لوچیانو پاواروتی

پاواروتی

آغاز فعالیت‌های پاواروتی

پاواروتی در روز دوازهم اکتبر سال ۱۹۳۵ در شهر مودنا در ایتالیا بدنیا آمد. مادرش در کارخانه توتون‌سازی شهر کار می‌کرد و پدرش هم که نانوا بود، صدای خیلی خوبی داشت و در گروه هم‌سرایان شهر می‌خواند. پاوارواتی بعد پایان دوران مدرسه و تحصیل در رشته تعلیم و تربیت، دو سال به عنوان معلم مدرسه فعالیت داشت تا اینکه سرانجام تصمیم گرفت دست به پرورش استعدادی بزند که از پدر به ارث برده بود: آواز.

حدود پنج سال نزد استادان مختلف آموزش آواز دید و صدایش را پرورش داد تا اینکه در سال ۱۹۶۱ در اپرای La Bohème ساخته جاکومو پوچینی برای اولین بار بطور جدی قدم به صحنه گذاشت و در نقش رودولفو، یکی از شخصیتهای اصلی این اثر، توانایی و استعداش را به نمایش گذاشت. صدا و بازیگری پاواروتی در این اثر چنان با استقبال روبرو شد که حضورش در صحنه اپراهای ایتالیا و همچنین شهرهای بزرگ اروپا از جمله آمستردام، وین، زوریخ و هامبورگ را تضمین کرد.

در سال ۱۹۶۳ یك اتفاق جالب، او را زبانزد جهانیان ساخت. شبی قرار بود در “كاوِنت گاردن” لندن اُپرایی با حضور گاسپی دی استفانو، از تنورهای معروف آن زمان، اجرا شود. پاواروتی از رهبر اركستر می‌خواهد پیش از آمدن خواننده‌ مشهور، وی كمی تمرین كند. اتفاقا استفانو مریض می‌شود و پاواروتی، به عنوان خواننده جانشین، جایش را می‌گیرد. علاوه بر مخاطبان حاضر در اُپراخانه، پانزده میلیون نفر انگلیسی نیز از طریق تلویزیون هنرنمایی او را به نظاره می‌نشینند. با اجرای این نقش، وی به عنوان خواننده اپرا رسمیت یافت و در سال ۱۹۶۵ در سالن کاونت گاردن لندن بود که توجه خانم جوان ساترلند خواننده سوپرانوی استرالیایی را به خود جلب کرد و این آغازی بود بر فعالیت جهانی او. او به استرالیا رفت و چیزهای زیادی درباره تنظیم صدا و آوازخوانی از او، که سه سال هم از او کوچکتر بود، یاد گرفت. آن دو در اپراهای زیادی باهم ظاهر شدند؛ از جمله خوابگرد اثر وینچنزو بلینی و فریب اثر جوزپه وردی. آن دو همچنین صفحات زیادی را نیز باهم پر کردند.

این رویداد راه او را برای انجام فعالیتهایی گسترده در اسپانیا، مجارستان، لهستان، چکسلواکی و استرالیا هموار کرد تا اینکه در سال ۱۹۶۸ سر از اپرای پرآوازه نیویورک درآورد.

بزرگترین موفقیتها در دهه‌های شصت و هفتاد میلادی

این خواننده استثنایی در دهه شصت و به ویژه هفتاد میلادی بزرگترین موفقیتهایش را جشن گرفت و از همان زمان بود که به صف بزرگترین خوانندگان تنور در جهان پیوست.

دختران دلبندش همگی در دهه‌ هفتاد به دنیا آمدند: لورنزا ۱۹۶۲، كریستینا ۱۹۶۴ و سرانجام گیلیانا ۱۹۶۷. پاواروتی احساس عجیبی نسبت به دخترانش داشت و آنها را بهترین هدیه‌ زندگی‌اش می‌دانست. فعالیت هنری وی پس از تولد آنها، به‌طور قابل ملاحظه‌ای شدت می‌گیرد. او در یك دوره‌ پانزده ساله، مجموعه‌ گسترده‌ای از اُپراهای مشهور جهان را اجرا كرد كه برخی از آنها عبارت‌اند از: لاتراویا، مانون، مادام باترفلای، ایدومنو، توسكا، لوئیزا میلر، آیدا، لافاووریتا و... همچنین در این دوره، بدون توقف مهم‌ترین اُپراخانه‌های ایتالیا، اروپا و سایر نقاط جهان میزبان او بودند؛ ازجمله نیویورك، لندن، سان‌فرانسیسكو، میامی، شیكاگو، فیلادلفیا، هامبورگ، وین، برلین، سالزبورگ، جنوا، پاریس، مسكو و پكن.

