گل بیتا

مگه تا اونور جاده های شهر چقدر راه نرفته مونده بود؟

مگه تو چشمهای سبز پنجره گل بیتا از خدا نخونده بود؟

مگه معجزه نبود تو دست ما ؟

مگه شب با عشق ما سحر نشد؟

یادته رو اسم شهرها خط زدیم دیگه چشم هیچ غریبی تر نشد؟

وقت خواب این ترانه است گل بیتای قشنگ

پر اشکم پرشعرم منم و این دل تنگ

حالا تنهایی دوباره می زنه بارون رو دستات

پر می شن از باورشب رنگ آبی نفسهات

حالا تا صبح نگاهت انگاری یه دنیا راهه

هر چی راه میری تو شبها باز ته جاده سیاهه

تو ببند چشماتو ساده اون دیگه حالا تو ابراست

اون گذشته از من و تو تو دلش زندگی برپاست

تو باید تنها بمونی با همون چتر شکسته ات زیربارون توی پاییز با چشهای خیس و بسته ات

وقت خواب این ترانه است گل بیتای قشنگ