بازیهای المپیک

مقدمه

بازی‌های المپیک به جشنواره ورزشی ای گفته می‌شود که به عقیده باستان‌شناسان و تاریخ‌نویسان در یونان باستان به انجام می‌رسید، و در اواخر قرن ۱۹ میلادی مجدداً احیا شد.[۱] در دوره باستان جشنها در ابتدا جنبه مذهبی داشته و برای ادای احترام به زئوس (پادشاه خدایان یونان) در صحن مربوط به او در المپیا برگزار می‌شد. در یونان باستان شرکت کنندگان متشکل از مردانی که ثروت و وقت کافی داشتند که به تمرین ورزشی بپردازند بودند.[۲] پس از احیا مسابقات در دوران مدرن، تا دهه هفتاد قرن بیستم میلادی شرکت کنندگان حتماً می‌بایست ورزشکاران غیر حرفه‌ای می‌بودند. ولی در طی دهه هشتاد قرن بیستم، درها به روی ورزشکاران حرفه‌ای هم باز شد.

رشد

شمار شرکت کنندگان در المپیک از ۲۴۵ شرکت کننده از ۱۵ کشور جهان در سال ۱۸۹۶، به حدودا ۱۱٬۱۰۰ ورزشکار از ۲۰۲ کشور جهان در المپیک تابستانی ۲۰۰۴ در آتن رسید. شمار شرکت کنندگان در المپیک زمستانی بسیار کمتر از شرکت کنندگان در المپیک تابستانی است؛ در المپیک زمستانی ۲۰۰۲ در سالت لیک سیتی، ۲٬۴۰۰ ورزشکار از ۷۷ کشور جهان در ۷۸ رویداد ورزشی با یکدیگر به رقابت پرداختند.

المپیک یکی از بزرگترین رویدادهای رسانه‌ای است. در المپیک سیدنی ۲۰۰۰ بیش از ۱۶٬۰۰۰ گزارشگر و روزنامه‌نگار حضور داشتند و حدود ۸/۳ میلیارد بیننده از طریق تلویزیون بازیها را مشاهده کردند. رشد المپیک یکی از بزرگترین مشکلاتی است که المپیک در حال حاضر با آن مواجه‌است. گرچه در دهه ۱۹۸۰، ورود ورزشکاران حرفه‌ای و کمک مالی توسط شرکت‌های بزرگ بین‌المللی مشکلات مالی را برطرف کرد، اما شمار زیاد ورزشکاران، خبرنگاران و تماشاچیان شهرهای میزبان را در مورد سازماندهی المپیک با مشکل مواجه می‌کند.

عضویت

در حال حاضر ۲۰۳ کشور در رقابتهای المپیک شرکت می‌کنند. این رقم از ۱۹۳ کشوری که سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته بیشتر است. کمیته بین‌المللی المپیک بر خلاف دیگر سازمانهای بین‌المللی به کشورهایی که دارای استقلال سیاسی نیستند نیز اجازه شرکت در رقابتهای المپیک را می‌دهد. در نتیجه، بسیاری از مستعمرات و کشورهای غیر مستقل اجازه دارند تا تیمها و ورزشکاران خاص خود را روانه مسابقات المپیک کنند حتی اگر این ورزشکاران دارای شهروندی یک کشور دیگر عضو کمیته المپیک باشند. سرزمینهایی همچون پورتوریکو، برمودا، و هونگ کونگ، نمونه‌های بارز این مساله هستند، و تمامی آنها گرچه قانونا بخشی از یک کشور دیگر هستند اما به صورت کشورهایی مستقل در این رقابتها شرکت می‌کنند. همچنین، از سال ۱۹۸۰، تایوان تحت عنوان «چین تایپه»، و تحت پرچمی که کمیته بین‌المللی المپیک طراحی کرده در این رقابتها شرکت می‌کند. پیش از این سال جمهوری خلق چین به بهانه آنکه تایوان تحت عنوان «جمهوری چین» در این رقابتها شرکت می‌کرد از شرکت در این رقابتها امتناع می‌کرد. کمیته بین‌المللی المپیک در ۹ فوریه، ۲۰۰۶، جمهوری جزایر مارشال را به رسمیت شناخت و این سرزمین نیز می‌تواند در المپیک ۲۰۰۸ پکن شرکت کند.

