آخرين شعر استاد شهريار(و چندين شعر ديگر)
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
خان ننه
خان ننه هاياندا قالدين بئله باشيوا دولانيم نئجه من سني ايتيرديم!
داسنين تايين تاپيلماز سن اولن گون عمه گلدي مني گتدي آيري كنده
من اوشاق نه آنليايديم؟ باشيمي قاتيب اوشاقلار نئچه گون من اوردا قالديم
قاييديب گلنده باخديم يئريوي يغيشديريبلار نه اوزون و نه يئرين وار
"هاني خان ننه م "سوروشدوم دئديلر كه:خان ننه ني آپاريبلا كربلايه
كه شفاسين اوردان آلسين سفري اوزون سفردير بير ايكي ايل چكر گلينجه
نئجه آغلارام ،يانيخلي نئچه گون ائله چيغيرديم كه سسيم سينم توتولدي
او،من اولماسام يانيندا اوزي هئچ يئره گئدنمز بو سفر نولوبدي، من سيز
اوزي تك قويوب گئديبدي؟ هاميدان آجيج ائدر كن هامييا آجيخلي باخديم
سونرا باشلاديم كه:من ده گئديرم اونون دالينجا دئديلر سنين كي تئزدير
امامين مزاري اوسته اوشاغي آپارماق اولماز سن اوخا قرآني تئز چيخ
سن اوني چيخينجا بلكه گله خان ننه سفردن تله سيك ،روانلاماقدا
اوخويوب قرآني چيخديم كه يازام سنه: گل ايندي داها چيخميشام قرآني
منه سوقت آل گلنده آما هر كاغذ يازاندا آقامين گوزي دولاردي
سنده كي گليب چيخمادين نئچه ايل بو انتظاردا گوني ،هفته ي سايارديم
تا ياواش ياواش گوز آچديم آنلاديم كه سن اولوبسن!
بئله بيلميه هنوزدا اوره گيمده بير ايتيك وار گوزوم آختارار هميشه
نه ياماندي بو ايتيك لر خان ننه جانيم نوليدي سني بيرده من تاپايديم
او آياقلار اوسته بيرده دوشه نيب بير آغلايايديم قولي حلقه سالميش ايپ تك
او آياغي باغليايديم كه داها گئدنميه ايدين
گئجه لر ياتاندا سن ده مني قوينوا آلاردين نئجه باغريوا باساردين
قولون اوسته گاه سالاردين آخي دنياني آتارگن ايكيميز شيرين ياتارديق
يوخودا"لولئي" آتاركن سني من بلشديررديم گئجه لي سو قيزديراردين
اوزيوي تمييز ليه ردين گنه ده مني اوپردين هيچ منه آجيخلامازدين
ساواشان منه كيم اولسون سن مني هاوار دوراردين مني، سن آنام دوينده
قا پيب آرادان چيخاردين ائله ايستيلك او ايستك داها كيمسه ده اولورمي؟
اوره گيم دئيير كه :يوق يوق او درين صفالي ايستك منيم او عزيز ليگيم تك
سنيله گئديب توكندي خان ننه اوزون دئييردين كه:سنه بهشته آلله
وئره جك نه ايستيورسن بو سوزون ياديندا قالسين
منه قوليني وئريبسن بيليسن نه ايسترم من؟
سوزيمه درست قولاق وئر: (سن ايله اوشاخليق عهدين)
خان ننه آمان نوليدي بيراوشاخليقي تاپايديم
بيرده من سنه چاتايديم سنيلن قوجاقلاشايديم
سنيلن بير آغلاشايديم يئنيدن اوشاق اولوركن قوجاغوندا بير ياتايديم
ائله بير بهشت اولورسا داها من ئوز آللاهيمدان باشقا بير شئي ايستمزديم
تبريز ــــ استاد شهريار فروردين 55 در 70 سالگي
******************************************************
مادري بود و دختر و پسري پسرك از مي محبت مست
دختر از غصه پدر مسلول پدرش تازه رفته بود زدست
يك آهسته با كنايه ،طبيب گفت با مادر اين نخواهد رست
ماه ديگر كه از سموم خزان برگها را بود به خاك نشست
