آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم مردم هند

پرچم هند

پرچم ملی کشور هند دارای سه رنگ افقی، از بالا به پایین، زعفرانی، سفید و سبز است.
در وسط این پرچم گردونه‌ای با بیست و چهار پره به رنگ سرمه‌ای است.
رنگ زعفرانی سمبل شجاعت، دلیری، وارستگی و فداکاری،
رنگ سفید بیانگر خلوص و حقیقت و
رنگ سبز به معنای ایمان، اعتقاد، باروری و حاصلخیزی است.
گردونه پرچم که به آن دارما چاکرا گفته می‌شود، نمادی باستانی در آیین بوداست که توسط آشوکا پادشاه قدرتمند قرن چهارم قبل از میلاد به عنوان گردونه قانون استفاده می‌شد.
این پرچم در ۲۲ ژوئیه ۱۹۴۷ تصویب شد.
طراح اصلی اين پرچم، شخصی به نام پینگالی ونکایا است.
شعار ملي هند
تنها راستی است که پیروز است
سرود ملي هند
چیره بر یاد همگان
هند یا هندوستان با نام رسمی جمهوری هند (هندی: भारत गणराज्य؛ تلفظ: بْهَارَتْ گَنَرَاجْیَه)
کشوری در جنوب آسیا است که پایتخت آن دهلی نو است.
مشخصات کلی نام: «هند» (و هم‌چنین صورت‌های آن در زبان‌های غربی ازجمله India در انگلیسی) برگرفته از زبان پارسی باستان است که به جای واژه سانسکریت «سیندو» (Sindhu) به‌کار می‌رفته و نام رودخانه سند بوده‌است. همچنین واژه «هندوستان» که به عنوان نام کامل این سرزمین در اغلب کشورها از جمله خود هند رواج دارد واژه‌ای فارسی است به معنی «سرزمین هندوها». پهناوری: ۳٫۱۶۶٫۱۴۴ کیلومتر مربع (بدون احتساب کشمیر آزاد و دیگر اراضی مورد مناقشه) - آب‌های داخلی: ۶/۹٪ یکای پول: روپیه هندوستان است که اجزاء آن پیسه (یک صدم روپیه) می‌باشد. برابری یک دلار آمریکا با پول هند 39 روپیه در نوسان است.

اماکن دیدنی و تاریخی هند
دروازه هند در بمبئی
معبد الورا در ایالت ماهاراشتارا

جزيره اليفانتا (جزیره فیل‌ها)
تاج‌محل در اگرا

كاتدرائيه بمبئى

چارمنار در حیدرآباد

قطب منار در دهلی

حاجى على درگاه ـ بمبئی

پایانه چاتراپاتی شیواجی در بمبئی

هتل کاخ تاج‌محل در بمبئی
جغرافیا
هند، بخش بزرگ جنوب آسیا و شبه قاره هند را به خود اختصاص داده‌است.
پهناوری هندوستان ۳٬۴۰۲٬۸۷۳ کیلومتر مربع (هفتم در جهان، ۲ برابر ایران) است.
هندوستان از شمال باختری(غرب) با پاکستان؛
از شمال با چین، بوتان، نپال و تبت؛ و
از شمال خاوری(شرق) با برمه و بنگلادش همسایه‌است.
همچنین هند از باختر با خليج فارس،
از خاور(شرق) با خلیج بنگال، و
از جنوب نیز با اقیانوس هند مرز آبی دارد.
این کشور با پاکستان، بنگلادش، نپال، بوتان، چین و برمه هم مرز است.
جغرافیای هند به طور کلی به سه بخش تقسیم می‌شود:
* فلات بلند هیمالیا
* جلگه گنگ
* شبه جزیره جنوب هند، که مناطق مختلف کوهستانی، دره رود خانه‌ای، کویر، دشت و جنگل را در بر می‌گیرد.
پائین‌ترین سطح هند، در اقیانوس هند، با ارتفاع صفر
بلندترین نقطه این کشور، قله کانچنجونگا، با ارتفاع ۸۵۶۸ متر در هیمالیا قرار دارد که سومین قله مرتفع جهان است.
رشته‌کوه هیمالیا که در شمال کشور قرار دارد باعث شده‌است که رطوبت و ابرهای باران‌زا به شمال آسیا نفوذ نکند و در نتیجه هند کشوری پرباران و مرطوب و دارای خاک بسیار حاصلخیز است.
این موضوع باعث شده‌است که این کشور بتواند جمعیّت بسیاری را در خود جای دهد.
جفرافیای هند بسیار متنوع است و کوه، بیابان، دشت، تپه و فلات را شامل می‌شود.
آب و هوا
آب و هوای این کشور از حاره‌ای در جنوب تا آب و هوای معتدل در شمال متغیر است.
از شمال به رشته‌کوه‌های هیمالیا ختم می‌شود و رودخانه‌های متعددی که از این بلندی‌ها سرچشمه می‌گیرند هوایی بارانی و خاکی بارآور را به نواحی شمالی هند می‌بخشند.
آب و هوای منطقه حاره و گرمسیری میانه و جنوب و کویر خشک غرب این کشور را دربر می‌گیرد.
چهار فصل هند شامل:
* سرد وخشک از ماه دسامبر تا فوریه
* گرم و خشک از ماه مارس تا مه
* فصل بارش از ماه ژوئن تا سپتامبر
* معتدل در ماههای اکتبر و نوامبر
به طور میانگین ۱۰۰۰ تا۱۵۰۰ میلمتر باران در سال، تقریباً سراسر هند را دربر می‌گیرد که این مقدار به ۲۵۰۰ میلیمتر در سواحل و ناحیه شمال شرقی هند می‌رسد. میانگین بارندگی سالانه در بنگال غربی به بیش از ۱۱هزار میلیمتر در سال می‌رسد.
مساحت ناحیهِ قابل کشت هند ۱٫۲۶۹٫۲۱۹ کیلومتر مربع (۷۸/۵۶٪ کل مساحت کشور) است که به دلیل رشد جمعیت و افزایش شهرنشینی رو به کاهش است.
سطح نواحی پوشیده از آب در هند معادل ۳۱۴٫۴۰۰ کیلومتر مربع است و میانگین باران این کشور ۱٫۱۰۰ میلیمتر در سال است.
بیش از ۹۲ درصد استفاده آب در هند برای مصارف آب‌رسانی است که در سال ۱۹۷۴ حدود ۳۸۰ کیلومتر مربع بود و بر اساس پیش‌بینی‌ها تا سال ۲۰۲۵ به سقف ۱٫۰۵۰ کیلومتر مربع می‌رسد که برابر با مصارف صنعتی و خانگی است.
منابع آبی هند
شامل رودخانه‌ها، کانال‌ها، آبگیرها، دریاچه‌ها و سواحل غربی و شرقی اقیانوس هند و سایر خلیج‌ها و خلیج کوچک برای بیش از ۶ میلیون نفر در بخش ماهیگیری اشتغال ایجاد کرده‌اند.
هند ششمین کشور تولیدکنندهِ ماهی در سطح جهان و دومین تولیدکنندهِ ماهی بومی در سطح جهان است.
رودخانه‌های طویل هند، شامل:
* براهماپوترا و ایندوس ۲۹۰۰ کیلومتر
* گنگ۲۵۰۰ کیلومتر
* گوداواری ۱۴۷۰ کیلومتر
* یامونا ۱۳۷۰ کیلومتر
* نارمادا ۱۳۰۰ کیلومتر
* کریشنا ۱۲۹۰ کیلومتر هستند.
رودهای گنگ و براهماپوترا مهم‌ترین این رودخانه‌ها هستند که هر دو به خلیج بنگال سرازیر می‌شوند.
هندوها همچنین رود گنگ را مقدس می‌دانند.
هند از زیست جانوری بسیار متنوعی بهره می‌برد منطقه حفاظت شده‌ای
به وسعت ۱۴۱۲ کیلومتر مربع در استان گجرات تنها پناهگاه باقیمانده حدود ۳۰۰ شیر آسیایی است.
هند زیستگاه بسیاری از پستانداران بزرگ مانند فیل آسیایی، کرگدن تک شاخ و ببر می‌باشد.
بیش از ۲۰۰۰ گونه پرنده و سه نوع تمساح در این کشور زندگی می‌کنند.
منابع اصلی مواد معدنی هند شامل
زغال‌سنگ (از لحاظ میزان ذخایر در رده چهارم جهان قرار دارد)
آهن، منگنز، میکا، بوکسیت، تیتانیوم، کرومیت، گاز طبیعی، الماس، نفت خام،
سنگ آهک، توریوم (بیشترین در جهان در سواحل ایالت کرالا) می‌باشد.
ذخایر نفت هند که در ساحل بمبئی درماهاراشترا، گجرات و در شرق آسام وجود دارند، بیش از ۲۵٪ از نیازهای داخل را برطرف می‌کنند.
انرژی

