چند غزل از حافظ: بخش1

 

چند غزل از حافظ: بخش۱

 

زلــــف بر باد مــــــــده تا ندهـــی بر بادم

ناز بنیاد مـــــــــکن تا نکنــــــــــــی بنیادم

مـی مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

سر مـــــکش تا نکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقــــــــه مکن تا نکنـــــی دربندم

طـــــره را تاب مـــــده تا ندهـــــی بر بادم

یار بیگانـــــه مشــــــو تا نبــری از خویشم

غـــــم اغیار مخـــــــور تا نکنـــــی ناشادم

رخ برافروز که فارغ کنـــــــــــی از برگ گلم

قد برافراز که از ســــرو کنـــــــــــــی آزادم

شمـــع هر جمـع مشو ور نه بسوزی ما را

یاد هــــــر قــــوم مـــــــکن تا نـروی از یادم

شهــــره شهــــر مشـو تا ننهم سر در کوه

شــــور شیـــــرین منــــما تا نکنی فرهادم

رحم کن بر مــــن مسکین و به فریادم رس

تا به خـــــاک در آصف نرسد فـــــــــــریادم

حافـــــظ از جـــور تو حاشا که بگرداند روی

مـــــن از آن روز که دربند تـــــــــــوام آزادم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مـرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشـم و از آن ابرو

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستـــــی

نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

هــــلالی شد تنــــم زین غم که با طغرای ابرویش

کـــه باشد مــــه کــــــه بنماید ز طاق آسمان ابرو

رقیبان غــــافل و مــا را از آن چشم و جبین هر دم

هـــــزاران گـــونه پیغام است و حاجب در میان ابرو

روان گوشـــــه گیران را جبینش طـــرفه گلزاریست

که بــــر طرف سمن زارش همـــی‌گردد چمان ابرو

دگــــر حور و پـــــری را کس نگوید با چنین حسنی

که این را این چنین چشم است و آن را آنچنان ابرو

تو کافـــر دل نمــی‌بندی نقاب زلف و مــــــی‌ترسم

که محـــــرابم بگـــــرداند خـــــــــم آن دلستان ابرو

اگر چـــــــــه مـــــــــرغ زیرک بود حافظ در هواداری

به تیر غمـــــزه صیدش کـــــرد چشم آن کمان ابرو

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شاه شمشادقدان خســـــــرو شیرین دهنان

که به مـــژگان شکند قلب همـه صف شکنان

مست بگذشت و نظـر بر مـن درویش انداخت

گفت ای چشم و چـراغ همـه شیرین سخنان

تا کـی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود

بنده مـــن شـو و برخــــور ز همــه سیم تنان

کمتـــر از ذره نـــــــه‌ای پست مشو مهر بورز

تا به خلـــــوتگه خورشید رســـــی چرخ زنان

بر جهان تکیــــه مــــکن ور قدحی می داری

شادی زهـــــره جبینان خـــــور و نازک بدنان

پیــــر پیمـــانه کش من که روانش خوش باد

گفت پـــــرهیز کن از صحبت پیمـــان شکنان

دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل

مـــرد یزدان شــــو و فارغ گـــــذر از اهرمنان

با صبـــــا در چمـــــن لاله سحــــر می‌گفتم

که شهیـــــدان که‌اند این همه خونین کفنان

گفت حــــافظ مـــــن و تو محرم این راز نه‌ایم

از مـــــی لعل حکایت کــــن و شیرین دهنان

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بیا تا گـــــل برافشانیــــــــم و مــــــــی در ساغر اندازیم

فلک را سقف بشکـــــافیم و طرحــــــی نــــــو دراندازیم

اگر غــــــم لشکر انگیزد کـــــــه خــــــــون عاشقان ریزد

مــــــــــن و ساقــــی به هــــم تازیم و بنیادش براندازیم

شــــــراب ارغوانــــــی را گـــــلاب اندر قـــــــــــدح ریزیم

نسیــــم عطــــــرگردان را شِـــــکَر در مجمــــــــر اندازیم

چودردست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش

کـــــه دست افشان غــــزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم

صبا خــــــاک وجــــــــود مـــــــا بدان عالــــی جناب انداز

بــــود کــــان شـــــاه خــــــوبان را نظــــر بر منظر اندازیم

یکــــــی از عقل مـــــی‌لافد یکــــــی طامـــــات می‌بافد

بیا کــــــاین داوری‌هــــــــا را بــــــه پیش داور اندازیـــــم

بهشت عــــــــدن اگـــــــر خواهـــــی بیا با ما به میخانه

کـــــه از پای خمت روزی به حـــــــوض کــــــــوثر اندازیم

سخندانــــــــیّ و خوشخوانــــــی نمــــی‌ورزند در شیراز

بیا حـــــافظ که تا خــــــود را به ملکــــــــــی دیگر اندازیم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خـــــرم آن روز کــز این منزل ویران بروم