از سال ۱۹۷۰ پاواروتی حضور گسترده‌ای در سالن‌های مشهور سراسر جهان پیدا کرد . گرچه در ابتدا تخصص وی اجرای نقشهای تند و تیز و سبکی چون الوینو در خوابگرد بود، اما بعدها توانایی اجرای نقشهای سنگین تر مانند ریکاردو در اپرای یک بالماسکه اثر وردیا کاوارادوسی در توسکای پوچینی را پیدا کرد. همچنین وی کنسرتها و نمایش‌های بی‌شماری را از جمله در استادیوم‌های چندین هزار نفری اجرا کرد. به عنوان مثال اجرای نقش دوک مانتوا از اپرای ریگولتوی وردی با حضور ۲۰۰ هزار نفری مردم در پارک مرکزی نیویورک. او امیدوار بود به این وسیله اپرا را به مردمی که تا کنون چیزی از آن نمی‌دانستند، بیشتر معرفی کند و آنها را با این سبک موسیقی آشتی دهد.

از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۵ چند اپرای معروف را به رهبری فون كارایان برای كمپانی دكا به ضبط رساند كه صدای افسانه‌ای پدرش فرناندو او را در این ضبط‌ ها همراهی می‌كرد.

زندگی پربار پاواروتی فقط منحصر به اپراخانه‌ها نبود، برای مثال سالن‌های كنسرت، صحنه‌های نمایش، میادین شهر، استادیوم‌ها و پارك‌ها محلی برای هنرنمایی او بودند. این روند از سال ۱۹۷۳ در نیویورك آغاز و پس از آن در سال ۱۹۷۵ در میلان ایتالیا تكرار شد. پاواروتی در همین سال كنسرت بزرگی را در پارك “دروازه‌ی طلایی” سان‌فرانسیسكو ترتیب ‌داد، به‌طوری‌كه سیل جمعیت از ابتدای صبح بدین محل هجوم ‌آوردند. سال ۱۹۷۷ نیز در مركز موسیقی “بلازوم” كِلِولَند، جمعیت انبوهی را به استادیوم ‌كشاند. سال ۱۹۸۰ پارك مركزی نیویورك میزبان پاواروتی و دویست هزار نفر مخاطب بود. سال ۱۹۸۴ در باغ میدان “مادیسون” نیویورك برای بیست هزار نفر آواز خواند و سال ۱۹۸۵ نیز هزاران نفر با اجتماع در “پیازا گراند” شهر مادنا، هموطن مشهور خود را تحسین كردند. در مجموع، اجراهای فضای باز وی با موفقیت زیادی روبه‌رو ‌شدند. كم‌كم كنسرت‌های پر سر و صدای پاواروتی توجه شخصیت‌های مهم جهان را به خود جلب ‌كرد، یعنی علاوه بر مردم عادی، پادشاهان، رییس جمهورها، سیاستمداران، شخصیت‌های علمی و فرهنگی و پاپ‌ها نیز به جمع مخاطبان او ‌پیوستند. سال ۱۹۸۱ در حضور رونالد ریگان، رییس جمهور امریكا و همسرش نانسی ریگان، ‌آواز خواند. در سال ۱۹۸۲ آلبرت سابین، ‌برنده‌ جایزه‌ی نوبل، ‌توجه‌اش به كنسرت او در دانشگاه پزشكی جلب ‌شد. پرنس چارلز و پرنسس دایانا هم از میهمانان ویژه‌ او در اجرای “كاونت گاردن” لندن بودند.

لوچیانو پاواروتی بیست و پنجمین سالگرد زندگی حرفه‌ای‌اش را با اجرای اُپرای بوهم در زادگاه‌اش، مادنا، جشن می‌گیرد. در این اجرا یك خواننده‌ی جوان كه پیش از این برنده‌ی جایزه‌ی مسابقه‌ی بین‌المللی پاواروتی شده بود، او را همراهی می‌كند. چند ماه پس از غروب به یادماندنی مادنا، همین برنامه در پكن چین تكرار شد.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

زمانی که لوچیانو اپرای آیدا اثر Giuseppe Verdi بزرگترین استاد آهنگساز اپرای ایتالیا و جهان را در سالن معروف و با شکوه La Scala میلان به رهبری Lorin Maazel در سال ۱۹۸۶ به زیبایی و قدرت هر چه تمام اجرا کرد اساتید اپرا و منتقدان آثار موسیقی به او لقب دادند و روزنامه‌ی پرتیراژ “كوریرو دلاسرا” عنوان صفحه‌ اصلی‌اش را این‌گونه زد: “لوچیانوی آسمانی”.

یکی از رویدادهای مهم در فعالیتهای هنری پاواروتی برگزاری جام جهانی ۱۹۹۰ در رم، ایتالیا، بود که او به همراهى پلاسیدو دومینگو و خوزه کارراس دو تن از دیگر چهره‌های صاحب‌نام اپرا و خوانندهٔ تنور اسپانیایی به روی صحنه رفت و موفق شد با اجرایی به یادماندنی، یکی از آریاهای اپرای «توراندخت» اثر پوچینی را به سرود این جام جهانی بدل کند. این آهنگ در سال بعد جایزه گرمی را از آن خود کرد.