سدها در تأمین انرژی هند سهم به‌سزایی دارند.
در حال حاضر گرانی قیمت نفت با توجه به ذخایر اندک نفتی و نیاز روزافزون کشور در حال توسعه هند به‌انرژی، مهم‌ترین تهدید علیه اقتصاد این کشور به‌حساب می‌آید.
هندیها برای رفع این مشکل به دنبال تولید برق هسته‌ای با کمک ایالات متحده هستند.
هند اگرچه در سال ۱۹۷۴ اولین بمب اتمی خود را آزمایش کرد و در سالهای اخیر توان هسته‌ای خود را
تا حد قابل ملاحظه‌ای افزایش داده اما هنوز به تکنولوژی ساخت نیروگاه اتمی دست نیافته‌است.
ایجاد خط لوله و خرید گاز از کشورهای خاورمیانه مانند ایران و قطر از دیگر برنامه‌های این کشور است.
هندی‌ها همچنین سابقه‌ای طولانی و موفقیت‌آمیز در استفاده از انرژی‌های نو
مانند بیوگاز (تولید گاز از زباله) دارند.
کشاورزی
هند پس از چین دومین کشور دنیا از نظر ارزش تولیدات کشاورزی است.
ارزش محصولات کشاورزی این کشور در سال ۲۰۰۵ بیش از ۱۵۰میلیارد دلار برآورد شده‌است.
هند با تولید ۹۷۹٬۰۰۰ تن چای دومین تولیدکننده چای دنیا و
چهارمین صادرکننده این محصول پس از کنیا، سریلانکا و چین است.
محصول اصلی کشاورزان هندی مانند دیگر کشورهای شرق آسیا برنج است واین کشور پس از چین دومین تولیدکننده برنج دنیاست.
فائو در سال ۲۰۰۴ میزان تولید برنج هند را ۱۲۴میلیون تن برآورد کرده بود.
هند همچنین رتبه اول دنیا در تولید موز، ارزن، کنف و بادام زمینی و رتبه دوم در تولید ذرت، نیشکر و شاهدانه را داراست.
وجود صدها میلیون راس گاو در هند این کشور را اولین مسکن این حیوان در دنیا ساخته‌است.
اگرچه دین هندو خوردن گوشت گاو را ممنوع کرده و اکثر مسلمانان و دیگر ادیان در این کشور هم از خوردن بیش ازحد گوشت آن خودداری می‌کنند، اما از شیر آن‌ها استفاده زیادی می‌شود.
مردم
جمعیت هندوستان ۱٬۲۱۰٬۱۹۳٬۴۲۲ نفر است که دومین کشور پر جمعیت دنیا پس از چین به شمار می‌آید و نزدیک به یک ششم جمعیت جهان را در خود جای داده‌است.
بندر بمبئی (مومبائی) با جمعیتی نزدیک به ۱۴ میلیون تن، پرجمعیت‌ترین شهر هند است.
هند بیش از سی و پنج شهر بزرگ با جمعیت بالای یک میلیون تن دارد.
بمبئی(مومبائی)، دهلی، کلکته، مدرس، بنگلور، حیدرآباد، اگرا، میسور، جی‌پور، گوا، پونا، بوپال، تریواندروم، سورات، کانپور و احمدآباد از شهرهای مهم این کشور پهناور هستند.
تنوع نژادی، فرهنگی، زبانی و مذهبی به این کشور چشم اندازی شگرف از همزیستی مسالمت آمیز میان اعتقادات گوناگون بخشیده‌است.
نژاد مردم هند، شامل:
۷۲ ٪ هندوآریائی
۲۵ ٪ دراویدی
۳ ٪ نژاد زرد است که این نژادها بر اساس شرایط مکانی، فرهنگی و دینی نیز دارای تقسیمات خاص خود هستند.
۶۱% مردم هند باسواد هستند که این آمار در مردان ۷۳.۴% و در زنان ۴۷.۸% می‌باشد.
زبان
هندوستان دارای تاریخ و فرهنگ بسیار کهن و پرباری است که به ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد می‌رسد.
طبق آمار رسمی دولت در سال ۲۰۰۱، علاوه بر دو زبان هندی و انگلیسی که در قانون اساسی این کشور، زبان رسمی اعلام شده‌است، ۲۹ زبان دارای گوُیِشوَر بالای یک میلیون نفر است و ۱۲۲ زبان دیگر دارای گویشورانی بیش از ده هزار نفر هستند.
زبان‌های هندی و انگلیسی ارتباطات رسمی و امور دولتی را برعهده دارند؛
و هر ایالت دارای زبان‌های رسمی و ملی ویژه خود است.
برای نمونه زبان رسمی ایالت دهلی یا ناحیه ملی پایتخت به ترتیب انگلیسی، اردو و هندی است.
افزون برآن در سال ۲۰۰۵ زبان‌هایی که به‌عنوان زبان‌های رسمی
در ایالت‌های هند شناخته شده‌اند به ۲۲ زبان رسید که عبارتند از:
هندی، اردو، آسامی، اوریا، بنگالی، بودو، پنجابی، تلوگو، تامیلی، دوگری، سانتالی،
سانسکریت، سندی، گجراتی، کنکانی، کشمیری، کانادا، مالایالم، میتی، مایتیلی، مراتی و نپالی نیز به رسمیت شناخته شده‌اند.
این زبان‌ها به دو شاخه اصلی دراویدی (30٪) که بیشتر در جنوب هند تکلم می‌شوند
و هندو اروپایی(۷۰٪) تقسیم می‌شوند.
در هند ۴۲۸ زبان وجود دارد که ۴۱۵ زبان زنده هستند و کاربرد دارند و ۱۳ زبان امروزه منسوخ شده‌است.
زبان‌های سانسکریت و تامیل زبان‌های اصلی و سنتی هند شناخته می‌شوند
سالیان دراز حکومت استعماری بریتانیا بر شبه قاره هند و انجام بخش عمده‌ای از امور اداری به زبان انگلیسی موجب شده این زبان، زبان دوم بسیاری از مردم هند باشد.
زبان فارسی در هند
پیش از آنکه هندوستان مستعمره انگلستان شود(سده ۱۹ میلادی)، زبان فارسي، دومین زبان رسمی این کشور و زبان فرهنگی و علمی به‌شمار می‌رفت.
طی ۸۰۰ سال تسلط ایرانیان بر هند، این کشور از فرهنگ ایران و زبان فارسی تاثیر بسیاری پذیرفته‌است.
زبان فارسی در دورهٔ غزنویان به هند راه یافت و با فرمانروایی دودمان گورکانیان هند زبان رسمی شد.
زبانِ فارسیِ هندوستان، شاعران بزرگی همچون:   بیدل دهلوی، و امیر خسرو دهلوی و دستگاه شعری سبک هندی را در خود پروراند.
از دیگر شاعران نامدار فارسی زبان شبه قاره هندوستان، می‌توان از اقبال لاهوری نام برد.