تاریخچه

از جشنهای معروف یو نانیان جشن المپیک بوده است که اغلب بخاطر پیروزی در جنگ یا بزرگداشت روزهای تولد و مرگ پادشاهان و بزرگان در هر ۴ سال یکبار برگزار می شد. که با غلبه رومیان بر یونان بازیهای المپیک شکوه خود را از دست داد و صحنه رقابتهای انسانی گذشته به میدان کارزارهای خونین و نبرد اسیران با هم و گلادیاتورها، ونبرد انسان با حیوان تبدیل گشت تا اینکه در سال ۳۹۴ میلادی بفرمان “تئو دو سیوس” پادشاه رومی برگزاری مسابقات المپیک برای همیشه ممنوع گشت. به همین دلیل بازیهای المپیک به دو دوره باستان و نوین تقسیم گردید.

بازیهای المپیک باستان ار سال ۷۷۶ پیش از میلاد مسیح آغاز وتا سال ۳۹۴ بعد میلاد ادامه داشته و المپیک نوین از سال ۱۸۹۶ آغاز و تا کنون ادامه دارد.

المپیک باستان در محلی بنام المپیا برگزار می شد. المپیا محلی است که پناهگاه مقدس اساطیر یونان بوده است که بر قله های کوه المپیوس قرار داشته است.

مراسم جشن با تشریفات خاص از جمله رژه ورزشکاران و مسابقه های ورزشی توام با مسابقه های موسیقی و هنری انجام می شد. همانطور که قبلا ذکر شد اغلب این جشنها بخاطر مر دگان و تجلیل از آنها برگزار می شد و هدف اصلی آن نیز حفظ تندرستی و پرورش بدن نبود، بلکه از تشریفات مذهبی توام با عملیات بدنی بخاطر پیروزیهای جنگی خود انجام می دادند ولیکن با وجود این هدف، رهبران و اداره کنندگان آن زمان دریافته بودند که انجام جشنهای المپیک نقش بزرگی را در رفع اختلافات داخلی خارجی ایفا نموده است و چه بسا پادشاهان نقاط مختلف در این مراسم گرد هم جمع می شدند و کلیه اختلافات خود را فراموش و کنا می گذاردند.

بازیهای المپیک باستان ابتدا فقط در یونان انجام می شد و تنها یونانیان اصیل می توانستند در آن شرکت کنند و برای قرنها مسئله اخلاق بدقت مورد نظر و توجه بود و چون جنبه مذهبی آن برجنبه ورزشی ترجیح داشت لذا از حضور افرادی که دارای سوء پیشینه و انجام جنایات و خلافکاریهای اخلاقی بودند جلو گیری می شد و گاهی از شرکت بستگان آنها نیز ممانعت می کردند.

از شروع بازیهای المپیک تا کنون ۳۱۵ المپیک برگزار گردیده است.

المپیا ،محلی که بازیها در آنجا برگزار می شد بعلت بعلت موقیت خاص جغرافیائی افراد زیادی را بسوی خود جلب می کرد و بهمین سبب افراد در مجاورت یکدیگر به مفهوم واقعی صمیمیت و دوستی پی می بردند و با یکریگر همکاری بیشتری می کردند.

در ابتدا زنها را حتی برای تماشای بازیها نیز راه نمی دادند،لذا نام زنی بنام “هیپو دامیاری” بخاطر تلاشی که برای شرکت بانوان در المپیک مبذول داشت بعنوان موسس المپیک بانوان باید همواره بخاطر داشت.

در بازیهای المپیک ابتدا داوران سوگند یاد می کردند که مقررات را با رعایت عدالت و در نظر گرفتن جنبه انصاف و حقیقت به مرحله اجرا در آورند،سپس ورزشکاران سوگند یاد می کردند که تابع قوانین ومقررات بوده و از اصول المپیک تبعیت کنند و بعد از آنکه ورزشکاران رژه می رفتند بازیها آغاز می شد. در پایان به هر یک از برندگان علاوه بر تاج گلی که بر سرشان می نهادند ،یک شاخه نخل می دادند و مراسم اختتام بصورت شکرگزازی و نیایش پایان می یافت.

امروز بار دیگر المپیک ثابت کرده است که همه ملتها و نژادها می توانند در پناه ایده المپیک به رقابتهای سالم و دوستانه دست در دست یکدیگر گذارند و بوجود دنیای بهتری امیدوار باشند.

