متن ادبی ولادت امام حسن مجتبی(ع)/كودك آفتاب

كودك آفتاب

امشب، به ستايش و تمجيد، بر رخساره ماه بوسه مي‌زنيم كه براي چراغاني شب ميلاد تو، تمام چهره منور خود را به آسمان هديه داده است. ستاره‌ها را بايد امشب بيشتر دوست داشت؛ چرا كه هر يك، تنها به شوق ديدار تو سوسو مي‌زنند. امشب، ستاره‌ها فراوان‌تر از همه شب‌ها هستند؛ ستاره‌هايي كه سرك كشيده‌اند براي ديدن چشمان تازه گشوده تو. خداوند، از آن بالا، تو را به تمام پري‌هاي ملكوت نشان مي‌دهد تا جلوه جمال حق را از نزديك ببينند و بشناسند، تا تضمين زيبايي عالم را باور كنند، تا بدانند كه پروردگار حكيم، زمين را به چه اميدي آفريد.

سلام كودك آفتاب! از كجا آمده‌اي كه صداي رسيدنت، تمام هياهوهاي دلهره‌آور را آرام كرده و سكوت ملكوت را به زمين حيرت‌زده آورده است؟ از كجا به اين خاك پرت رسيده‌اي؟ مگر راه گم كرده باشي كه تو هيچ شباهتي به اهالي ناپسند دنيا نداري. به تو مي‌آيد كه آسمان‌نشين عشق و پرواز بوده باشي. به تو مي‌آيد كه از آغوش خداوند آمده باشي. تو كجا، اينجا كجا، خورشيد بي‌سايه! نور بي‌خاموشي! پيش از تو هرگز زمينيان، آفتاب را از نزديك نديده و زيبايي نور را در پيكري انساني تماشا نكرده بودند. پيش از تو زمين، هيچ ماهي را به خود نديده بود و خاك، خاك بي‌اصالت، نجابت حقيقي را در خود مهمان نساخته بود.

كاش ديده بودم كبوتراني را كه گهواره‌ات را بر بال‌هاي بهشتي خود نهادند و به اينجا آوردند! از كدام سمت آمدند؟ كاش رد پاي نسيمي را كه با خود، عطر تنت را آورد، مي‌گرفتم و مي‌رفتم تا به سرزمين خدا مي‌رسيدم! كاش در لحظه طلوع تو مي‌ديدم كدام گوشه آسمان، تو را به جهان عرضه مي‌كند تا سمت و سوي بهشت را بفهمم.

تو شبيه ابديت، شبيه لهجه باراني كه به قصد سيرابي تمام عطش‌هاي جهان ببارد؛ شبيه كوچ پرستوهايي كه مژده صلح تا قيامت را مي‌آورند. تو شبيه رنگ و روي آشتي و صداقت لايزالي؛ شبيه اينكه جهان دست و پا گم كند در برابر پيغام محبت هميشگي؛ شبيه اينكه ديگر صداي گريه «بي‌پناهي» به گوش‌هاي دلواپسي نرسد.

سحر است. ستاره‌ها از مناجات سحرگاه پر مي‌شوند و براي روزه‌اي ديگر، رو به سوي قبله نيت مي‌كنند. همين‌كه ماه با تمام چهره خويش، سحوري نورش را بر سفره‌هاي روزه‌خواه مي‌گسترد، همين‌كه نسيم، نزديك شدن هنگامه اذان را در گوش بيداران رمضان ندا مي‌دهد، تو مثل خورشيد نخستين‌ بار، طلوع مي‌كني و تمام كوه‌ها سر فرو مي‌برند تا تو بالا بيايي و پيدا باشي. تمام صداها خاموش مي‌شوند، تا صداي پلك زدن آغازينت، اذان رستگاري عالم شود. گلدسته‌ها سر خم مي‌كنند، به سوي خانه ميلاد تو. درخت‌ها مناجاتشان را نيمه‌كاره مي‌گذارند تا تو را سلام بگويند و گنجشك‌ها و كبوتران سپيده دم، سپيدي صلح پيراهنت را آواز شكر سر مي‌دهند. رمضان، خشنود مي‌شود كه اينك، فلسفه بودن خود را درمي‌يابد. رمضان، اينك مي‌داند كه فقط براي چنين روزي خلق شده است. عاشقان جست‌وجوگر، فانوس كاوش خود را خاموش مي‌كنند؛ چرا كه ديگر، حقيقت گم‌شده خود را يافته‌اند و تهي‌دستي تنها، دل‌خوش مي‌شود به ديدار كسي كه آبروي تمام سفره‌هاي اكرام و گشاده‌دستي‌هاي انفاق است.

