حقوق ورزشی
دو نکته کلیدی و مبنایی مطرح در حقوق ورزشی که در نوشتههای پیشین نیز، به تناسب بحث، مورد اشاره قرار گرفتند و توضیح داده شدند، این است که اولاً فلسفه ورزش، گسترش سلامتی و نشاط جسمی و روحی در بین آحاد جامعه می باشد. پس هر چیزی در حوزه ورزش باید در خدمت این فلسفه یا چرایی برای ورزش باشد. ثانیاً در پیروی از همین فلسفه یا چرایی، گفته شد که مهمترین و محوریترین وظیفه و تکلیف قانونی مدیران ورزشی، مراقبت از سلامت جسمانی و روحی روانی ورزشکاران است. معنی و مفهوم این دو نکته کلیدی در کنار هم این است که چون فلسفه ورزش، گسترش سلامت جسمی و روحی در بین افراد جامعه میباشد، نباید فعالیتهای ورزشی به شکلی به انجام رسد که در عمل، به ضد خودش تبدیل شود. یعنی نباید ورزشی که قرار است موجب سلامتی ورزشکاران و گسترش آن در جامعه باشد، منجر به آسیب جسمانی یا روحی روانی ورزشکاران و در نتیجه، فراری دادن علاقهمندان به ورزش گردد. بنابراین مدیران ورزشی بخصوص مدیران مستقیم مانند مربیان باید همه کارها و فعالیتهایشان، حول محور حفظ سلامتی جسمی و روحی روانی ورزشکارانی باشد که تحت نظر آنها ورزش میکنند. از این رو هر کاری که خلاف این تکلیف محوری از ایشان سر بزند، نقض مقررات ورزش است و مسئولیت حقوقی در پی دارد. خود این تکلیف محوری، یعنی مراقبت از سلامت جسمانی و روحی روانی ورزشکاران، وظائف و تکالیف پرشمار دیگری را نیز برای مدیران ورزشی بدنبال دارد و بوجود میآورد. یکی از آنها که در نوشته پیشین، مورد اشاره قرار گرفت، لزوم احراز سلامتی افرادی بود که برای شروع ورزش به باشگاهها و مربیان مراجعه میکنند. تکلیف تبعی دیگر برای مدیران مستقیم ورزشی یا مربیان، آموزش اصولی، صحیح و متناسب با ورزشکاران و نوع فعالیت ورزشی است. در این راستا مربی ورزشی باید متناسب با رشته ورزشی خود، اولاً صلاحیت فنی داشته باشد تا در امر آموزش علاوه بر رعایت اصول ایمنیِ رشته ورزشی مربوطه از آگاهیهای لازم و کافی برای تعلیم حرکات و مهارتهای ورزشی مطابق مقررات هم برخوردار باشد. ثانیاً در کنار صلاحیت فنی و آگاهیهای تخصصی باید در عمل هم تخصص و تجارب فنی خود را بطور صحیح و اصولی بکار گیرد. چون در منظر حقوق ورزشی، فقط داشتن صلاحیت و یا تخصص، رافع مسئولیت نیست و مربی باید افزون بر دارا بودن صلاحیتها و تخصصهای مورد نیاز، در راستای پیشگیری از حوادث ورزشی، تمام تخصص و تجربه خود را نیز در حین فعالیت مربیگری مورد استفاده قرار دهد و بکار بندد. ضمن اینکه از نگاه حقوق ورزشی، اگر مربی فاقد صلاحیت فنی باشد علاوه بر اینکه شخصاً مسئول حوادث ورزشی ناشی از فقدان صلاحیت به حساب میآید، مرجع صادر کننده مجوز فعالیت برای چنین مربی را هم بدنبال خود در آن مسئولیت شریک میکند. یعنی هم خودش مسئول است و هم کسی که به او مجوز داده است. اما مربی که بر اساس صلاحیتهای فنی که داشته و مطابق مقررات مربوطه، مجوز مربیگری دریافت کرده اگر در حین فعالیت مربیگری، تخصص و تجربه خود را در امر آموزش بکار نگیرد و یا به اشتباه و ناصحیح بکار گیرد و حادثه ورزشی رخ دهد، شخصاً مسئول آن حادثه خواهد بود. دکتر محمد احسنی فروز مسئول کمیته قضایی فدراسیون
مطالب مشابه :
کتاب حقوق ورزشی
کتاب حقوق ورزشی با نگرش به ورزش تکواندو نوشته دکتر محمد احسنی فروز با نمای زیر در کتابفروشی
حقوق ورزشی
چون در منظر حقوق ورزشی، فقط داشتن صلاحیت و یا تخصص، رافع دکتر محمد احسنی فروز مسئول
کمیته آموزش و برنامه های آموزش و تشکیل کلاس ها
به بیان گویاتر، حقوق ورزشی، بایدها و نبایدهای ورزش را از منظر حقوقی (دکتر محمد احسنی فروز)
حقوق ورزشی_لزوم احراز سلامتی ورزشکاران در نگاه حقوق ورزشی_
حقوق ورزشی_لزوم احراز سلامتی ورزشکاران دکتر محمد احسنی فروز مسئول کمیته قضایی
استاد شهید قورچانی
پس از درگیری در فلسطین و لبنان، ایشان به همراه شهید دکتر چمران و احسنی فروز. حقوق انتقال
برچسب :
حقوق ورزشی دکتر احسنی فروز