زبان فارسی پیش از آنکه هندوستان مستعمره انگلستان شود دومین زبان رسمی این کشور و زبان فرهنگی و علمی به‌شمار می‌رفت.
لازم به ذکر است که هم‌اکنون در دانشگاه‌ها و کالج‌های هند بیش از پنجاه بخش زبان فارسی به‌فعالیت اشتغال دارند و بیش از یکصد مدرسه و دبیرستان فعالانه به تدریس زبان فارسی می‌پردازند.
ادیان
هند معجونی از ادیان مختلف و فرقه‌های مذهبی گوناگون است که اغلب آنها از هندوگرایی ، اسلام و بوداگرایی نشات گرفته‌اند.
* حدود 5/80 ٪ مردم هند پیرو آئین‌های هندو
* حدود 4/13 ٪ مسلمان
* بیش از 3/2 ٪ مسیحی
* 9/1 ٪ سیک
هند اگرچه زادگاه آئین بودا بوده، اما جمعیت بودائیان هند در حال حاضر تنها حدود 8/0 ٪ ب رآورد می‌شود.
علاوه‌بر آن پیروان آیین جینیسم 8/0 ٪ و مجموع پیروان دین زرتشتی، یهودی، بهایی و بقیه مذاهب 4/0 ٪ می‌باشد.
با این وجود هند بزرگ‌ترین اجتماع فرقه احمدیه و مذاهب ایرانی بهائی و زرتشتی در سراسر جهان است.
* مسلمانان بیشتر در دهلی، بنگال غربی و نواحی شمال غربی کشور زندگی می‌کنند
و در کشمیر بیشتر جمعیت را تشکیل داده‌اند.
به این ترتیب هند پس از اندونزی و پاکستان پرشمارترین جمعیت مسلمان جهان را داراست.
* زرتشتیان، ازمهمترین اقلیت‌های دینی هند هستند که به پارسی معروفند
و بیشتر در مناطق مختلف گجرات و مهاراشترا به مرکزیت بمبئی اقامت دارند.
اگر چه جمعیت آنان کمتر از۲۰۰ هزار نفر است، اما نزدیک به ۱۷ ٪ اقتصاد هند را در دست دارند.
شرکت‌های بزرگی مانند: «تاتا» و «گودریج»، متعلق به زرتشتیان است.
* گروه دیگری از اقلیت‌های کم جمعیت، بهراها هستند که قدرت اقتصادی مهمی در هند دارند.
صاحب شرکت معروف «ویپرو» که جزو ثروتمندترین افراد جهان می‌باشد، از این فرقه‌است.
تاریخ
پیشینه حضور انسان در شبه قاره هند به دویست تا چهارصد هزار سال می‌رسد.
اما اولین تمدن به معنای واقعی در این سرزمین، تمدن حوزه رود سند با قدمت نزدیک به سه هزار سال است که با تمدن شهر سوخته در ایران همزمان بوده و با آن مراودات نزدیک داشته‌است و تقریباً پس از ورود آریائی‌ها بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۱۸۰۰ پیش از میلاد، هر دو از بین رفته‌اند.
ورود آریائی‌ها به هند در فرهنگ، دین و ادبیات و نظام اجتماعی این سرزمین بسیار تأثیرگذار بوده‌است.
از جمله می‌توان به شکل‌گیری زبان سانسکریت، تدوین متون مقدس هندو
و پیدایش سیستم طبقاتی جامعه هند اشاره نمود.
اولین امپراتوری در هند با حکومت دودمان موریا بین سالهای ۳۲۶ تا ۲۰۰ پیش از میلاد شکل گرفت.
قدرتمندترین حاکم تاریخ هند تا قبل از گورکانیان، آشوکای بزرگ نام دارد که سومین شاه این سلسله‌است.
آثار بسیار مهم حجاری این دوره مانند پیکره چهار شیر (نماد ملی هند)
بسیار تحت تاثیر حجاری تخت جمشید است.
در سال ۱۵۱۰ میلادی پرتغالی‌ها به عنوان اولین مهاجمان اروپایی در گوا مستقر شدند.
بریتانیایی‌ها و فرانسوی‌ها در قرن ۱۸ مناطقی برای خود از هند جدا کردند و بنیاد حکومت بریتانیای کبیر در هند استوار گردید.
در این هنگام رهبر بزرگ جنبش استقلال هند، ماهاتما گاندی قیام کرد
و علیه استبداد بریتانیا به مبارزه پرداخت.
در تاریخ ژانویهٔ ۱۹۵۰ هند حکومت جمهوری مستقل خود را اعلام نمود و به عضویت اتحادیه کشورهای مشترک المنافع بریتانیا درآمد.
آیین های هندوستان و خاور دور
1- كتاب آسماني هندوان
ادعیه و آیین های هندوان در مجموعه ای بنام «وداها Vedas » به معنای دانش ، به زبان سانسکریت گرد آمده است و به آن لقب « شروتی Sruti » میدهند ، به معنای وحی و الهام و علوم مقدس موروثی.
پژوهشگران، تاریخ تصنیف وداها را بین 1000 تا 1400 قبل از ميلاد میدانند ، و بر این اساس سالهای 800 تا 1500 قبل از ميلاد را دوره ودایی میخوانند.
چهار « ودا » وجود دارد ، به این شرح :
1-   ریگ ودا Rig-Veda یعنی ودای ستایش .
2-   یجورود   Yajur-Veda یعنی ودای قربانی .
3-   ودا سام Sama-Veda یعنی ودای سرودها .
4-   اتهرو ودا Atharva-Veda   یعنی ودای اتهروان ( نام نویسنده این ودا )
هر یک از وداها دارای دو بخش است :
نخست : منترها Mantaras
که عبارت است از: متن اورادی در ستایش آتش ، خورشید و سایر مظاهر طبیعت و دعاهایی برای فراخی روزی، باروری ، بخشایش گناهان و غیره .
دوم : براهمناها Brahmanas
که مناسبتهای آن اوراد را تعیین میکند .
این قسمت را برهمنان در زمانهای بعد نوشته اند .
پژوهشگران سالهای 800 تا 1500 قبل از ميلاد را دوره برهمنی مینامند.
در دوره برهمنی آیین قربانی به افراط گرایید و با توسعه آن مسائل عمیق دینی به فراموشی سپرده شد .
قربانی اسب و چیزهای دیگر آسیب شدید به اقتصاد کشور وارد آورد و خانه پادشاه را تهی کرد .
از اینرو برهمنان چاره کار را در اصلاح دین دیدند و بدین منظور براهمناها را پدید آوردند که مشتمل بر دو بخش است :
الف : آرنیاکاها Aranyakas یعنی جنگل نامه ، مشتمل بر مسائل مورد نیاز اهل ریاضت .