براي يتيمان، عشق؛ براي فقيران، مهرباني؛ براي گرسنگان، شفقت و براي تشنگان هم‌دردي؛ تو بهترين ارمغان آفرينشي. تو با زيبايي‌ات، با تمام وحي‌انگيزيِ خدايي كه در رخساره داري، دامن مهرت را سفره‌اي كن و خود، بر فراز بنشين تا تمام جهان، بر سر خوان رؤيت تو سير و سيراب شوند. تا تمام نياز هستي، از نگاه‌هاي صبور و عاشقانه‌ات، لقمه تماشا برگيرد و جرعه‌جرعه شراب مستي، از منظر و منظره حضور تو بنوشد.

خانه‌اي فراهم كن از خشت‌خشت شوق، با در و ديواري از روح پاك رستگاري و پنجره‌هايي از هدايت و حقيقت و دري از جنس اجابت و بشارت. آنگاه اين در را تا ابد به روي همه باز بگذار تا بيايند و از بهشت پناه تو سبدي پر كنند و خرمن‌هاي گل و رايحه مهر ببرند. كرامت را بگو چون طفلي نوآموز، در آستان در به ادب بايستد و خاك پاي زايرانت را به چشم بكشد تا مگر از درگاه تو ذره‌اي آبرو بگيرد. سخاوت را بگو پيش روي عطاي تو بر زانوي حرمت بنشيند و دستان بخشنده‌ات را بي‌وقفه تماشا كند و سجده به جا آورد تا مگر رسم رحمت بياموزد.

تو كيستي كه خداوند، كليد خزاين بي‌پايانش را اين‌گونه، با اعتماد، در دستان تو نهاده و تمام نعمت‌هاي بي‌دريغش، به يمن نيكويي تو به دست بندگانش مي‌رسد؟ تو كيستي كه تمام گدايان جهان، در محضر سؤال از تو به مقام شاهي جهان مي‌رسند و به خاك‌افتادگان بلند‌بالايي‌ات، رفعتي برتر از هرچه ستاره، دارند؟ تو كيستي كه با تو، تمام زمين پهنه بار عام خداوند است و بي‌تو، تمام سفره‌خانه‌هاي عطا و بخشش، بي‌رونق و بي‌بضاعتند؟ بايد تو را به خويش بشناساند روزگارِ همواره بخيل و روسياه. بايد تو را به خويش تأكيد كند دستان بي‌سخاوت هستي كه هيچ دست تمنايي را به مهر و لطف نمي‌فشارد و سر بيعت با امام تكريم و صلح ندارد.

نام تو صلح است، نام تو مهرباني پيروز، نام تو صبر فاتح، نام تو تمدن عشق و آشتي است. نام تو زيبايي است، حسن است، دلربايي بي‌منّت است، جمال خداوند است، تجمل توحيد و پرستش است. نامت آزادگي است، سرفرازي و رهايي براي حق است. نام تو را تمام ستمديدگان جهان، تمام سوختگان خشم و ستم به خوبي مي‌شناسند. نام تو را تمام فتنه‌ديدگان ستيز، در كنج خلوت‌هاي حسرتشان چون دعايي غريبانه به زبان مي‌آورند و تحقق مصلحانه مكتب تو را با اشك‌هاي جان بر لب آمده، آرزو مي‌كنند. نامت را ديده‌ام كه گاه در عرصه‌هاي خون‌ريزيِ توحش، به انزواي اندوه كشيده مي‌شود و گاه در جدال استكبار، خون دل مي‌خورد و روي از تمام عالم پنهان مي‌كند.

كاش پديدار بودي پيش چشم تمام عالم، تا راه و رسم صلح و پذيرش حق را به انسان دور مانده از مهر مي‌آموختي! كاش طريقت بي‌اشتباه تو به داوري خصومت ميان آدميان مي‌نشست تا پايمال شدن تمام بي‌گناهان و ترك‌تازي تمام جباران ختم به خير مي‌شد. كاش گوشه‌اي از رداي عصمتت را به عاريه داشتيم؛ براي پوشاندن عرياني خويش در اين روزهاي رسوايي! كاش كلمه‌اي از واژگان مُحق تو را بلد بوديم؛ براي مجاب كردن سخنان دروغ و حيله و تزوير در محكمه‌هاي بي‌عدالت دنيا! دستي برآور براي نجات انسان از اين‌همه سردرگمي و سرسپردگي! دستي برآور از آستين فرزانگي و خرد و روشنگري، تا سر به‌راهي انسان، قريب‌الوقوع رخ دهد؛ كَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَب.
منبع:http://zaerin.ir/

متن ادبی ولادت امام حسن مجتبی(ع)/كودك آفتاب

مطالب مشابه :

آموزش محيط زيست به دانش آموزان

ٍشیطان پرستی در هالیوود

7 دليل گريه كردن نوزادان و راه هاي آرام كردن نوزادان

کتاب من

آيا بايد به نوزاد پستانك بدهم؟

معلم از دیدگاه معصومان علیهم السلام

كوليك نوزادان و 40 روش براي درمان آن

متن ادبی ولادت امام حسن مجتبی(ع)/كودك آفتاب