رمان توسکا 14

رمان توسكا با لبخند گفتم: - یه پلان دیگه مونده ... - سلام! - ا ببخشید ... سلام ... - به روی ماهت ... باشه منتظر می مونم ... با یارو بنگاهیه یه ساعت دیگه قرار گذاشتم ... دیر نمی شه ... فقط خودتو خسته نکن عزیزم تا بتونی بهترین رو انتخاب کنی ... خندیدم و گفتم: - باشه ... به اون سمت باغ اشاره کرد و گفت: - من اونجا منتظرم ... سرمو تکون دادم و رفت ... همه داشتن با تعجب نگامون می کردن ... بالاخره ماه پشت ابر نمی موند ... همه می فهمیدن که کجا چه خبره! من فقط نمی خواستم جشن عروسیم مثل عروسی طناز پر از خبرنگار باشه ... سنگینی نگاه آرشاویر رو حس می کردم اما نمی خواستم دیگه نگاش کنم ... باید از همین الان روی خودم کار می کردم ... نگاه من دیگه فقط مال شهریاره ... حتی یه نیم نگاه به آرشاویر که از روی احساس باشه خیانت به شهریاره ... باید خودمو کنترل می کردم ... صدای آقای ظفری کارگردان فیلم بلند شد: - آرشاویر حواست کجاست؟!!! این بار ششمه که داریم این پلانو می گیریم! آرشاویر دستی توی موهاش کشید و در حالی که صحنه رو ترک می کرد گفت: - نمی تونم ... امروز نمی تونم ... باشه واسه فردا ... به اعتراض هیچ کس هم گوش نکرد ... سوار ماشینش شد و تخته گاز از باغ خارج شد ... حس می کردم ضربان قلبم کند شده ... چرا داشت اینجوری می کرد؟ ** - شهریار آخه بین یه مشت غریبه ... - غریبه کجا بود خانوم؟ بچه های خودمونن دیگه ... - دیگه بدتر! اینجوری که همه شون قضیه رو می فهمن ... - خوب بفهمن ... تو به نفوذ من شک داری؟ تو فقط نگران خبرساز شدن ازدواجمونی که من دارم بهت قول می دم نذارم به بیرون درز کنه .... اتفاقا من دوست دارم بچه ها بفهمن تا دیگه راحت هر روز خودم ببرم و بیارمت ... - نخیر خودم بلدم ... از لحنم خنده اش گرفت و گفت: - خوب باشه تو منو ببر و بیار ... اینبار منم خنده ام گرفت و گفتم: - دیوونه ... - دیوونم ... ولی دیوونه چشای سیاه تو ... دیوونه موهای پر چین و شکن تو ... دیوونه ابروهای کمونی تو ... دیوونه ... - ااااا شهریار! ولت کنم تا صبح می ریا ... - آره .... می رم ... ولی فقط قربون تو ... لبخند نشست روی لبم ... این پسر با مهربونیش می تونست منو به خودش وابسته کنه ... البته اگه فکر آرشاویر می ذاشت ... با خنده گفتم: - خداحافظ ... - ااا قطع نکنیا ... هنوز نگفتی می یای یا نه ... - بابا رو چی کار کنم؟ - من باهاشون حرف می زنم ... - حالا واجبه؟ - آره عزیزم ... واسه هر دومون خاطره می شه ... یه مسافرت قبل از ازدواجمون ... بعدا باید یه چیزی داشته باشیم واسه بچه هامون تعریف کنیم ... بچه هامون؟ ای خدا چرا هیچ وقت اینجوری به جریان نگاه نکرده بودم؟ من می تونم؟ من تواناییشو دارم؟ صدای شهریار بلند شد: - توسکا هستی؟ - آره ... آره ... باشه ... قبول ... - فدات بشم الهی ... من همین الان با بابات هماهنگ می کنم توام آماده شو صبح ساعت پنج دم خونه تونم ... - چه خبره؟!!!! چقدر زود! - قرار بچه هاست دیگه ... - باشه ... منتظرم ... - فعلا ... - فعلا ... گوشی رو قطع کردم و ضبط رو روشن کردم ... دلم خیلی گرفته بود ... هیچ ذوق و شوقی نداشتم انگار ... بازم صدای آرشاویر به تن خسته ام آرامش داد: - وانمود کردم به همه / که خیلی سخت نبود غمت / رفتنو دل بریدنت وانمود کردم به همه / که دیگه اشتیاقی نیست / واسه دوباره دیدنت! یه جور نشون دادم که نه / یه اتفاق عادی بود همون دوتا درد دلم / واسه خودش زیادی بود یه جوری گفتم که همه / بهم میگن بی عاطفه میگن که حرف امروزت / با دیروزت مخالفه اما شبا یواشکی / وقتی که هیشکی نیست پیشم گوشیمو روشن میکنم / به عکس تو خیره میشم دیگه منم و غربت / اشکای بی امونه من به کی بگم دیوونتم / به کی بگم تنگه دلم اما شبا یواشکی / وقتی که هیشکی نیست پیشم گوشیمو روشن میکنم / به عکس تو خیره میشم دیگه منم و غربت / اشکای بی امون من به کی بگم ، دیوونتم / به کی بگم تنگه دلم به کی بگم، به کی بگم ، تنگ دلـــــم مدتیه عوض شدم / انگار یه آدم دیگم هرکی میپرسه یادشی / دارم بهش دروغ میگم دلم نمیخواد هیچکسی / چیزی بدونه از غمم همین غرور لعنتی / تو رو جدا کرده ازم هیشکی خبر نداره از / دقیقه های غربتم اینجوری وانمود شده/ که بی تو خیلی راحتم (آهنگ وانمود از نریمان)
این روزا آهنگای آرشاویرم یه حس و حال دیگه داشت ... حالمو خیلی دگرگون میکرد ولی عادت کرده بودم به خودم تلقین کنم که هیچ کدوم از این آهنگا رو واسه من نمی خونه .... هیچ کدومش خطاب به من نیست ... اشک صورتم رو خیس می کرد ... حس بدی داشتم ... بین خواستن و نخواستن در نوسان بودم ... نمی فهمیدم دارم چی کار می کنم ... اما یه چیزی رو خوب می دونستم ... می خواستم واسه شهریار همسر خوبی باشم ... باید فراموش می کردم ... حتی اگه شده به قیمت فراموش کردن خودم ... خواب و خواب جلوی آینه داشتم آرایش می کردم ... اگه با این صورت پف آلود بدون آرایش هم می رفتم شهریار از انتخابش پشیمون می شد ... ازتصورات خودم خنده ام می گرفت ... مامان تا دم در بدرقه ام کرد و وقتی دید شهریار منتظرمه رفت .... حتی نیومد بیرون یه سلام بهش بکنه ... دل گرفته مامان هم به دل گرفته من دامن می زد ... سوار بی ام و خوش رنگش که شدم لبخند زد و گفت: - سلام خانوم ... صبح عالی متعالی! - سلام ... خمیازه کشدارم به خنده انداختش و گفت: - اوووو چه خمیازه ای هم می کشه! خوابت می یاد؟ - پ ن پ ... صبح اول صبحی بیداریم می یاد ... خندید و گفت: - حالا چرا می زنی؟ - آخه فشم رفتنمون چی بود؟ می گرفتیم می خوابیدیم دیگه ... خم شد از صندلی عقب نایلون حاوی آب میوه و کیک رو برداشت داد دستم و گفت: - غر نزن ... اینو بخور تا یه کم سرحال بشی ... - نمی خوام گرسنه نیستم ... - نباشی! باید صبحونه بخوری ... تازه این پیش درآمدشه ... بچه ها قراره کله پاچه بگیرن ... دوست داری که؟ - بدم نمی یاد ... - پس فعلا اینو بخور ... ناچارا آب میوه رو برداشتم و مشغول شدم ... لحظاتی بعد رسیدیم سر قرار ... حدود بیست ماشین پشت سر هم ردیف پارک شده بودن ... یکی از آبمیوه ها رو باز کردم گرفتم جلوی دهن شهریار و گفتم: - خودتم بخور ... با شیطنت نگام کرد و گفت: - اگه خودت بگیری جلوی دهنم قول می دم همه شو بخورم ... و توی همون حالت خم شد و شروع کرد به خوردن .... با خنده گفتم: - ا زشته یکی می بینه ... بگیر خودت بخور ... - زشت اونه که منو و تو بهمون خوش نگذره ... راحت باش بابا ... خودمو خودتو عشقه ... داشتم چپ چپ نگاش می کردم که کسی زد به شیشه ... یکی از دوستای شهریار بود ... شهریار سریع پیاده شد ... می دیدم که پسره داره سر به سرش می ذاره و شهریار هم با خنده می زنه تو سر پسره ... داشتم به کاراشون می خندیدم که یهو چشمم افتاد به یه آ یو دی مشکی ... بین ماشینا پارک شده بود ... پلاکشو نمی دیدم ... یعنی ممکنه خودش باشه؟ زل زده بودم به ماشینه و حواسم دیگه نبود ... یهو شهریار پرید بالا و گفت: - ببخش تنهات گذاشتم عزیزم ... بچه ها دیگه دارن راه می افتن منتظر یکی بودیم که اومد ... انگار صداشو نمی شنیدم .... هنوزم چشمم به آ یو دی بود ... دستشو جلوی صورتم تکون داد ... - خانومی حواست هست؟ تکونی خوردم و گفتم: - هیچی ... ببخش ... ماتم برده بود ... - اوکی ... انشالله که حواست به ماشین آرشاویر نبوده ... خدای من!!!! پس خودش بود ... مثل سنگ سخت شدم ... - مگه اونم اومده؟ - آره متاسفانه ... با خواهرش ... - به درک! نگام کرد ... انگار خیلی هم مطمئن نبود ... ولی گفت: - واقعاً راه داشت توی سکوت سپری می شد ... همه حسم پریده بود ... اعصابم خورد بود ... دوست نداشتم آرشاویر مدام جلوی چشمم باشه ... برام عجیب بود که شهریار هم سکوت کرده ... بدون حرف زل زده بود به جاده ... اخم ظریفی هم بین ابروهاشو خط انداخته بود ... جلوی ویلای بزرگی توقف کردیم ماشینا رو پشت سر هم پارک کرده و پیاده شدیم ... پاهام داشت می لرزید و ضربان قلبم نا خود آگاه بالا رفته بود ... با چشم داشتم دنبال ماشین آرشاویر می گشتم... اون جلو پارک شده بود ... زل زده بودم به ماشین که کسی زد سر شونه ام! برگشتم ... آرشین با خنده گفت: - سلاااام ! فکر کردم نیستی ... دیدم ماشینت نیست ... - سلام ... خوبی تو؟ با ماشین یکی از بچه ها اومدم ... - وای چه خوب! از تصور اینکه باید تنها بمونم تا اینجا به جون آرشاویر غر زدم ... بین خودمون بمونه اونم اعصابش خورد شد وقتی دید نیستی ... با اخم گفتم: - بیخیال آرشین! از جدیتم تعجب کرد و فقط نگام کرد ... سعی کردم لبخند بزنم و گفتم: - من با شهریار اومدم ... منو ندیدی تو ماشینش ... - با شهریار؟!!!! - آره ... چرا تعجب کردی؟ - ببخشید توسکا ... به خدا قصد فضولی ندارم ... ولی حس می کنم زیادی باهاش صمیمی شدی ... الان وقتش بود ... دیگه باید می فهمید ... آهی کشیدم و گفتم: - شهریار نامزدمه آرشین ... قیافه آرشین دیدنی شد ... رنگش شد رنگ گچ ... لبش شروع به لرزش کرد و قبل از اینکه بتونم حرفی بزنم بغضش ترکید و به هق هق افتاد ... با ترس بغلش کردم و گفتم: - خدای من! آرشین!!!! سریع کشیدمش کنار که کسی متوجه قضیه نشه ... آرشین توی بغلم داشت مثل بید می لرزید ... هر چی باهاش حرف می زدم هم آروم نمی شد ... صدای آرشاویر بند دلم رو پاره کرد: - چی شده؟!!! آرشین ... اومد طرفمون و بی توجه به من آرشین رو کشید توی بغلش ... در حالی که تند تند می بوسیدش ازش می پرسید چی شده ... چقدر به آرشین حسودی کردم ... یه روزی این لبا به صورت من بوسه می زدن ... آخ که چقدر دلم می خواست جای آرشین ... به خودم توپید: - زهرمار! در دلتو بذار .... تو الان نامزد کس دیگه ای هستی ... آرشاویر با عصبانیت گفت: - چشه این؟ چی بهش گفتی اینجوری شد؟ حرصم در اومد ... پسره ... چی بهش می گفتم؟ هیچی لایقش نبود ... شونه ای بالا انداختم و با بالاترین حد کینه گفتم: - فقط بهش گفتم با شهریار نامزد کردم ... همین ... به دنبال این حرف حتی صبر نکردم که ببینم عکس العملش چیه ... سریع عقب گرد کردم و از اونجا فاصله گرفتم ... بدنم بدجور داشت می لرزید ... شهریار سریع خودشو رسوند به من و گفت: - چی شده عزیزم؟ چرا رنگت پریده؟ - هی ... هیچی ... دستمو گرفت و زمزمه وار گفت: - به من دروغ نگو ... اگه نمی خوای هیچی نگو ولی دروغم نگو ... زل زدم توی چشمای زلالش ... واقعا دروغ گفتن بهش برام سخت بود ... سرمو تکون دادم و حرف نزدم ... آهی کشید و گفت: - بیا بریم تو ... بچه ها منتظرن ... - تو ... تو برو منم می یام ... - می خوای بمونی اینجا واسه چی؟ - می خوام یه کم اطرافو دید بزنم ... ویلای خوشگلیه ... یه جوری نگام کرد انگار که می گفت خر خودتی! ولی هیچی نگفت و راهشو کشید رفت ... از خودم بدم اومدم ... چه راحت داشتم دروغ می گفتم ... عقب گرد کردم ... می خواستم ببینم حال آرشین چطوره ... توی بغل آرشاویر هنور داشت گریه می کرد ... آرشاویر محکم بغلش کرده بود و داشت باهاش حرف می زد ... خواستم برم طرفشون که صدای آرشاویر سرجا میخکوبم کرد: - خواهر من ... من دارم به تو می گم این اتفاق نمی تونه بیفته ... چرا اینجوری می کنی؟ اون داره برای من و تو فیلم بازی می کنه ... - فیلم چیه؟ ندیدی با شهریار اومده ... ندیدی چقدر باهم صمیمین ... نگاه آرشاویر رفت به سمت آسمون ... فک منقبض شده شو از اینجا هم می تونستم ببینم ... گفت: - چرا ... چرا دیدم ... اما دلیل نمی شه ... - می خوای بشینی تا از دستت بره؟ حیفه توسکاست ... به خدا حیفه توسکاست ... دیگه طاقت نیاوردم ... چرخیدم و برگشتم سمت ویلا ... برام عجیب بود حرفای آرشاویر ... چرا فکر می کرد من دارم فیلم بازی می کنم؟ دیگه از این جدی تر؟ شهریار دستمو کشید و گفت: - باز که رفتی تو فکر خانومم! - ببخشید شهریار ... - بیخیال عزیزم ... بیا تا قضیه رو واسه همه توضیح بدیم ... بدجور دارن نگامون می کنن ... بهش لبخند زدم و شهریار با خنده و آب و تاب قضیه رو برای همه بلند بلند گفت ... وسط حرفاش بود که آرشین و آرشاویر هم اومدن داخل و شهریار با بی رحمی زل زد توی چشمای آرشاویر و گفت: - به من تبریک نمی گی آرشاویر؟ آرشاویر با غیض به من خیره شد و گفت: - واسه چی؟ شهریار دستمو کشید و گفت: - واسه به دست آوردن این فرشته ... آرشاویر قدم قدم به شهریار نزدیک شد ... چنان به دستای ما دو تا نگاه می کرد که وحشت کردم و به نرمی دستمو از دست شهریار در آوردم. بچه ها مشغول جمع اوری وسایل بودن تا همه بریم رستوران ... شهریار قول ناهارو به همه داده بود ... قلبم داشت تند تند می کوبید ... جلوی شهریار توقف کرد ... زل زد توی چشماش و گفت: - این فرشته مثل ماهی می مونه ... لیزه ... خیلی لیزه ... باید محکم نگهش داری ... وگرنه محاله توی دستات بمونه ... شهریار پوزخندی زد و گفت: - اون ماهی از دستم سر هم که بخوره ... آخرش بر می گرده پیش خودم ... مهم اینه که صیادشو دوست داره ... خدایا اینا چی داشتن می گفتن به هم؟ مگه دوئل بود؟ آرشاویر پوزخندی زد و گفت: - خیلی صیادا براش دندون تیز کردن ... - من نگهبان خوبیم ... - امیدوارم که باشی ... اما ... زیادم دل خوش نکن ... بعد زد سر شونه شهریار ... از کنارش رد شد ... اومد ایستاد جلوی من و زمزمه وار گفت: - امیدوارم ... در کنارش خوشبخت بشی ... بعدم پوزخندی زد و راهشو کشید و رفت ... نفس کم اورده بودم ... آرشین هم با لبخندی تلخ تبریک گفت و رفت کنار برادرش ... شهریار فشاری به کمرم وارد کرد و گفت: - اینم یه چیزیش می شه ها ... ناراحت شدم ... دوست نداشتم کسی در مورد آرشاویر اونجوری حرف بزنه ... اما نمی شد هم حرفی بزنم ...همه وسایل رو تند تندسر جاهاشون قرار دادیم ... سه تا اتاق خیلی بزرگ داشت که یکی شد اتاق دخترا یکی اتاق پسرا و یکی هم مخصوص وسایل ... بعد از اینکه همه چیز رو جا دادیم حاضر شدیم تا بریم رستوران ... بچه ها با شعرایی که می خوندن ما رو به خنده می انداختن ... - کوچه تنگ و تاریکه عروس قشنگ و باریکه ... - کوچه مون آجریه دومادمون تاجریه شهریار با خنده سر تکون داد و در ماشین رو برام باز کرد ... یکی از پسرا گفت: - بچه ها آرشاویر و خواهرش نمی یان ... - ا چرا؟ - می گه حال خواهرش خوب نیست می خواد بمونه کنارش ... شهریار با بی تفاوتی گفت: - بریم بچه ها ... براشون غذا می گیریم ... همه حواسم به اونا بود ... کاش می یومدن ... کاش آرشین چیزیش نشه ... کاش ... _________________ صدای شهریار منو از جا پروند ... - باز که رفتی تو فکر خانوم ... - هان؟ - می گم باز که رفتی تو فکر ... چرا؟ چیزیته؟ - نه ... بازم دروغ گفتم و بازم شهریار پوزخند زد ... از طعم غذا هیچی نفهمیدم ... بچه ها شوخی می کردن سر به سرمون می ذاشتن و رستورانو گذاشته بودن روی سرشون ولی من انگار تو این دنیا نبودم ... چرا اصلا برای آرشاویر مهم نبود ... انگار نه انگار که من میخواستم ازدواج کنم ... چقدر دوست داشتم ناراحت بشه ... پکر بشه ... داد و بیداد کنه ... ولی انگار نه انگار ... شهریار دیگه به پر و پام نپیچید ... شاید برای اونم دیگه اهمیتی نداشت ... بیچاره چقدر ازم بپرسه چته! اگه آدم بودم جلوی خودم و احساسمو می گرفتم ... بعد از ناهار برگشتیم ویلا و من بی توجه به شهریار پریدم توی اتاق که ببینم آرشین چطوره ... خواب بود ... خبری هم از آرشاویر نبود ... نشستم کنارش و به نرمی موهاشو نوازش کردم ... صدای زنگ اس ام اسم بلند شد ... گوشیو برداشتم ... شهریار بود: - می یای بریم قدم بزنیم؟ اون بیچاره چه گناهی کرده بود؟ نباید باهاش اینجوری رفتار می کردم ... نوشتم: - الان می یام ... لباسمو عوض کردم و رفتم بیرون ... هوا خیلی سرد بود ... شهریار جلوی در منتظرم بود ... بهش لبخند زدم و گفتم: - روی نهار پیاده روی چندان نباید جالب باشه ... دستشو انداخت دور کمرم منو چسبوند به خودش و گفت: - با تو همه چیز جالبه ... - ا شهریار ... - جانم؟ - لوس نشو ... - اگه این کارا لوس بازیه من از همه لوس ترم ... گفته باشم ... خندیدم و شهریار با اخم گفت: - کاش توام یه ذره لوس می شدی واسه من ... خنده ام شدت گرفت و به ناچار منم دستمو انداختم دور کمرش ... اون چه گناهی کرده بود که مجبور بود سردی منو تحمل کنه؟ شهریار منو بیشتر چسبوند به خودش و با خنده گفت: - آخ! برسه روزی که من با تو دمبل بزنم ... سر جام وایسادم و با تعجب گفتم: - چی؟ خندید و گفت: - فکر کن! روزی پنجاه تا دمبل باهات می زنم ... - شهریااااااررررر ... - جون دلممممم؟ دستمو از دور کمرش باز کردم و گفتم: - می کشمت ... منو مسخره می کنی؟ شروع کرد به دویدن و منم به دنبالش ... رسیدیم نزدیک رودخونه ... وایسادم و گفتم: - می ندازمت تو رودخونه ها ... اونم وایساد و گفت: - آبش خیلی یخه ... بیفتم تو آب ایست قلبی می کنم می میرما ... - چرا؟! - چون دویدم ... بدنم داغه ... یهو که بیفتم توی آب یخ اینجوری می شم ... سریع بازوشو گرفتم و گفتم: - وای نه شهریار خدا نکنه ... بازوهامو گرفت منو کشید تو بغلش و گفت: - پس تو برای من نگرانم می شی ؟ اینقدر حرکتش ناگهانی بود که هیچی نتونستم بگم ... دست کشید توی موهام و زمزمه وار گفت: - الان که دارم حست می کنم می فهمم که چقدر دوستت دارم ... به نرمی گونه مو بوسید ... خدایا این داشت چی کار می کرد؟؟؟؟ سریع پسش زدم و با نفس نفس گفتم: - نه شهریار ... شهریار با تعجب گفت: - چی شد عزیزم؟ - الان نباید ... نباید به من دست بزنی ... همه چیزو خراب نکن ... نمی خوام الان ... سریع دستمو گرفت و گفت: - باشه عزیزم ... باشه می فهمم چی می گی ... منو ببخش من زیادی تند رفتم ... آروم باش گل من ... آب دهنمو قورت دادم و گفتم: - برگردیم .... - باشه عزیزم بر می گردیم ... فقط تو آروم باش ... - خوبم ... با نگرانی نگام کرد ناچارا بهش لبخند زدم ... جواب لبخندمو داد و دوتایی راه افتادیم سمت ویلا ... سکوت کرده بودیم ... انگار داشتیم به اتفاقی که افتاده بود فکر می کردیم ... برام قبولش سخت بود که اجازه بدم مرد دیگه ای بهم دست بزنه ... اعصابم حسابی خورد بود ... به در ویلا که رسیدیم ماشین آرشاویر رو دیدم که داره بهمون نزدیک می شه ... نا خودآگاه سرجام وایسادم ...شهریار دستم رو کشید و گفت: - بیا ... چرا وایسادی؟ - هیچی ... بریم ... دوباره راه افتادم ... آرشاویر ماشین رو پارک کرد و پیاده شد ... زل زده بود توی چشمام ... منم خیره شده بودم به اون ... در ماشینو کوبید به هم ... جوری که گفتم خورد شد .... سیگاری از جیب پالتوش در آورد و همینطور که نگام می کرد آتیشش زد ... اولین پکو که زد شهریار در ویلا رو باز کرد و با فشار آرومی منو هل داد تو ... داشتم به این فکر می کردم که آرشاویر چند وقته خیلی سیگار می کشه ... شهریار با خنده رو به جمع گفت: - بابا چرا نشستین؟ پاشین گرم کنین ... انگار همه منتظر همین حرف بودن ... ضبط رو روشن کردن و ریختن وسط ... شهریار دستمو کشید و گفت: - بیا عزیزم ... بیا که می خوام کاری کنم همه غم هات یادت بره ... پس فهمیده بود من خیلی غم دارم ... ناچارا باهاش همراه شدم ... یکی از پسرا تند تند شامپاین باز می کرد و برای بقیه می ریخت و می داد دستشون ... اهل این چیزا نبودم ... شهریار به پسره اشاره کرد که برای ما هم بریزه ... با تعجب گفتم: - تو می خوری؟ - گاهی وقتا بد نیست ... برای اینکه یه چیزایی یادت بره ... حرفش مشکوک بود ... ولی به روی خودم نیاوردم و گفتم: - ولی شهریار ... - اشکال نداره عزیزم ... همیشه که نمی خورم شاید یکی دوبار در سال ... - نخور ... - من می خورم ... توام بخور ... - چی؟!!! من؟! نه! - چرا ... یه بار اشکال نداره ... با خودم بخوری که طوری نیست خودم هواتو دارم ... - اذیت نکن شهریار ... - اگه یه بار بخوری خودت طالبش می شی ... سنگین نیست ... باور کن اتفاقی نمی افته ... داشتم دو دل می شدم .. راست می گفت ... اون شوهرم بود ... اشکالی نداشت که! بااین دلایل مسخره داشتم خودمو راضی می کردم ... وقتی دید نرم شدم دستمو کشید به سمت مبل ها ... منو نشوند و خودش رفت دو تا جام پر از پسره گرفت و اومد سمتم ... جام رو گذاشت روی میز کنار دستم و گفت: - بخور عزیزم ... گوارای وجودت ... خواستم جام رو بردارم که دستی از پشت سر دستمو گرفت ... نگاه کردم ... آرشاویر بود ... با غیض خیره شد توی چشمام ... آب دهنمو قورت دادم و گفتم: - چیه؟ بدون اینکه حرفی بزنه جام رو برداشت و یه جام دیگه داد دستم ... بعد هم سری به تاسف تکون داد و رفت ... نگام چرخید سمت شهریار ... بی توجه به من داشت به حرفای پسری که در گوشش پچ پچ می کرد گوش می داد ... صبر کردم تا پسره رفت ... خدا رو شکر ندید که آرشاویر چه نگاهی به من کرده وگرنه اینبار حتما باهاش درگیر می شد ... لبخندی زد و جامشو زد به جامم و گفت: - به سلامتی تو ... و جرعه ای نوشید ... بسم الهی گفتم و منم یه جرعه خوردم ... اما از تعجب ابروهام پرید بالا ... شربت آلبالو بود ... منو باش که منتظر چه طعم گسی بودم ... پس بگو چرا آرشاویر جام ها رو با هم عوض کرد ... تو دلم سر خودم داد زدم: - احمق می خواستی چه غلطی بکنی؟ حتما باید آرشاویر حواسش بهت باشه؟ خودت اراده نداری؟ نفس آسوده ای کشیدم که راحت شدم و جرعه ای دیگه خوردم ... شهریار لبخندی زد و گفت: - چطوره؟ فقط خندیدم ... چی می تونستم بهش بگم ... خودشو بیشتر کشید سمت من و گفت: - گفتم که فوق العاده اس ... سعی کردم ازش فاصله بگیرم ولی نمی شد ... محکم چسبیده بود بهم ... تا ته جامشو که در آورد دستمو کشید و دوباره برد وسط ... نمی خواستم برقصم به خصوص که مستیشو به خوبی حس می کردم ... دنبال یه راه فرار بودم که چشمم افتاد به آرشاویر ... طبق معمول داشت سیگار می کشید و با خشم خیره شده بود به ما دو نفر ... با عجر نگاش کردم ... چاره ای نبود ... فعلا تنها کسی که می تونست نجاتم بده آرشاویر بود ... خشمش تبدیل به تعجب شد و یه کم نگام کرد ... همه التماسمو ریختم توی چشمام و نگاش کردم ... یهو از جا کنده شد ... انگار فهمید چه مرگمه ... با چشم دنبالش کردم ... رفت سمت آرشین که یه گوشه کز کرده بود و تند تند یه چیزی بهش گفت ... نگاه آرشین چرخید سمت من ... سری تکون داد و بلند شد اومد سمتم ... به من که رسید بدون حرف دستمو گرفت و رو به شهریار گفت: - شهریار خان ... با اجازه تون من یه کم توسکا رو قرض می گیرم ... شهریار نتونست مخالفتی بکنه و من از ته دل نفس آسوده ای کشیدم ... یه کم که فاصله گرفتیم گفت: - باهاش راحتی نیستی؟ نه؟ صادقانه و با ناراحتی گفتم: - مست بود ... - جدی؟!!! - آره ... - اوه خدای من ... - ممنون که اومدی نجاتم دادی ... لبخند زد و گفت: - کاش یه روزی هم تو منو از این عذاب نجات بدی ... باتعجب نگاش کردم ... منظورش چی بود ... ولی اون حواسش اصلا به من نبود ... رد نگاهشو گرفتم ... آرشاویر بی توجه به ما از در ویلا رفت بیرون و آرشین با نگرانی بدرقه اش کرد ... وقتی در ویلا رو زد به هم آرشین برگشت سمت من ولی هیچی نگفت ... اون هم که هر ازگاهی با حرفاش امیدوارم می کرد دیگه حرفی نمی زد ... تا شب بچه ها توی هم لولیدن و خوردن و کثافت کاری کردن ... دیگه خسته شده بودم ... چه جوری باید تا فردا عصر بینشون دووم می آوردم ... شب که شد بساطشون رو جمع کردن و قرار گذاشتن که برای شام بریم کنار رودخونه ... دوست داشتم نرم اما آرشین گفت: - بیا بریم ... بهتر از تو ویلا موندنه ... اگه تو بیای منم تنها نیستم ... - آخه با این وضع شهریار ... - شهریار کمتر از بقیه خورده ... زود از سرش می پره نترس من هواتو دارم ... آرشاویر هم برگشت و خیال آرشین راحت شد ... تصمیم داشتم تموم مدت کنار آرشین بمونم حداقل بهتر از شهریار و آرشاویر بود ... همه با هم حاضر شدیم و راه افتادیم ... قرار شد آرشاویر فقط ماشینش و بیاره ... بقیه پیاده رفتیم ... اونجا دو تا چادر زدن و مشغول درست کردن آتیش شدن ... هوا از ظهر خیلی سردتر شده بود ... من و آرشین نشستیم روی یه تیکه سنگ و مشغول تماشای بقیه شدیم ... یه جورایی همه داشتن تلو تلو می خوردن و ما خنده مون گرفته بود ... شهریار مستی از سرش پریده بود و هی سعی می کرد به من نزدیک بشه ولی من از جام تکون نمی خوردم ... از دستش دلخور بودم ... الان که من پیشش بودم نباید می خورد ... آرشاویر توی ماشینش نشسته بود و پیاده نمی شد ... آرشین از جا بلند شد و بلند داد زد: - آرشاویر ضبط ماشینتو روشن کن داداشی ... حوصله مون سر رفت ... بقیه دختر پسرا هم تایید کردن ... یکی دو نفر هم اصرار کردن خودش بخونه که با اخم گفت: - گیتارمو نیاوردم ... می دونستم که دروغ می گه ... آرشاویر گیتارش همیشه دنبالش بود ... بدون حرف دیگه ای ضبط ماشینش رو روشن کرد ... سرم رو به شونه آرشین تکیه دادم ... دوست داشتم ببینم اینبار چه آهنگی گذاشته ... کاش آهنگای خودش باشه ... - اگه پرسید ازت هنوز تو فكرمی بخند و بش بگو یه تجربه بودم همین اگه پرسید تا حالا واسه من گریه كردی بگو نه ولی بگو گریه كردم كه برگردی حواست نیست به این حالی كه من دارم حواست نیست كه من چقد دوست دارم حواست نیست همش گریه شده كارم نفهمیدی من اونم كه تو رو تنهات نمیذارم بهش نگو یه سالو ما با هم زندگی كردیم نگو یه روز نبودم یه عمر گریه میكردی بهش نگو كه گفتی زندگی بی من نمیشه قسم خوردی بمونی تــــا همیـــــشه حواست نیست چقدر خراب و داغونم بدون تو تك و تنها نمیتونم چرا انقد كنار اون تو آرومی نگو از گریه هام چیزی نمیدونی حواست نیست به این حالی كه من دارم حواست نیست كه من چقد دوست دارم حواست نیست همش گریه شده كارم نفهمیدی من اونم كه تو رو تنهات نمیذارم ( حواست نیست اشوان ) همه بدنم داشت می لرزید ... سرمو آوردم بالا ... چشمام تو چشمای سیاه آرشاویر گره خورد ... چرا چشماش اینقدر برق می زد ... نکنه اشک بود توی چشماش که اینجوری داشت آتیشم می زد؟ طاقت نیاوردم .. از جا بلند شدم و رفتم کنار رودخونه ... آب با خروش در جریان بود ... بدنم داغ شده بود ... نه از حرارت آتیش ... از حرارت آهنگی که شنیده بودم ... چقدر دلم هوای گریه داشت ... این اشکای لعنتی کی بند می یومدن ... این روزای کوفتی کی تموم می شدن؟ دیگه خسته شده بودم ... دست کسی دور کمرم حلقه شد ... برگشتم ... شهریار بود ... خواستم خودمو بکشم کنار الان اصلا حوصله شو نداشتم ... ولی شهریار خودشو بیشتر چسبوند به من و گفت: - بعضی وقتا برای آدم لذت داره که چشماشو ببنده و خیلی چیزا رو نبینه ... با مشروب خودشو بزنه به مستی تا یادش بره ... با تعجب گفتم: - چی می گی شهریار؟ دستشو تنگ تر کرد و گفت: - چیز مهمی نیست عزیزم ... من خوب می شم .. اگه تو خوب بشی ... این غم توی چشمات ... این ناراحتیت ... این که منو ... منو ... - تو رو چی؟ - فکر نکن نمی فهمم چی توی دلت می گذره ... می فهمم .. اما .... نمی خوام باور کنم ... من دوستت دارم ... نمی خوام به هیچ عنوان از دستت بدم ... هیچی نگفتم ... به خروش آب خیره شدم ... حرفی نداشتم که بزنم ... شهریار آهی کشید و گفت: - فکر می کردم این مسافرت برای هر دومون به یاد موندنی می شه ... اما فکر نمی کردم به کام تو زهر بشه و منم از غم تو آتیش بگیرم ... حرفاش که تموم شد دوباره آهی کشید و ازم فاصله گرفت ... نا خود آگاه راه افتادم .. داشتم ظلم می کردم ... شهریار بیچاره غمش از منم بیشتر بود ... خیلی سخته آدم با چشم ببینه که همسرش دلش جای دیگه است ... اما چی کار کنم؟ اون خودش خواست .. حتی هنوزم می خواد ... منم دوست دارم یه همسر ایده آل باشم براش ولی وقتی نمی شه چی کار کنم؟ کنار رودخونه رو گرفتم و شروع کردم به قدم زدن ... به تنهایی احتیاج داشتم ... نمی دونم چقدر رفته بودم که صدایی پشت سرم بلند شد ... انگار که پای یکی رفت روی یه تیکه چوب ... سریع برگشتم ... آرشاویر!!!! دقیقا پشت سرم بود ... نگاهمو که دید دستاشو برد بالا و گفت: - ببخش ... نمی خواستم بترسونمت ... بازم سیگار لای انگشتش داشت می سوخت ... خودمو بغل کردم و گفتم: - نه ... نترسیدم ... دنبال من اومدی؟ - نه ... داشتم برای خودم راه می رفتم که دیدمت ... - آهان ... ماه توی آسمون نورشو انداخته بود توی آب ... فضای رویایی ساخته بود فقط اگه هوا اینقدر سرد نبود ... نفسمو با صدا دادم بیرون و گفتم: - مزاحمت نمی شم ... کاش یه چیزی بگه ... کاش نذاره برم ... صداش بلند شد: - میشه با هم قدم بزنیم؟ ای خداااا نوکرتم ... لبخندمو قورت دادم و گفتم: - باشه ... انگار امشب هر دو شمشیرامون رو غلاف کرده بودیم ... شونه به شونه ام راه افتاد و گفت: - هوا خیلی سرده ... - آره خیلی ... - سردته؟! - یه کم ... پالتوشو بدون درنگ در آورد ... سریع گفتم: - نه لازم نیست .. خودت سردت می ... نذاشت حرفمو تموم کنم ... پالتو رو انداخت سر شونه ام و گفت: - نه من سردم نیست ... پالتو رو کشیدم توی بغلم و با لذت بو کشیدم ... بوی عطرش هنوز هم دیوونه ام می کرد ... این آخرین دفعاتی بود که می تونستم از با آرشاویر بودن لذت ببرم ... بعد از اینکه برگردیم ... وقتی عقد کنم با شهریار همه چی تموم میشه و من دیگه حتی نمی تونم اونو ببینم ... سیگار بعدی رو روشن کرد ... با بهت گفتم: - چقدر سیگار می کشی؟!!! - تلقین ... - تلقین؟!!!! یعنی چی؟ - یعنی اینکه فکر می کنم آرومم می کنه ... ولی هیچ تاثیری نداره ... - مگه نا آرومی؟ - داغونم ... داغون تر از چیزی که فکرشو بکنی ... - چرا؟ - دلیلشو خودم هم نمی دونم ... یه چیزی می خوام ... ولی به خودم می گم نباید بخوام ... یعنی یه چیزی که نباید بخوام رو به شدت می خوام ... خندید و گفت: - خودمم نفهمیدم چی گفتم ... - آرشاویر ... - جانم ... چی می خواستم بگم؟ می گفتم منو ببخش و یه فرصت دیگه بهم بده؟ خوب معلومه که می گه نه ... آهی کشیدم و گفتم: - هیچی ... اونم که مشتاقانه به من خیره شده بود آهی کشید و پک محکمی به سیگارش زد ... گفتم: - من می خوام برگردم ... - برگردیم ... هیچ حرفی نزدیم ... نه از نامزدی من ... نه از مداوای آرشاویر ... چه گپ شیرینی بود ولی ... کاش تا صبح ادامه داشت ... داشتیم می رسیدیم به بقیه که صداشو شنیدم: - توسکا ... سریع برگشتم ... نگاش کردم ... یه کم تو چشمام خیره شد و گفت: - هیچی ... برو ... سرمو انداختم زیر ... آهی کشیدم و رفتم سمت جمع ... بازم مشغول بزن و بکوب بودن ... با چشم دنبال آرشین گشتم ... شهریار وسط جمع داشت پذیرایی می کرد ... آرشین هم روی همون تخته سنگ نشسته بود ... بی اختیار رفتم سمت شهریار ... شهریار با دیدنم ایستاد و خیره شد بهم ... دستشو گرفتم توی دستم ... لبخند زدم ... لبخند تلخی تحویلم داد و گفت: - خوبی؟ - آره ... خوبم ... شهریار ... - جانم؟ - منو ... منو می بخشی؟ دستاشو گذاشت دو طرف صورتم و گفت: - برای چی عزیزم؟ - من ... من ... انگشت اشاره اشو گذاشت روی لبم و گفت: - هیسسس لازم نیست چیزی بگی خانومم ... من تو رو درک می کنم ... اگه می بینی سر درگمم فقط چون نگرانم ... نگرانم که هیچ وقت نتونی فراموش کنی ... با بغض گفتم: - سخته شهریار ... بهتره تمومش کنیم ... من با این وصف نمی تونم ... - چی می گی؟!!! تمومش کنیم؟! دیوونه شدی دختر؟ - شهریار ... من دارم برای خودت می گم ... خودمم دارم عذاب می کشم ... این درست نیست ... دستمو کشید یه جای خلوت و گفت: - درست نیست ... ولی طبیعیه گلم ... - شهریارررر چطور می تونی؟ - عزیز دلم ... منم داغونم ... درست عین تو ... می بینم که نگاهت روی اونه ... می بینم که اونم همه حواسش به توئه ... منم اینارو می بینم و به خودم می پیچیم دوست دارم اونو له کنم و از تو بگذرم ... اما نمی شه ... اما اینقدر دوستت دارم که نمی تونم بگذرم ... - شهریار ... - هیچی نگو ... حرف از جدایی نزن ... من ازت نمی گذرم ... پشتمو کردم بهش و گفتم: - شهریار تو رو خدا ... - همین که گفتم ... ساده به دستت نیاوردم ... - اگه ... اگه تا آخر عمر نتونستم فراموش کنم ... اونوقت چی؟ - این تاوانه منه ... پاش وایمیسم ... - تاوان چی؟ - تاوان اینکه ... نتونستم تو رو عاشق خودم بکنم ... بعد از این حرف دستاشو کرد توی جیبش و برگشت بین جمعیت ... سرمو گرفتم رو به آسمون ... خدایا این چه دردی بود؟ کاش از اول شهریار رو انتخاب نکرده بودم ... شهریار درست لحظه ای ازم خواستگاری کرد که من از آرشاویر بریده بودم ... خدایا چرا با انتخاب اون هر دومون رو زجر دادم ... این زجر قراره تا کجا باشه؟ آرشاویر خدا ازت نگذره که این بلا رو سر زندگیم آوردی ... کاش هیچ وقت با طناز نرفته بودم تست بدم ... کاش هیچ وقت بازیگر نمی شدم ... کاش هیچ وقت با آرشاویر و شهریار آشنا نمی شدم ... کاش .... کسی از پشت محکم کوبید توی کمرم و گفت: - چطوری؟! آرشین بود ... لبخند زدم و گفتم: - خوبم تو چطوری ... - دیدمت با آرشاویر بودی ... چی می گفتین به هم ... بمیرم که اینقدر خوش باوری ... - هیچی ... - هیچی؟ منو باش خوشحال شدم ... زل زدم به سیاهی آب و چیزی نگفتم ... با بغض گفت: - می دونی الان دلم چی می خواد؟ - چی؟ - شده تا حالا هوس کنی از ته دلت داد بزنی ... اونقدر که حنجره ات پاره بشه ؟ پوزخند زدم ... زیاد هوس کرده بودم اما هیچ وقت نشده بود ... نگاش که کردم دیدم داره به جمعیت نگاه می کنه ... با نفرت گفت: - اینقدر سرشون داغه که عمرا نمی فهمن ... اینو گفت و راه افتاد سمت تخته سنگی که درست وسط رودخونه قرار داشت ... مثل خرگوش از روی تخته سنگا می پرید ... با تعجب گفتم: - چی کار می کنی؟ تخته سنگ رو نشون داد و گفت: - می خوام داد بزنم ... اونجا ... بهترین جائه ... این جمعیت نیمه مست هیچی نمی فهمن ... - نرو آرشین اونجا خطرناکه می افتی .... - نه حواسم هست ... رسید به تخته سنگ و رفت بالا .... با ترس گفتم: - آرشین تو رو خدا ... بی توجه به من سرشو گرفت رو به آسمون و شروع کرد داد زدن: - خداااااااااااااااا .... خداااااااااااااااا .... خدااااااااااااااا _______________از فریادهاش مو به تنم راست شد ... اشکم داشت در می اومد ... این دختر از عذاب وجدان داشت می مرد ... همه اش فکر می کرد زندگی آرشاویر به خاطر اون خراب شده ... یه بار به خاطر آشنایی با گراتزیا و بار دیگه به خاطر نبودنش که باعث شد ما عقدمون رو دائمی نکنیم ... بعضی وقتا به این فکر می کردم که شاید اگه من و آرشاویر با هم رابطه ای چیزی داشتیم نمی تونستیم به این راحتی ها از هم جدا بشیم ... شاید ... متوجه آرشاویر شدم که داره می دوه سمتون ... لابد فکر کرده بود آرشین طوریش شده ... چرخیدم سمت آرشین ... دستاشو باز کرده بود و هنوز داشت داد می زد ... خواستم صداش بزنم که یهو تعادلشو از دست داد ... صدای چیغ من با چلپ افتادنش توی آب همزمان شد ... نفهمیدم چطور شالمو شوت کردم اونطرف و همینطور که داد می زدم: - یا امام زمون ... پریدم توی آب ... آبش از قطعه های یخ یخ تر بود ... یه لحظه حس کردم همه عضله هام گرفته ... داشت گریه ام می گرفت با زور خودمو کشیدم اون سمتی که آرشین افتاد ... داشتم صدای داد و