رمان تقاص پست7

حق با سپیده بود، چون مامانامون تا روز یکشنبه ای که پرواز داشتیم هیچ حرفی بهمون نزدن. روز یکشنبه از صبح دلشوره داشتم و هر آن منتظر بودم که مامان خبر سفر رو به من بده، ولی چیزی نگفت. ساعت 9 شب بود که دیگر کاملاً ناامید شدم و مطمئن شدم که یا سپیده اشتباه کرده یا کلا کنسل شده. ولی درست ساعت 5/9 بود که مامان با خوشحالی به من گفت چمدونمو ببندم. مامان منم چهار می زدا! نمی شد یه کم زودتر بگه؟ حالا گیریم که من نمی دونستم و از قبل یه کم از چیزامو جمع نکرده بودم چطوری می تونستم تو اون وقت کم چیز میر جمع کنم؟ در هر صورت دوباره خوشحال و ذوق زده شدم و تند تند بقیه چیزامو هم جمع کردم و از اتاق خارج شدم. مامان و بابا تو سالن نشیمن نشسته بودند. مامانم حاضر شده بود و چمدونش کنار پاش بود. بابا با دیدن من بلند شد و گفت:
- خوب دخترم می بینم که برای جدا شدن از من حاضری.
محکم بابا رو در بغل کردم و گفتم:
- کاش شما هم می اومدید. اونوقت دیگه خیلی خوش می گذشت.
بابا منو از خودش جدا کرد و گفت:
- عروسک بابا تحت هر شرایطی باید بهش خوش بگذره.
به دنبال این حرف دست تو جیب کتش کرد و پاکتی رو به طرفم گرفت و گفت:
- بیا دخترم این برای توئه.
- چیه بابا؟
- پول تو رو جدا از مامانت می دم، که هر چی که دلت خواست، بخری. این دفعه من باهات نیستم. نمی خوام کم و کسری داشته باشی.
مامان به اعتراض گفت:
- فرهاد تو که می دونی این دختر جنبه نداره. همون روز اول همه اشو می ره خرج چیزای الکی می کنه.
بابا با اخم گفت:
- شکیلا تو رو خدا اینقدر به رزا سخت نگیر. بذار راحت باشه.
- من نگران آینده خودشم.
بی توجه به حرفای بابا و مامان که هنوزم ادامه داشت با ذوق در پاکت رو باز کردم. مبلغی چند برابر تصور من بود! با فریاد گفتم:
- وای بابا! این خیلی زیاده. مگه می خوام جزیره رو بخرم؟
- هر چقدرش که زیاد اومد می تونی پس انداز کنی. لازم نیست که همه اشو خرج کنی عزیزم. تو باید پس انداز کردن رو هم یاد بگیری.
دوباره بغلش کردم و گفتم:
- بابا از همین الان دلم براتون تنگ شده.
بابا روی سرمو بوسید و گفت:
- منم همینطور عروسک. حالا دیگه بهتره برید وگرنه از پرواز جا می مونید.
تازه یاد رضا افتادم و با کنجکاوی پرسیدم:
- پس رضا کو؟
از پشت سر صدای رضا اومد که گفت:
- من اینجام آبجی خانم.
به طرفش برگشتم و گفتم:
- کجا بودی تو؟
- همین جا، ولی تو با بابا جونت مشغول بودی.
بغلش کردم و گفتم:
- رضا کاش لااقل تو میومدی!
آروم در گوشم گفت:
- غصه منو نخور. قراره با دوستام و سام برای دو هفته بریم شمال.
با اخم گفتم:
- ای ناقلا پس بگو چرا قید کیشو زدی!
خندید و گفت:
- آخه با دوستا یه صفای دیگه داره. اگه غیرتم اذیت نمی کرد، حتماً تو رو هم با خودمون می بردم. چون تو برام یه چیز دیگه ای هستی. تو یه طرف، دوستام یه طرف! می دونی که فنچ کوچولوی منی.
- فدای اون غیرت و احساست بشم. دلم برات تنگ می شه.
- منم دلم برای شیطنت ها و بچه بازی های فنچم تنگ می شه. حالا تا اشکمو در نیاوردی برو.
گونه اشو محکم بوسیدم و گفتم:
- چشم ما رفتیم بای.
داشتیم با مامان از در بیرون می رفتیم که صدام زد:
- رزا...
به طرفش برگشتم و گفتم:
- بله؟
عکسی رو به طرفم گرفت و گفت:
- از روی این دو تا چاپ کردم. گفتم شاید تو هم بخوای.
عکسو گرفتم. همون عکسی بود که مامان از من و رضا درحالی که لباسهای نقره ای رنگمونو پوشیده بودیم و رضا منو بغل کرده بود و داشتیم همو می بوسیدیم، گرفته بود. دوباره گونه شو بوسیدم و گفتم:
- قربونت برم. هیچ وقت این عکسو از خودم جدا نمی کنم. عکس نامزدمه!
دوباره خداحافظی کردیم و همراه مامان سوار ماشین بابا شدیم و راننده بابا به طرف فرودگاه راه افتاد. توی راه تازه یادم افتاد که یادم رفته با تابلوم خداحافظی کنم. خیلی ناراحت شدم، ولی دیگر وقتی برای برگشتن نبود. خاله و سپیده توی فرودگاه منتظر ما بودن. کارتای پروازو گرفتیم و نیم ساعتی طول کشید تا سوار هواپیما شدیم. ساعت 11 بود که هواپیما از باند فرودگاه کنده شد و به طرف کیش به پرواز در اومد. احساس دلشوره ولم نمی کرد، اما نمی دونستم این دلشوره شدید به خاطر پروازه یا حادثه ای قرار بود، اتفاق بیفته!
از صحبت های خلبان متوجه شدم که رسیدیم. بعد از فرود و توقف کامل هواپیما با مامان و خاله و سپیده پیاده شدیم. اول بارها رو تحویل گرفتیم و بعدش هم با مسئولی که از طرف هتل دنبالمون اومده بود، به هتل رفتیم. چون دیر وقت بود وقت نمی شد جایی برویم، برای همین وسایلمون رو مرتب کردیم و به تخت خواب ها پناه بردیم.