راحت جـــــان طلبم و از پی جانان بروم

گر چه دانم که به جایـی نبرد راه غریب

مـن به بوی ســـر آن زلف پریشان بروم

دلـــم از وحشت زندان سکنـــدر بگرفت

رخت بربنـــدم و تا مــــلک سلیمان بروم

چــــون صبا با تن بیمـــار و دل بی‌طاقت

به هــــــواداری آن ســـــرو خرامان بروم

در ره او چـــو قلــم گر به سرم باید رفت

با دل زخــــم کش و دیده گــــــریان بروم

نذر کــــردم گــر از این غم به درآیم روزی

تا در میکـــده شادان و غـــزل خوان بروم

به هـــواداری او ذره صفت رقـــــص کنان

تا لب چشمــــه خـورشید درخشان بروم

تازیان را غــــم احوال گـــران باران نیست

پارسایان مـــــددی تا خوش و آسان بروم

ور چــــو حـــافظ ز بیابان نبــــرم ره بیرون

همــــره کوکبــــــــه آصف دوران بــــــروم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

به مـــــــژگان سیه کــردی هزاران رخنه در دینم

بیا کـــــز چشـــــم بیمارت هــــزاران درد برچینم

الا ای همنشین دل کــــــه یارانت بــــرفت از یاد

مــــرا روزی مباد آن دم که بـــــی یاد تو بنشینم

جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد

که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینــم

ز تاب آتش دوری شدم غـــرق عـــــرق چون گل

بیار ای باد شبگیــــری نسیمــی زان عرق چینم

جهـــان فانــــی و باقــــی فدای شاهد و ساقی

که سلطانـــــی عالم را طفیل عشق مــــی‌بینم

اگربر جـای من غیری گزیند دوست حاکم اوست

حرامـــــم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

صبـــــاح الخیر زد بلبل کجایــــی ساقیا بــــــرخیز

کــــه غـــوغا می‌کند در سر خیال خواب دوشینم

شب رحلت هـــــم از بستر روم در قصر حورالعین

اگــــــــر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم

حدیث آرزومنـــدی کـــــه در این نامـــــه ثبت افتاد

همانا بـــــــی‌غلط باشد که حــــــــافظ داد تلقینم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دوش ســــودای رخش گفتــــم ز سر بیرون کنم

گفت کـــــو زنجیر تا تدبیر این مجنـــــون کنــــــم

قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم

دوستان از راست مــــــــی‌رنجد نگـارم چون کنم

نکتـــــــــه ناسنجیــــــــده گفتــم دلبرا معذور دار

عشــــوه‌ای فرمـــــای تا مـــن طبع را موزون کنم

زردرویــــی مـــــی‌کشم زان طبــــع نازک بی‌گناه

ساقیا جامـــــی بده تا چهــــره را گلـــــــگون کنم

ای نسیـــــم منزل لیلــــــی خدا را تا به کــــــــی

ربع را برهـــــم زنــــــم اطــــــلال را جیحــــون کنم

مـــــن کــه ره بردم به گنج حسن بی‌پایان دوست

صــــد گدای همچـــــو خود را بعد از این قارون کنم

ای مـــــه صاحب قـــــران از بنده حـــــــافظ یاد کن

تا دعـــــای دولت آن حســــــــــن روزافزون کنـــــم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

صنمـــا با غـــم عشق تو چه تدبیر کنم

تا به کـــی در غــــم تو ناله شبگیر کنم

دل دیوانه از آن شــد کـه نصیحت شنود

مگـــــرش هـــم ز سر زلف تو زنجیر کنم

آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهــات

در یکی نامه محال است که تحـریر کنم

با ســـر زلف تــــو مجموع پریشانی خود

کو مجالــــی که سراسر همه تقریر کنم

آن زمــــان کآرزوی دیدن جانـــــــم باشد

در نظــــر نقش رخ خــــوب تو تصویر کنم

گـــر بدانم که وصال تو بدین دست دهـد

دین و دل را همــــه دربازم و تـــوفیر کنم

دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگــوی

مـــن نه آنـــم که دگر گوش به تزویر کنم

نیست امیـــد صــــلاحی ز فساد حــافظ

چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شــــراب تلـخ مــــی‌خواهم که مـردافکن بود زورش