بیداد بچه ها رو هم می شنیدم ... اما فقط تو این فکر بودم که آرشین رو پیدا کنم ... صاف افتاده بود تو قسمت عمیق ... سردی آب اشکمو در آورده بود ... مرگو داشتم به چشم می دیدم و عضله هام مدام شل و سفت می شدن ... نفس گرفتم و رفتم زیر آب ... دیدمش ... دستمو دراز کردم و لباسشو چنگ زدم ... کشیدمش بالا ... هیچ وقت فکر نمی کردم روزی مجبور بشم با این سختی شنا کنم ... حسابی ترسیده بود و همینطور که گریه می کرد هی زیر آب فرو می رفت و من با ته مانده انرژیم می کشیدمش بیرون ... آب هایی که خورده بود رو تف می کرد بیرون و مامانشو صدا می زد ... داشتم از حال می رفتم ... آرشاویر رو دیدم ... اونم توی آب بود ... نزدیک من ... دستاشو دراز کرد ... آرشین رو انداختم توی بغلش ... بقیه توانم هم از بین رفت و چشمام بسته شد ... جریان آب منو می برد ... نمی دونم به چه سمتی اما هیچ قدرتی نداشتم که خودم رو بکشم کنار و از رودخونه بیام بیرون ... داشتم از حال می رفتم که کسی کمرمو چنگ زد ... داشتم یخ می زدم ... چرا قلبم از کار نمی ایستاد؟ کاش بدنم داغ بود که ایست قلبی می کردم و از این زندگی کوفتی راحت می شدم ... به شدت به سمتی کشیده شدم ... حس کردم دیگه آب دور و برم نیست و روی یه جای سفت هستم ... نمی تونستم چشمامو باز کنم ... صدای نفس نفس یه نفر می اومد ... صدای شهریار رو شنیدم: - خدایا ... خدایا ... چرا چشماشو باز نمی کنه؟!!!! صدای یه نفر دیگه بلند شد ... یکی بهش تنفس مصنوعی بده ... یه فشاری به قفسه سینه اش بیارین ... بابا آب رفته تو ریه اش ... وایسادین به هم نگاه می کنین؟ - آرشاویر هم کنارش از حال رفته ... ببریمشون بیمارستان ... آخه اینجوری که نمی شه ... پاشین یه خاکی تو سرمون بریزیم ... حس کردم از روی زمین کنده شدم ... یکی گفت: - شهریار ببرش توی ماشین آرشاویر ... خواهرش هم همونجاست ... شهریار با صدای لرزان گفت: - آرشاویرم بیارین ... باید ببریمشون درمونگاه ... کاش می تونستم سرفه کنم ... انگار یه چیزی بیخ گلومو گرفته بود و نمی ذاشت نفس بکشم ... نا خودآگاه لباس شهریار رو چنگ زدم ... شهریار سر جاش متوقف شد و با ترس گفتم: - چیه؟ چیه عشق من ... چته؟ به خس خس افتاده بودم ... از زور کمی اکسیژن داشتم دست و پا می زدم ... منو گذاشت روی زمین ... یه صدایی اومد: - آرشاویر بذار ببریمت درمونگاه ... اینجوری که نمی شه .... صدای داد شهریار بلند شد: - کسی کمک های اولیه بلد نیست؟ توسکا داره جون می ده ... تو رو قران یکی کمک کنه ... دستی منو کشید بالا و ضربه محکمی کوبیده شد بین دو تا کتفم ... اینقدر محکم که یه لحظه حس کردم مردم و همون یه ذره نفسم هم بند اومد. اما بلافاصله به سرفه افتادم ... چند سرفه محکم و بالاخره تونستم نفس بکشم ... کسی گفت: - داره نفس می کشه ... و ناگهان توی آغوش کسی فرو رفتم ... چشمامو باز کردم ... شهریار منو بغل کرده بود و داشت گریه می کرد ... چشم چرخوندم ... آرشاویر درست کنارمون نشسته بود روی زمین و رنگش حسابی پریده بود ... از جا بلند شد ... با چنان غمی به ما خیره شده بود که فکر کردم مردم و الان غصه دار مرگ منه ... یکی از پسرا زیر بازوشو گرفت و گفت: - کجا؟ سرفه ای کرد و با صدای گرفته گفت: - می رم پیش آرشین ... با شونه هایی افتاده ازمون دور شد ... یکی از پسرا رو به شهریار گفت: - دمش گرم ... چه پسر باحالیه! جون توسکا رو نجات داد ... خودش حالش بد بودا ... اما همین که دید توسکا داره تو بغل تو دست و پا می زنه انگار جون گرفت و بیخیال حال خودش اومد به داد اون رسید ... حالا پاشو خدا رو شکر که به خیر گذشت ... پاشو بریم درمونگاهی چیزی ... - نه کاوه ما که نمی تونیم بریم ... از ده فرسخی همه مون بوی مشروب می دیم ... بهتره خود شهریار بره و یکی دو نفر که نخوردن ... - آره درسته ... شهریار زل زد توی چشمام و با چشمای غرق اشکش گفت: - خوبی عزیزم؟! سرمو به نشونه مثبت تکون دادم و به زور گفتم: - آرشین ... - اون خوبه ... خوبه عشق من ... مهم تویی ... از جا بلند شد منو کشید تو بغلش و برد سمت ماشین آرشاویر و گفت: - آرشاویر ماشینتو می دی قرض؟ می خوام توسکا رو ببرم درمونگاه فکر کنم آرشین خانوم هم به دکتر نیاز دارن ... خود توام همینطور ... سوئیچ ماشینو گرفت سمت شهریار و گفت: - لطف کن آرشینو هم ببر ... عقب ماشینه ... من خوبم نیازی ندارم می خوام برم ویلا ... - مطمئنی؟ - آره ... فقط هوای خواهرمو داشته باش ... شهریار بدون حرف سوئیچو گرفت و منو گذاشت توی ماشین ... آرشین عقب ماشین خوابیده بود ... شهریار نشست پشت فرمون ... زمزمه کردم: - نیازی نیست شهریار من خوبم ... - دکتر باید ببینتت عزیزم ... اینجوری خیالم راحت نیست ... از موهاش داشت آب می چکید ... گفتم: - ازت ممنونم که نجاتم دادی .... خودت هم خیسی ... سرما می خوری ... پوزخندی زد و چیزی نگفت ...دکتر بعد از معاینه سلامتی هر دو نفرمون رو تایید کرد و ما برگشتیم ... آرشین ساکت بود ... هیچی نمی گفت ... از عمد رفتم عقب نشستم کنارش دستشو گرفتم توی دستام و گفتم: - خوبی گلم؟ با بغض نگام کرد و سرشو تکون داد ... گفتم: - پس چته؟ چرا پکری انگار؟ - توسکا ... تو ... به خاطر من ... - بس کن آرشین ... نمی شه که تو هی به خاطر هر چیزی بخوای خودخوری کنی خانوم گل ... من خوبم ... خدا رو شکر که تو طوریت نشد ... - مگه آرشاویر می ذاشت بلایی سرت بیاد؟! با تعجب گفتم: - آرشاویر؟! مشغول بازی با انگشتاش شد و گفت: - شهریار و آرشاویر هم پریده بودن توی رودخونه که من خر رو نجات بدن ... تو که منو دادی دست آرشاویر آب تو رو برد و من با ترس نگات کردم ... آرشاویر منو شوت کرد تو بغل شهریار و شیرجه زد سمت تو ... خیلی زود هم گرفتت ... ولی سردی آب واقعا رمق آدم رو می گرفت ... تو رو که کشید بیرون هر دوتون از حال رفتین و بچه ها هم منو بردن سمت ماشین آرشاویر ... دیگه نفهمیدم چی شد ولی خیالم راحت شد که آوردتت بیرون ... هیچی نگفتم ... پس آرشاویر نجاتم داده بود ... شهریار از توی آینه با نگرانی نگاهم کرد و من سریع برای اینکه راحتش کنم گفتم: - عزیزم ببخش ... شبت خراب شد .... - تو خوب باش ... شب من بهترین شب می شه ... - ازت ممنونم ... با لبخند تلخی گفت: - باید از آرشاویر تشکر کنی ... دستمو گذاشتم سر شونه اش و گفتم: - تشکر از اون به عهده تو باشه عزیزم ... من فقط از نامزد خودم تشکر می کنم ... از توی آینه نگام کرد ... توی چشماش ستاره روشن کرده بودن انگار ... مثل بچه ها بود ... قشنگ ترین لبخندمو بهش تقدیم کردم ... باید روی خودم کار می کردم ... باید! مسافرتمون بالاخره تموم شد ... با یه عالمه خاطره بد ... همه مون فقط انگار بیشتر خسته شده بودیم ... از پروژه فیلمبرداریمون دو هفته بیشتر نمونده بود ... من و آرشاویر عین دو تا همکار داشتیم با هم کار می کردیم و من تمام تلاشم این بود که برخورد زیادی باهاش نداشته باشم ... آخرای کار بودیم که کارتای عروسیمون چاپ شد ... به درخواست خودم یه مراسم خیلی جزئی توی باغ شهریار قرار بود برگزار بشه و مهمونامون هم دوستای خیلی صمیمیمون و فامیل درجه یک و دو بودن ... شهریار با همه حرفای من موافق بود ... اما وقتی ازش خواستم لباس عروس نپوشم به شدت مخالفت کرد و خودش بهترین لباس رو برام سفارش داد ... ناچار بودم قبول کنم ... کارتا رو با پیک فرستادیم واسه آشناها ... باورم نمی شد که تا سه روز دیگه عروس می شم ... با شهریار داشتیم از باغ بازدید می کردیم ... سفره عقدمون به درخواست من انتهای جاده جلوی در پهن شد ... یه سفره بزرگ و تمام آینه ... نمی دونم چرا خوشحال نبودم و بازم نمی دونم چرا شهریار هم حال خوبی نداشت ... از یه آرایشگاه خوب هم نوبت گرفتیم و رفتیم سمت خونه مون جلوی در وقتی خواستم پیاده بشم دستمو گرفت و گفت: - توسکا ... - جانم؟ - من ... من دارم می رم ... با تعجب گفتم: - کجا؟! - می رم یه مسارفت دو روزه ... صبح روز عقد اینجام ... خودم می برمت آرایشگاه ... - شهریار ... انگشتشو گذاشت روی لبم و گفت: - هیسسسسس هیچی نگو ... باید برم ... توسکا درکم کن خانومم ... آهی کشیدم و گفتم: - باشه ... برو ... صبح پنج شنبه منتظرتم ... - باشه عزیزم ... بیصبرانه منتظر پنج شنبه ام ... تو مال من بشی و من دیگه خیالم راحت بشه ... لبخند زدم و گفتم: - مواظب خودت باش ... چشماشو یه بار باز و بسته کرد و من پیاده شدم ... همین که رفتم داخل خونه با موج سرما روبرو شدم ... مامان اینا رفته بودن برای خرید جهاز ... چند وقت بود که همه اش گیر خرید جهاز بودن ... دلم برای روزای گذشته تنگ شده بود ... روزایی که همیشه با آغوش باز مامان و لبخند بابا مواجه می شدم ... روزایی که برای ازدواجم شاد بودن ... اما حالا ... دیشب تا نزدیک صبح بابا منو توی بغلش گرفته بود و خوابش نمی برد ... غم چشماش غم ازدواج من نبود ... یه چیز دیگه بود که حسش می کردم ولی نمی خواستم باورش کنم ... داشتم لباسامو عوض می کردم که گوشیم زنگ خورد ... همینطور که دکمه های مانتومو باز می کردم جواب دادم ... شماره آرشین بود ... - جانم ... صدای گریه آلود و پر از بغضش بلند شد: - توسکاااااا با ترس نشستم لب تخت و گفتم: - چی شده؟ ... چته آرشین؟ - آرشاویر .... توسکا بیاااااا - چی شده آرشین ... د حرف بزن دختر ... - گوش کن ... فقط گوش کن ... یه دفعه صدای داد آرشاویر اومد: - نهههههههه .... امکان ندارهههههه ... ای خدا بسمههههه دیگه بسمهههههه تا کی؟!!!!!! داری هر شب جون کندن منو تا صبح می بینیییی پس کو لطف و مرحمتتت؟ خدا خسته شدمممممممم .... بیا جون منو بگیر هم منو راحت کن هم خودتووووووو .... یا تو بکش یا بذار خودم خودمو راحت کنم .... همراه صدای فریادهاش صدای شسکتن وسیله ها هم می یومد ... داشتم سکته می کردم ... داد کشیدم: - آرشین .... با گریه گفت: - هان؟ چیه؟ - چی شده؟ چی شده آرشین این چرا داره اینجوری می کنه؟ - پیک کارت عروسیتو داد دستش ... یهو اینجوری شد ... اشک ریخت روی صورتم ... کاش می شد برم اونجا ... کاش می شد آرومش کنم .... ولی پس شهریار چی؟ نه ... من به شهریار قول دادم ... من برای شهریار می مونم ... باید بمونم ... ولی پس آرشاویر چی؟ این انصاف نبود که همینجوری ولش کنم ... فکری توی ذهنم جرقه زد ... آره این بهترین راه بود ... _____________گفتم: - مامان بابات کجان آرشین؟ - رفتن مهمونی خونه یکی از دوستاشون ... من دارم از ترس سکته می کنم ... می ترسم بلایی سرش بیاد ... - آرشین خوب به من گوش کن ... - نمی تونم .... پاشو بیاااااااااا یه ذره انصاف داشته باش آخه ... - گوش کن می گم ... - چیه؟ - این شماره که می گم رو یادداشت کن ... - چیه؟ داد کشیدم: - یادداشت کن تا بلایی سرش نیومده ... - بگو ... بگو ... تند تند شماره آرتان رو براش تکرار کردم و گفتم: - ببین این شماره پزشکشه ... الان فقط اون می تونه آرومش کنه ... زنگ بزن خودتو معرفی کن آدرسو بده تا بیاد خونه تون ... زود باش دختر ... - خودت بیا ... فقط تو می تونی آرومش کنی ... با بغض و گریه گفتم: - نمی تونم ... نمی تونم ... زنگ بزن آرشین ... زود باش دختر ... گوشیو قطع کردم ... سرمو توی بالشم فرو بردم و از ته دل زار زدم ... ** داشتم تند تند خودمو باد می زدم ... کارم تموم شده بود ... مامان هم عین یه عروسک نشسته بود کنارم ... با خنده گفتم: - مامانی خیلی خوشگل شدیا ... بیچاره بابا ! مامان لبخند تلخی زد و گفت: - فدای تو بشم عروسکم ... تا تو هستی که ما پیر و

رمان توسکا 14

مطالب مشابه :

بیوگرافی هماپور اصفهانی

رمان توسکا 14

رمان طلایه 5

رمان مسافر عشق1

قرار نبود قسمت28(قسمت آخر)