صبح با صدای خاله و مامان که چمدونا رو باز می کردن بیدار شدم و نشستم روی تخت، اینقدر غرق بودن که جواب سلام منو هم به زور دادن. سپیده هم بیدار شده بود، ولی هنوز روی تخت دراز کشیده بود. خواستم برم توی دستشویی که سپیده زودتر از من توی دستشویی پرید. با حرص کوبیدم روی در و هر چی از دهنم در اومد، نثارش کردم. وقتی بیرون اومد بدون اینکه نگاش کنم سریع وارد شدم و در رو بستم. هنوز چند ثانیه نگذشته بود که چراغو خاموش کرد. قلبم افتاد توی پاچه ام و گفتم:
- سپیده مرض گرفته تو چرا آزار داری؟ صبح اول صبحی چت شده؟ چراغو روشن کن.
- نمی کنم.
- بی خود می کنی. روشن کن این لامصبو.
- تا وقتی اعتراف نکنی که از تاریکی می ترسی، روشن نمی کنم!
- من از هیچی نمی ترسم. بهت می گم روشن کن.
در حالی که دروغ می گفتم. به قول رضا مث سگ از تاریکی می ترسیدم. سپیده گفت:
- تا نگی روشن نمی کنم.
مامان و خاله هم از سپیده می خواستن که چراغو روشن کنه. مامان می دونست که من تو تاریکی حتی ممکنه تشنج کنم، ولی سپیده لجباز می گفت:
- نه امکان نداره! تا نگه روشن نمی کنم. اصلاً دیدن که نداره. زود باش کارتو بکن بیا بیرون.
ضربان قلبم تند و تندتر می شد. داد کشیدم:
- بی تربیت! چه طور برای تو دیدن داشت؟ واسه من نداره؟ می گم روشن کن.
- بگو تا روشن کنم.
چون حسابی ترسیده بودم، به ناچار گفتم:
- خیلی خوب بابا! من از تاریکی می ترسم. حالا راحت شدی؟ الهی بمیری! ذلیل شده، روشن کن دیگه.
چراغو روشن کرد و گفت:
- یه خورده مخلفاتش رو زیاد کردی! ولی مهم نیست عزیزم جبران می کنم.
سریع دست و صورتمو شستم و از دستشویی رفتم بیرون. سپیده با نیش باز نگام می کرد. با عصبانیت به طرفش رفتم و اونو زیر مشت و لگد گرفتم. با پادرمیونی خاله و مامان به زور از هم جدا شدیم. حدود نیم ساعت طول کشید تا آه و ناله های سپیده تموم شد و دوباره با هم آشتی کردیم. همیشه همینطور بودیم. قهرامون کوتاه مدت و محبتمون بی نهایت بود. حاضر شدیم و با مامانا راهی بازار بزرگ پردیس شدیم. خداییش در مورد خرید کردن خستگی ناپذیر بودم. عصر که شد به اسکله رفتیم و با سپیده از همون اول شروع به دوچرخه سواری کردیم، وقتی هم خسته شدیم رفتم کنار آب و تازه آب بازیمون گل کرد. شب با خستگی خیلی زیاد به هتل برگشتیم. خوشحال بودم که روز خوبی رو پشت سر گذاشتم و حسابی خوش گذروندم. دعا کردم تموم مدت اقامتمون به من همینطور خوش بگذره. اینقدر الکی خوش بودم که جز خوش گذرونی به هیچی فکر نمی کردم. اصلاً فکرشو هم نمی کردم که زندگی و سرنوشت برام چه نقشه هایی کشیدن. اگه می دونستم شاید اینقدر به دنبال خوشی نبودم و از همون ابتدا سعی می کردم تجربه هامو زیاد کنم تا بتونم به جنگ سرنوشت برم.
دو روز به همین ترتیب گذشت. روز سومی بود که اونجا بودیم. صبح رو من و سپیده تو محوطه هتل موندیم و برای خرید همراه مامانا نرفتیم. می خواستیم با سپیده تو هتل بیلیارد بازی کنیم. عاشق بازی بیلیارد بودم. رضا میز بیلیارد کوچیکی داشت که بعضی وقتا تو خونه با هم بازی می کردیم و یه کم بلد بودم. حسابی خوش گذروندیم. به خصوص که با یک اکیپ دیگه مسابقه دادیم و با هزار بدبختی تونستیم از اونا ببریم. عصر هم تو محوطه هتل اسکیت بازی کردیم. اینقدر تو خود هتل به ما خوش می گذشت که نیازی به بیرون رفتن نداشتیم. شب که شد به اصرار سپیده با مامانا به اسکله رفتیم. اسکله رفتن و دوچرخه سواری برنامه هر شبمون شده بود. مامان گفت:
- بچه ها اول بیاین بریم یه جا برای نشستن پیدا کنیم، بعد برین برای بازی.
قبول کردیم و همه با هم به سمت ساحل رفتیم. گوشه ای خلوت پیدا کردیم و چهار نفری نشستیم. چند دقیقه ای رو تو سکوت به آبی زیبای دریا خیره شدم. سپیده هم مثل من به آب نگاه می کرد. به هر چیز آبی که نگاه می کردم یاد چشمای عشق واهی ام می افتادم. به خصوص آسمون قبل از غروب. دلم براش تنگ شده بود. اون شب حس عجیبی داشتم. انگار دنیا برام شکل دیگه ای پیدا کرده بود. همه چیز رنگ دیگه ای بود سبز ها زیادی سبز و آبی ها زیادی آبی بودن. هر چهار نفر سکوت کرده بودیم و من داشتم از اون همه زیبایی لذت می بردم. دلم می خواست از جا بلند بشم و رو به آسمون فریاد بکشم:
- خدایا! عاشقتم ... خیلی دوستت دارم. تو خیلی خوبی که اینهمه چیزای قشنگ به من دادی. خدایا عاشق مامانمم عاشق خاله امم عاشق دختر خاله امم. من عاشق همه ام همه رو دوست دارم. تو رو بیشتر از همه دوست دارم خدا جون ...
تو حال و هوای خاص خودم بودم که متوجه شدم بین خاله و مامان اشاره هایی رد و بدل می شه و هر دو سمتی رو به هم نشون می دن. دنباله نگاهشون رو گرفتم و دیدم به یه خانمی که تنها نشسته و چشم به آب زلال دوخته ، نگاه می کنن. رو به مامان گفتم:
- چی شده مامان؟ چی رو دارین به همدیگه نشون می دین؟
مامان به طرفم برگشت و من اشک رو توی چشمای سبز و درشتش دیدم. قلبم فرو ریخت و با تعجب گفتم:
- مامانی داری گریه می کنی؟!
مامان و خاله هر دو در حالی که بغض داشتن، از جا بلند شدن و به طرف اون خانم رفتن. چند لحظه بعد هر سه تو بغل هم گریه می کردن! به سپیده گفتم:
- تو فهمیدی این خانمه کی بود؟
سپیده هم با تعجب گفت:
- نه ولی حتماً طرف خیلی عزیزه که اینا اینطوری اشک می ریختن. عجب فیلم هندی شده ها!
دوباره بهشون نگاه کردم که دیدم این بار در حالی که می خندیدن به سمت ما می یومدن