کــــه تا یک دم بیاسایــــم ز دنیا و شــــر و شورش

سمـــــاط دهـــــر دون پـــــرور ندارد شهد آسـایش

مذاق حرص و آز ای دل بشــو از تلـــخ و از شورش

بیاور مـــــی که نتوان شد ز مـــــکر آسمــــان ایمن

به لعب زهــــــره چنگـــــی و مـــــریخ سلحشورش

کمند صید بهرامــــــی بیفکـــــن جــــام جــــم بردار

که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش

بیــــا تـــا در مـــــــی صـــــافیت راز دهــــــر بنمایم

بـــه شـــرط آن که ننمایـی به کج طبعان دل کورش

نظــــر کــــردن به درویشان منافــــی بزرگی نیست

سلیمـــان با چنــــان حشمت نظـــرها بود با مورش

کمــــــان ابروی جــــانان نمــــــی‌پیچد سر از حافظ

ولیکـــن خنده مـــــی‌آید بدین بازوی بـــــــی زورش

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دارم از زلف سیــــاهش گلـــــه چندان که مپرس

که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس

کس به امیــــد وفـــا تــــرک دل و دین مـــــــکناد

که چنانم مـــن از این کــــرده پشیمان که مپرس

به یکـــی جرعــــه که آزار کسش در پـی نیست

زحمتـــی مـــــــی‌کشم از مردم نادان که مپرس

زاهد از مـــــا به سلامت بگــذر کاین مـــــی لعل

دل و دین مــی‌برد از دست بدان سان که مپرس

گفت ‌و گــــوهاست در ایــن راه که جـــان بگدازد

هر کســـی عـربده‌ای این که مبین آن که مپرس

پارســـــایی و ســـــلامت هـــــوسم بود ولــــی

شیــــــوه‌ای مـــی‌کند آن نرگس فتان که مپرس

گفتــــم از گــــوی فلک صـــورت حالـــــی پرسم

گفت آن مــــی‌کشم اندر خــم چوگان که مپرس

گفتمش زلف به خـــــون کـــــه شکستـــی گفتا

حافـــظ این قصه دراز است به قــــرآن که مپرس

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گفتــم غــم تـو دارم گفتا غمت سر آید

گفتــم کــه مـــاه من شو گفتا اگر برآید

گفتـــم ز مهـــرورزان رســــم وفا بیاموز

گفتـــا ز خــــوبرویان این کــــار کمتر آید

گفتــــم که بر خیــــالت راه نظــر ببندم

گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید

گفتــم که بـوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتــا اگــر بدانـــــــی هم اوت رهبر آید

گفتـــتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد

گفتـــــــا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید

گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت

گفتــــــــا تو بندگی کن کو بنده پرور آید

گفتـــــم دل رحیمت کی عزم صلح دارد

گفتـــــا مگــــوی با کس تا وقت آن درآید

گفتم زمان عشرت دیدی که چون سرآمد

گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سرآید

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دوش مـــی‌آمد و رخســــاره بـرافروخته بود

