مهمترین بیماریها و علل تلفات شترمرغ در پنج سال گذشته ایران

با توجه به روند روبه رشد صنعت پرورش شترمرغ و استقبال نسبتا خوبی که در این زمینه در ایران صورت گرفته است و با توجه به نو پا بودن این صنعت و کمبود اطلاعات و تجربه کافی در نگهداری و پرورش صحیح شترمرغ، لازم است عواملی که موجب بیشترین درصد تلفات در طی یک دوره پرورش می شود را یادآور شویم ولی باید مجددا به این نکته توجه کافی داشته باشیم که همیشه پیشگیری بهتر از درمان می باشد و با رعایت نکات بهداشتی و واکسیناسیون و برنامه صحیح مدیریتی از بروز بسیاری موارد ابتلا و تلفات می توان جلوگیری نمود. <در مزارع ایران بیشترین عامل تلفات جوجه شترمرغ ها، عواملی هستند که به راحتی و با هزینه های کم قابل پیشگیری می باشند که جهت آگاهی شما به چند نمونه از آنها اشاره گردیده است:
بیشترین علل تلفات جوجه شترمرغ در سنین اولیه و زیر یکماهگی مربوطه به عفونت کیسه زرده می باشد که معمولا بروز آن باعث تلفات از روزهای اول تا حدود یکماهگی می گردد.
عفونت کیسه زرده را می توان به سه مرحله تقسیم بندی کرد:
الف- عفونت پیش از انتقال به دستگاه جوجه کشی.
ب- عفونت پس از انتقال به دستگاه جوجه کشی.
ج- عفونت بعد از انتقال به هچری.
..عفونت پیش از انتقال به دستگاه جوجه کشی معمولا در اثر عدم رعایت موازین و اصول بهداشتی در مرحله تخم گذاری، جمع آوری و نگهداری تخم شترمرغ می باشد.
برای پیشگیری از وقوع این بیماری لازم است حتما پس از جمع آوری تخمهای موجود، ابتدا پوسته تخم های آلوده را به آرامی توسط دستمال کاغذی و یا پارچه نرم استریل شده پاک نمائیم و اگر بقایای کود و آلودگی در خلل و فرج های تخم باقی است، توسط یک برس نرم آنها را کاملا پاک کرده و سپس با استفاده از مواد ضدعفونی کننده مناسب سطح پوسته تخم را ضدعفونی کنیم.
گاهی اوقات استفاده از مواد ضدعفونی کننده نامناسب و یا بکار بردن روشهای غلط ضدعفونی می تواند باعث بروز و افزایش ریسک ورود عوامل عفونی به داخل تخم گردد.
پس از انتقال تخمهای شترمرغ به دستگاه جوجه کشی، با توجه به افزایش دما و رطوبت محیط ، معمولا شرایط مساعدی جهت رشد و فعالیت عوامل عفونت زا فراهم می گردد، در صورتیکه شرایط استریل و بهداشتی در دستگاه های جوجه کشی رعایت نگردد میکرو ارگانیسم های موجود در دستگاه و یا ورود تخمهای آلوده دیگر به داخل دستگاه می تواند باعث انتقال عفونت به تخمهای دیگر شود به همین خاطر باید از قرار دادن تخمهای آلوده در دستگاه جلوگیری شود و پس از هربار تخلیه دستگاه کاملا شستشو و ضدعفونی گردد.
پس از انتقال تخمها به دستگاه هچری، معمولا با شکسته شدن پوسته تخم و پاره شدن پرده کوریو آلانتوئیک که خود نقش مهم و باز دارنده ای را در پیشگیری از ورود عوامل عفونت زا بر عهده دارد، در صورت وجود میکرو ارگانیسم ها در محیط دستگاه این عوامل به راحتی از طریق مجرای بند بافت که هنوز کاملا بسته نشده است وارد کیسه زرده شده و در آنجا سریعا رشد و تکثیر می یابند و به دلیل ارتباط خونی بین جوجه و کیسه زرده عفونت از طریق رگهای خونی وارد بدن جوجه شترمرغ شده و باعث بروز آلودگی و تلفات در جوجه میشود. در این مرحله لازم است که شرایط بهداشتی در دستگاه کاملا رعایت شود و پیش از ورود تخم جدید به دستگاه و پس از هر بار تخلیه، دستگاه کاملا ضدعفونی گردد. همچنین پس از خروج جوجه از تخم سریعا محل بند ناف جوجه ضدعفونی شده و جوجه های تازه از تخم در آمده به محیطی بهداشتی و عاری از عوامل عفونت زا منتقل شوند. 2- بیماری های میکروبی دستگاه گوارش بیشترین عامل بروز بیماری های گوارشی در جوجه شترمرغ ها عفونت های باکتریائی می باشند که از آن دسته می توان به عفونت های کلستریدیائی ، کلی فرمی، سالمونلائی و پزودوموناسی اشاره کرد.
عفونت های روده و اسهال عفونی در جوجه ها معمولا در اثر رشد و تکثیر باکتری های گرم منفی حاصل می شود که مهمترین آنها E.Coli ، سالمونلا و پزودوموناس می باشند.
اولین علائم بروز این بیماری، کسالت و گوشه گیری جوجه ها و خشک شدن پوست پای آنها می باشد که متعاقب آن ورود باکتری ها به داخل جریان خون و بروز آنژیت و تب در انتها حادث شدن مرگ رخ خواهد داد.
بررسی های انجام شده بر روی نمونه های مبتلا در 5 سال گذشته نشان داده است که بیش از 50% عفونت ها کلی باسیلی و نزدیک 13% عفونت سالمونلائی و 37% نیز سایر موارد عفونت زا را شامل می شود. در موارد شدید، آلودگی و ابتلا به آنژیت و اسهال در جوجه شترمرغ های زیر 3 ماه سن بین 30-20 درصد تلفات به همراه داشته است که این امر مجددا لزوم رعایت کامل اصول بهداشتی و مراقبت و کنترل شدید بهداشتی از جوجه های شترمرغ بویژه در ماه های اول زندگی را خاطر نشان می سازد. آنژیت کلستریدیائی و آنتروتوکسمی
دو بیماری فوق عامل بیشترین تلفات باکتریائی در شترمرغ های ایران می باشند. کلستریدیوم ها جزو میکروارگانیسم های فلور طبیعی روده هستند. در مواردی که هر نوع استرس ناگهانی، تغییر در جیره غذائی و یا تغییر در مواد تشکیل دهنده و نوع جیره مصرفی حیوان انجام گردد این دسته میکروبها با رشد و تکثیر سریع در روده ها باعث دفع مقادیر زیادی سم در محیط روده می گردند (این باکتری بر اساس نوع سم تولیدی به تیپ های A,B,C,… تقسیم بندی می گردند).
سموم دفع شده باعث التهاب شدید در روده ها (آنژیت) می شود و این سموم پس از جذب از جدار روده وارد جریان خون شده و موجب بروز آنتروتوکسمی و مرگ سریع و ناگهانی در شترمرغ می گردد. در کالبد گشائی ها، معمولا حیوان تلف شده را با معده ای پر از مواد غذائی، روده پر خون و ملتهب، ضخیم شدن موکوس روده و گاهی اوقات خونریزی در روده می بینیم که این علائم در آنتروتوکسمی فرمن (که معمولا در سنین بالاتر به چشم می خورد) معده و سنگدان خالی و روده های پر خون و پر گاز با جداره های نازک می باشد و معمولا نقاط نکروتیک بر روی لایه سروز رئودنوم و ژئوژنوم روده به رنگ سفید یا زرد دیده می شود. همچنین گاهی در حیوانات کوچکتر انباشتگی سنگدان و پر خونی ریه و کبد نیز به چشم می خورد.
بهترین راه مقابله با این بیماری همانطوریکه در ابتدا هم ذکر شد پیشگیری می باشد که در حال حاضر به این منظور استفاده از واکسن آنتروتوکسمی در سنین سه هفتگی و تکرار مجدد بعد از سه هفته بهترین نتیجه را به همراه داشته است.
در مراحل همه گیری (اپیدمی) آنتروتوکسمی حاد در جوجه های زیر سه ماه، بهترین راه درمان استفاده از داروی تتراسایکلین خوراکی به صورت محلول در آب آشامیدنی به همراه واکسیناسیون می باشد و در موارد انفرادی (آندمیک) هم استفاده از مشتقات پنی سیلین به صورت تزریق در عضله بال بهترین نتیجه را به همراه داشته است.
..
با توجه به موارد ذکر شده، می توان بهترین راه کاهش تلفات در جوجه شترمرغ های جوان را به صورت زیر جمع بندی نمود:
1- رعایت کامل موارد بهداشتی در هنگام جمع آوری تخمها
2- رعایت کامل نکات فنی در هنگام ضدعفونی تخمها
3- انبارداری مناسب و رعایت مسائل بهداشتی
4- ضدعفونی به موقع دستگاه های جوجه کشی اعم از ستر و هچر
5- پرهیز از قراردادن تخمهای آلوده در کنار تخمهای سالم، چه در هنگام انبار داری و چه در هنگام جوجه کشی
6- استفاده از دستگاه های مجزا جهت ستر و هچر
7- ضدعفونی بند ناف جوجه به محض خارج شدن جوجه شترمرغ از تخم
8- قرار دادن جوجه های تازه از تخم در امده در محیطی گرم و بهداشتی
9- جداسازی محل نگهداری جوجه های مشکوک به بیماری از جوجه شترمرغ های سالم
10- جدا سازی محل نگهداری جوجه بر اساس سن و رعایت فاصله میان جایگاه های نگهداری جوجه شترمرغ های جوان با شترمرغ های مسن تر بویژه تا سه ماه اول زندگی
11- پرهیز از تغییر ناگهانی جیره و یا اجزا آن
12- رعایت اصول بهداشتی در هنگام تهیه جیره و استفاده از مواد اولیه مرغوب و مطمئن
13- ملزم کردن کارکنان مزرعه بویژه کارکنان جوجه کشی و بخش نگهداری جوجه شترمرغ های جوان به رعایت کامل موارد بهداشتی
14- و در انتها استفاده از نظرات متخصصین آگاه به علوم روز