ب: اوپانیشاد ها Upanishads به معنای نزدیک نشستن ، کنایه از آموختن اسرار دین .
« اوپانیشاد » شهرت زیادی پیدا کرده است ،
این کتاب را برای نخستین بار شاهزاده دانشمند و هنرمند و عارف « داراشکوه » فرزند « شاهجهان » پادشاه مسلمان هندوستان ، به انگیزه نشان دادن نقاط اشتراک عرفان اسلامی و هندویی ،
در 1067 هجري قمري، به زبان فارسی ترجمه کرد و آنرا « سرّ اکبر » نامید .
نام دیگر اوپانیشاد«ودانتا Vedanta » به معنای پایان وداها است .
این کتاب بطون « وداها » را میشکافد و توجه مردم را از آداب و رسوم ظاهری به اسرار درونی و مفاهیم باطنی جلب میکند.
« اوپانیشاد » شهرت جهانی دارد ، تا آنجا که برخی از مطالب توحیدی آن در «المیزان ج1» آمده است.
کتابهای دینی ، فلسفی ، عرفانی و ادبی بیشماری در میراث فرهنگی هندوستان وجود دارد که به زبانهای مختلف ترجمه شده و از جمله آنها کتاب « کلیله و دمنه » است .
که در سانسکریت Panca-Tantra بمعنای پنج بخش ، خوانده میشود .
کتابهای « مهابهاراتا » و « رامایانا » با محتوای اساطیری رزمی و بزمی از احترام ویژه ای برخوردارند.
کتاب بسیار معروف و جذاب « بهگودگیتا Bhagarad-gita » یعنی سرود ( خدای مجید) که گاهی به تخفیف « گیتا » نامیده میشود ، در اصل بخشی از مهابهاراتا است . این رساله رزمنامه ای 100 هزار بیتی است .
2- اعتقادات و آيين‌هاي هندوان
جان پرستي:
آیین باستانی این قوم ، مانند بسیاری از اقوام دیگر ، « جان پرستی Animism » بوده .
براساس این مرام ، همه مظاهر طبیعت روح دارند و برای بهره برداری ازآنها باید به نیایش و سپاس و ستایش آنها پرداخت .
آریايیان هندوستان ،مانند سایر مشرکین، به خدای حقیقی جهان نیز معتقد بودند و او را « برهمنا Brahman » می نامیدند؛ بمعنای قائم بالذات و ازلی و ابدی .
رود خروشان و پر برکت « گنگ Ganga » به معنای تندرو که در بخش بزرگی از هندوستان جریان دارد ، از تقدس بالایی برخوردار است و غسل کردن در آن مخصوصا در شهر « بنارس » ، یک عبادت مهم شمرده میشود .
نیلوفر   Padma نیز بسیار مقدس است.
«اهیمسا » بمعنای آزار ندادن جانداران اصل مهمی است که به شدت رعایت میگردد و آثار عجیبی بر شیوه زندگی هندوان باقی گذاشته است.
هندوان جسد مردگان را میسوزانند و خاکستر آنرا بر رود گنگ بر باد میدهند .
قبلا سنت مذهبی این بود که هنگام سوزاندن جسد مرد متوفی ، همسر وی به نشانه وفاداری میان توده های هیزم می خوابید و همراه شوهر می سوخت . اگر زنی تاب تحمل این فداکاری را در خود نمی دید ، پس از مرگ شوهر ، موی خود را تراشیده و جلای وطن میکرد .
خدایان: لفظ «ام»Om
به معنای آمین برای هندوان بسیار تقدس دارد و از سویی اسم اعظم الهی بشمار میرود .
خدایان تثلیث هندو عبارتند از :
1-    « برهمنا » ، خدای ایجاد کننده .
2-    « شیوا » خدای فانی کننده ( مجسمه چهار دست شیوا در حال رقص فراوان است . )
3-    « ویشنو » خدای حفظ کننده و اشکال دهگانه ظهور
این خدا عبارت است از : ماهی ، لاک پشت ، گراز ، موجود نیمه آدم و نیمه شیر ، کوتوله ، «راما » ی تبر به دست ، « راما » ، « کریشنا » ، « بودا » و « کلکی »
(کلکی موعود آخر الزمان است که برای اصلاح جهان ، شمشیر به دست و سوار بر اسب سفید ، ظاهر خواهد شد.)
آیین هندو ، فرقه های بی شماری دارد که با یکدیگر در صلح و صفا بسر می بردند .
پیروان هر یک از این خدایان روی جنبه خاصی از این تاکید میکنند و معمولا به یکی از خدایان روی می آورند . طرفداران هر یک از شیوا و ویشنو جمعیت بزرگی را تشکیل میدهند .
نظام طبقاتی :
بر اساس قانون « کارما Karman » ( بمعنای کردار ) ، آدمی نتیجه اعمال خود را در دوره های بازگشت مجدد خود در این جهان میبیند .
کسانی که کار نیک انجام داده اند ، در مرحله بعد زندگی مرفه و خوشی دارند آنان که کار بد میکنند ،
در بازگشت با بینوایی و بدبختی دست به گریبان خواهند بود و چه بسا به شکل حیوان بازگشت کنند .
پژوهشگران طبقات اجتماعی را « کاست Caste » می خوانند .
در این نظام 4 طبقه وجود داشت :
برهمنان ، طبقه اصلی روحانیون
کشاتریاها ، طبقه شاهان شاهزادگان و جنگاوران
ویشیاها ، طبقه بازرگان و دهقانان
شودراها ، طبقه پستی که به آنها « نجسها » نیز می گویند
معاشرت افراد یک طبقه با طبقات دیگر شرعا و عرفا ممنوع بود .
بخصوص طبقه اخیر که هرگونه تماس ، حتی نگاه کردن افراد طبقات بالا به این گروه گناه کبیره شمرده میشود.
در اینصورت ، بیننده باید با غسل خود را طاهر کند .
همچنین گوش دادن به تلاوت کتابهای مقدس برای آنان حرام بود . و اگر فردی از ایشان در این مورد استراق سمع میکرد ، برای مجازات ، سرب در گوش او می ریختند .
عجیب تر اینکه افراد طبقه « نجس ها » به این وضع خو گرفته ، آنرا حق می پنداشتند و معتقد بودند این تیره بختی زاییده بد کرداری آنان در زندگانی پیشین است که از طریق تناسخ آن را دریافت کرده اند .
البته این سنت اجتماعی در عصر حاضر منسوخ شده و فقط جلوه ای اندکی از آن باقی است .