تا کجـــا باز دل غمــــزده‌ای سوختــــــه بود

رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبــی

جامـــه‌ای بود که بر قــــامت او دوختــه بود

جـــان عشاق سپند رخ خــود مــی‌دانست

آتش چهـــره بدین کار برافروختــــه بـــــــود

گــر چه می‌گفت که زارت بکشم می‌دیدم

کـــه نهــــانش نظــری با من دلسوخته بود

کفر زلفش ره دین مـــی‌زد و آن سنگین دل

در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود

دل بسی خون به کف آوردولی دیده بریخت

اللــــه اللــــه که تلف کرد و که اندوخته بود

یار مــــفروش به دنیا که بســـی سود نکرد

آن که یوسف به زر ناســـــره بفروختـــه بود

گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ

یا رب این قلب شناســــی ز که آموخته بود

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

زاهد خلـــوت نشین دوش بـــه میخــــانــه شد

از سر پیمـــــان برفت بر ســــر پیمـــــانـــه شد

صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست

باز به یک جــــرعه مــــی عاقل و فرزانــــه شد

شاهــــد عهـــد شباب آمــــده بودش به خواب

باز به پیرانـــــه ســـــر عاشـــق و دیوانـــه شد

مغبچــــه‌ای مــــــی‌گذشت راه زن دیـــن و دل

در پــــــی آن آشنـــا از همـــــه بیگانــــــه شد

آتش رخســـــار گل خرمـــــن بلبل بســــوخت

چهــــره خنــــدان شمـــــع آفت پروانــــــه شد

گریـــــه شام و سحــــر شکر که ضایع نگشت

قطـــــره باران مــــا گـــــوهر یک دانـــــــه شد

نرگس ساقـــــی بخــــواند آیت افســـــونگری

حلقـــــه اوراد مـــــا مجلس افسانـــــــــه شد

منـــــزل حـــــافظ کنـــون بارگـــــه پادشاست

دل بر دلــــدار رفت جــــــان بر جانانــــــه شد

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دیـــدی ای دل که غــــم عشق دگــربار چه کرد

چـــــون بشد دلبر و با یــــار وفــــادار چـــــه کرد

آه از آن نــــرگس جــــادو که چـــه بازی انگیخت

آه از آن مست کــــــــه با مـردم هشیار چه کرد

اشک مــــن رنگ شفق یافت ز بـــــی‌مهری یار

طالــــع بـــی‌شفقت بین که در این کار چه کـرد

برقـــــی از منزل لیلـــــی بدرخشید سحــــــــر

وه که با خـــــرمن مـــــــجنون دل افگار چه کرد

ساقیـــا جــــام مـــــــی‌ام ده که نگارنده غیب

نیست معلـــــوم که در پرده اســــــرار چه کرد

آن که پـــــرنقش زد ایـــــــن دایره مینایــــــی

کس ندانست که در گــــردش پــــرگار چه کرد

فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت

یــــار دیرینــــه ببینید کــــه با یــــــار چـــه کرد

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مدامـــم مست مـــی‌دارد نسیم جعــد گیسویت

خـــرابم مـــــــی‌کند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایـــی شبی یا رب توان دیدن

که شمــــع دیده افروزیــــم در محـــراب ابــــرویت

ســــواد لــــوح بینش را عــــزیز از بهــــــر آن دارم

کـــــه جان را نسخـه‌ای باشد ز لوح خال هندویت

تــو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایـی

صبـا را گـــو کــــه بردارد زمانــــی بـــــرقع از رویت

و گـــــر رسم فنا خـــــواهی که از عـالـم براندازی

بــــرافشان تا فـــــروریزد هـــزاران جان ز هر مویت

مــن و باد صبا مسکین دو ســــرگردان بــی‌حاصل

من ازافسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

زهــی همت که حـافظ راست از دنیی و از عقبی

نیاید هیــچ در چشمش بجـــز خاک ســـــر کویت

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گــــر ز دست زلف مـــشکینت خطایـــــــی رفت رفت