 

آنفلوانزای پرندگان در شترمرغ

آنفلوانزای پرندگان در شترمرغ    
ویروسهای آنفلوانزا به سه تیپ A, B , C تقسیم می شوند. دو روش شناسائی برای توصیف جدایه های تیپ A ویروس آنفلوانزا مورد استفاده قرار می گیرد که اولی بر اساس تفاوت های  پروتئین های هماگلوتیفین (H) و نورآمینیداز (N) در سطح خارجی یک ویروس آنفلوانزا می باشد. در حال حاضر 14 پروتئین هماگلوتیفین مختلف و 9 پروتئین (N) مورد شناسائی قرار گرفته است، برای مثال یک تحت تیپ ویروس که به صورت H5N9 نوشته می شود، دارای پروتئین هماگلوتین شماره 5 و پروتئین نورآمینیداز شماره 9 می باشد.
روش دوم شناسائی دارای 5 جز می باشد:
  ...   1- تیپ ویروس
2- میزبانی که ویروس از آن جدا شده است
3- منطقه جغرافیائی که ویروس از آن گزارش شده است
4- شماره مرجع
5- سال جداسازی ویروس
 
بنابراین کد 84/113/IRELAND/DUCK/A نشان دهنده یک ویروس تیپ A که از یک اردک در ایرلند و در سال 1984 جدا شده است می باشد.
ویروس تیپ A آنفلوانزا، تنها تیپی است که در حال حاضر از نظر دامپزشکی حائز اهمیت می باشد. این ویروس با همه گیریهای وسیع بیماری تنفسی در تعدادی از پستانداران و گونه های پرندگان همراه بوده است.
آنفلوانزای پرندگان در شترمرغ ها اغلب در آفریقا گزارش شده است و در هنگامی که همه گیریهای بیماری شامل سویه های بسیار بیماری زا بوده است، آسیب بسیار زیادی به اقتصاد این منطقه وارد نموده است.  از زمان اولین گزارش شیوع بیماری آنفلوانزا در آفریقا و در سال 2- 1991 ، چندین مورد دیگر بیماری نیز در نقاط گوناگون جهان گزارش شده است که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره داشت:
 