مراسم و جشن های هندوستان
یکی از جشنهای مردم هندو ، فستیوال«كاروا چاس» Karva Chauth می باشد .
کاروا چاس بین زنان متاهل هندو اهمیت خاصی دارد .
بطوریکه آنها معتقدند با به جا آوردن اعمال این روز باعث رفاه و عمر طولانی شوهران خود می شوند.
منشا و اصل این جشن مبنی بر یک فکر بسیار جالب است.
سالها قبل وقتی دختران ازدواج می کردند و برای زندگی با شوهر خود و خانواده اش از یک روستا به روستای دیگر می رفتند زمانی که آنها با شوهر خود یا خانواده شوهر اختلاف یا مشکلی داشتند ، به علت دور بودن خانواده خود و عدم وجود تلفن و یا امکانات برای رفت و آمد کسی را نداشتند که با آن درد دل کنند
و برای مشکل خود از او کمک بخواهند و یا در زمان بیماری کسی نبود تا از آنها مراقبت و پرستاری کند به همین علت در روز عروسی یک نفر طی یکسری مراسم و تشریفات خاص به عنوان خواهر و یا یک دوست بسیار صمیمی برای عروس انتخاب میشد تا در ایام گرفتاری ، این فرد که مانند یک خواهر واقعی بود ، به عروس در حل مشکل و گرفتاریش کمک کند .
این روز در حقیقت گرامیداشت این پیمان خواهری و یا دوستی بود.
ولی با گذشت زمان صورت آن تغییر کرده است و تبدیل به جشنی شده است که زنان متاهل در این روز ، روزه می‌گیرند و از خوردن غذا و آب پرهیز می کنند و خدایان خود را پرستش می کنند و از آنها برکت ، برای زندگی و رفاه شوهران خود و طول عمر طلب می کنند.
این جشن در شمال کشور هند برگزار می شود و کاملا یک جشن ویژه به حساب می آید .
زیرا در هیچ جایی از دنیا هیچ زنی فقط به خاطر شوهرش روزه نمی گیرد.
در رابطه با این جشن افسانه ای نقل شده است که مربوط به ملکه وراواتی (Veeravati) می باشد.
  فستیوال لاهری :
این فستیوال که در زبان تلگو (ایالت آندرا پرادش) پانگال گفته میشود در واقع فستیوال کشاورز است.
طبق تقویم تلگون ۱۳ ژانویه اولین روز تابستان شروع میشه و آغاز کار کشاورزهاست.
مراسمی هم که اجرا می کنند تقریبا شبیه چهارشنبه سوری ماست آتیش روشن می کنند و دورش می رقصند و کنجد و پف فیل می خورند.
البته بعضی وقتها هم به اتفاق گاو از روی آتیش می پرند.
جشن گانش :
طبق اعتقادات هندوها یا همان هندوئیسم ۵خدا دارند(به نام های برهما- شیوا- ویشنو- دورگا - گانش)
که گانش فرزند بزرگ شیوا هست.
این خدا سری مانند فیل با بدنی مثل انسان دارد و ۴ دست و معمولا سوار بر یک موش کوچیک می باشدکه در هر کدام از دستهايش چیزی قرار دارد (داس- طناب-شیرینی) که هر کدام معنای خاصی را دارند.
یک دستش را هم به صورت صاف نگه داشته که به معنی بخشندگی این خداست.
در حومه شهر تعداد زیادی کارگاه های ساخت مجسمه این خدا وجود دارد.
جشن گانش از روز تولد گانش شروع میشود و مجسمه را به مدت ۱۰روز در خانه نگه می دارند و رويش گُل می‌ریزند و عود روشن می کنند و غذا برایش تهیه می کنند. غروب روز دهم او را به رودخانه یا دریا می برند
و به آب می اندازند تا به جایگاه اصلی خودش به آسمانها برگردد.
هندوها اعتقاد دارند درشبی که این مجسمه ها را به آب می ندازند نباید به ماه نگاه کنند چون بد شانسی
می آورد.
مایاناکولای
مایانا کولای به احتمال زیاد یکی از ترسناکترین رسوم آیین هندو است.
مایانا کولای به زبان تامیلی یعنی "دزدی از قبرها".
در این مراسم که سالی یکبار در شب تولد "شیوا" «خدای نابودی» برگزار می شود مریدان و پرستندگان شیوا به قبر مردگان هجوم برده و استخوانهای انسان را از خاک بیرون می کشند.
در طول مراسم، برهمنان و برگزیدگان، در معبد استخوانهای انسان را به دندان گرفته و آنقدر می مکند تا شیره استخوان مرده در دهانشان جذب شود.
بر اساس آیین هندو این عمل موجب خشنودی "شیوا" می شود و در نتیجه به مریدانش سلامتی می دهد.
این مراسم فقط در شهر کوچکی از تامیل به نام نادو بیش از ٣٠٠٠ نفر را جذب می کند.
در سایر شهرها و ایالات دیگر نیز مانند مادورای صورت می گیرد.
شرکت کنندگان همگی پیش از شروع مراسم و در طول آن به کشیدن شیره بنگ (حشیش) مشغول
هستند و نوشیدنیهای مخصوصی از آن درست کرده و می نوشند!
ازدواج دو قورباغه در آسام
براساس نقل قولهاي تاريخي، در گذشته، برای اینکه خدای باران (اندرا) از مردم خشنود شود و خشکسالی شدیدی را که در آسام ادامه دارد تمام کند طبق سنت، دو قورباغه را در برابر آتش مقدس توسط برهمنان به عقد هم در آمدند و در اين مراسم ازدواج سنتی، به همراه هديه جواهرات، لباسهای تقدیمی از طرف داماد قوباغه به عروس داده شد. بعد از مراسم عروسی این زوج در طبیعت رها شدند!
ناوراتری
Navratri جشن ٩ روزه ای در آیین هندوان است که باز هم مربوط به پرستش دورگا می باشد.
اما جلوه دیگری از دورگا به نام "سرسوتی" الهه ثروت و دارایی است.
سرسوتی در اصل خواهر گانشا و دختر شیوا و پاروتی است اما در اینجا جلوه و یا تولد دوباره ای از دورگا در نظر گرفته شده است.