. جلل خالق! اینا چشون بود؟ یهو می خندن یهو گریه می کنن. نکنه خل شدن؟ مگه نشونه دیوونگی همین نیست؟ خوبه بلند شم فرار کنم. از فکرای خودم خندم گرفت. وقتی به ما رسیدن من و سپیده وایسادیم و ناچاراً سلام کردیم و به گرمی جواب گرفتیم. اون غریبه، خانم قد بلندی بود با پوست سفید و چشمای درشت مشکی که توی صورتش برق می زدن انگار. روی هم رفته خوشگل بود بود و به دل می نشست، حتی با وجودی که سنش بالا بود. مامان گفت:
- بچه ها معرفی می کنم، کیمیا جون دوست عزیز دوران دبیرستان من و شیلا. البته می شه گفت که کیمیا خاله شماست، چون با خواهر برای ما فرقی نداره.
این شد که بعد از اون ما اونو خاله کیمیا صدا زدیم.

رمان تقاص پست7

مطالب مشابه :

پست 4 رمان آقای مغرور ، خانم لجباز

ایلگار دخترم 1

آموزش خصوصی تضمینی شنا در استخر منزل

دانلود رمان در مسیر آب و آتش برای کامپیوتر و موبایل و اندروید

رمان بازی تمومه14

رمان بازی تمومه24و25

رمان بازی تمومه13

رمان بازی تمومه21

رمان تقاص پست7