- تکرار شیوع بیماری در سال های 1994 از نوع H5N9 ، سال 1995 از نوع H9N2 ، در آفریقا
- شیوع بیماری در امو و کاساوی در هلند و از نوع H5N9 در سال 1994
- شیوع بیماری در شترمرغ های زیمباوه در سال 1995 و از نوع H5N2
- مورد اخیر که منجر به ممنوعیت یکساله صادرات محصولات شترمرغ به اروپا گشت در سال 5- 2004
- همچنین وقوع موارد دیگری از بیماری در شترمرغ های آمریکا و دانمارک
 
علیرغم آنکه هیچ کدام از سویه های بیماری که تاکنون در شترمرغ ها گزارش شده است از نوع فوق حاد و خطرناک H5N1 نمی باشند اما تحقیقات نشان می دهند که شترمرغ ها توانائی جهش و تبدیل سویه های متداول به نوع فوق حاد را دارا می باشند.
سویه های H7N2, H5N9, H9N2, H5N2 سبب بیماری در شترمرغ ها می باشند که در یک نمونه همه گیری در ایتالیا سبب نابودی هزاران شترمرغ و میلیون ها طیور گردند.

انتقال و سرایت
مشاهدات عفونت های طبیعی ویروس آنفلوانزا تیپ A و آزمایشات تجربی نشان می دهد که دوره دفع ویروس بسته به بیماری زائی ویروس، فصل، سن و وضعیت میزبان متفاوت است. تحت تیپهای بسیار بیماری زای ویروس باعث مرگ سریع در یک میزبان شده ولی احتمال کمی دارد که به سرعت در یک گله منتشر گردند، اما برعکس، در یک گله، احتمال انتشار تحت تیپهائی از ویروس که بیماریزائی کمتری دارند، و ایجاد بیماری طولانی مدت کرده و از پرندگان مبتلا در یک مدت طولانی تری دفع می گردند، بسیار بیشتر از نوع اول است.
اصولا ویروس های آنفلوانزای A از طریق تماس مستقیم با مدفوع و ذرات معلق در هوا منتقل می شوند. همچنین شترمرغ های ماده حامل ویروس قادر به آلوده نمودن تخمهای خود هستند که این امر نه تنها باعث تلفات سریع جنینی می شود بلکه تخمهای آلوده وسیله ای برای انقال آلودگی به تخمهای سالم موجود در دستگاه جوجه کشی خواهند بود.
همچنین در برخی گزارش ها احتمال شیوع بیماری و همه گیری در فصول خشکسالی بسیار بیشتر از مواقع دیگر عنوان گردیده که احتمالا این مطلب بدین دلیل است که در فصول خشک پرندگان وحشی و آزاد به منابع آبی شترمرغ ها در مزارع جذب می شوند که این امر احتماال شیوع بیماری را به حد بسیار زیادی افزایش می دهد.
علاوه بر مطلب فوق از آنجا که مدفوع خواری امری متداول در میان شترمرغ های جوان است و از طرفی به دلیل آنکه ویروس آنفلوانزای تیپ A به طور متداول در مدفوع پرندگان مبتلا وجود دارد لذا این ویژگی شترمرغ های جوان نیز می تواند موجبات انتقال سریع بیماری را فراهم آورد.
 
تظاهرات بالینی وآسیب شناسی
بیماری در شترمرغ های 14- 5 ماهه دارای بیشترین شدت بوده و شترمرغ های بالغ به ندرت مبتلا می شوند. میزان مرگ و میر در جوجه های کمتر از یک ماه سن حدود 80% و میزان مرگ و میر در جوجه های با سن 8 ماه بین 60-15% متفاوت بوده است.
همچنین تلفات در پرندگان 14- 8 ماه زیر 20% گزارش شده است. اغلب پرندگان مبتلا به فاصله دو روز پس از نشان دادن علائم تلف شدند ولی تعدادی نیز در طی یک دوره 3-2 هفته بهبود می یافتند و پادتن های مهار کننده ویروس به فاصله 3 هفته در شترمرغ های بهبود یافته و در پرندگان بالغی که بدون علائم باقی ماندند، دیده شده است.
از نظر کلینیکی، در پرنده های جوان افسردگی شدید، ترشح چشمی، علائم تنفسی، بی حالی، اسهال و عدم تمایل به غذا و دفع ادرار و مدفوع سبز دیده شد. در کل اغلب عواملی که در دستگاه تنفس یا گوارش بیماری ایجاد می نمایند می توانند علائم بالینی شبیه به آنچه توسط ویروس آنفلوانزای A ایجاد می شود را تولید کنند. عمده ترین ضایعات پس از مرگ شامل کبدی لکه لکه (نقطه یا لکه های با رنگ و شکلهای گوناگون) و تورم و پر خونی کبد می باشد. ضایعه های هیستوپاتولوژیکالی در کبد شامل نکروز انعقادی که توسط هتروفیل تراوش شده احاطه می گردد و هتروفیل های زیادی در اطراف نکروزهای کبدی می توان مشاهده کرد.
خونریزی و نکروز کانونی در پانکراس و ذات الریه و پرخونی بافت بینابینی ششها نیز گزارش شده است.
سایر تغییرات ظاهری شامل پرخونی و تجمع موکوس در روده کوچک و کلیه های رنگ پریده و متورم به همراه میزنای پر شده از ادرار و مدفوع سبز رنگ بود.

تشخیص
بهترین روش تشخیص عفونت های ویروس آنفلوانزای A به وسیله جداسازی ویروس از سوآپ کلوآکی بوده است. اگر چه سوآپ های ناحیه نای نیز در برخی موارد موثر می باشد.
در کالبد گشائی، جداسازی ویروس می تواند از نای، ریه، کیسه هوائی، سینوس ها، طحال، کبد، روده ها و کلوآک انجام گیرد.
روش های خنثی سازی ویروس و همچنین الیزا نیز می توانند برای نشان دادن پادتن ها به کار روند. هر یک از عوامل بیماری زائی که در دستگاه تنفس یا گوارش بیماری ایجاد می نمایند، می توانند علائم بالینی شبیه به آن چه توسط ویروس آنفلوانزای A ایجاد می شود، تولید کنند.
 