در روز اول این عبادت، بذرهایی را در اتاق پرستش (معبد) می کارند و در روز آخر که این بذرها چند سانتی متر بلند شده، چیده و به مریدان به عنوان هدیه ای از خدایشان می دهند .
در روز سوم تا ششم الهه خوشبختی (خدای مونث) لکشمی پرستیده می شود.
لکشمی هم تولد دیگری از دورگا در نظر گرفته شده است.
اما در اصل لکشمی هم خواهر دیگر گانش و دختر شیوا و پاروتی است .
ناوراتری به معنی ٩ جلوه است.
چون معتقدند که دورگا ٩ بار تولد یافته و به ٩ جلوه مختلف تجسم یافته است به مدت ٩ شبانه روز جشن می گیرند و همه ٩ بت او را می پرستند .
در روز آخر بتهای دورگا را در رودخانه یا دریاچه ها رها می کنند تا در آب حل شوند .
داسه را
"داسه را " فرم دیگری از پرستش خدای مونث دورگا است.
قدمت این پرستش به زمان "رام" خدا بازمی گردد.
زمانی که رام می خواست به جنگ راونای جن برود مراسمی اجرا کرد که طی آن دورگا را احضار کرده
و از او راز شکست دادن آن جن را پرسید. این روز، به نام داسه ، مورد پرستش قرار گرفت.
در این روز همه ساله مجسمه هایی از جنیان و خصوصا راونا ساخته و به یاد روزی که رام لشکر آنها را شکست داد می سوزانند.
اما تنها دلیلی که رام توانست راونا را شکست دهد کمک و راهنمایی دورگا بود و برای همین دورگا در این روز پرستیده می شود .
دورگا پوجا
دورگا پوجا یعنی پرستش دورگا (یکی از مهمترین جشنهای هندوان است خصوصا در شمال هند. )
دورگا یک لغت سنسکریت به معنی "دست نیافتنی" و یک خدای مونث است .
هندوان عموما به دو دلیل یکی وحشت از او و دیگری زیبایی اش او را می پرستند.
می گویند نامهای زیادی دارد و بیش از ١٠٨ اسم برای او می شمارند که شامل اسم خدایان دیگری مانند "کالی" (خدای مرگ) و " پاروتی "(همسر شیوا ) هم می شود.
او را مادر " گانشا" و " کارتیه کا" و " جیوتی" می دانند که فرزندان شیوا هستند.
دورگا از بین برنده جنیان بد طینت بوده و به همین دلیل محبوبیت یافته است.
ظهور او در حماسه های پورانا و آگاما ذکر شده و غالبا با ١٠ دست دیده شده که در هر دست
شمشیر - ضدف - دیسک- تسبیح- زنگ - کاسه شراب - تیر - کمان - نیزه و خنجر نگه داشته است.
همچنین بیشتر اوقات سوار بر پشت شیر یا ببر است.
همواره لباسهای بسیار اشرافی و سلطنتی به تن دارد و گرانترین جواهرات را می آویزد.
به همین ترتیب همین اقلام بر تن میلیونها بت دورگا نیز دیده می شود.
اولین باری که دورگا بر زمین ظاهر شد به دلیل ستمهایی بود که جنی به نام "ماهیشاسور" به مردم می کرد. ماهیشاسور جن آب نشین بوفالویی بود بسیار بزرگ و قدرتمند به طوری که سایر جنیان و خدایان از او وحشت داشتند.
حتی ویشنو و شیوا هم توان جنگ با او را نداشتند.
اینجا بود که دورگا سوار بر شیری ظاهر شد و به جنگ ماهیشاسور رفت .
او را شکست داد و آسمانها را به خدایان بازگردانند.
جانمشتامی Janmashtami
جانمشتامی روز تولد کریشنا ( یکی از خدایان هندو-تولد دوباره ای از ویشنو) است.
کریشنا همان خدایی است که در جنگ مهابهارات به آرجون کمک کرد و نصایح او به آرجون بعدها به صورت "بهاگاوادگیتا" درآمد..
مراسم‌ :
در این فستیوال دینی بتهایی از کودکی کریشنا ساخته می شوند و در نیمه شب این بتها را در گهواره هایی می گذارند و به آواز خواندن می پردازند و به این ترتیب تولد او را جشن می گیرند.
در برخی ایالات هند مخصوصا ماهاراشترا رسم است که کوزه ای سفالی به نام دالی-هندی را پر از ماست و کره کرده و در ارتفاع بالايی آویزان می کنند.
بعد مردان و کودکان دور هم جمع می شوند و روی شانه های یکدیگر می ایستند تا هرمی انسانی تشکیل شود و یک نفر از این هرم انسانی بالا رفته و کوزه را می شکند.
این رسم به یاد کریشنا انجام می شود که عادت داشت با دوستانش از خانه های مردم دزدی کند وشیر و ماست و کره آنها را بدزدد و بخورد .
شهری که کریشنا در آن بزرگ شد "گکول" نام دارد.
مراسم پرستش :
در این روز، روزه می گیرند و از صبح اول وقت به بت های کریشنا در معابد روغن حیوانی- عسل- ماست و آب پیشکش می کنند.
همچنین لباس های نو بر تن بت ها می کنند و سنگهای گران قیمت یا جواهرات به آنها هدیه می دهند .
بعد از‌آن به بتها انواع میوه ها- شیرینی ها و فراورده های شیر را پیشکش می کنند و بعد به خواندن سرودها و عبادات می پردازند.
سپس بت ها را در گهواره می گذارند و با خود حمل می کنند و بعضی اسامی ١٠٨ گانه این خدا را آنقدر تکرار می کنند تا در آن حالت غرق او شوند! و دری کنند . جشن روز استقلال و روز جمهوری:
کشور هندوستان در ۲۳ مرداد ۱۳۲۶ (۱۵ اوت ۱۹۴۷) و درست یک روز پس از استقلال پاکستان (از بریتانیا) استقلال یافته‌است.
قانون اساسی این کشور نیز در ۵ آذر ۱۳۲۸ (۲۶ نوامبر ۱۹۴۹) تصویب شد، ولی از آنجا که برخی از مواد آن بلافاصله دستخوش تحول گردید و بخش عمده این قانون در ۶ بهمن ۱۳۲۸ (۲۶ ژانویه ۱۹۵۰) - که به عنوان «روز آغاز» شناخته شده‌است - عملی گشت، این روز در کشور هندوستان به عنوان «روز جمهوری» جشن گرفته می‌شود.
آشنایی با برخی آداب و رسوم مردم هندوستان