صبري اي باغبان كه برگ اميد خواهد از شاخه حيات گسست
پسر اين حال را مگر دريافت بنگر اينجا چه مايه رقت هست
صبح فردا دو دست كوچك طفل برگها را به شاخه ها مي بست
************************************************
شنيدم جواني ،پليد و شرور به مادر همي ، تاختي از غرور
به سيلي بيازرد رخسار او زدي صدمه بر جسم بي زار او
بدانسان كه با حال اندوهگين بيفتاد مادر به روي زمين
جوان پاره سنگي گرفتي دست سر مادر بي بينوا را شكست
تني را كه تاب و تواني نداشت به بالاي كوه بلندي گذاشت
كه تا طعمه گرگ صحرا شود مگر عيش و نوشش مهيا شود
چو مي خواست برگردد آن تيره بخت بناگاه مادر بناليد سخت
كه اي كردگار حكيم بزرگ نگردد جوانم گرفتار گرگ
خدايا ز فرزند من دست گير كه سالم از اين كوه آيد به زير
به موسي خطاب آمد از دادگر كه موسي برو مهر مادر نگر
ببين مهر مادر چه ها مي كند جفا ديده اما وفا مي كند
ببين مهر مادر بود تا كجا جواب جفا را دهد با وفا
از ين مادر با وفا دل پريش منم مهربانتر به مخلوق خويش
حالا چرا
آمـدي، جـانـم بـه قـربـانـت ولــي حـالا چـرا بي وفـا حـالا کــه من افـتــاده ام از پـا چـرا
نوشـدارويي و بعـد از مرگ سهـراب آمدي سنگدل اين زودتر مي خــواستي، حالا چـرا
عـمر ما را مهلت امروز و فرداي تو نيست من که يک امروز مهـمـان توام، فـردا چـرا
نـازنـيـنا مـا بـه نـاز تـو جـوانـــي داده ايــم ديگـر اکنون با جوانان ناز کـن، بـا مـا چـرا
وه کـه بـا ايـن عـمرهـاي کـوتـه بي اعـتبار اين همه غافل شدن از چون مني شيدا چـرا
شورفرهادم به پرسش سر بزير افکنده بود اي لـب شـيـرين جـواب تـلخ سربالا چـــرا
اي شب هجران که يکدم در تو چشم من نخفت اين قدر با بخت خواب آلود من، لالا چـرا
آسمان چـون جمع مشتاقان پريشان مي کند در شگـفـتم من نمي پاشد ز هـم دنــيـا چـرا
در خـزان هـجر گـل اي بلبل طبع حــزين خامُـشي شـرط وفـاداري بـود، غـوغـا چـرا
شهـريارا بي حبـيب خود نمي کردي سفر اين سفـر راه قـيامت مي روي، تـنهـا چـرا
مطالب مشابه :
شعر زيباي استاد شهريار در توصيف كوه
گروه كوهنوردي شركت ايران تاير - شعر زيباي استاد شهريار در توصيف كوه - گزارشات صعود گروه
آخرين شعر استاد شهريار(و چندين شعر ديگر)
روزي تو خواهي آمد - آخرين شعر استاد شهريار(و چندين شعر ديگر) - مطالبی خواندنی در زمینه
شعر عاشقانه از سید محمد حسین شهریار
-شعر-ترانه Sher به كام من كوه نورد سيد محمد حسين بهجت تبريزي معروف به شهريار در سال 1258
زندگینامه استاد شهریار
شهريار متقارن و اين شعر درد و دلي است شاعرانه با همين كوه. در قسمت اول شعر بشتر خاطرات
ماجراي عشق شهريار
شهريار زماني در پاي كوه حيدر بابايه زندگي مي اين شاعر كه شعر را در مكتب عملي نزد
زندگي نامه استاد شهـريار
سالروز خاموشي شهريار شعر و ادب و طنين شهريار زماني در پاي كوه حيدر بابايه زندگي مي كرده
شهریار شاعر معاصر
شهريار و شعر بخاك سپارند و اگر در موطنم آذربايجان خواستند دفنم كنند يادر دامن كوه
برچسب :
شعر كوه شهريار