جدیدترین فناوری ها در صفحه نمایشهای تلویزیون
طرز کار OLED:
اساس کار هر پیکسل OLED بدین گونه است که پس از اعمال ولتاژ متغیر 2 تا 10 ولت بین آند و کاتد، جریانی از الکترون ها از سمت کاتد به آند برقرار می شود. کاتد الکترون های خود را وارد لایه ETL می کند و آند الکترون ها را از لایه HILجذب می کند. یعنی در لایه ETL الکترون های اضافی و در لایه HIL حفره22 های اضافی وجود دارد.
بعد از مدتی چگالی بارهای منفی الکتریکی در لایه ETL و چگالی بارهای مثبت در لایه HIL بالا می رود و به دلیل بوجود آمدن میدان الکتریکی بین دو لایه، الکترون ها و حفره ها به سمت هم می آیند. در نیمه هادی های آلی بر خلاف نیمه هادی های غیرآلی حفره ها قابلیت حرکت بیشتری نسبت به الکترون ها دارند و به همین دلیل حفره ها سریعتر وارد لایه ETL می شوند و در نیمه پایینی این لایه هر حفره با یک الکترون پر میشود.
هنگام پر شدن حفره ها توسط الکترون یک تغییر در سطح انرژی الکترون رخ می دهد که باعث می شود این اختلاف انرژی بصورت یک سیگنال نور ساطع شود. به همین دلیل این قسمت از ETL را یک لایه جدید با نام «لایه ساطع کننده آلی» می نامند. فرکانس این سیگنال نور در ناحیه قابل مشاهده توسط چشم انسان است و رنگ آن با توجه به جنس لایه های آلی تعیین می شود.
یکی از دلایل اینکه از اکسید ایندیم- قلع به عنوان آند استفاده می شود توانایی عبور دادن نور است. اکسید اینیدم- قلع به طرز بسیار مناسبی شفاف است و نور ساطع شده در لایه آلی را از خود عبور می دهد.
انواع مختلف OLED:
۱) PMOLED -Passive-matrix organic light-emitting diode
در این نوع صفحه های نمایش همه لایه ها بصورت نوارهایی تولید میشوند که بطور متقاطع (مشابه علامت "+") بر روی هم قرار میگیرند و نقاط تلاقی آنها همان پیکسل های صفحه نمایش محسوب می شوند. مدارات الکترونیکی خارجی نیز به نوارهای آند و کاتد متصل شده اند.
ساخت این نوع صفحات نمایش آسان است اما مصرف برق بیشتری نسبت به انواع دیگر آن دارند. اما برای نمایش متن و آیکون های گرافیکی کوچک و ساده مناسب بوده و کیفیت قابل قبولی ارائه می دهد.
۲) AMOLED -Active-matrix organic light-emitting diode
چدر این نوع OLED، لایه کاتد و لایه آلی یکپارچه و برای تمام سطح نمایشگر تولید می شود، اما آند بر روی لایه نازکی از ترانزیستور (TFT) با آرایهای ماتریسی قرار می گیرد که شامل مدارات مربوط به هر پیکسل از صفحه نمایش است.
AMOLED برای استفاده در صفحات بزرگ مناسب است، زیرا دارای سرعت جاروب23 بالاتری بوده و به دلیل کیفیت بالایی که دارد برای نمایش ویدئو بسیار مناسب است.
مزایا:
- زمان پاسخگویی صفحات OLED بسیار پایین است؛ در حال حاضر زمان پاسخگویی صفحات LCD بین 2 تا 16 میلی ثانیه است (یعنی 480 تا 60 هرتز) در حالیکه صفحات OLED میتوانند زمان پاسخگویی در حدود 0.01 میلی ثانیه (100 کیلوهرتز) داشته باشند.
- اندازه پیکسل های OLED می تواند کوچکتر از پیکسل های LCD باشد به همین دلیل در یک صفحه می توان پیکسل های بیشتری را نسبت به LCD جا داد و صفحاتی با رزولوشن بالاتر تولید کرد.
- کوچک بودن اجزای تشکیل دهنده سبب میشود که بتوان با استفاده از OLED کنتراست بالاتری ایجاد کرد. برای مثال قرار است که تلویزیون سونی با کنتراست 1000000:1 ارایه شود.
- لایه های OLED بسیار سبک و نازک هستند و نیازی به منابع نور جداگانه ندارند که این امر سب کاهش چشمگیر ضخامت و وزن نمایشگر می شود.
- با توجه به ساختار بسیار ساده پیکسل های OLED تولید اینگونه صفحه های نمایش بسیار سادهتر از صفحه های نمایش LCD یا پلاسما است. OLEDها حتی می توانند بر روی سطوح بسیار ساده چاپ شوند و به همین دلیل هزینه تولید بسیار پایینتری نسبت به صفحه های نمایش LCD یا پلاسما دارند.