مردم هندوستان معتقدند كه چسباندن دو دست به یكدیگر نشانه همفكری و همرنگی با شخص مقابل است.
سرزمین‌های واقع در مشرق زمین مهد آداب و رسوم و سنت‌های كهن هستند.
یكی از كشورهایی كه فرهنگ و سنت‌های قدیمی‌دارد هندوستان است.
Namaskar
این كلمه یادآور متداول‌ترین و مشهورترین نوع سلام و علیك در هند است كه در هنگام خوش‌آمدگویی و یا خداحافظی به كار می‌رود.
دراین شیوه سلام كردن، كف دو دست را به هم می‌چسبانند و در زیر صورت به سمت بالا نگه می‌دارند
و كمی‌خم می‌شوند و سپس به شخصی كه دیده‌اند به این روش سلام می‌كنند.
مردم هندوستان معتقدند كه چسباندن دو دست به یكدیگر نشانه همفكری و همرنگی با شخص مقابل است
و از طرفی دست راست را مظهر روح و طبیعت معنوی انسانی و دست چپ را نشانگر جهان مادی و جسم انسانی می‌دانند و با این حركت می‌خواهند یكی بودن جسم و جان خود را به شخص مقابل بدهند.
Tilak
تیلاك نشانِ مذهبی‌ای است كه آن‌ها(هندي‌ها) بر روی پیشانی خود می‌گذارند و معتقدند برای آن‌ها سعادت، خیر و بركت به ارمغان می‌آورد.
این نشان معمولاً از خمیر قرمز رنگی كه تركیبی از زردچوبه، زاج سفید، یُد و كافور است تهیه می‌شود و سپس به صورت لكه‌ای كوچك در بین ابروان گذاشته می‌شود.
به عقیده مردم هند، این نقطه از پیشانی محل خرد نهفته، تمركز و عقل انسانی است.
در ضمن از نظر مسائل عبادی هم كانون مهمی‌ به حساب می‌آید؛
و از طرفی آن را چشم سوم وجود خود می‌دانند و تمام مراسم مذهبی آن‌ها با گذاشتن تیلاك و چند دانه برنج با انگشت نشانه شست روی این نقطه انجام می‌شود.
در ضمن این رسم در بعضی مواقع برای خوش‌آمد گویی یا وداع با میهمان هم دیده می‌شود.
Arati
انجام این سنت نشانی از عشق و تكریم است و در شرایط و موقعیت‌های متفاوت چون ستایش و درخواست بركت از خدا، تولد كودكان، خوش‌آمد گویی به مهمان، شركت در محافل شعری
و سرود و خوش‌آمد گویی به عروس و داماد جدید به فراخور موضوع استفاده می‌شود.
روش كار هم بسیار ساده است؛ پنج لامپ یا چراغ كوچك را با كره یا روغن پر می‌كنند و در سینی فلزی كوچكی قرار می‌دهند.
در كنار آن نیز صدف حلزونی با آب پر می‌شود و اطرافش را با گُل و برگ تزئین می‌كنند.
بوخور كافور هم به عنوان عطر سینی استفاده می‌شود و در نهایت سینی تهیه شده به حالت چرخان در محافل ذكر شده حركت داده می‌شود تا ارواح شیطانی و تأثیرات چشم‌های شیطانی
از آن مجلس دور شود.
حلقه‌های گل
درست كردن حلقه‌های گل در هند بسیار مرسوم است.
در هنگام نشان دادن ادب و احترام بیشتر دسته‌گل‌هایی از یاس سفید با گل‌های جعفری
یا همیشه بهار (نارنجی رنگ) تهیه می‌كنند و به شكل ریسمانی به هم می‌بافند و ته آن را گره می‌زنند
و آن را در مراسم مختلف بر گردن كسی كه می‌خواهند به او احترام بگذارند می‌اندازند.
استفاده از حلقه گل در مراسم ازدواج بسیار مرسوم است.
سنجاق روی بینی
سنجاق روی بینی كه یك نگین براق است،
مظهر اخلاص و نشان ازدواج و تأهل زنان هندی است.
اگرچه با گذشت زمان این زینت مورد استفاده دخترها هم قرار گرفته است.
Mangalsura
گردنبندی است بر گردن زنان متأهل و معادل حلقه ازدواج در غرب و سایر كشورها است.
گردنبند فوق معمولاً از دو رشته كوتاه از مهره‌های سیاه و آویزان از طلا است.
در روز عروسی این گردنبند توسط داماد بر گردن عروس آویخته می‌شود تا دانه‌های سیاه آن عروس خانم را در مقابل شیطان حفظ كند.
Shakna-Paula
دستبندی است كه از مرجان قرمز و صدف تهیه می‌شود كه در مجلس عروسی به دست عروس خانم بسته می‌شود.
مفهوم این دستبند در میان مردم هند این است كه با این دستبند داماد به عروس قول می‌دهد تا او را خوشبخت كند و او را همیشه دوست داشته باشد.
هندی‌ها به این دستبند، دستبند عشق می‌گویند.
آداب و رسم غذا خوردن در هند
هندى‌ها آداب خاصى در مصرف غذا دارند، آنان در غذا خوردن اسراف نمى‌كنند، زیرا معتقدند با افراط در غذا دچار تنبلى شده و این امر مانع رشد فكرى و جسمانى‌شان مى‌شود.
از سویى دیگر سعى مى‌كنند غذاى مصرفى‌شان به چرخه طبیعت بسیار نزدیك باشد.
به همین دلیل غذاهایى چون ماهى و گوشت را كه برای به‌دست آوردن آن باید موجود زنده‌ای را كشت و در نتیجه باعث برهم زدن چرخه طبیعت می‌شود را مانع آرامش روح و نیایش با خدا مى‌دانند.
از آداب جالبی که دارند، با دست غذا خوردن است که هیچ طبقه‌ی خاصی را هم شامل نمی‌شود، هندى‌ها معتقدند براى غذا خوردن نباید واسطه‌اى وجود داشته باشد تا انرژى بین غذا و انسان در تعامل باشد.
شبیه گستره جغرافیایی ایران، عادات غذایی در هر منطقه هند متفاوت است به طور مثال:
در جنوب (شهرهایى چون حیدر آباد، بنگلور، ميسور و...) غذاهاى تند مصرف مى‌كنند،
در غرب (مثل كلكته) غذاى شیرین
و در شمال (مثل دهلى) غذاى تند و روغنى.
فلفل، پاي ثابت غذاهاي هندي است . فلفلي که در غذاهاي هندي استفاده مي‌شود،
فلفل سياه و قرمز است و فلفلي که در سرزمين هند کشت مي‌شود فلفل سياه است.
ولي فلفل قرمز را از آمريکاي جنوبي و مرکزي به اين سرزمين آورده‌اند.
فلفل سياه علاوه براينکه به غذاهاي هندي طعم تندي مي‌بخشد، عطر خاصي هم دارد.
مردم شمال هند عادت دارند غذاهايي با تندي کمتر بپزند و تندترين غذاها مربوط به جنوب هند است.
خورشتي در هند به نام "کاري" شهرت دارد.
خورش‌هاي هندي بسيار گوناگونند.
هندي‌ها خودشان، خورش‌هايشان را به اين نام (کاري) نمي‌خوانند بلکه اين، نامي است که
انگليسي‌هايي که به اين کشور سفر مي‌کردند، به آن داده‌اند.
بين ما ايراني‌ها باور غلطي وجود دارد که فکر مي‌کنيم گرد کاري از ساييدن برگ‌هاي گياه خاصي با اين نام به دست مي‌آيد ولي حقيقت اين است که کاري نوعي ادويه است که از ترکيب چند گياه معطر به دست مي‌آيد. بهترين گرد کاري را بايد از کشور انگلستان تهيه کنيد.
