این یک بزنگاه برای دامغان است، شاید یک پیچ تاریخی!

به نام خدا<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

این یک بزنگاه برای دامغان است، شاید یک پیچ تاریخی!

شاید مهم ترین بحثی که در چند ماه اخیر در بین اهالی دامغان و اخیرا در رسانه های محلی استان داغ و تازه باشد بحثی است تحت عنوان "دانشکده ی علوم پزشکی دامغان، آری یا نه؟"

خود این بحث به خودی خود آنقدر جذاب است که مردم یک شهر را پیگیر خود نماید ولی وقتی که این بحث برای شهری مثل دامغان مطرح می گردد رنگ و بوی ویژه ای به خود می گیرد و تا جایی که در این روزها در مباحثی که در بین شهروندان دامغانی می شنویم احداث این دانشکده برای این مردم حکم حیاتی پیدا نموده و در نقل قول ها و تجمع های دامغانی ها یک وفاق خاص در مورد این بحث شنیده می شود و مواضع و انسجامی را در بین این مردم می بینیم که شاید سالها بود حسرت آن را می خوردیم. وحدت و همدلی ای که آخرین بار شاید در حدود 25 سال پیش و در زمان احداث دانشگاه رسول اکرم (ص) دامغان مشابه آن دیده شده بود و اما چرا این بحث تا این حد داغ و حیاتی شده جای بحث بسیار در زمینه ها مختلف دارد که در اینجا قصد داریم اشاراتی هر چند مختصر به آن داشته باشیم.

موضوع پزشکی و بهداشت یکی از مباحثی است که در سالهای پس از انقلاب واقعا رشد چشم گیری در کشورمان داشته و به راستی در این روزها حتی در دور افتاده ترین نقاط کشور و جاهایی که بنا به شرایطی توسعه چندانی نیافته اند نیز مراکز بهداشتی در کوچکترین حالت خود به صورت خانه بهداشت وجود دارد و این جای شکر بسیار دارد، ولی خوب با توجه به این رشد چشم گیر در بخش بهداشت، معدود جا هایی بدلیل توسعه نامتوازن کمتر شاهد پیشرفت بوده اند، که دامغان ما از جمله همین معدود شهرهاست. آن هم شهری مثل دامغان که همواره به این افتخار می کند که قدیمی ترین پزشک متخصص در ایالت قومس مرحوم امیرخلیلی معروف به شریف الاطباء، دامغانی بوده اند. شخصی که در زمان قاجار برای کسب علوم پزشکی به فرانسه عازم شد و علوم پزشکی روز دنیا را فراگرفت و به دیار خویش بازگشت و به طبابت مشغول گردید و در آن زمان تمام مردم استان سمنان و حتی از جندق، سبزوار و نیشابور برای معالجه به دامغان مراجعت می کردند. و یا از منظر دیگر دامغان در حدود ۷۰ سال پیش به همت خیرین خود یعنی برادران رضایی دارای بیمارستان بوده، بیمارستانی که همین حالا نیز تنها بیمارستان در حال بهره برداری دامغان است و در تمام این سالها که ساخت و سازهای بیمارستانی و بهداشتی در تمام کشور با جدیت در حال انجام بوده، دامغان سرفراز شاهد هیچ گونه حرکتی در این زمینه از طرف دولت های مختلف نبوده تا اینکه بالاخره احداث بیمارستانی جدید برای دامغان بنا بر پیشنهاد آقای دکتر حسن سبحانی نماینده وقت مردم دامغان در مجلس شورای اسلامی در قانون بودجه ی سال ۱۳۸۴ کل کشور به تصویب رسید و پس از آن در سال ۱۳۸۵ و در جریان سفر مقام معظم رهبری به دامغان مردم این کهن دیار درد خود را به گوش ایشان نیز رساندند و در همان سال ایشان امر به تسریع در ساخت این بیمارستان نمودند و پس از آن بود که مردم دامغان برای اولین بار شاهد ساخت بیمارستانی در شهرشان بودند که دولت بانی و مسئول ساخت آن بود. بگذریم که چه اتفاقاتی بر سر افتتاح این بیمارستان افتاد و پس از ۶ سال از دستور رهبری آنقدر تاریخ های مختلف به عنوان روز افتتاح آن مطرح گردیده و یک به یک پوچ شدند که دیگر تعویق های مکرر در افتتاح این بیمارستان برای دامغانی ها به عنوان یک مسئله عجیب و سوال برانگیز تبدیل شده و کمی از آن شور و شوق اولیه مردم کاسته شده است. بخصوص این حس نه چندان خوشایند زمانی در مردم بیشتر تقویت شد که استاندار سمنان در بیاناتی فرمودند که بیمارستان جدید دامغان جایگزین بیمارستان ۷۰ ساله رضایی می گردد و نیازی به تامین نیروی انسانی برای آن نیست!!! بحثی که در زمان خودش در مورد آن مطالبی را عنوان نمودیم. و اما صحبت اصلی مردم دامغان در آن زمینه این بود که دامغان علاوه بر ساختمان جدید به پزشکان جدیدی نیز نیاز دارد، پزشکانی که در زمینه های مختلف تخصص داشته باشند و این عدم وجود پزشکان متخصص و حاذق در سالهای اخیر به عنوان یکی از اصلی ترین معضلات شهر دامغان بشمار آمده است و مردم در پی گیری های خود از مسئولین همواره با این پاسخ رو به رو بودند که بدلیل عدم وجود مراکز آموزش پزشکی در دامغان متخصصان حاضر به اقامت در این شهر نیستند و پیشرفت های چشمگیر دو شهر همسایه ی دامغان یعنی سمنان و شاهرود به واسطه وجود دانشکده علوم پزشکی در این دو شهر است و مردم هر چند این مطلب را دلیل قانع کننده ای از جانب مسئولین برای کمبود های بسیار خود در بخش بهداشت و درمان نمی دانستند ولی به هر صورت دندان بر سر جگر خویش گذاشته، شاهد از دست دادن عزیزان خود بر اساس کمبود امکانات اولیه پزشکی و نبود پزشکان متخصص بر اثر بیماری های بعضا سطحی بودند تا زمانی که در آخرین انتخابات مجلس شورای اسلامی در بین کاندیدا ها شخصی با رزومه ی قوی در زمینه بهداشت و درمان و مدیریت بیمارستانی کشور دیده شد و شاید با توجه به ضعف بسیار زیاد دامغان در این زمینه بود که مردم دامغان نسبت به این کاندیدا اقبال بیشتری نشان دادند تا بلکه وجود چنین شخصی در قالب نماینده یک شهرستان بزرگ و تاریخی در مجلس شورای اسلامی راهگشا بوده و بتواند پیکر بی جان بهداشت و درمان دامغان را احیا نماید؟