کنترل و درمان
اگرچه، ویروس آنفلوانزای A دارای پوشش است اما در خارج از بدن میزبان به ویژه در آب استخر و یا دریاچه نسبتا مقاوم می باشد. عفونت زائی این ویروس در PH خیلی نامناسب، گرمای تا 56 درجه سانتیگراد، مواجهه با نور خورشید و به وسیله اغلب مواد شوینده و ضدعفونی کننده به فاصله چند دقیقه از بین می رود.
در پرندگان محصور می توان با کاهش تماس آنها با پرندگان آزاد آلوده (بویژه پرندگان آبزی و ساحلی) از آلودگی جلوگیری کرد. از آنجائی که ویروس از شترمرغ های ماده حامل، به جنین و دیگر تخمهای موجود در دستگاه منتقل می گردد لذا برای کنترل بیماری نبایست تخمهای مشکوک را در دستگاه و در مجاورت سایر تخمها قرار داد.
همچنین به دلیل اینکه بسیاری از مسائل بالینی ناشی از عفونتهای آنفلوانزا A توسط عفونتهای ثانوبه ایجاد می شود و عفونتهای ثانویه باکتریائی نقش مهمی در میزان مرگ و میر در طول و بعد از شیوع بیماری دارند لذا رعایت بهداشت و کنترل مسائل بهداشتی نقش به سزائی در کنترل بیماری ایفا خواهد کرد و انتظار می رود که درمان کردن، شامل اقدامات کمکی از قبیل مایعات آنتی بیوتیکی قابلیت زنده ماندن را در پرندگان در معرض خطر و بیمار افزایش خواهد داد. همچنین لازم است که پرندگان بیمار یا با علائم بالینی مشکوک به عفونت بایستی در زمان بیماری و 4-3 هفته پس از برطرف شدن علائم بالینی، جدای از سایر پرندگان نگهداری گردند.






نباشتگی در شترمرغ :

انباشتگی در شترمرغ :
در مورد هریک از این استرس ها توضیحات مختصری آورده شده است:

1-       استرس ناتوانی در جهت یابی  :

ذهن شترمرغ نقشه ای از محیطی که در آن زندگی می کند را در اختیار دارد و همیشه نسبت به موقعیتش در محیط آگاه است یا به عبارتی می داند در چه قسمتی از نقشه واقع شده است. در مزرعه هنگامی که شترمرغ به محیط جدیدی منتقل می شود، به عنوان مثال از یک پن به پن دیگر یا از مزرعه ای به مزرعه دیگر، نقشه محیط جدید برای پرنده ناشناخته است. این امر باعث ناتوانی پرنده در جهت یابی می شود و مدتی طول می کشد تا با محیط سازگاری پیدا کند . این ناتوانی عمدتا" ایجاد استرس در پرنده می نماید.

2-       استرس جدایی از والدین  :

دوری وجدایی از والدین باعث ایجاد استرس و بروز صدای لرزشی ( به صورت Kr Kr Kr) در جوجه ها می گردد. در صورتی که این استرس تداوم یابد جوجه دپرس شده و دچار ناهنجاری رفتاری می شود.

3-       استرس ناکامی در یافتن غذا :

این استرس عمدتا" به دنبال تغییر جیره غذایی و استفاده از مواد غذایی جدید و ناشناخته در جیره رخ می دهد در پرندگان بالغ عدم توانایی در دستیابی به یک شریک جنسی می تواند عامل مسبب بروز این استرس باشد. ضمنا" در مزارع با تراکم بالا ، بخصوص هنگامی که در یک پن شترمرغهایی با جثه های متفاوت نگهداری می شوند، شترمرغهای کوچکتر عمدتا" در رقابت برای دستیابی به غذا ناموفق بوده و گرسنه می مانند و این امر می تواند عامل بروز استرس در چنین پرندگانی باشد. 

پاتوژنز:

شن و سنگریزه می توانند با عبور از سنگدان و ورود به روده باعث انسداد سکوم شوند. مواد خارجی نوک تیز با نفوذ به دیواره ، پیش معده و سنگدان باعث ایجاد یک عفونت موضعی با پریتونیت و سپتی سمی می شوند؛ ولی بطور کلی در تمامی موارد نتیجه بروز استاز گوارشی ثانویه ، لاغری مفرط و در نهایت مرگ می باشند. 

علایم بالینی :

چنین کیس هایی علایمی مبنی بر لاغری مفرط و استاز گوارشی را نشان خواهند داد. برخی از این علایم عبارتند از : توقف رشد، کاهش وزن ، لاغری و در نهایت در اثر ضعف شدید توانایی ایستادن را از دست داده و در صورت عدم رسیدگی تلف می شوند. 

تشخیص :

علاوه بر علایم بالینی فوق از روشهای ملامسه ، اندوسکوپی و رادیوگرافی هم می توان درتشخیص انباشتگی استفاده نمود. در روش ملامسه با لمس کردن ناحیه آناتومیکی پیش معده ( 15- 10 سانتی متر پشت جناغ ، سمت چپ خط میانی شکم ) می توان به راحتی پی به اتساع پیش معده برد و در صورتی که علت انباشتگی شن و سنگریزه باشد در ملامسه ، روده ها هم می توان اغلب این مواد را لمس نمود.

در روش رادیو گرافی ، پس از بیهوش کردن پرنده از نماهای جانبی (Lateral) و پشتی – شکمی (Dosoventral) ناحیه شکم می توان مواد خارجی تجمع یافته ( مانند فلزات ، شن و سنگ ) را با دانسیته ء بیشتری مشاهده نمود. در شترمرغهای بالغ ، بدون نیاز به بیهوشی با استفاده از نمای جانبی مایل (Lateral Oblique) از بخش قدامی و خلفی ران می توان تصاویر مناسبی برای تشخیص تهیه نمود. 