ور ز هنـــــدوی شمــــا بر مــــا جفایـــــــی رفت رفت

برق عشق ار خرمن پشمینه پوشی سوخت سوخت

جـــــور شاه کامــــران گــــر بــــر گدایـــــی رفت رفت

در طــــــریقت رنجش خـــــاطـــــــر نباشد مـــــی بیار

هـــــر کدورت را که بینـــــی چون صفایـــی رفت رفت

عشقبـــــــــازی را تحمـــــل بــــاید ای دل پـــــای دار

گـــر مــــــلالی بـــود بـــــــود و گر خطایـی رفت رفت

گــــر دلــــــی از غمــــــــزه دلـــــــــــدار باری برد برد

ور میــــــان جــــــان و جــــــانان ماجرایــی رفت رفت

از سخـــــن چینـــــان مـــــــلالت‌ها پدید آمد ولـــــی

گـــــر میـــــان همنشینان ناسزایـــــــــــی رفت رفت

عیب حــــــافظ گو مـــــکن واعــــظ که رفت از خانقاه

پای آزادی چــــــه بندی گــــر به جایـــــی رفت رفت

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

زاهد ظــــــــاهرپرست از حـــــــال مـــــــا آگاه نیست

در حق مـــــا هر چـــــــه گوید جای هیچ اکراه نیست

در طـــریقت هـــر چــــــه پیش سالک آید خیر اوست

در صـــــراط مستقیم ای دل کســــــی گمراه نیست

تا چـــــه بازی رخ نمـــــاید بیدقــــــی خــــواهیم راند

عــــــرصه شطـــــرنج رندان را مجــــــال شاه نیست

چیست این سقف بلنـــــــــــد ســــــاده بسیارنقش

زین معمـــــــا هیچ دانا در جهــــــــان آگـــــاه نیست

این چه استغناست یا رب وین چه قادرحکمت است

کـاین همــــه زخم نهـــــان هست و مجال آه نیست

صــــاحب دیوان مـــــا گویــــی نمــــــی‌داند حساب

کــــــاندر این طغـــــرا نشـــــان حسبـــه لله نیست

هــــر کـــــه خواهـــد گو بیا و هر چه خواهد گو بگو

کبــــر و ناز و حـــــاجب و دربان بدین درگـــاه نیست

بـــــــر در میخـــــــــــانه رفتـــــن کــار یک رنگان بود

خـــــودفروشان را به کــوی می فروشان راه نیست

هر چـــــه هست از قامت ناساز بـــی اندام ماست

ور نـــــه تشریف تـــــو بر بالای کس کــــوتاه نیست

بنده پیر خــــــراباتم کــــــه لطفش دایـــــــــم است

ور نـــــه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست

حـــــافظ ار بر صـــدر ننشیند ز عالــــی مشربیست

عـــــاشق دردی کش اندربند مــــــال و جاه نیست

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

یا رب این شمــع دل افـــروز ز کاشانه کیست

جـــان مـــا سوخت بپرسید که جانانه کیست

حــــالیا خـــــانه برانداز دل و دین مــــن است

تا در آغوش که مـی‌خسبد و همخـانه کیست

باده لـــــــعل لبش کــــــز لب مـــــن دور مباد

راح روح کــــــه و پیمـــــان ده پیمــانه کیست

دولت صحبت آن شمــــــع سعـــــادت پــــرتو

بازپــــرسید خـــــدا را کـــه به پـروانه کیست

مــی‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد

کــــــه دل نازک او مــــــــایل افسانه کیست

یا رب آن شاهــــوش مـــــــاه رخ زهره جبین

در یکتای کــــه و گــــوهر یک دانــــه کیست

گفتــــــم آه از دل دیوانـــــه حــــــافظ بی تو

زیر لب خنــــده زنان گفت که دیوانه کیست

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است

وز پــــــی دیدن او دادن جـــان کار من است

شـــرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز

هـــر که دل بردن او دید و در انکار من است

سـاروان رخت به دروازه مبـــــــر کان سر کو

شـاهـــراهیست که منزلگـه دلدار من است

بنده طــــالع خــــویشم که در این قحـط وفا

عشق آن لولی سرمست خریدار من است

طبلــــه عطــــــر گـــــل و زلف عبیرافشانش

فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است

باغبـــان همچـــــو نسیمم ز در خویش مران

کآب گلــــــزار تو از اشک چـو گلنار من است

شربت قنــد و گــــــلاب از لب یارم فـــــرمود

نرگس او که طبیب دل بیمــــار مـــــن است

آن که در طــــرز غـزل نکته به حافظ آموخت

یـــار شیرین سخن نــــادره گفتار من است

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گـــل در بـــر و می در کف و معشوق به کام است