- OLEDها را می توان بر روی سطوحی مانند مقوا یا لباس یا حتی کاغذهای معمولی چاپ کرد و صفحه های نمایشی بسیار نازک و زیبا را روانه بازار کرد.
- لایه های OLED قابلیت خم شدن دارند ولی لایه های شیشه ای LED یا LCD بسیار شکننده اند.
- چنانچه هر دولایه HIL وETL از جنس شفاف ساخته شوند، میتوان نمایشگرهای OLEDی شفاف (با خاصیت transparency) تولید کرد
- در OLEDها به دلیل اینکه هر پیکسل خود ساطع کننده نور است (بر خلاف LCD) روشنایی و کنتراست بسیار بالاتری نسبت به صفحه های LCD را در اختیار کاربر قرار می دهند.
- به دلیل سطوح بسیار زیاد انرژی و تفاوت میزان چگالی بارهای الکتریکی لایه ساطع کننده آلی، قابلیت نمایش دامنه بسیار زیادی از رنگها (چندین برابر نسبت بهLCD) را دارا می باشد
- مایشگرهای LCD برای نمایش تصاویر ایجاد شده نیاز به نوردهی پس زمینه24 دارند ولی لایه های OLED خود تولید کننده نور هستند. همین امر باعث کاهش مصرف برق می شود و OLED را به نمایشگری مناسب برای استفاده در دستگاه های همراه (مثل موبایل و لب تاپ) تبدیل می کند
- OLEDها قابلیت مدیریت مصرف انرژی بسیار بهتری نسبت به LCD دارند، چون در رنگ های تیره به سادگی می توان میزان نور ساطع شده را کم کرد (یا خاموش کردن پیکسل هنگام استفاده از رنگ سیاه) اما در صفحات LCD چون همیشه نور پیش زمینه وجود دارد فقط با کم کردن میزان نور پیش زمینه میتوان مصرف را پایین آورد.
- چون نور ساطع شده توسط هر پیکسل مستقل از پیکسل های دیگر است زاویه دید این صفحات نزدیک به 180 درجه بوده و رنگها از زاویه های مختلف، متفاوت دیده نمی شوند.
تصویر 5 : خاصیت transparency درنمونه اولیه یک نمایشگر OLED نوت بوک ساخت شرکت سامسونگ ارائه شده در نمایشگاه CES 2012
معایب
- علی رغم آنچه در باب سادگی ساختار این صفحات گفته شد، اما در حال حاضر هنوز قیمت تمام شده نمایشگرهای OLED بسیار بالا است که البته با گذشت زمان و رسیدن به تولید انبوه، انتظار میرود از قیمت این نمایشگرها تا حد زیادی کاسته شود و حتی میتوان گفت در صورت تولید انبوه قیمت این نمایشگرها از صفحات LCD ارزانتر خواهد شد (به دلیل حذف سلول های کریستال مایع که هزینه اصلی LCDها بخاطر آنها است).
- یکی از بزگترین نقطه ضعف صفحات فعلی OLED کوتاهی طول عمر آنهاست. پیکسل های OLED فعلی حدود 14.000 ساعت عمر می کنند. (3 سال و دو ماه در صورت استفاده 12 ساعت در روز) البته در حال حاضر Panasonic و TOSHIBA ادعا کرده اند که توانسته اند طول عمر صفحات OLED را تا دو برابر زمان فعلی افزایش دهند و هنوز هم راه هایی برای بالا بردن طول عمر وجود دارد.
- حساسیت این صفحات به رطوبت بسیار زیاد است و در صورت مواجه با رطوبت سریعاً از بین میروند.
- به دلیل ساختار موادی که در ساخت پیکسلهای آبی رنگ OLEDها استفاده میشوند، این پیکسل ها به مرور زمان شدت نور خود را سریعتر از سایر رنگ ها از دست میدهند و با گذشت زمان شدت رنگ آبی تصاویر کاهش یافته و نسبت رنگها در نمایشگر از دست میرود. که البته این امر با افزایش دادن سطح ولتاژ اعمالی به پیکسل های آب رنگ و ایجاد یک سیستم کنترلی مضاعف بطور موقت قابل رفع است.
- برخی تولید کنندهها نیز برای رفع این مشکل، شدت رنگ آبی را در زمان ساخت این نمایشگرها دوبرابر مقدار طبیعی تنظیم میکنند که این امر نیز منجر به غیر طبیعی شدن تصاویر در ابتدای مصرف می شود.
- به دلیل نبود منبع نور اضافی، این نمایشگرها شدت نور پایینی دارند. این مورد سبب میشود تماشای این صفحات در زیر نور آفتاب با مشکل مواجه شود که این امر به طور خاص در نمایشگرهای قابل حمل (مثل موبایل ها و PDAها) که در فضای باز و زیر نور آفتاب هم استفاده میشوند بروز مشکل می کند.