المپیک نوین

از سال ۳۹۴ که بازیهای المپیک بدستور تئودوسیوس تعطیل گردید تا سال ۱۸۹۶ که بازیهای المپیک نوین آغاز شد جمعا ۱۵۰۲ سال بازیهای المپیک فراموش شده بود.در این مدت تلاشهای زیادی برای احیای المپیا که در زیر خاک مدفون شده بود انجام گرفت(وقوع دو زلزله منطقه المپیا را کاملا از بین برده بود)تا ایتکه تلاشهای دولت یونان و فرانسه بالاخره در سال ۱۸۹۲ موثر واقع گردید .

در اواخر قرن نوزدهم با زحمات و کاردانی آقای بارون پیر دو کوبرتن فرانسوی مسابقات المپیک دوره نوین خود را آغاز کرد. در سال ۱۸۹۲ پس از آنکه از دولت از دولت خواست تا وی را در اجرا و احیای بازیهای المپیک یاری کند برنامه و آئین نامه عظیمی را در این مورد به اتحادیه ورزشی پاریس ارسال نمود و بلا فاصله،خود از طرف دولت فرانسه به ریاست اتحادیه بر گزیده شد و برای بدست آوردن پشتیبان به کشورهای اروپائی مسافرت کرد.

در سال ۱۸۹۶ کنگره المپیک تشکیل یافت و کوبرتن مورد حمایت کشورهای شرکت کننده قرار گرفت. در این کنگره قرار شد که بازیها هر چهار سال یکبار در یکی از کشورهای بزرگ برگزار شود و کمیته ای بنام کمیته بین المللی المپیک که نظارت کامل و دقیقی بر بازیها داشته باشد تشکیل گردد. بالاخره بازیهای المپیک در سال ۱۸۹۶ دو باره در آتن شروع شد.این بازیها با مشکلات فراوانی همراه بود.در پایان بازیها به پیشنهاد آنریکائیها قرار شد که بازیها هر جهار سال یکبار در اتن برگزار گردد . ولی ودر جلسه بعدی که در پاریس و به ریاست رئیس جمهور فرانسه برگزار شد یونانیها بعلت جنگ با ترکیه به بین المللی بودن بازیها رای دادند.

نشان المپیک

مظهر المپیکهای نوین پنج حلقه است که هر یک نمود یک قاره است.و مفهوم اصلی آن نشان دادن مودت و دوستی میان مردم سراسر دنیا صرف نظر از عقاید و نژاد آنهاست.

شعار المپیک

سه کلمه( سیتیوس،آلیتیوس،فاریتیوس) که اغلب زیر پرچمهای المپیک نوشته می شوندبمعنی سریعتر،بالاتر و قویتر است.

پرچم المپیک

پرچم المپیک که اولین بار در بازیهای المپیک ۱۹۲۰ به اهتزاز درامد،برنگ سفید است و در میان آن ۵ حلقه المپیک که ۳ حلقه آن در بالا و ۲ حلقه آن در پائین است.رتگ حلقه ها بترتیب از چپ به راست عبارتند از آبی،زرد،سیاه،سبز،قرمز.رنگها بشکلی است که حد اقل یکی از آنها در پرچم ها کشور بکا رفته است.

آتش المپیک

در مورد آتش المپیک تاریخ از شخصی یاد می کند که در نبرد سهمگین پلانته درسال۴۷۹ قبل از میلاد بطور معجزه آسائی جان سالم بدر برد و از آنجا که در چنین سرنوشتی خود را مدیون لطف و کرامات خدا می دانست و در قبال این حیات دوباره می خواست شکرگزاری کند،بدین سبب از معبد آپولون آتش مقدس را با دو به محل تولد خود آورد.

روسای کمیته بین المللی المپیک

۱-بارون پیر دو کوبرتن: از سال ۱۸۹۴ الی ۱۹۲۵ از فرانسه

۲-هانری دوبایه لاتور: از سال ۱۹۲۵ الی۱۹۴۲ از بلژیک

۳-زیگفرید آرستروم: از سال ۱۹۲۶ الی ۱۹۵۲ از سوئد

۴—اوری براندوچ: از سال ۱۹۵۲ الی ۱۹۷۳ از آمریکا

۵-لرد کیلانین: از سال ۱۹۷۲ الی ۱۹۷۹ از ایرلند

۶-خوان آنتونیو سامارانچ: از سال ۱۹۸۰ تا کنون از اسپانیا

هدف المپیک:

هدف در بازیهای المپیک شرکت است نه پیروزی. اساس آن بر پیروزی استوار نیست بلکه اصل خوب مبارزه کردن است.ورزشکاران جهان برای بدست آوردن اهداف سریعتر ، قویتر و بالاتر بدون توجه به ملیت،مذهب ونژاد پیکار می کنند. وشعار کوبرتن را مبنی بر در صفا زیستن ،در صفا مبارزه کردن و به نیروی جسمانی خود صدمه نزدن را سرلوحه کار خود قرار می دهند.آنکس که در نبرد ورزش دوست دیگران بماند، انکس که همنوعان خود را در خور احترام بشمارد به هدف اصلی المپیک رسیده است.