در زمانی که چنین پیش زمینه ای نسبت به وضعیت بهداشت و درمان دامغان در ذهن اهالی این دیار بود، دعوتی از جانب دانشگاه آزاد دامغان جهت بازدید از امکانات و زیر ساخت های این دانشگاه از مسئولین دانشگاه آزاد کل صورت پذیرفت، که اتفاقا در این بازدید نظر بازدیدکنندگان نسبت به این دانشگاه بسیار مناسب توصیف گردید و در همان زمان بود که زمینه برای احداث دانشکده علوم پزشکی مساعد ارزیابی شد و حالا دیگر نوبت مسئولین محلی و شهرستان بود که در این زمینه کم نگذارند. اتفاقا اینبار شاهد پیگیری های خوبی از جانب فرماندار و بقیه مسئولین شهرستان بودیم که من جمله می توان به اختصاص زمین جهت ساخت و احداث این دانشکده و واگذاری تعدادی از واحدهای مسکن مهر به واجدین شرایط در همین راستا اشاره نمود و پس از آن جلساتی با حضور بلندپایگان دانشگاه آزاد، استاندار سمنان، فرماندار دامغان، نماینده دامغان در مجلس و مسئولین دانشگاه آزاد دامغان برگزار گردید که طی این جلسات مقرر شد بیمارستان برادران رضایی برای برطرف نمودن نیازهای بخش بالینی این دانشکده اختصاص یابد و در نهایت مجوز راه اندازی این دانشگاه در روزهای پایانی تابستان امسال به تصویب رسید و موجی از شادی در بین مردم دامغان به راه افتاد.