تشخیص تفریقی :

انباشتگی باید با استفاده از روشهای عنوان شده ء فوق از بیماریهایی مانند استاز معدی ، مگاباکتریوزیس ، التهاب قارچی پیش معده ، التهاب انگلی پیش معده ، بوتولیسم و تحلیل عضلانی تغذیه ای تشخیص داده شود. 

علایم کالبد گشایی :

آزمایشات پس از مرگ ، لاغری مفرط همراه با تحلیل چربی های ناودان کرونر قلب و هیپرتروفی لایه کویلین سنگدان را نشان می دهد( لایه کویلین در حالت طبیعی ظاهر صاف و هموار دارد، درصورت تداوم استاز معدی و توقف انقباضات سنگدان ، این لایه از حالت طبیعی خارج شده ، شل و چین خورده می گردد که اصطلاحا" به این حالت هیپروتروفی لایه کویلین می گویند).

از علایم واضح دیگر در کالبد گشایی، تجمع مواد خارجی در پیش معده است. درمواردی که عامل انباشتگی مواد خشبی باشد، تجمع ساقه های بلند علوفه در پیش معده همراه با سنگدان خالی مشاهده می شود و درصورتی که انباشتگی با شن و سنگریزه باشد، تجمع این مواد را می توان در روده کوچک و سکوم هم مشاهده نمود. 

درمان :

درمان شامل خروج از انباشته شده از پیش معده می باشد و باید قبل از اینکه پرنده دچار ضعف شدید شود انجام گیرد. روشهای درمان انباشتگی در شتر مرغ عبارتند از:

1-       شستشوی معدی

2-       روش جراحی

پیشگیری : بطور کلی مهمترین مسئله در پیشگیری از وقوع بیماری ، جلوگیری از وقوع عوامل استرس زاست. برخی از این روش ها عبارتند از: 

1-      پیشگیری از استرس ناتوانی در جهت یابی :

برای پیشگیری از وقوع این استرس باید از جابجایی های بیهوده ممانعت به عمل آورد و هرتغییر مکانی باید به تدریج صورت گیرد تا به پرنده اجازه سازگاری با محیط جدید داده شود؛ بدین منظور می توان جوجه ها را در روزهای اولیه ء جابجایی بطور موقت روزانه به جایگاه اولیه شان منتقل نمود تا از این طریق با یادآوری مکان قبلی ، رفتارهای قالبی شان مانند خوردن و نوک زدن را به یاد آورند. درصورتی که پرنده در محیط جدید احساس ناامنی نماید ، یک شخص یا یکی از والدین را باید چند روز اول جابجایی کنار پرنده قرار داد. به عبارتی هیچ گاه نباید پرنده ای را که به محیط جدیدی انتقال یافته تنها گذاشت. 

2-      پیشگیری از استرس جدایی از والدین :

برای پیشگیری از وقوع این استرس روشهای زیر قابل ذکرند:

الف ) در شرایط فارم که جوجه ها به طور مصنوعی پرورش می یابند، انسان نقش والدین جوجه را بر عهده دارد؛ استفاده از لباسهای یک رنگ و یک شکل برای افرادی که با جوجه ها در ارتباطند باعث می شوند تا جوجه ها توانایی تفریق بین افراد مختلف را نداشته و در تمام طول شبانه روز وجود والدین را در کنارشان احساس کنند.

ب ) استفاده از آدمکهایی با لباس مشابه افراد مرتبط با جوجه ها در داخل و خارج پن در کاهش این استرس موثرند.

پ ) تحقیقات انجام شده نشان می دهد که حضور خرگوش در 3 هفته اول زندگی در پن جوجه ها ، در کاهش بروز این استرس نقش مهمی دارد. 

3-      پیشگیری از استرس ناکامی در یافتن غذا :

برای پیشگیری از وقوع این استرس باید جیره ها به تدریج تغییر یابند و از قرار گرفتن جوجه هایی با جثه های متفاوت و تراکم بیش از حد دریک پن نیز جلو گیری گردد.

 

4-       کلیه مواد مسبب انباشتگی مانند تیغه های بلند علوفه ها ، سنگ های درشت و مواد خارجی نوک تیز باید از بستر جمع آوری گردند.






مهمترین بیماریها ی تغذیه ای در شتر مرغها و نحوه پیشگیری از آن (ق

مقدمه پرورش شتر مرغ امروزه با عنایت به مزایای بسیار زیاد آن به عنوان یک رویکرد های جدید در صنعت دامپروری مورد توجه بسیار واقع شده است . این پرنده همه چیز خوار بوده ودر مناطق خشک و کم آب براحتی زیست می کند .....  از لحاظ پایداری در برابر شرایط نا مساعد طبیعی در مقابل کمبود آب و غذا شبیه شتر و از لحاظ ظاهری شبیه پرندگان است. در حال حاضر می توان شتر مرغ را به عنوان دام آینده در بسیاری از مناطق معرفی کرد . شتر مرغ ها به کنجکاوی و بویژه علاقمندی به اجسام درخشنده و رنگی مشهور هستند از اینرو ممکن است اجسام خارجی توسط آنها بلع و زمینه لازم برای بروز بیماری یبوست ( انباشتگی ) را فراهم کند . بنابر این عوامل موثر در سلامتی و بهداشت این پرندگان یکی از جنبه های بسیار مهم این نوع پرورش می باشد برای اطلاعات بیشتر روی ادامه مطلب کلیک کنید.یبوست بیماری ست که اغلب بطور مکرر مشکلاتی را در رشد جوجه ها بوجود می آورد .