جنبش المپیک

چندین سازمان در برقراری بازیهای المپیک نقش دارند. آنها در کنار هم نهضت المپیک را شکل می‌دهند. قوانین و راهکارهایی که این سازمانها بر اساس آن فعالیت می‌کنند در بخش المپیک عنوان شده‌اند.

کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) که اکنون ژاک روژ ریاست آنرا بر عهده دارد، قلب نهضت المپیک را تشکیل می‌دهد. از این کمیته به عنوان دولت المپیک یاد می‌شود، زیرا کار حل و فصل مشکلات، تصمیم گیریهای حیاتی مانند انتخاب میزبان مسابقات و برنامه ریزی برای المپیک بر عهده این کمیته‌است.

سه سازمان در سطحی تخصصی کمیته المپیک را تشکیل می‌دهند:

1- فدراسیون بین‌المللی (IFs)، هیئت‌های کنترل کننده هر ورزش (برای مثال فیفا یا فدراسیون بین‌المللی فوتبال و FIVB، یا فدراسیون بین‌المللی والیبال.)

2- کمیته ملی المپیک (NOCs)، که نهضت‌های المپیک در هر کشور را هدایت و کنترل می‌کنند (برای مثال USOC، یا کمیته ملی المپیک در ایالات متحده)

3- کمیته برنامه ریزی برای بازیهای المپیک (OCOGs)، که مسئول کنترل رویدادهای خاص در المپیک است.

در حال حاضر نهضت المپیک ۲۰۲ عضو NOC و ۳۵ عضو IF دارد. OCOGها قبل از هر المپیک تشکیل می‌شوند و پس از خاتمه آن و کامل شدن گزارش‌ها کتبی منحل می‌گردند.

به بیان دیگر نهضت المپیک متشکل از هر شخص و ارگانی است که در المپیک نقش دارند، مثل هیئت‌های داوری ورزش ملی، مرزشکاران، رسانه‌ها و حمایت کنندگان بازی‌های المپیک.

رشته‌های ورزشی در المپیک

مسابقات المپیک تابستانی ۲۰۰۴ در ۲۸ رشته ورزشی برگزار شد. اگر هر رشته ورزشی، از قبیل ورزش‌های آبی، به طور جداگانه شمرده می‌شد، شمار رشته‌های ورزشی به ۳۷ می‌رسید. ۹ رشته ورزشی در برنامه نخستین المپیک جای داشتند و در تمام دوره‌های بعد نیز برگزار شده‌اند: دو و میدانی، دوچرخه‌سواری، شمشیربازی، ژیمناستیک، وزنه برداری، تیراندازی، شنا و کشتی. اگر مسابقات قایقرانی در سال ۱۸۹۶ به سبب شرایط نامناسب جوی لغو نمی‌شد، این ورزش نیز به فهرست ورزش‌های آن المپیک افزوده می‌شد.

آخرین المپیک زمستانی در ۷ رشته ورزشی برگزار شد و اگر بخواهیم هر رشته ورزشی، از قبیل اسکیو اسکیت را به طور جداگانه بشماریم، باید بگوییم با ۱۵ رشته ورزشی برگزار شد. از میان این رشته‌ها، اسکی بیرون از جاده، اسکیت بازی نمایشی، هاکی روی یخ، عملیات مرکب اسکاندیناویایی، پرش با اسکی، و اسکیت سرعت در برنامه همگی المپیک‌های زمستانی قرار داشته‌است. افزون بر آن اسکیت نمایشی و هاکی روی یخ حتا قبل از ظهور مسابقات المپیک زمستانی، بخشی از مسابقات المپیک تابستانی بود و تیم‌ها در این زمینه با یکدیگر به رقابت می‌پرداختند.

