متن ادبی زیبا درباره امام زمان(عج)

حديث نياز

يا اباصالح المهدى، ادرکنى ولا تهلکني

اى مهدى محمد، صلى الله عليه وآله وسلم!

هر دو يادگار رسول، صلى الله عليه وآله وسلم، مگر جز تو بودند؟

قرآن ناطق (تويى) وعترت باقى هم، تنها (تو).

کنون چه شده ست ديده دل را، که (قرآن ناطق) را نمى بيند و(عترت باقى) را نيز، نمى يابد؟...

اى فرزند (على عظيم)، عليه السلام!

سکوت پرمعنايت، سکوت (على)، عليه السلام، را تفسير مى کند وصبرت، عظمت صبر او رامتجلى مى سازد.

اى تمامى عدالت، صاحب ولايت ومصدر جهانى حکومت!...

کنون اين دست ما والتماس بيعت!... (عجل على ظهورک)

اى يوسف (زهرا)، سلام الله عليها!

مگر ريسمان ستم، به واسطه جهل عوام تواند که دو دست غيرت جوانمردان را به زنجير کشد;خانه اميد نبوت را به آتش کشد; به مسمار قساوت، مهبط وحى را از (خون خدا) گلگون کندو فرزند (ولى حق) را نيامده، قربانى کند!؟

مى دانم که هميشه آزارت مى دهد. آخرين فرياد جگرخراش مادرى در ميان آتش در وديوارکه:

(يا مهدى!...)

اى جان جانان (حسن)، عليه السلام!

تو زيباترين تجلى حسنى وامين ترين وارث بر کمال عقل (حسن)، عليه السلام.

چه زيبا همچو (حسن)، شجاعت را به نجابت آميخته اي.

اى وارث (خون خدا)!

(حسين)، آغازگر نهضت بود...

از آن روزى که امام، عليه السلام، خون (اصغرش) را به آسمان هديه فرستاد، خون (پسر) در آسمانها وخون (پدر) بر زمين سرخ کربلا، غوغا مى کند.

اى منتقم خون خدا!

(حسين) آغاز کرد...، تو کى پايان خواهى بخشيد؟...

اى حقيقت عاشقانه ترين سجده ها!

زيباترين جلوه هاى هستى، لحظه اى است که (بقية الله)، در سجده (الله)، سر تعظيم فرود مى آورد.

اى وارث سجده هاى هر دو (على)!.

آنان را که توفيق نظاره سجود تو در نماز، حاصل شد; زان پس به شرم نشستند از هرچه سجده انسانى، که پيش از آن بر کره خاک ديده بودند...

اى يگانه (علم وحکمت)!

تو وارث (شهر علم) و(دروازه آنى). تو وارث علوم انبيا و(شکافنده) آنى!

اى سيره ات همه بر مبناى حکمت!

(علوم حقيقت) و(حقيقت حکمت) را، بر قلب ما مستولى ساز!

اى حافظ استوار مکتب (صدق)!

دين آباء تو با (صداقت) قوام يافت وصداقت محض نيز، تنها (تشيع) متجلى است...

رهروان مکتب خود را از شر دو طايفه گمراه، در امان دار:

(عالمان بى عمل وجاهلان مقدس مآب)

اى عظيم تمثال (حلم)!

درس حلم وکظم (موسوى) را به ما وهمکيشانمان بياموز تا بدانيم که تنها دشمنان تو شايسته غضب اند، ونه دوستان!

اى تجلى محض (رضا)!

خدا هم در خيل بندگانش - پس از على بن موسى الرضا، عليه السلام - هرگز (رضايى) دوباره چون تو نديد.

(رضا)يى که هرلحظه، شقاوت دنيا را ديد; چشم حيا برهم نهاد وشايد، تنها در دل گريست، اما گفت: (الهي؛ رضا برضائک، صبرا على بلائک، فاغث يا غياث المستغيثين!).

اى متصل به درياى جود (جواد)!

چشم دل را از هرچه سراب دنياست، نااميد کن تا ببيند که سرچشمه زلال جود وسخاوت، به دست کيست!

اى روح هدايت (هادى)، عليه السلام!

دگر دل را طاقت ديدن اينهمه (ضلالت) نيست... دست افتادگان، همه برگير.

اى فرزند حسن (زکى)، عليه السلام!

شايد کسى همچو پدر، هرگز ترا نشناخت; صاحب لشکرى که خود آرزوى سربازى سپاه تو بردل داشت... سپاهش به سپاه مخلص تو، متصل باد.

يا (اباصالح المهدى) عجل الله فرجه!

چه بگويم با تو، که ناگفته، همه را مى داني...; سوز حزين دل را تنها تو دريابى!

بدان که من هم به تو اقتدا مى کنم آنگاه که براى فرج خويش، مى خوانى:

(امن يجيب المضطر اذا دعاه ويکشف السوء).

مطالب مرتبط:

جمعه حضور