 

در حال حاضر دو نوع از یبوست شناسایی شده است :

 

یبوست حاد یا یبوستی که شتر مرغ اخیرا کسب کرده که با علائم شدید و در زمان کوتاه یعنی بین 12 تا 24 ساعت بروز پیدا می کند . دومین نوع آن یبوست مزمن یا نوع دراز مدت آن است .بطور معمول یبوست حاد از شترمرغ هایی که مقدار بسیار زیادی از مواد غیر خوراکی مصرف می کنند نتیجه می شود که این تیپ آن می تواند از مصرف بیش از اندازه شن ، خاک ، سنگریزه ، علف های زبر و از این قبیل مواد حاصل گردد .
انسداد حاد منجر به کولیک و سر انجام مرگ پرنده را در بردارد . معمولا انباشتگی پیش معده بصورت جزئی مانع عبورمواد بطور کامل می شود که این عامل می تواند مسبب بروز نوع مزمن آن باشد .چنین پرنده هایی معمولا وزن نرمالی بدست نخواهند آورد ودر ظاهر غالبا دچار سوء تغذیه شده و گرایش به بلع مواد غیر خوراکی دارند .

نوع خوراک ، فاکتور های استرس ، عوامل محیطی و … را می توان از فاکتور های مهم بروز یبوست در صنعت پرورش شتر مرغ دانست .
از فاکتور های خوراکی ایجاد کننده یبوست می توان مصرف بیش از اندازه فیبر ، دریافت برگ ها و ساقه های یونجه ، ساقه گراس ها برای جوجه ها ی جوان به ویژه جوجه هایی که درمزرعه کوچک دارای محدودیت چراگاه هستند را بر شمرد . دریافت حجم زیادی از دانه های زبر ، گراس های خشک و میوه ها ی وحشی می تواند زمینه ساز انباشتگی در شتر مرغ های مسن تر باشد . از آنجایی که پیلورمعده شترمرغ خیلی کوچک بوده و جوجه ها ی جوان ظرفیت توسعه برای هضم را ندارند توصیه می شود که جیره غذایی در نظر گرفته شده برای آنها از کیفیت مطلوب بر خوردار باشد . از تغذیه فیبر نا مرغوب برای شتر مرغ های زیر وزن kg 35 باید امتناع نمود و نکته دیگر اینکه خطر انباشتگی با افزایش سن در شتر مرغ ها سیر نزولی پیدا می کند . ناتوانی شتر مرغ های جوان د رهضم فیبر به علت نبودباکترها ی هاضم سلولوز در قولون است و یکی از عوامل حیوانی می باشد که میتواند منجر به بروز این عارضه شود. جوجه ها بدون مصرف غذا در دراز مدت احساس گرسنگی نمی کنند از این رو مقدار زیادی مواد خارجی مانند تکه چوب ، کیسه پلاستیک و سیم می بلعند . از فاکتور های دیگر بروز انباشتگی در شتر مر غ ها عوامل محیطی – مدیریتی است مانند پروراندن جوجه ها بر روی کف شنی که اگر خاک نرم و سبک یا خشک باشد سبب بلع بیش از اندازه شن وماسه می شود . گرسنگی و سرو صدای محیطی می تواند ایجاد کننده ی استرس باشد که این عامل منجر به جانشین سازی خوراک شده و از عوامل دیگر یروز به حساب می آید در واقع می توان گفت کمبود تغذیه ای ، شتر مرغ ها را به سمت گند خواری یا اشتهای غیر طبیعی تحریک می کند . نبود سنگریزه و شنریزه در حد مطلوب جهت کمک به آسیا کردن مواد بلع شده در سنگدان ممکن است زمینه انسداد را مهیا کند بنا بر این وجود سنگریزه در یک حد معین برای پرندگان ضروری است . عواملی مانند عفونت ناشی از تجمع عوامل باکتریایی ( Megabacteria ) و قارچی ( Candida)نیز می توانند باعث ایجاد زمینه مساعد جهت انسداد گردد . جوجه های مبتلا به انسداد افزایش وزن روزانه نداشته و بسیار آهسته رشد می کنند همچنین تخلیه مدفوع همراه با زحمت و فشار زیاد انجام شده و از خود صدا در می آورند ،به غذا نوک می زنند ولی غذا نمی خورند . انسداد را می توان با ملاسمه سختی و بزرگ بودن شکم مشخص نمود . شتر مر غهای مبتلا به انباشتگی در حالت جناغ سینه ای دچار زمین گیری شده ، کاملا هوشیار بوده و گردنشان را به حالت کشیده نگه می دارند .

 

پیشگیری و درمان یبوست: در پیشگیری از بروز این بیماری توجه به استرس های ناشی از انتقال و تغییر محل ودست یابی به مواد خارجی بسیار حائز اهمیت است . می توان با اجتناب و دوری از عوامل سببی در مزرعه از یبوست جلوگیری به عمل آورد. لذا باید جهت به حداقل رسانیدن تلفات ، برای افرادی که به شیوه ای با حیوان سر وکار دارند تعالیمی در نظر گرفته شود تا فائق آمدن بر مشکلات را بیاموزند . در پرواربندی متراکم شتر مرغ ها احتمال آنکه یبوست یک مشکل عدیده بشمار آید کم است ، اما می توان آن را بعنوان یک عامل مهم فناپذیر برای جوجه های جوان در صنعت پرورش نیمه متراکم که دسترسی به چرای آزاد یا محدودیت پایه ای دارند به حساب آورد . انباشتگی معده کمی پس از انتقال جوجه ها ازجا یگاه نگهداری با کف بتنی به محوطه باز بی تردید یکی از مشکلات رایج مزارع پرورش به حساب می آید .

ساده ترین روش روغنی کردن یا ایجاد لغزش راه دهان است که روغن های گیاهی قادر به کمک تجزیه مقداری از این مواد است که شتر مرغ ها مجددا به یک جیره غذایی نرمال دست خواهند یافت .زمانی که امر تشخیص به سهولت امکان پذیرد مداخله جراحی می تواند خیلی موثر واقع شود که پس از باز کردن پیش معده می توان پیش معده و سنگدان را تمییز کرد . خوراندن داروی روغنی نمک اپسوم ( سولفات منیزیم ) در آب به مقدار ¼ قاشق چایخوری برای جوجه های شتر مرغ تا 2 قاشق سوپ خوری برای یک شتر مرغ بالغ پیشنهاد شود .

