درباره ی قیصر امین پور

درباره ی قیصر امین پور

مهدی مرادی

امین‌پور به ضرورت وزن در شعر معتقد بود و این بهانه‌ای شد تا با او در کنگره شعر جوان ساعتی به بحث بپردازم. شاعر همولایتی‌ام، شعر امروز ایران را به صورت جدی دنبال می‌کرد، اما موافق کنار گذاشتن وزن نبود. اعتراف می‌کنم که جوان بودم و جوانی در ایران گاه با خامی و بی‌تجربگی مترادف گرفته می‌شود. اما امین‌پور با من به گفت‌وگو پرداخت و از اینکه برای شعر وقت بگذارد، پروایی نداشت. صدای جوان را خوب می‌شنید و گوش می‌سپرد به نوآمدگان.
پیش رفتیم و دیدم که او چه خوب شعر شاعران جوان‌تر را خوانده و جریان‌ها را دنبال کرده. سنگ نشده بود؛ جریان داشت و مثل بسیاری از شاعران نبود که در مدارج دانشگاهی فسیل می‌شوند و پشت دکترای ادبیات، سنگر می‌گیرند و دیگر رمقی ندارند برای شعر و توانی ندارند برای ادامه. جوینده بود و پرسنده و کاونده. تحولات شعر ایران را با جدیت رصد می‌کرد. می‌دانست که شعر از ذهن‌ها و زبان‌های جوان برون می‌تراود و جاری می‌شود.
من، امین پور را شاعر دردمندی می‌دانم که سنت را خوب می‌شناخت و چشمی نیز به نوگرایی داشت، اما وزن را نگه داشته بود. شاید باید بیشتر عمر می‌کرد تا به ضرورت رها کردن وزن برسد. معتقد بود شعر نیمایی هنوز اشباع نشده و ظرفیت سرایش دارد. از این بابت شعر امین‌پور، شعری میانه است که سودای پیشتازی و آوانگاردیسم در سر نمی‌پروراند. نمی‌خواهد مرزها را جابه‌جا کند، بلکه ترجیح می‌دهد از امکان‌های شعر فارسی بهره بگیرد و کمتر خطر می‌کند تا خود راهی نو بگشاید و ظرفیت تازه‌ای ایجاد کند. و مگر نه اینکه حرکت نیما امکان‌های بسیار برای شعر فارسی به ارمغان آورد و مگر نه اینکه امین‌پور نیز از جمله شاعرانی بود که از این امکان سود برد؟
بپذیریم که امین‌پور شاعری آوانگارد و پیشرو نبود و این به خودی خود هیچ از ارزش‌های شاعری او کم نخواهد کرد. شعر امین‌پور شعری است که مخاطبان خاص و عام را به دلیل خلوص و صداقت شاعرانه و رعایت هنجارها با خود همراه می‌کند.
مخاطبان مصرف کننده شعر یعنی مخاطبان غیرشاعر، شعر او را بسیار می‌پسندند، چرا که شعر امین‌پور چندان با متر و معیار آنان از شعر بیگانه نیست. امین‌پور شاعری پیشنهاددهنده نبود و شاعری آشتی‌دهنده بود. شعر امین‌پور را در ردیف شعر شاعرانی چون شفیعی کدکنی قرار می‌دهم و معتقدم این شاعران، پیوند دهنده بخش‌هایی از مخاطبان حوزه فرهنگ با شعر معاصرند:
دردهای من/ جامه نیستند/ تا ز تن در آورم/ «چامه و چکامه» نیستند/ تا به «رشته سخن» در آورم/ نعره نیستند/ تا ز «نای جان» برآورم/ دردهای من نگفتنی است/ دردهای من نهفتنی است

در کتابفروشی‌ها بارها شاهد استقبال جوانان دانشجو و حتی دختران و پسران دبیرستانی از شعر قیصر امین‌پور بوده‌ام. امین‌پور از جمله شاعران خوشبختی بود که خوب معرفی شد. شاعری بود که نحله‌های مختلف او را پذیرفتند و شعرش را خواندند. سلوک شاعرانه داشت و از خلوت خود پاسبانی می‌کرد. حرمت خویش نگاه می‌داشت. فاصله خود و شعر را به حداقل رسانده بود و این را در سطرهای شعرش و در اتمسفری که در شعرش وجود دارد، می‌توان به وضوح حس کرد. یکی دیگر از ویژگی‌های قابل توجه شعر امین‌پور، زمزمه‌پذیر بودن این شعرهاست. موهبتی که نصیب هر شاعری نمی‌شود. شاعری را سراغ دارم که بسیار پرآوازه است و از جهت استمرار در چاپ کتاب بی‌نظیر است، اما حتی یک سطر از او در حافظه جمعی ثبت نشده. در حالی که شعر امین‌پور زمزمه می‌شود:
حرف‌های ماهنوز ناتمام.../ تا نگاه می‌کنی:/ وقت رفتن است/ باز هم همان حکایت همیشگی!/ پیش از آن که باخبر شوی/ لحظه عزیمت تو ناگزیر می‌شود/ آی.../ ای دریغ و حسرت همیشگی/ ناگهان/ چقدر زود/ دیر می‌شود.

درباره ی قیصر امین پور

مطالب مشابه :

شعری درباره ی روز معلم

معرفی کتاب های معروف

شعر درباره بابای مدرسه

شعری دروصف روز(مدتی هست که نقادجماعت طردند...)

قطعه شعری درجواب سرلشگرفیروزآبادی عزیز!

شعری از سیمین بهبهانی

دکلمه هایی از شهدا+شعر درباره شهید+متن زیبا در مورد شهید و شهادت (جدید و زیبا)

شعری برای معلمم

درباره ی قیصر امین پور