در سرزمين هندوستان، ادويه همه خورش‌ها يکسان نيست و گرد کاري هم ناميده نمي‌شود.
ادويه هر خورش ترکيب خاص خودش را دارد و نام کلي آن "گرما‌سالا" است.
درگرد کاري به‌طور معمول، مقداري آرد برنج و آرد نخود يا ماده کم‌طعم ديگري مخلوط مي‌کنند،
براي آنکه حجم آن را افزايش دهند و ضمنا هنگام پخت و پز به خورش لعاب دهد.
غذاها
نان هندي ، پلوي هندي:
برعکس مردم جنوب هند که برنج را خيلي دوست دارند، در شمال هند، نان جاي برنج را در سفره هندوها مي‌گيرد.
بهترين برنج هندي "باسماتي" ناميده مي‌شود که برنجي مرغوب است.
هندي‌ها چلو را "چاول" مي‌نامند و در پخت آن انواع ادويه، گوشت، مرغ، ماهي و تره‌بار به کار مي‌برند.
چپاتي
نان فتير گرد و کوچکي است که آن را براي هر وعده غذا، هنگام انداختن سفره، مي‌پزند و داغ و تازه مي‌خورند.
نان
براي هندوها، نوعي نان تافتون کوچک است که در تنور مي‌پزند. هندي‌ها عادت دارند انواع
نان‌هاي ديگر را در روغن‌ سرخ کنند و به آن ادويه يا فلفل اضافه کنند.
دسرهاي هندي
هندي‌ها نوعي دسر يا شيريني را پس از مصرف غذا ميل مي‌کنند.
دسر رايج ميان مردم هندوستان نوعي‌ "شير برنج شيرين" است که مغز بادام کوبيده هم به آن اضافه مي‌کنند.
شير کند (شير قند)
با ماست تازه و شکر و هل و زعفران درست مي‌شود.
"گلاب جامان"
که ماده اصلي آن شير است، دسر ديگر معروف هنديان است.
تنقلات
تنقلاتي که هندي‌ها مي‌پسندند:
تنقلات براي هندوها يکي از خوشمزه‌ترين و دوست‌داشتني‌ترين خوراکي‌هاي منزل است که آن را پيش از غذاي اصلي يا به صورت عصرانه يا همراه چاي ميل مي‌کنند.
اصلي‌ترين تنقلات آنها عبارت است از:
پاپدوم
نوعي پفک هندي که با آرد عدس و ماش و ادويه تهيه مي‌شود.
پان
دشمن نفخ معده.
اگر به خانه يکي از هندوهاي سنتي سر بزنيد خواهيد ديد که پس از صرف غذا، مخلوطي از ادويه را که در برگ درخت پان پيچيده شده است، مي‌جوند.
اين لقمه جويدني را «پان» مي‌نامند.
هندوها اعتقاد دارند که با جويدن پان، ذائقه تغيير مي‌کند و از نفخ معده جلوگيري مي‌شود.
شکل ساده‌تر آن به صورت چند دانه رازيانه و تخم هل سياه و اندکي دارچين است که جويدن آن دهان را خوشبو مي‌کند و بوي بد دهان را از‌بين‌مي‌برد.
غذاهاى مشترك
امّا در كل برخى غذاهاى مشترك را در همه مناطق هند مى‌توان دید.
دال
اگر به جنوب ايران سفر کرده باشيد اين غذا را در ميان غذاهاي مورد علاقه جنوبيان خواهيد يافت.
دستور پخت آن را سال‌ها پيش، بازرگانان جنوب ايران که با کشتي بين ايران و هند سفر و تجارت مي‌کردند،
براي بانوان خود آورده‌اند.
دال عدس نوعي عدسي شل يا سوپ عدس است که براي تهيه‌اش از عدس قرمز پوست‌کنده استفاده مي‌شود.
دال عدس را هندي‌ها خورشي جداگانه به شمار نمي‌آورند بلکه با هر لقمه پلو که مي‌خواهند بر دهان بگذارند، مقداري دال عدس هم روي آن مي‌ريزند تا غذا نرم‌تر شود.
دال عدس پاي ثابت غذاهاي هندي است و سر ظهر، روي سفره بيشتر خانواده‌هاي هندي پيدا مي‌شود.
دوساسامبار (Dososambar)
با اینكه غذاى مخصوص جنوب هند است، امّا مصرف آن در همه جاى هند بسیار رایج است.
این غذا از یك نان بلند و نازك تشكیل شده كه وسط آنرا سیب زمینى، پیاز و فلفل می‌گذارند و مى‌پیچند و برای چاشنی هم از سس خاصى استفاده مى‌كنند، كه «چتنى» (Chatni) نام دارد و با نارگیل و خود سس «سامبار» (Sambar) كه حاوی سبزیجات مختلف است، درست شده است.
باتورا (Batura)
یكى از نان‌هاى معروف در هند است (البته بعد از نان چاپاتى) كه همراه با غذایى به نام چولا (Chala) خورده مى‌شود.
چولا از نخود، گوجه فرنگى، پیاز و فلفل و ادویه تشكیل شده و همانند خورشت درست مى‌شود و آن را با نان باتورا كه روغنى و پفى شكل است می‌خورند.
سمبوسه
غذایى آشنا و پرطرفدار است كه بیشتر به صورت عصرانه مصرف مى‌شود و مايه داخل آن گوشت يا سبزي‌هاي معطر است.
در كل اینگونه معروف است كه طبقات محروم و پایین غذاهاى تندترى مصرف مى‌كنند و غذاها در طبقات بالا از درجه تندى كمترى برخوردار است.
دلايل عدم استفاده از گوشت گاو ماده
هندوها معتقدند كه گاو ماده را نباید كشت و گوشت این حیوان مفید و مقدس را نباید خورد، این یكى از دلایلى است كه آنان از گوشت حیواناتى چون بز، گاو نر و گوسفند استفاده مى‌كنند.
البته مصرف گوشت در بین هندی‌ها چندان پسندیده نیست، حتى امروزه هم مى‌توان هندو‌هایى را دید
كه در طول زندگى‌شان هرگز گوشت مصرف نكردند.
بغیر از یکی دو شهر ،در مابقی جاهای هند ، چای را با شیر ، آب و شکر یکجا مخلوط کرده و میجوشانند .
در میان طبقه کارگر ،چای را با نمک و فلفل مصرف می کنند و عقیده دارند ،چای با نمک انرژی بیشتری تولید می‌کند ، آنها رنگ چای را به طعمش ترجیح می دهند .
تقسیمات کشوری
آندرا پرادش    آروناچال پرادش
آسام    بیهار                 چتیسگر
دهلی                گوا      گجرات
هاریانا               هیماچال پرادش
جامو و کشمیر              جارکند
کارناتاکا          کرالا
مادایا پرادش                 مهاراشترا
مانیپور              مگالایا
میزورام             ناگالند              اوریسا
پنجاب              راجستان
سیکیم              تامیل نادو
تریپورا              اوتاراکند
اوتار پرادش                 بنگال غربی

آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم مردم هند

مطالب مشابه :

تحقیق در مورد برنج

سابقه کشت برنج در ایران

مواد غذایی سرطان زا

راهنمای حل جدول

مالدیو سرزمین ماسه های سفید

آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم مردم هند

سفرنامه مالزی (دومین بار)