در سال‌های اخیر، کمیته ملی المپیک به منظور جلب توجه تماشاگران چندین ورزش دیگر را نیز به برنامه مسابقات افزوده‌است. به عنوان مثال می‌توان به اسنو بورد و والیبال ساحلی اشاره کرد. رشد المپیک همچنین باعث می‌شود که ورزش‌های کم طرفدار مانند پنج گانه مدرن یا ورزش‌های پرهزینه (قایقرانی آب‌های آرام) جایگاه خود را ر برنامه المپیک از دست بدهند. کمیته ملی المپیک تصمیم گرفته‌است از سال ۲۰۱۲ بیسبال و سافت‌بال را از برنامه مسابقات المپیک خارج کند.

مطابق ماده ۴۸٫۱ منشور المپیک، هر دوره مسابقات المپیک تابستانی باید با دست‌کم ۱۵ ورزش برگزار شود. کمیته ملی المپیک پس از نشست صد و چهاردهم (۱۱۴) خود در (مکزیک ۲۰۰۲)، تصمیم گرفت برنامه المپیک تابستانی را به حداکثر ۲۸ ورزش، ۳۰۱ مسابقه و ۱۰۵۰۰ ورزشکار محدود کند. مسابقات المپیک عبارت است از ورزش‌هایی که تحت نظارت فدراسیون‌های بین‌المللی قرار دارد و فهرست آن در ماده ۶۴ منشور المپیک آمده‌است. رای دو سوم اعضای کمیته ملی المپیک لازم است تا بتوان منشور المپیک را اصلاح کرد و یک فدراسیون رسمی را به جایگاه المپیک ارتقا داد و آن رشته ورزشی را برای گنجاندن در برنامه المپیک واجد شرایط تلقی کرد. ماده ۴۷ منشور المپیک می‌گوید: تنها ورزش‌های المپیکی را می‌توان در برنامه المپیک گنجاند.

کمیته بین‌المللی المپیک در نخستین جلسه‌ای که پس از هر المپیاد برگزار می‌کند به بررسی در مورد برنامه المپیک می‌پردازد. برای آنکه بتوان نام ورزشی را در برنامه المپیک نوشت، به رای اکثریت اعضا نیاز است. بر اساس قوانین فعلی، هر یک از ورزش‌های المپیک که برای قرار گرفتن در مسابقات المپیک خاصی انتخاب نشده‌اند، کماکان ورزش المپیک محسوب می‌شوند و ممکن است در مسابقات آتی به شرط حصول رای اکثریت در برنامه المپیک جای گیرند. در هفدهمین جلسه کمیته ملی المپیک در سنگاپور، ۲۶ ورزش برای قرار گرفتن در برنامه المپیک ۲۰۱۲ لندن انتخاب شدند.

تا سال ۱۹۹۲ ورزش‌های نمایشی نیز در برنامه المپیک قرار داشتند. هدف از گنجاندن این ورزش‌ها در برنامه المپیک آن بود که این ورزش‌ها بتوانند تماشاچیان بیشتری برای خود جذب کنند؛ اما برندگان ورزش‌های نمایشی قهرمان رسمی المپیک محسوب نمی‌شدند. در پاره‌ای اوقات ورزش‌های نمایشی تنها ورزش‌هایی بودند که در کشور میزبان طرفدار داشتند، اما ورزش‌هایی که در سطح بین‌المللی مطرح بوده‌اند نیز در المپیک به نمایش در می‌آمدند. شماری از ورزش‌های نمایشی از جمله بدمینتون و تکواندو سرانجام به عنوان ورزش‌های مدال گیر و رسمی وارد برنامه المپیک شدند.

قهرمانان و مدال‌آوران المپیک

دارنده ۱۰ عنوان المپیک از جمله: بازیهای میان‌دوره‌ای، ری ایوری را می‌توان یکی از موفق‌ترین ورزشکارانی دانست که در عصر حاضر در مسابقات المپیک شرکت کرده‌است.

