من به همه توصیه میکنم، تجربه ی سفر به ایران را یکبار در طول عمرشان داشته باشند.

او که داستان سفرهایش را می‌نویسد با اشاره به برخوردی که با چند دوچرخه‌سوار ایرانی در شهرهای مرند و میانه و یک گردشگر کره‌یی داشت، درباره‌ی سطح کیفی کار سایکل توریست ایرانی، بیان کرد: در ملاقاتی که با سایکل توریست ایرانی در میانه داشتم، متوجه شدم دوچرخه‌اش برای مسافت‌های طولانی کارایی ندارد و سطح کیفی‌اش مناسب نیست.

یک سایکل توریست آلمانی اظهار کرد: ایران کشور فرهنگ و مهربانی است و من به همه توصیه می‌کنم، تجربه‌ی سفر به ایران را یک‌بار در طول عمرشان داشته باشند.

به گزارش خبرنگار سرویس گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «وولفگنگ لین» که معمولا به‌صورت انفرادی سفر می‌کند و اکنون قصد دارد مسیر جاده‌ی ابریشم را رکاب بزند، با حضور یک سایکل توریست ایرانی، در مرکز گردشگری علمی - فرهنگی دانشجویان گفت: دوست دارم دوچرخه‌سواری را به‌صورت انفرادی انجام دهم، چون در سفر با گروه باید براساس نظر گروه و در اختیار همدیگر باشیم.

او که تجهیزات و امکانات سفرش را بدون پشتیبانی موسسه یا سازمانی خاص تهیه کرده است، بیان کرد: از سه‌ماه پیش، سفرم را برای رکاب زدن در مسیر جاده‌ی ابریشم از شمال آلمان آغاز کرده‌ام و با گذشتن از اتریش، ‌ایتالیا‌، یونان‌ و ترکیه، چند روز پیش از مرز بازرگان به ایران وارد شدم و قصد دارم بعد از دیدن همه‌ی نقاط دیدنی ایران به ترکمنستان، روسیه‌، ازبکستان‌، قزاقستان‌، قرقیزستان و در پایان، به چین بروم.

وی که یک‌ماه فرصت برای به پایان رساندن سفر خود در جاده‌ی ابریشم دارد، گفت: در بچگی کتاب «مارکوپولو» را خواندم و از آن زمان آرزو داشتم سفری مانند او را تجربه کنم. به همین دلیل، حدود 20 سال پیش به‌مدت دو سال در کشورهایی مانند پاکستان، نپال‌، هندوستان‌، سنگاپور‌، مالزی و تایلند‌ زندگی کردم و به فرهنگ آسیایی علاقه‌ی زیادی دارم. زمانی که در آلمان بودم از روی نقشه‌ی جهان برای خودم فکر سفر از هامبورگ در مسیر جاده‌ی ابریشم را بارها در ذهنم تداعی کردم و حالا خوشحالم که این رویا برای من محقق شده است.

او با اشاره به آشنایی نسبتا زیادی که با جاذبه‌های توریستی ایران دارد، ادامه داد: یک دوست ایرانی در هامبورگ داشتم که به من توصیه کرد اصفهان‌، شیراز و دریای خزر را حتما ببینم. به همین دلیل، با ورودم به ایران، مدت ویزایم را تمدید کردم تا بتوانم این کار را انجام دهم.

وی که از زمان ورودش به ایران حدود 9 روز گذشته و از بخش‌هایی مانند ماکو، بازار جهانی تبریز و مردان نمکی در زنجان دیدن کرده است، افزود: وقتی بازار تبریز را دیدم، بسیار شگفت‌زده شدم، چون مارکوپولو هم این بازار را دیده بود.

«وولفگنگ لین» با اشاره به این‌که بیشترین زمان اقامت در ایران را در روستاها داشته است، اظهار کرد: در طول سفر، بخصوص در روستاها با مردم زیادی برخورد می‌کردم که متأسفانه فقط در حد پرسیدن اسم و مشخصات می‌توانستیم با یکدیگر صحبت کنیم، چون هیچ‌کدام زبان همدیگر را نمی‌دانستیم.