وضعیت OLED در جهان
چندسالی است که استفاده از نمایشگرهای OLED در سایز های کوچک در گوشی های هوشمند و دستگاه های PDA متداول شده و استفاده از آنها در این سایزها در حال توسعه است اما ساخت نمایشگرOLED در سایزهای متوسط و بزرگ و خصوصاً تلویزیون هنوز در مرحله تولید نمونه های اولیه قرار دارد.
در حال حاضر شرکت هایSamsung ،Sony ،Panasonic، LG و Philips نمونه هایی اولیه از تلویزیون های OLED را به نمایش گذاشته اند.
در بخش مطالعات بازار توضیحات دقیق تری در این خصوص ارائه شده است.
صفحه نمایش های سه بعدی وعینک های سه بعدی
امروزه کمتر کسی پیدا می شود که با تلویزیون های سه بعدی آشنا نبوده باشد یا درباره ی آنها چیزهایی نشنیده باشد. همانطور که می دانید چندی است تلویزیون های سه بعدی به بازار و خانه ها وارد گشته است. تلویزیون های سه بعدی به منظور برجسته کردن تصاویر دو بعدی نمایشگرها و ایجاد عمق در آنها ساخته شده اند تا لذتی متفاوت را به ارمغان بیاورند و جالب است که هر روز به میزان طرفداران این تکنولوژی افزوده می شود.
اگر بخواهیم نگاهی منصفانه به این مقوله داشته باشیم باید اعتراف کنیم که دیدن تصاویر عمق دار و در اصطلاح سه بعدی بسیار هیجان انگیز است زیرا بیننده در هنگام تماشای فیلم های سه بعدی ، علاوه بر تماشای صحنه ها ، می تواند اتفاقات صحنه های فیلم را در نزدیکی و در مجاورت خود شاهد باشد. گویی اتفاقات خیلی نزدیکتر یا دورتر از سطح صاف تلویزیون رخ می دهد و همین امر به جذابیت این تکنولوژی می افزاید.
اما سوال اینجاست که چطور امکان دارد تصاویر سه بعدی و عمق دار را در یک صفحه ی صاف و مسطح نشان داد ؟
همانطور که می دانید چشم های یک انسان بالغ حدود 6 سانتی متر از یکدیگر فاصله دارد . شاید برایتان جالب باشد که بدانید اصلی ترین دلیلی که ما قادریم تصاویر و محیط پیرامونمان را سه بعدی ببینیم همین فاصله چشم ها از یکدیگر است. علت این امر کاملا روشن است. ما زمانی که به چیزی نگاه می کنیم در واقع هر چشم ما تصویری مجزا از آنرا با اختلاف زاویه ی بسیار کم نسبت به دیگری می بیند. این تصاویر بطور مجزا به مغز فرستاده می شود و در آنجا هر دو تصویر بر روی یکدیگر قرار می گیرد و ما می توانیم تصویری صحیح و با عمق را درک کنیم.
بنیانگذاران تکنولوژی سه بعدی در نمایشگرها و سازندگان فیلمهای سه بعدی از همین ترفند برای محصولات خود استفاده می کنند. در واقع ساخت فیلمهای سه بعدی چیزی جز یک ترفند حرفه ای برای گول زدن مغز انسان و استفاده از خطایی بصری بین چشم و مغز نیست.
این فیلمها با دو دوربین بطور همزمان که فاصله ی خیلی کمی (چیزی در حدود فاصله چشم های انسان) دارند ضبط می شوند و در آخر توسط نرم افزارهای مخصوص ، این تصاویر مجزا بر روی یکدیگر قرار می گیرند. فاصله و مرز سوژه ها در اینگونه تصاویر بسیار نزدیک به هم است . به همین دلیل است که بدون عینکهای مخصوص ، نمی توانیم تصویری واضح و شفاف را ببینیم زیرا چشمان ما بدون عینک ، همزمان دو تصویر را در حال پخش می بیند که مرز بین سوژه های آن معلوم نیست . به همین علت نمی توانیم جزئیات را به تفکیک درک کنیم.
از اینجا به بعد ، زمان انجام وظیفه عینکهای 3D فرا می رسد. این عینکها کار عینیت بخشیدن به تصاویر مبهم و آماده سازی آنها برای هر چشم بطور مجزا را بر عهده دارند.
تمامی این مراحل به منظور فریب دادن چشم ها و مغز می باشد. زیرا فقط در اینصورت است که می توانیم از یک صفحه نمایش صاف و مسطح ، تصاویری عمق دار را درک کنیم.
اما بپردازیم به برخی از روشهایی که تاکنون برای سه بعدی دیدن تصاویر استفاده شده اند تا هم با مفهوم سه بعدی و هم با روش کار عینک های 3D بیشتر آشنا شویم.
