی در جدول حروف الفبا

شعر جالب چینی

چند نکته در باب الفبای فارسی

الفبای باستانی ترکی(ترکان مخترعین الفبا)