از اصول های دیگر درمان می توان موارد زیر را نام برد : ‍

 

1-      در اختیار قرار دادن پارافین طبی ، سولفات باریم و لاکتوز بطریقه خوراکی

 

2- دسترسی آزاد و آسان به غذا جهت ممانعت تحریک پرنده به خوردن اشیاء خارجی

 

3- دور کردن اشیاء خارجی از بستر و جایگاه نگهداری

 

مدفوع خواری : در وضعیت طبیعی جوجه هایی که به تازه گی از تخم خارج شده اند مواد دفعی والدینشان را مصرف می کنند که ممکن است منبع میکرو ارگانیسم هایی باشد که در مجرای گوارش آنها ساکن بودند .

پر کنی ( پر خوری ) :این عارضه به عنوان یک فعالیت جانشین و جبرانی بطور انفرادی در گله های شتر مرغ حادث می شود . این رفتار ناپسند معمولا توسط یک پرنده آغاز می شود . شترمرغ های دیگر با مشاهده زخم های کوچک و خونریزی در پشت پرندگان دیگر تحریک شده و این عمل را تقلید می کنند ولی اغلب یک پرنده مقصر است . پرخوری در شتر مرغ ها میتواند با جیره غذایی شتر مرغ ها تصحیح شود. ای جیره دارای 25 % پروتئین ، 0.3 % متیونین % 1.36 % لایزین ، 1.67 % آرژنین ، 0.25 % تریپتوفان ، 7 % فیبر ، 6.97 % انرژی متابولیسمی ، 3.9 % کلسیم ، 21 % فسفر و 5 % نمک است .

 

بیماری های کمبود تغذیه ای :وبتامینE وسلنیوم : کاهش جوجه در آوری ، دیستروفی عضلانی ، مرگ و میر شدید جوجه ها و ناباروری همیشگی در نر ها می تواند از علائم کمبود طولانی مدت به حساب آید .

استفاده از مکمل ویتامین E و سلنیوم در جیره می تواند موثر واقع شود . مکمل ویتامین E و سلنیوم را می توان هر روز به مقدار g/kg 1 به شتر مرغ ها خوراند که این مکمل دارای IU 40000 ویتامین E و 40 میلی گرم سلنیوم در هر کیلو گرم است . تزریق ویتامین E و سلنیوم در 0.25 دز برای جوجه های تازه تفریخ شده و 0.5 میلی لیتر برای جوجه های با بالای دو هفته از سن و تقریبا 5 میلی لیتر برای یک پرنده بالغ د ر هر چهار هفته بصورت درون ماهیچه ای توصیه می شود .

 

ویتامین های مهم گروه B ، ویتامین B2 و بیوتین: کمبود این ویتامین ها منجر به پیچیدگی انگشتان پا به علت نقص در جوجه در آوری ، فلجی دائم ، پیچش پاها ، لغزش تاندون و کاهش جوجه درآوری می گردد.

 

مکمل ویتامین محلول درآب می تواند در سن چهار هفتگی و در زمان احساس کمبود، به آب آشامیدنی اضافه شود. تزریق ویتامین B کمپلکس به مقدار 1 میلی لیتر در 10 کیلو گرم از وزن بدنی توصیه می شود .

اسید پانتوتنیک : التهاب پوست در اطراف منقار ، چشم ها و بال ها و تاخیر در رشد را می توان از مشخصات بارز کمبود این ویتامین دانست . جهت رفع علائم این بیماری 0.5 میلی لیتر برای جوجه های تازه متولد شده توصیه می گردد.

 نیاسین : کمبود این ویتامین دارای علائم مشخصه زیر می باشد : طاسی در سر وگردن ، کاهش جوجه درآوری رشد ضعیف جوجه ها ، نداشتن پر در سر وگردن و پر در آوری ضعیف.

 

مکمل بیوتین که شامل g/kg 0.3 بیوتین ، g/kg 30پنتوتنیک اسید و g/kg 200 ویتامین C می باشد را می توان به جیره روزانه درمقدار g/kg 1 خور اک افزود .

 

کلسیم ، فسفر و ویتامین D : ازبارزترین علائم کمبود بد شکلی پای حیوان( نرمی استخوان در پرنده های جوان) است. با تصحیح نسبت کلسیم به فسفر در جیره تکمیلی بوسیله سنگریزه سنگ آهک یا استخوان های آسیا شده میتوان کمبود را جبران نمود.

منگنز : ناهنجاری سیستم اسکلتی به خصوص لغزش تاندون ، کوتاهی و کلفتی استخوان های پا ناشی از کمبود منگنز می بلشد .

 

افزلیش حد اقل 120گرم منگنز در 1000 کیلو گرم خوراک ، افزودن سولفات منگنز یا کلرید منگنزبه مقدار gr 2 در 10 لیتر آب آشامیدنی توصیه می شود.

 

روی : بدشکلی عضو ، کلفتی پوست پا ها و ران ، رشد ونمو ضعیف پاها از علائم کمبود روی است .
وجود روی به مقدار 80 گرم در 100 کیلو گرم از خوراک فرموله شده توصیه می شود همچنین استفاده از آب عبور داده شده از لوله های گالوانیزه شده می تواند در درمان این بیماری ها موثر واقع شود .

اسید های چرب ضروری . اسید لینو لئیک ، لینو لنیک و آراشیدونیک اسید : ازعلائم کمبود کاهش یافتن قابلیت جوجه در آوری و زنده ماندنی جوجه ها می باشد که با مکمل کردن روغن های گیاهی و روغن ماهی به جیره قابل درمان می باشد.