اولین روش که حتماً خاطره ی استفاده از آن به دوران کودکی و نوجوانی بر می گردد ، استفاده از دستگاهی است با نام ویومسترکه حالت استریوسکوپیک دارد. این دستگاه که همانند دوربین کار می کند ، برای هر چشم ، تصویری مجزا دارد و هر چشم می تواند تصویر مخصوص به خود را ببیند.
این روش برای استفاده فردی مناسب بوده و نمی توان با خانواده به دیدن این تصاویر بطور همزمان پرداخت.
حال که لزوم دیدن تصاویر برای همگان و بطور همزمان مطرح شد ، لازم است تا به وسایل دیگری روی بیاوریم به نام عینک های 3D .
اما چگونه ؟ این عینکها چطور می توانند آن همه تصویر درهم و نامنظم را بصورت یکپارچه و عمق دار برای ما بسازند ؟
جواب این سوال در دست سازندگان عینک ها و صاحب نامان عرصه ی سه بعدی است ولی ما در اینجا به منظور آشنایی با انواع عینک و روش کاری هر یک از آنها ، به بررسی این وسایل کوچک و شگفت انگیز می پردازیم.
اولین عینکی که معرفی می کنیم و می توان گفت که امروزه دیگر مورد استفاده ی گسترده ای در تلویزیون های پیشرفته ندارند ، عینکهای آناگلیف Anaglyph است. این نوع عینک سه بعدی بین ، معرف حضور خیلی هاست زیرا شیشه های آبی و قرمز آنها از یاد رفتنی نیست. این عینک ها ساده ترین روش کاری را دارند.
همانطور که می دانید فیلترهای رنگی ، مانع عبور نورهای همرنگ می شوند بطور مثال شیشه ی قرمز رنگ این عینک ، مانع از درک رنگ ها و نورهای قرمز می شود. پس با استفاده از این ویژگی می توان تصاویر را به هاله های قرمز و آبی ( رنگ فیلترهای عینک) آغشته کرد تا هر چشم تصویر مجزایی را ببنید. لزوم دیده شدن تصاویر بصورت مجزا برای هر چشم پیش تر توضیح داده شد ولی مجدداً یادآوری می شود که فیلم های سه بعدی ، برای هر صحنه دارای دو تصویر یکسان هستند که با فاصله ای بسیار کم ، در کنار یکدیگر قرار گرفته اند.
نوع دیگر عینک ، عینک های پلاروید هستند که به نوع Passive یا همان منفعل معروفند. این عینکها توسط عملیات پلاریزیشن ، تصاویر را برای هر چشم ، اختصاصی و انحصاری می کنند. در این روش که معمولا در سینما ها بکار گرفته می شود ، تصاویر با دو طیف ( با نورهای افقی و با نورهای عمودی) به نمایش در می آید.
این عینک ها قادرند تا با هر شیشه ، یک طیف خاصی از نور را دریافت کنند که در نهایت به درک سه بعدی ما می انجامد. در این سبک نمایش ، هر فریم دارای طیف های مناسب چشم چپ و چشم راست است و به همین دلیل وضوح تصویر از نظر ما به نصف کاهش پیدا می کند. در این روش ، صفحه نمایشگر به یک فیلتر جلویی مجهز است که تصاویر را بطور منظم در خطوط متناوب ، دارای قطب می کند. این خطوط بصورت یکی در میان دارای قطبی همسان شده با چشم چپ و چشم راست می باشد. پس در هر لحظه فقط نیمی از طیف ها را با هر چشم می بینیم. این روش بسیار کم هزینه و عینک های آن هم بسیار ارزان قیمت است ولی همانطور که گفته شد اگر وضوح تصویر برایتان اهمیت دارد ، سیستم Passive مناسب نیست.
نوع بعدی ، نوع اکتیوشاتر Active Shutter است. این عینک های سه بعدی که امروزه بیشتر استفاده می شوند روش کار جالبی دارند. در این روش دو تصویر برای چشمها وجود دارد. یکی برای چشم چپ و دیگری برای چشم راست که خیلی سریع پشت سر هم نمایش داده می شود. در این بین زمانی که تصویر برای چشم چپ نمایش داده می شود ، شیشه سمت راست عینک تاریک شده و اجازه دیده شدن را نمی دهد. این کار در لجظه ی بعدی که متعلق به چشم راست است نیز اتفاق می افتد. عملیات خاموش شدن و روشن شدن شیشه های عینک های سه بعدی با سرعت بسیار بالایی انجام می شود لذا این نوع عینک باید با تلویزیون هایی که فرکانس تصویر بالاتر از 120 هرتز دارند استفاده شود تا تصاویر را از دست ندهید. این عینک های دارای باطری بوده و توسط اشعه مادون قرمز ، خود را با فرکانس های تصویر هماهنگ می کند تا بطور همزمان و متناسب با تصاویر تلویزیون ، روشن و تاریک شود.