ورزشکاران (یا تیم‌هایی) که در هر رشته به مقام اول، دوم یا سوم می‌رسند مدال دریافت می‌کنند. به برندگان اول «مدال طلا» اهدا می‌شود. (اگرچه تا سال ۱۹۱۲ این مدال‌ها از طلای خالص بودند، اما در حال حاضر از نقره طلاکاری شده ساخته می‌شوند. برندگان دوم مدال نقره دریافت می‌کنند و به ورزشکاران رتبه سوم، مدال برنز اهدا می‌شود. در برخی رقابت‌ها که در یک دور مسابقه تک‌حذفی صورت می‌گیرد (از جمله بکس)، ممکن است مقام سوم مشخص نشود که در این حالت هر دو بازنده مرحله نیمه نهایی مدال برنز دریافت می‌کنند. رسم اهدای مدال به سه شرکت‌کننده برتر از سال ۱۹۹۴ رایج شد؛ در المپیک ۱۸۹۶ تنها به دو مقام اول و دوم مدال‌های نقره و برنز اهدا شد و این در حالیست که در ۱۹۰۰ مدالهای متنوعی اعطا شدند. با این وجود در المپیک ۱۹۰۴ نیز به نفرات اول مدال نقره اهدا می‌شد، که همین امر ۱۹۰۶ آتن را به اولین دوره‌ای تبدیل کرد که در آن سه مدال اهدا می‌شد. علاوه بر این از سال ۱۹۴۸ به بعد، به ورزشکارانی هم که رتبه‌های چهارم، پنجم و یا ششم را دریافت می‌کنند گواهینامه‌هایی اهدا می‌شود که بصورت رسمی از آنها با عنوان «دیپلم پیروزی» یاد می‌شود. از سال ۱۹۷۶، این گواهینامه‌ها به کسانی که مدال دریافت کرده‌اند نیزاهدا می‌شوند. از سال ۱۹۸۴ دیپلم پیروزی به رتبه‌های هفتم و هشتم نیز اهدا می‌شود تا اطمینان حاصل شود کلیه بازندگان رقابت‌های مرحله یک‌چهارم نهایی که در آنها ساختار تک-حذفی حاکم است دیپلم پیروزی را کسب کرده‌اند تا بدین ترتیب نیاز به برگزاری مسابقات دلجویی (یا بالفظ رسمی «رده‌بندی») با هدف مشخص کردن نفر پنجم از بین هشت نفر مرتفع شود. (جالب اینکه رتبه مذکور هنوز هم در بسیاری از مسابقات حذفی محل اختلاف است). در المپیک ۱۸۹۶ نیز این گواهینامه‌ها اهدا می‌شدند اما در آن زمان، این گواهینامه‌ها به همراه مدال به نفرات اول و دوم اهدا می‌شد. مدال‌ها و دیپلم‌های یادبود که از لحاظ طراحی با مدال‌ها و دیپلم‌های ذکر شده متفاوت هستند نیز به ترتیب به شرکت کنندگانی که مقامی پایین‌تر از سوم و هشتم را کسب کرده‌اند اهدا می‌شود. در المپیک تابستانی ۲۰۰۴ آتن، به سه نفر اول علاوه بر مدال تاج گل نیز اهدا شد.

رده‌بندی مدال کشوری

در حالیکه شمار مدال‌های هر کشور ثبت می‌شود، کمیته بین‌المللی المپیک هیچ «برنده» مشخصی را اعلام نمی‌کند. برخی رسانه‌ها همچون روزنامه‌ها و حتی سایت کمیته بین‌المللی المپیک در طی بازیها، در فهرستی مدال‌های تیم‌ها را بطور غیر رسمی پیگیری می‌کنند. روال متداول اینست که ترتیب کشورها با توجه به مدال‌های طلایی که کسب کرده‌اند مشخص می‌شود اما مشخص کردن ترتیب کشورها با توجه به تعداد کل مدال‌ها نیز صورت می‌گیرد.

منابع مختلفی نیز کل مدال‌ها و یا تعداد کل مدال‌های کسب شده از گذشته تا کنون را معیار قرار می‌دهند. این جداول ممکن است گمراه کننده باشند، چراکه کشورهایی چون ایالات متحده از آغاز بطور مرتب و پیوسته در رقابت‌های المپیک شرکت کرده‌اند در حالیکه ممکن است برخی کشورهای دیگر یا بطور پیوسته شرکت نکرده باشند و یا اینکه شمار مدال‌های آنها به عنوان یک کشور بین کدهای کمیته بین‌المللی المپیک پخش شده باشد.

دانلود مقاله

بازیهای المپیک

مطالب مشابه :

برندگان جشنواره جهانی معماری 2011

مسابقه خاطره نویسی : طعم خوش کتاب

جلسات برنامه ریزی

تحقیق المپیک و تاریخچه آن

بازیهای المپیک

پردیس سینمایی پارک ملت ـ رضا دانشمیر و کاترین اسپریدونف