حرام است عشق. منوچهر آتشی

حرام است عشق

زمين
به دامن بانوي آفتاب آويخته است
نمي پرسند چرا
و گاليله جان به در برده است
همه قانون ها اما
مرا از تو دور مي دارند و پروا نمي كنند
از ستاره بي مدار
حلال است خون كبوتر
لب باغچه به پاي گل سرخ
حلال است
خون گل سرخ
به پاي پير سرداري ابله بيگانه نام گل
حلال است قامت مردان
به چوبه بي جان دار
حلال نيست ولي
سرو سيراب بي جان دار
به آغوش زنده من
زمين به دامن بانوي ‌آفتاب آويخته ست و
آفتاب به دامن بانوي كهكشان
و من
بر ابريشم خيال تو
بر گيسوان تو آويخته ام
مرا باز مي دارند از تو
و پروا ندارند از ستاره سرگردان بي مدار
كه نظم آسمان را بر آشوبد آخر
حرام است عشق
وحلال است دروغ
شگفتا

***

در انتهای شب

با چه كس مي توان گفت
كه من اينجا هزاران هزارم نشسته به يك تن
كه من اينجا هزاران
و ... يكي مي گريزد از اين من
با نگاهي كه ز اعماق تر شد
ريختم آفتاب دلم را
روي اشباح مغشوش پاييز
باغ پر پر شد و در شفق سوخت
پاي ديوار سرخ شفق
آنك !‌ آن تك سواريست خسته
يورغه مي راند
تا بن جنگل خيس شب اسب
با چه كس مي توان گفت كه ديده ام من
كه خروسخوان فلق را
از پس كوه خواندند
وان شبح با هراسي نهفته
از ته كوچه شهر بگريخت
و آفتاب بزرگ دل من
روي فرش تر برگ ها ريخت
و هزاران شبح سوي بيغوله راندند
با چه كسمي توان گفت ؟
پيه سوزم نپاييد و شعرم به دل ماند
صبح با كوچه آميخت

منو چهر آتشی

حرام است عشق. منوچهر آتشی

مطالب مشابه :

درباره هنر شعر

درباره ی شعر و هنر

یک مثنوی بسیار زیبا درباره ی " عشق "

فیلم ترسناک «نزول»

اکسیر جوانی..پیمان آزاد