با آغاز سال تحصیلی دانشگاه ها این خوشحالی با پذیرش تعدادی دانشجو در این رشته ها فراگیر تر نیز گردید و تبدیل به یک دلخوشی جدید برای این مردم شد. تا اینکه چندی پیش زمزمه هایی مبنی بر فشار برخی از منابع قدرت شهرهای سمنان و شاهرود جهت توقف کار این دانشکده به گوش ها رسید. خبری که تا حدودی باعث بوجود آمدن حسی نامطلوب در بین مردم دامغان گردید و اینک مردم از یک طرف چشم به عملکرد مسئولین محلی و به خصوص دکتر رستمیان نماینده خود در مجلس شورای اسلامی دارند و از طرف دیگر این حمیت در بین آنها بوجود آمده که هر گونه از خود گذشتکی و فعالیتی را برای پا گرفتن آنچه که سالها منتظرش بودند انجام دهند.

آیا خیرینی همچون آقای حاج رمضانعلی شوکت آبادی که بدون هیچ چشم داشت دنیوی به صورت میلیاردی در دانشگاه دامغان خرج کرده اند و علاوه بر استفاده از بنیه ی مالی خویش از تمام ابزارهای فنی مهندسی و اجرایی خود برای ساخت و ساز خوابگاه و غیره در دانشگاه دامغان بهره برده اند و یا دکتر علی اصغر عالمی که شاهد کارهای خیرخواهانه ایشان از بورسیه دانشجو گرفته تا اسپانسری و دعوت از اشخاص بزرگ دنیا در زمینه نجوم و ... در دانشگاه دامغان تنها باهدف پیشرفت شهرشان بوده ایم و یا اصلا خیرین دیگری مثل آقایان حاج محمد حسن گلعلی نژاد، حاج علی اکبر کیان پور، حاج منصور شهمیرزادی و ... که در زمینه مدرسه سازی فعالیت می کنند اگر در جریان امور به نحوی مناسب شخصیتشان قرار بگیرند، حاضر به تامین هزینه و حتی ساخت این دانشکده با تمام زیر ساخت ها نیستند؟ و باز هم البته در این شرایط نیز نقش نماینده مردم در مجلس بسیار مهم و حساس است. آری این یک بزنگاه تاریخی برای مردم دامغان و نماینده ی شان است و عملکرد ایشان در این برهه از زمان بسیار حائز اهمیت است.

در پایان، شرایط موجود را می توان با یک مثال فوتبالی بهتر تشریح نمود: همان طور که می دانیم در لیگ های فوتیبال همواره بازی هایی هستند معروف به داربی که بردن این داربی ها برای مربیان فوتبال بسیار مهم و بعضا سرنوشت ساز است. چرا که خیلی وقتها شده که یک مربی با بردن یک بازی داربی، تمام ضعف های طول فصل رقابت های فوتبال تیم خویش را تحت تاثیر قرار داده و از بار انتقادات رهایی پیدا نموده و تبدیل به چهره ای محبوب در بین هواداران گردیده است و یا بالعکس دیده شده که مربی ای که در طول یک فصل عملکرد مثبت و سازنده ای داشته به واسطه واگذاری نتیجه یک مسابقه داربی، مغضوب هواداران تیم خویش گشته است. وحال شاید بتوان گفت، در شرایط فعلی احداث و فعالیت موثر این دانشکده، حکم یک داربی حرفه ای را برای مردم دامغان به عنوان هوادار و دکتر رستمیان به عنوان مربی دارد و البته در مقام توصیف، مردم به احداث این دانشکده به عنوان مهم ترینِ داربی های حرفه ای شهرشان طی سالهای اخیر نگریسته و تا قبل از سوت پایان این رقابت به عملکرد نماینده و کادر فنی شهر خویش می نگرند و اتفاقا مردم دامغان که سالهاست تشنه برد هستند اینبار بسیار امیدوارند که در این داربی باد به پرچم شهرشان بوزد.

به امید تحقق آرمان دامغانی آباد.

والسلام

حکمت حسین زاده

این یک بزنگاه برای دامغان است، شاید یک پیچ تاریخی!

مطالب مشابه :

مرکز آموزش علمی کاربردی دامغان به مرکز ملی و بین المللی ارتقاء یافت

کتابشناسی آثار فارسی در مورد پیامبر اعظم (ص)

این یک بزنگاه برای دامغان است، شاید یک پیچ تاریخی!

حقوق کودک از دیدگاه دانشمندان بزرگ تعلیم وتربیت

طلاق و اثرات روحی و روانی آن بر کودکان و نوجوانان و نقش آن در گسترش بزه دیدگی