این عینک ها درون خود دارای کریستال های مایع و مداراتی هستند که می توانند حداقل 120 بار در ثانیه روشن و خاموش شود و برخی مدل های آنها دارای باطری قابل شارژ هستند. این عینکها قیمت بالاتری نسبت به انواع قبلی دارند ولی کارایی بالاتری نیز دارند. همچنین ممکن است در اثر استفاده طولانی مدت و ممتد ، دچار سردرد شوید.
برخی افراد نمی توانند تصاویر سه بعدی را ببینید. آمارها نشان می دهد 5 الی 10 درصد مردم آمریکا نمی توانند تصاویر سه بعدی را در نمایشگرها درک کنند و همچنان تصاویر را دو بعدی و با کیفیت پائین می بینند . عده ی دیگری نیز خیلی زود دچار سردرد و سرگیجه می شوند. درحالیکه عده ای هم وجود دارند که می توانند به راحتی و بدون هیچ مشکلی به تماشای فیلم های سه بعدی بپردازند. شما هم تا زمانی که امتحان نکرده باشید نمی توانید متوجه شوید از کدام دسته اید.
اکنون که با تکنولوژی سه بعدی و چند نوع عینک 3D آشنا شدیم لازم است تا نکاتی را پیرامون این بحث یادآور شویم.
شاید برای عده ای که تجربه ی تماشای فیلم های سه بعدی را در سینما دارند سوال پیش آید که چه فرقی بین فیلمهای سه بعدی سینما و تلویزیون وجود دارد ؟
جواب اینجاست که تنها تفاوت در اندازه صفحه نمایش و فاصله شما از آن است که در حس شما تأثیر می گذارد زیرا در سینما حجم بیشتری از شعاش دیدتان درگیر تصویر است طبیعی است که در سینما حس شما واقعی تر باشد. تنها مزیتی که تلویزیون نسبت به سینما دارد اینست که می توانید تنظیمات تلویزیون را به دلخواه تغییر دهید. البته این تنظیمات بستگی به تلویزیون ، نوع فیلم و دانش شما از پارامترهای موثر بر تصویر سه بعدی دارد.
امروزه می بینیم که فیلم ها و انیمیشن هایی مخصوص کودکان تولید می کنند. این اختصاص صرفاً در نوع و سبک محتوای آنها نیست بلکه در نوع تصاویر نیز هست زیرا فاصله چشم های کودکان به هم نزدیک تر از چشم های افراد بالغ است پس طبیعی است که باید فاصله ی نقاط متناظر هر فریم در تصویر که به آن پارلکس می گویند تغییر کند.
معمولا برای استفاده از تلویزیون های سه بعدی باید از عینک های مخصوص استفاده کرد ولی امروزه شاهد هستیم که برخی کمپانی های صاحب نام در تلاشند تا محصولات جدید را عرضه کنند که بدون نیاز به عینک هم بتوان از آنها بهره برد. البته در این راه به دستاورهایی هم رسیده اند ولی هنوز به مرحله ی ظهور و تولید انبوه برای عرضه در بازار نرسیده است.
برخی سوال می کنند که آیا می توان با تلویزیون ها معمولی هم تصاویر را سه بعدی دید ؟ جواب این سوال قطعی نیست زیرا برخی تلویزیون ها در صورتی که از فیلم های سه بعدی استفاده کنند ، قادرند بوسیله ی مدارات تعبیه شده درونشان ، تا حد کمی به تصاویر عمق ببخشند ولی این عمق بسیار کم بوده و نسبت به تلویزیون های سه بعدی قابل قیاس نیست.
نکته ای که در این وجود دارد اینست که برای دیدن فیلمهای سه بعدی باید دستگاه پخش کننده شما هم مجهز به قابلیت 3D باشد وگرنه امکان پخش فیلمهای سه بعدی را نخواهد داشت. خوشبختانه امروزه در بازار ، دستگاههایplayer Blue-Ray 3D وجود دارد که می توانید با توجه به بودجه خود اقدام به تهیه ی یکی از آنها بکنید تا بتوانید لذت تماشای فیلمهای سه بعدی را با خانواده تان تجربه کنید.
از آنجایی که تصاویر سه بعدی دارای کیفیت بالا هستند و معمولا با کیفیت FullHD 1080 ساخته می شوند ، حجم بالایی دارند و برای پخش شدن در تلویزیون نیاز است تا از کابل های با ظرفیت بیشتر همانند HDMI استفاده کرد. جنس کابل در نمایش دادن یا ندادن تصویر موثر نیست ولی در صورتی که از کابل های بلند و نامرغوب استفاده می کنید ممکن است تا در سرعت پخش تصاویر ، کمی با مشکل برخورد کنید.