وی همچنین درباره‌ی خریدن سوغاتی که می‌تواند از ایران برای کشورش ببرد، گفت: چون با دوچرخه سفر می‌کنم، مشکل است که بتوانم سوغات زیادی بخرم؛ ولی قصد دارم برای تولد همسر و دوستم، صنایع دستی ایران را ببرم.

او که داستان سفرهایش را می‌نویسد با اشاره به برخوردی که با چند دوچرخه‌سوار ایرانی در شهرهای مرند و میانه و یک گردشگر کره‌یی داشت، درباره‌ی سطح کیفی کار سایکل توریست ایرانی، بیان کرد: در ملاقاتی که با سایکل توریست ایرانی در میانه داشتم، متوجه شدم دوچرخه‌اش برای مسافت‌های طولانی کارایی ندارد و سطح کیفی‌اش مناسب نیست.

او گفت: اگر بخواهم در بازگشت به کشورم ایران را به‌صورت مختصر تعریف کنم، مانند ایمیلی که زمان رسیدنم به ایران، به همسرم زدم و گفتم «من به کشور فرهنگ و مهربانی رسیدم» به همه نیز این را می‌گویم و حتما به آن‌ها پیشنهاد می‌کنم که تجربه‌ی سفر به ایران را داشته باشند.

وی با اشاره به این‌که از نظر امنیتی تا کنون هیچ مشکلی در ایران نداشته، درباره‌ی وضعیت مسلمانان در کشورهایی که تا کنون در طول سفرش به آن‌ها رفته نیز معتقد است: ترکیه را که مسلمان‌های زیادی دارد دیدم، اما به نظرم ایران یک کشور مقیدتر است، با این وجود نظر دادن در این‌باره بسیار سخت است.

این سایکل توریسم آلمانی که روزانه به‌طور متوسط 100 کیلومتر رکاب می‌زند تا بتواند مسیر جاده‌ی ابریشم را در مدت یک سال طی کند، ادامه داد: از زمان حرکت از هامبورگ تا کنون، شش‌هزار کیلومتر رکاب زده‌ام. فکر می‌کنم ورزش ژیمناستیک و آمادگی جسمانی که داشته‌ام، کمک خوبی به من در این زمینه کرده است.

وولفگنگ لین که مددکار اجتماعی در بخش آموزش در هامبورگ است، همچنین درباره‌ی وجوه اشتراک ایرانی‌ها و آلمانی‌ها، گفت: فقط 12 روز است که به این کشور وارد شده‌ام، با توجه به آنچه تا کنون دیده‌ام فکر می‌کنم ایرانی‌ها مانند آلمانی‌ها به مسائل فنی دوچرخه علاقه زیادی دارند، چون هر جا که می‌ایستادم، هر کسی از کنارم می‌گذشت، درباره‌ی دوچرخه از من سوال می‌کرد.

این سایکل توریست آلمانی مردم ایران را بسیار خون‌گرم‌تر از مردم آلمان دانست و افزود: احساسات ایرانی‌ها در قلب‌شان است در حالی که آلمانی‌ها در هر زمینه‌ای فقط به عقل‌شان رجوع می‌کنند.

او همچنین در پاسخ به این پرسش که این‌گونه سفرها در تبادل فرهنگ و آداب و رسوم مردم دو کشور چقدر می‌تواند تأثیر داشته باشد، گفت: چنین سفرهایی، مردم را به هم نزدیک می‌کند و باعث آشنایی آن‌ها با فرهنگ یکدیگر می‌شود.