سلطان جهـــــــــــانم به چنین روز غـــــــلام است

گو شمـــــع میاریـــد در ایــن جمــــــــع که امشب

در مجـــلس مــــا مـــــــــاه رخ دوست تمام است

در مــــذهب مــــا بـــاده حــــــلال است ولیـــــکن

بــــــی روی تو ای ســرو گل انــــدام حــرام است

گــــوشـــم همــــه بر قول نی و نغمه چنگ است

چشمـــــم همـــه بر لعل لب و گردش جام است

در مجــلس مــــــا عطـــــر میـــامیـــــز که مـــا را

هرلحظـــه ز گیســوی توخوش بوی مشام است

از چـــــاشنی قنــــد مگـــــو هیــــچ و ز شـــــکر

زان رو که مــــرا از لب شیــــرین تــو کـــام است

تا گنج غمـــت در دل ویرانـــــه مقیــــــــم است

همــــواره مــــرا کــــوی خــــرابات مـــقام است

از ننگ چــــــــه گویــی که مــرا نام ز ننگ است

وز نـــــام چــــــه پرسی که مرا ننگ ز نام است

مـــــی خواره و سرگشته و رندیم و نظــــــــرباز

وان کس که چوما نیست دراین شهرکدام است

با مـــــحتسبم عیب مـــــگویید کــــــــــه او نیز

پیـــــوسته چـــــو ما در طلب عیش مدام است

حافــــــظ منشین بـــی مـی و معشوق زمانی

کایــــــام گل و یاسمــــــــن و عید صیام است

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

پیرهن چاک و غزل خوان و صراحـــی در دست

نرگسش عـربده جوی و لبش افســـوس کنان

نیم شب دوش به بالین مــن آمــــد بنشست

ســــر فرا گــــوش مــــــن آورد به آواز حـــزین

گفت ای عــــــاشق دیرینه من خوابت هست

عاشقـــــی را که چنین باده شبگیــــــر دهند

کافـــــر عشق بـــــود گــــر نشود باده پرست

بــــرو ای زاهــــد و بر دردکشــــان خرده مگیر

کـــــــه ندادند جــز این تحفه به ما روز الست

آن چـــــــه او ریخت به پیمــــانه ما نوشیدیم

اگر از خمـــــر بهشت است و گـر باده مست

خنده جــــــام مــــــــی و زلف گـــره گیر نگار

ای بسا توبـــه که چون توبه حافظ بشکست

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سینـــــه از آتش دل در غـــــــم جانانـــه بسوخت

آتشـــــی بود در این خـــــانه که کاشانه بسوخت

تنــــــم از واسطـــــه دوری دلبــــــر بگــــــــداخت

جانــــــم از آتش مهــــــــر رخ جانانــــــه بسوخت

سوز دل بین کـــــه ز بس آتش اشکــم دل شمع

دوش بر مـــــــن ز سر مهـــــر چو پروانه بسوخت

آشنایـــــی نه غریب است که دلســوز من است

چـــــون من از خویش برفتـــم دل بیگانه بسوخت

خـــــــرقه زهد مـــــــرا آب خــــــــــرابات ببــــــرد

خانـــــــه عقل مــــــــرا آتش میخانـــــه بسوخت

چـــــون پیاله دلم از تــــــوبه که کــردم بشکست

همچـــــو لاله جگـرم بی می و خمخانه بسوخت

ماجــــــرا کم کن و بازآ که مــــــــــرا مردم چشم

خـــــرقه از ســـر به درآورد و به شکرانه بسوخت

ترک افســــــانه بگــــــــو حافظ و می نوش دمی

که نخفتیم شب و شمــــــع به افسانه بسوخت

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دوش از مسجد ســـــــوی میخـــــــانه آمد پیر مــــا

چیست یاران طـــــــریقت بعــد از این تدبیــــر مـــــا

مطالب مشابه :

حافظ = sherha

که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر همه را با هم بصورت یک مجموعه یک غزل بیان شعر ازحافظ

---

چند غزل از حافظ: بخش1

ترنــم تنهــایی - چند غزل از حافظ: بخش1 - شعــر ، ادبیـات ، فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من

---

حافظ؛ شاعر بیت الغزل معرفت

یادداشت هایی برای یک مخاطب غزل گیجه 68 خشت

---

قالب های شعری

غزل : شعری است که به هر غزل یک«خانه» وبه بیت تکراری «ترجیع» می گویند.

---

دمی با حافظ

سی غزل ازحافظ مطابق با آیات قرآنی (فقط مطلع غزلها ذکر شده) ۱)الا یاایّها السّاقی ادرکأسا

---

غزلی ازحافظ...

به نام خداوند آسمانها و زمین - غزلی ازحافظ - شعر و سخن

---

تحقیقی در باره’ حافظ

غزل دیگر را که به ارتباط شکست شاه شیخ اما حافظ نکته سنج عماد را با یک غزلی آبدار فاش

---

آشنایی با چند اصطلاح آرایه های ادبی

2- غزل : شعری است به هر غزل یک خانه و به بیت تکراری ترجیع می گویند. موضوع آن : مدح – عشق و

---

چند شعر عاشقانه سعدی شیرازی

Sherhaُُ - چند شعر عاشقانه سعدی شیرازی - -شعر-ترانه Sher -taraneh

---

نگاهي به چند نمونه از پركاربردترين آرايه هاي ادبي

و حافظ در غزلی مصراع اول این غزل‌را در جایی که واژه های کلام اجزائی از یک کل باشند و از

---

برچسب :
یک غزل ازحافظ