ممکن است برای برخی افراد میزان مصرف انرژی تلویزیون مسئله ی قابل توجهی باشد. در این مورد باید عرض کرد که زمانیکه از قابلیت سه بعدی در تلویزیون خود استفاده می کنید به دلیل استفاده از حداکثر ظرفیت سخت افزار و نرم افزار موجود در تلویزیون ، مصرف برق نیز تا حدی افزایش می یابد.
شما در استفاده از تلویوزیون سه بعدی خود محدودیت هایی دارید و آن هم بیشتر مربوط می شود به نوع عینک . هر کمپانی بنا به سیاست های ساخت و پیاده سازی تکنولوژی سه بعدی در محصولات خود از یک نوع خاصی از عینک استفاده می کند . این بدان معنی است که در تلویزیون های مختلف ، در صورتی که از یک تکنولوژی بهره نبرده باشند ، نمی توان از عینک مشترک استفاده کرد
فناوری تلویزیونهای هوشمند
دیر زمانی پیش از این در تعریف ابزاری به نام تلویزیون تنها به وسیله ای برای نمایش
صدا و تصویر اشاره می شد و رقابت اصلی مابین سازندگان این ابزار محبوب تنها به
مسئله ابعاد و سایز صفحه نمایش دستگاه محدود می شد. اما در گذر زمان نه تنها کاربری
اصلی تلویزیون یعنی نمایش تصاویر با پیشرفت های فوق العاده روبرو گردیده و فناوری
هائی جذابی همچون تصاویر Full HD و محتوای سه بعدی به عرصه رقابت مابین برندها وارد
شد، بلکه اندک اندک با انتقال مفهوم تلویزیون هوشمند و تلفیق کاربری کامیپوتر و
تلویزیون های پیشرفته امروزی تعریف سنتی و کلاسیک تلویزیون نیز نیازمند بازنگری کلی
و تغییرات اساسی گردیده است. بطوریکه امروزه پنل های غول پیکر نمایش تصویر نه تنها
فاصله همیشگی مابین واقعیت و خیال را کاملا از میان برداشته اند بلکه با پر رنگ تر
شدن مفهوم رسانه ای این ابزار به مهمترین منبع دریافت اطلاعات کاربران نیز بدل شده
اند و بدین ترتیب است که Smart TV در مفهوم یک رسانه پیشرفته پا به عرصه وجود
گذاشته است. اسمارت تی وی که برای اولین بار از سوی سامسونگ به سری جدید تلویزیون
های هوشمند این شرکت اطلاق گردید تاریخچه نسبتا مفصلی در میان تولیدات قبلی این
شرکت دارد؛ نخستین تلاش های سامسونگ در جهت تغییر سمت و سوی محصولات این شرکت در
انتقال اطلاعات از طریق شبکه به دستگاه تلویزیون به سال 2007 و معرفی مفهوم تازه ای
به نام InfoLink باز می گردد.
در InfoLink های اولیه سامسونگ امکانات
محدود و نسبتا مختصری در کسب اطلاعاتی همچون وضعیت هوا و بازار بورس تعبیه شده بود
که در نوع خود کاملا منحصر به فرد تلقی می شد. در سال 2008 قابلیت جدیدی به نام
Internet TV به تلویزیون های سری 7، 8 و 9 این شرکت افزوده شد در این سرویس جدید
استفاده محدود از اینترنت و نمایش اطلاعاتی همچون وضعیت آب و هوا، تبادلات مالی و
مواردی از این دست همزمان با پخش تصاویر معمول تلویزیون در دسترس خریداران قرار
گرفت.
سال 2009 تولد دوباره ای برای Internet TV های سامسونگ بود که
برای اولین بار مفهوم Widget یا ابزارک های کوچک قابل نصب را به این رده وارد نمود.
سامسونگ در سال 2010 نیز بار دیگر به گسترش Internet TV در قالب مدل های سه بعدی
جدید این شرکت اقدام نمود برجسته ترین نکته در این سال بازگشائی سرویس Samsung App
Store برای دانلود و نصب برنامه های مختلف بروی تلویزیون های این شرکت بود که
تاکنون نیز نمونه دومی برای آن در میان سایرین دیده نمی شود.
اما بالاخره پس از سالها کسب تجربه
شرکت سامسونگ در سال 2011 تلویزیون های جدید خود را با عنوان جدید Smart TV به
بازار ارائه نمود. سری , 56، 7 و 8 تلویزیون های هوشمند جدید سامسونگ در دو کلاس
LED و پلاسمای سه بعدی به بازار ارائه شده اند که به تفکیک فناوری ساخت از 40 تا 65
اینچ در دسترس قرار دارند.