همکاری پاواروتی، دومینگو و کارراس که با هم تحت عنوان «سه تنور» به روی صحنه می‌رفتند، چندین سال طول کشید و نه تنها از لحاظ هنری که به ویژه از لحاظ مالی، همکاری بسیار پرباری بود. آنها در مناسبتهای زیادی از جمله مراسم فینال جام جهانی لوس آنجلس در ۱۹۹۴، پاریس در ۱۹۹۸ و یوکوهومای ژاپن در ۲۰۰۲ برنامه اجرا کردند. این سه آلبوم از جمله پرفروشترین آثار کلاسیک جهان به شمار می‌آیند.

از سی دی کنسرت «سه تنور» تا به حال بیش از ۱۰ میلیون نسخه به فروش رفته که این، در عرصه موسیقی کلاسیک رقمی بی‌سابقه است. از آن گذشته نباید از یاد برد که این سه خواننده برای اجرای برنامه‌ها مبالغ هنگفتی هم دریافت کردند.

البته پاواروتی به خاطر این دست از فعالیتها و مخصوصا همکاریش با خوانندگان پاپ و راک بارها و بارها مورد انتقاد کسانی قرار گرفته که دیدی سنتی و افراط‌گرایانه به موسیقی کلاسیک و اپرا دارند. پاواروتی هم همواره در جواب این منتقدان، اپرا را با فوتبال مقایسه می‌کرد و متذکر می‌شد: «هر چه باشد همه آدمها می‌توانند فوتبال نگاه کنند، حتی اگر از فوتبال چیزی سرشان نشود.»

و به راستی هم باید گفت که پاواروتی در گذشته مشکل چندانی در جذب توده‌های مردم نداشت. در اوایل دهه نود میلادی بود که پاواروتی به مناسبت سه دهه فعالیت هنریش، برنامه‌ای در هاید پارک لندن برگزار کرد و باوجود باران شدید، بیش از یکصد هزار نفر در آن حضور داشتند.

پاواروتی در گروهی به نام «پاواروتی و دوستان» که در آن خوانندگان مشهور بین‌المللی پاپ دنیا از جمله برایان آدامز، آناستازیا، سلین دیون، التون جان، اریک کلاپتون، انریکو ایگلیسیاز، ریکی مارتین، استینگ و بسیاری دیگر، به او ملحق شده بودند، کنسرت‌های خیرخواهانهٔ زیادی جهت کمک به کودکان جنگ‌زده اجرا کرد.

پاواروتی در عرض پنج دهه گذشته، در تهیه بیش از یکصد اثر صوتی و تصویری سهیم بود و این آثار که در قالب صفحه، سی دی و نوار ویدئویی و یا دی وی دی منتشر شده‌اند، تا به حال بیش از ۵۰ میلیون نسخه از آنها به فروش رفته‌اند که این خود گواهی است بر محبوبیت کم‌نظیر این خواننده بزرگ.

۳۳۱ كنسرت و ۳۱۵ رسیتال به همراه اجرای مكرر اُپراها، در مجموع ۱۲۶۶ برنامه‌ی عمومی و بزرگ را در كارنامه‌اش ثبت كرده كه آنها را در بیش از شصت كشور جهان اجرا نموده است.

او زندگینامه خود را به نامهای «پاواروتی: داستان خود من»در سال ۱۹۸۱ و «پاواروتی: دنیای من» در سال ۱۹۹۵ منتشر کرد.

پاواروتی در ۱۳ مارس ۲۰۰۴ در سالن متروپولین نیویورک با اجرای آخرین برنامه‌اش رسماً از دنیای اپرا خداحافظی کرد. وی از سال ۲۰۰۶ به خاطر سرطان لوزالمعده تحت درمان بود.

در ساعت ۵ بامداد روز پنجشنبه ، ۶ سپتامبر، لوچیانو پاواروتی در خانه شخصی اش در شهر مودنا، در حالی که زن و سه دختر بزرگش در کنارش بودند درگذشت.

این درحالی است که پاواروتی سال ۲۰۰۶ به خاطر ابتلای به بیماری سرطان لوزالمعده تحت درمان قرار گرفت و در ماه اوت سال ۲۰۰۷ نیز دوباره برای مدتی در بیمارستان بستری بود.

قرار بود لوچیانو پاواروتی در آخرین هفتهٔ زندگی‌اش، به پاس گسترش فرهنگ ایتالیایی، جایزهٔ فرهنگ این کشور را دریافت کند.

منابع:

ویکیپدیا

صدای المان

www.pavarotti.blogfa.com

لوچیانو پاواروتی

مطالب مشابه :

حجت‌الاسلام علیزاده در روستای نام نیک میامی استقرار یافت

تصادف مرگبار در حوالی میامی شاهرود

تربت حیدریه- نشریه اینترنتی آوای تربت حیدریه: خروج قطار سريع السير از ريل:سانحه قطار مشهد - تهران7 ک

کد آهنگ آوای انتظار همراه اول مقام معظم رهبری

متن مصاحبه روزنامه آوای شمال با جناب آقای حسین قلی پور

لوچیانو پاواروتی

پیرزنی در میامی طعمهء شغال شد

باب مارلی