 

نتیجه گیری : از آنجایی که پرورش شتر مرغ یک کار پر خطر است و مرگ ومیر در اولین هفته از زندگی گاهی تا 50 % نیز می رسد از اینرو نفوذ بیماری قادر به افزایش تلفات خواهد بود . انباشتگی و انسداد پیش معده و سنگدان زمانی رخ می دهد که این اندام ها توسط بستر ، شن ، فیبر زیاد یا مواد خارجی مانند تکه های چوب و کیسه های پلاستیکی پر شوند . همچنین با قرار دادن علوفه های خشک بلند در اختیار آن ها به خصوص جوجه ها زمینه را برای یبوست فراهم می کنیم. همچنین یکی ازبهترین روش ها برای پیشگیری از بیماری های کمبود تغذیه ای ترتیب دادن جیره ای مناسب با توجه به سن پرنده و فاکتور های محیطی و ... می باشد بنابر این با در نظر گرفتن اصول مدیریتی می توانیم از تلفات ناشی از این سندرم ها بکاهیم



بیماریهای شتر مرغ:بیماری مشروحه در این بخش به غیر از انگلهای داخلی و خارجی اختصاصی شترمرغ بقیه فقط به شترمرغ محدودنشده بلکه بیماریها مشترکی‌اند که بر اساس آخرین تحقیقات ممکن است شترمرغ را نیز درگیر نمایند. تعدّد بیماریهای مورد اشاره بدان معنی نمی‌باشد که شترمرغهای اهلی فوق العاده مستعد بیماری هستند. بویژه در مورد شترمرغهای بالغ موارد بیماری بندرت اتفاق می‌افتد. در شرایط مدیریتی که موارد ذیل رعایت گردد، وقوع عفونتها و بیماریها از موارد استثنایی، نادر و غیرمعمول خواهدبود.


-حصارکشی با طراحی مناسب و در نتیجه کاهش خطر ضربه و شکستگی استخوانها.
-حفظ استانداردهای بالای بهداشتی.
-تامین جیره‌های غذایی مناسب و استفاده از مکملهای معدنی و ویتامینه ویژه شترمرغ.
-نگهداری پرندگان درجایگاه‌های بدون کوران و سرما در فصل زمستان و در نتیجه افزایش توان سازگاری و مقاومت طبیعی پرنده.
-ورود مداوم حیوانات جدید، ملاقات‌کنندگان همیشه حاضر و مخلوط‌نمودن گونه‌های مختلف پرندگان جهت نمایش، پرندگان را در معرض عوامل بیماریزا جدید قرار داده و بر سیستم ایمنی آنها استرس وارد می‌سازد.


جوجه‌ها و شترمرغهای جوان نیاز به مراقبت بیشتری دارند ولی حتی در موردآنها هم معمولاً مشکلات محدود به چند بیماری انگشت‌شمار می‌شود که 90 درصد تمامی مرگ ومیرها را به خود اختصاص می‌دهند. این بیماریها عبارتند از:


• عفونتهای کیسه زرده.
• تغییر حالت پاها و انگشتان.
• یبوست.
• اسهال و عفونتهای گوارشی (ناشی از اشریشیاکولی، سالمونلا، هیستوموناس و باکتریهای دیگر).


تجربیات عملی حکایت از اهمیت تماس مداوم با جوجه‌ها دارد. علاوه بر این ثابت‌شده که مشاهده مداوم هم به تنهایی کافی نیست زیرا زمانی که علائم بیماری یا عارضه رویت می‌گردد ممکن است دیگر برای کمک به پرنده خیلی دیر شده‌باشد.
کلید پرورش موفقیت‌آمیز، بهداشت اکید در جوجه‌کشی و وزن‌کشی مکرر جوجه‌ها در خلال 4 هفته اول زندگی است. تنها این شاخصها به مدیریت اطمینان می‌دهد تا از مشکلات مربوطه به رشد قبل از ظهور علائم بیماری مطلع گردد.
در ادامه به جهت محدودیت های موجود و گستردگی مطالب تنها به چند نمونه از بیماریهای رایج اشاره می کنیم:

بیماری نیوکاسل: <\/h5>

هرجا که گله غیر ایمن و غیر واکسینه درمعرض ویروس قرارگیرد، تلفات سنگین و خسارات اقتصادی متعاقب آن اجتناب‌ناپذیر خواهدبود. در جوجه شترمرغهای 3 تا 4 ماهه میزان مرگ و میر ممکن است به بیشتر از 80 درصد بالغ گردد.
بیماری سبب ضعف عمومی به همراه علائم عصبی مزمن همچون لنگش، گرفتگی عضلات، پیچ‌خوردگی گردن و باد کردن سر می‌گردد. برای این بیماری هیچ درمانی شناخته نشده‌است اما واکسیناسیون سبب پیشگیری می‌گردد. تزریق 1 میلی لیتر از واکسن غیرفعال پارامیکروویروسی به نام کولومبوواک توصیه می‌گردد که بایستی شش هفته بعد تکرار شده و سپس هر شش ماه یک یادآور داده‌شود. گزارشهایی از نتایج مطلوب تجویز همزمان یک واکسن زنده مانند اسپری چشمی لاسوتا و تزریق یک واکسن غیرفعال موجود می‌باشد. میزان آنتی‌بادی و در نتیجه وضعیت ایمنی گله بوسیله تستهای سرولوژی دقیقاً قابل اندازه‌گیری است.
از آنجا که گله مبتلا به نیوکاسل باید سریعاً کشتار گردد لذا بایستی ضرورت واکسیناسیون اولیه و یادآو


مطالب مشابه :


جفت و جنین

در بند ناف با طول تقریبا 50 الی 60 سانتی متر در انتهای بارداری پیچ خوردگی به علت بسته شدن




شترمرغ

عفونت های بند ناف و كیسه علت بروز این حالت درصد بالای تركیبات كلر در برابر پیچ خوردگی




بیماریهای شترمرغ

عفونت های بند ناف و کیسه زرده این پیچ خوردگی پیچ خوردگی روده علت اصلی حساسیت




آزمایش تازه در درمان ضایعات نخاعی

ورزش درمانی در درمان پیچ خوردگی مچ بانک خون بند ناف مورد حمایت دولت در سئول گفت: علت و




تشخیص گام به گام بیماری های طیور

در عفونت بند ناف و کیسة زرده همین اگر پیچ خوردگی آن پرندگان به علت ناراحتی مزمن




مهمترین بیماریها و علل تلفات شترمرغ در پنج سال گذشته ایران

همچنین پس از خروج جوجه از تخم سریعا محل بند ناف جوجه به علت پیچخوردگی




برچسب :