در این مدل ها برخلاف تمامی نسل
های پیشین این کلاس برای اولین بار از یک مرورگر اینترنت قدرتمند با تمامی امکانات
کامپیوترهای دسک تاپی استفاده شده که تجربه بی نظیری از مرور شبکه اینترنت در ابعاد
یک تلویزیون غول پیکر را در اختیار کاربران قرار می دهد. سری 6 تلویزیون های LED
سامسونگ در سه فرم متفاوت و در چهار سایز 40، 46، 55 و 60 اینچ با امکان نمایش
محتوای سه بعدی ارائه می شود و در رده امکانات هوشمند در پیشرفته ترین مدل این کلاس
از اتصال Skype، مرورگر وب و شبکه های اجتماعی پشتیبانی می شود. سری 7 تلویزیون های
این کلاس در یک مدل با سه سایز 46، 55 و 60 اینچ معرفی شده است که هر سه نیز به
امکان نمایش سه بعدی و قابلیت تبدیل محتوای دو بعدی به سه بعدی برخوردارند.Smart
Hub این مدل ها از تمامی قابلیت های این رده همچون Skype، مرورگر وب، اپلیکیشن های
سامسونگ، امکان Search All در یافتن محتوا و شبکه های اجتماعی پشتیبانی می کند. اما
پیشرفته ترین عضو خانواده هوشمندهای سامسونگ به سری 8 این رده و مدل های 55 و 60
اینچی D8000 تعلق دارد مشخصه اصلی این سری به قاب بسیار باریک 5 میلیمتری گرداگرد
صفحه نمایش باز می گردد که جلوه فوق العاده به طراحی این مدل بخشیده است این مدل که
به 4 اتصال HDMI، سه ورودی USB، اتصال داخلی Wi-Fi و پشتیبانی کامل از محتوای سه
بعدی با امکان تبدیل دو بعدی به سه بعدی مجهز شده است تمامی قابلیت های ممکن در رده
اسمارت TVرا ارائه داده و علاوه بر این امکان تهیه دوربین جداگانه برای برقراری
اتصال Skype نیز در آن وجود دارد.
ورود تکنولوژی
های نوین تصویری در بازار تلویزیون های صفحه تخت، برندهای این حوزه را به سمتی سوق
داده که همگام با این فناوری های جدید پیش بروند. سامسونگ نیز به عنوان یکی از قطب
های اصلی این صنعت و یکی از شرکت های پیشرو در عرضه تلویزیون های مجهز به فناوری
روز، سری جدیدی از محصولات خود در خانواده LED و با قابلیت نمایش تصاویر سه بعدی را
وارد بازارهای ایران کرده است.
تلویزیون های سه بعدی LED سامسونگ در مدلهای
مختلف با اندازه های متفاوت و اینچ های بالا عرضه وارد بازار شده اند تا طیف وسیع
تری از سلایق کاربران را تحت پوشش خود قرار دهند.
سامسونگ در سال 2010 تصمیم گرفت در ساخت
این تلویزیون ها دست به ابتکار عمل زده و برخلاف گذشته از طراحی های کلاسیک و
یکنواخت خودداری کرده و طرحی نو دراندازد. این شرکت برای سری جدید محصولاتش از یک
قاب باریک تیتانیومی تراش دار که پیچیده تر و زیبا تر از طرح های قدیمی این برند
است، استفاده کرد.
اما در حوزه تصویرسازی نیز این مدل ها به عنوان
اولین تلویزیون های سه بعدی در بازار ایران، توانستند از پردازش گر جدید و قدرتمند
این شرکت بهره گرفته و تصاویر را به صورت سه بعدی پخش کنند. این در حالی بود که به
وسیله این پردازش گر تبدیل محتوای تصاویر دوبعدی به سه بعدی امکان پذیر می شد.
نباید از ذکر این نکته نیز غافل باشیم که با توجه به عقب بودن تکنولوژی فیلم برداری
در آن زمان برای تولید تصاویر سه بعدی این فناوری می تواند کاربران را با تکنولوژی
های آینده تنها با فشردن یک دکمه روی کنترل از راه دور تلویزیون ، آشنا کند. با
استفاده از این قابلیت برای تصاویر دوبعدی، افکت های تصویری ایجاد شدکه تصاویر را
به صورت سه بعدی نشان می داد. البته سامسونگ برای پلاسما ، LCD و LEDهای نسل جدید
خود نیز از این قابلیت بهره برد. در این میان نمی توان از نقش پردازشگر تصویر که در
سری تلویزیون های سه بعدی سامسونگ به اوج تکامل خود رسیده بود، به سادگی عبور کنیم.