__________________

توضیح در مورد این خبر

با ارزان ترین دوچرخه دورنوار مرزی ایران را بعنوان اولین و آخرین ایرانی رکاب زدم

بعضی از دوستان در مسیر دوچرخه ام را برانداز می کردند.همه توصیه می کردند.این دوچرخه مناسب این سفر نیست.اما من دفاع می کردم و برای دفاعم اراده را تنها عامل موفقیت می دانستم.دوچرخه ام ویوا بود.و بارش با وسایل همراه اصلا استاندارد نبود.در مسابقه با توریست های آلمانی در نزدیکی های بجنورد من ده پدال می زدم به اندازه 4 پدال آنها نمی شد.چرا که مقایسه دوچرخه ها از زمین تا آسمان فرق می کرد.آنها روزانه از من 20 کیلومتر جلو می زدند.اما با اراده ام در خلوت شب از آنها 50 کیلومتر جلو می افتادم.در این مسیر چند 100 کیلومتری من تنها در پیشوازشان به انتظار می نشستم.در دلداری شان توصیه می کردند.شبانه رکاب نزنم.اما نمی دانستند در این راه جانم را مایه گذاشته ام.البته بنابه اعترافشان تجهیزاتم برای سفر شب کامل بود.وچراغهای خطر و نورافکن ووسایل دفاعی در مواجهه با حیوانات اهلی و وحشی بخصوص سگ داشتم.با تمام این تفاسیر عهد بسته بودم.با همین دوچرخه ارزان قیمت کار نشدنی را انجام دهم.که به لطف خدا موفق به این کار شدم.

طی مسیر با این دوچرخه خسته کننده بود.هر 700 کیلومتری می بایست ساچمه های غیر استانداردش را بدلیل بار زیاد و اصطکاک تعویض می کردم.وبرای پنجری دوچرخه هم در هوای گرم ظهر آماده می شدم.که این کار هر چند روزی عادی بود.چون لاستیک و تیوبش هم غیر استاندار بود.

قرار بود.نزدیکترین مسیر به مرزها انتخاب شود.تا این حرکت اولین و آخرین حرکت یک ایرانی باشد.که کمتر کسی جرائت شکستن آن را داشته باشد.انتخاب مسیر میرجاوه و لادیز و خاش همراه با دور 160 درجه به دورکوه معروف تفتان استان سیستان و بلوچستان یک عمل جسورانه بود.که در هوای گرم تابستان 90 شاید برای کمتر کسی فرصت گذر از آن را بدهد.یا مسیر سراوان و زابلی و سرباز که در نوع خودش با شرایط سخت نزدیکی مغازه ها و روستاهادر هوای گرم،می تواند هر اراده محکمی را به تزلزل بکشاند.می توانستم از مسیر نهبندان وارد زاهدان شوم.اما همت خدایی در دیدار مردم زابل و مزار قتلگاه منطقه تاسوکی توسط گروه اشرار عبدالمالک ریگی ،اضافه کردن مسیر 300 کیلومتری همراه با بادهای سوزان 120 روزه سیستان یک حلاوت خاصی داشت.

بله ، من با ویوا یک دوچرخه ارزان قیمت در فصل گرم تابستان 90 در سفری طاقت فرسا با انتخاب حدااقل نزدیکی به نوار مرزی ایران در همتی بزرگ این عشق تحرک را در سایه لطف خداو باور دینی ام طی نمودم.تا شاید سالها در فراموشی.یک روزی ایران زمین شاهد تولد انسانهای پر جسورتر دیگر باشد.و این حرکت را تجدید نماید.

در تابستان 91 هم با همین دوچرخه کرمان تا بم و تهران تا حرم امام (ره) و کشور آذربایجان و گرجستان و دور کامل ترکیه را زدم.تا ثابت کنم.هر چند نوع دوچرخه می تواند در ادامه مسیر تاثیر داشته باشد.اما با اراده و پشتکار می توان با دوچرخه ارزان قیمت هم اینکاررا انجام داد.

من به همه توصیه میکنم، تجربه ی سفر به ایران را یکبار در طول عمرشان داشته باشند.

مطالب مشابه :

آدرس نمایندگی دوچرخه های مریدا، جاینت، ژیتان، فوجی و ویوا در تهران:

تردمیل

آدرس نمایندگی دوچرخه های مریدا، جاینت، ژیتان، فوجی و ویوا در تهران:

با ارزان ترین دوچرخه دورنوار مرزی ایران را بعنوان اولین و آخرین ایرانی رکاب زدم

با ارزان ترین دوچرخه دورنوار مرزی ایران را بعنوان اولین و آخرین ایرانی رکاب زدم

خبر - 8/11/88 - پاسخ به سوال آقای نادر از کرج در مورد خرید تریال

افتتاح مرکز فروش تریال ساری

من به همه توصیه میکنم، تجربه ی سفر به ایران را یکبار در طول عمرشان داشته باشند.