مهندسان این شرکت پردازنده ای طراحی کردند که به دستگاه این امکان را می داد تا
عکس های به نمایش در آمده را به نواحی متعددی تقسیم کرده و اطلاعات مربوط به عمق هر
بخش را از پیکسل های کناری همان بخش دریافت کنند. به این ترتیب توانستند بخش های با
عمق متفاوت تصویر را از طریق عینک مخصوص به صورت سه بعدی پخش کنند. این درحالی است
که انجام تمام این محاسبات با آنچنان سرعتی انجام می شد که می توان بدون کوچکترین
تاخیر زمانی تصاویر دو بعدی را به صورت سه بعدی مشاهده کرد. سرعت عمل سامسونگ در به
کاگیری فناوری های جدید در سطح بین المللی آنقدر زیاد بود که بعید به نظر می رسید
برندهای رقیب زودتر از سه ماهه پایانی سال 2010 به فناوری ساخت این پردازنده ها که
محتوی دو بعدی را در شمایل سه بعدی نمایش می داد، دست پیدا کنند و همین گونه هم شد.
یکی دیگر از قابلیت های چشمگیر تلویزیون های سه بعدی سامسونگ ریموت کنترل
آن ها بود که نماد یک ریموت کنترل فردایی بوده و با تمام کنترل از راه دور های
موجود در دنیا تفاوت داشت. این ریموت که بیشتر به یک آی پاد تاچ شباهت دارد یک
نمایشگر بزرگ لمسی داشت که می توانست تلویزیون را از طریق امواج مادون قرمز یا
Wi-fi کنترل کند. به این ترتیب با افزودن دستگاه به مجموعه DLNA خانگی با کمک این
ریموت سامسونگ توانست تمام فایل های چندرسانه ای به اشتراک گذاشته شده را مشاهده
کند و با لمس کردن، هر کدام از آن ها را پخش کند.
تلویزیون های سه بعدی سامسونگ به دو
پورت USB نیز تجهیز شده بودند که با انواع فرمت های معمول و غیرمعمول صوتی و تصویری
همانند AVI ، MKV ، ASF ، WMV ، MP4 ، 3GP ، VRO ، DIVX و 2MPG سازگاری داشتند و هم
اکنون نیز دارند.
درآن
زمان توانستند از آن تلویزیون ها برای نمایش تصاویر سه بعدی و دو بعدی پردازش شده
به سه بعدی نیز استفاده کنند و از شفافیت بالای آن ها لذت ببرند. عوامل متعددی
همانند نسبت کنتراست بسیار بالا، پردازنده تبدیل تصاویر دو بعدی به سه بعدی و
قابلیت پخش مطلوب تصاویر سه بعدی با کمک عینک مخصوص جزو مهم ترین ویژگی های سری
تلویزیون های جدید سامسونگ در آن سال به حساب می آمد که با قابلیت های دیگری همچون
پخش بی دردسر فایل های چندرسانه ای، بدنه زیبا و باریک فلزی و قابلیت پخش تصویر با
سرعت 240 هرتز، مقام پیشرفته ترین تلویزیون عصر خود در سال 2010 را از آن تلویزیون
های سامسونگ کرده بود. هم اکنون نیز سامسونگ سهم عمده ای از بازار تلویزیون های سه
بعدی دنیا را در اختیار دارد و روز به روز بر فناوری های موجود در آن می
افزاید.
منبع:برترینها
مطالب مشابه :
بررسی واقعی LED سامسونگ مدل 40D5950
فیلمهای flv در سری 7 سامسونگ آمد ، آنها یک تلویزیون سامسونگ سری هفت خریداری
جدیدترین تلویزیون های هوشمند سامسونگ معرفی شد
دیجیتال تلویزیون سامسونگ در سال 2008 قابلیت جدیدی به نام Internet TV به تلویزیون های سری 7، 8
سری 9000 تلويزيون‌هاي LED سه‌بعدی سامسونگ، باریک‌ترین تلویزیون‌هاي جهان
آنلاین - سری 9000 تلويزيون‌هاي led سه‌بعدی سامسونگ، باریک‌ترین تلویزیون‌هاي جهان - همیشه
تلویزیون هوشمند در گذر زمان
با ارائه سری 7، 8 و 9 تلویزیون های lcd این بروی تلویزیون های سامسونگ را در بخشی
جدیدترین فناوری ها در صفحه نمایشهای تلویزیون
اسمارت تی وی که برای اولین بار از سوی سامسونگ به سری جدید سری 7 تلویزیون های این
راه حل مشاهده تصاویر ضبط شده از تلویزیون های سامسونگ سری E و F روی کامپیوتر
راه حل مشاهده تصاویر ضبط شده از تلویزیون های سامسونگ سری e و f روی
بررسی و مقایسه دو LED 40 اینچی سونی و سامسونگ
ما صرفا قیمت مشابه سری 6 سامسونگ با خواهیم بود و در این تلویزیون این مقدار 7.000
برچسب :
تلویزیون سامسونگ سری 7