من این جا بس دلم تنگ است ...

رودم و در تب و تابـــــــــــــــــــم، بروم تا دریــــــــــــــــا
بروم حرف دلـــــــــــــم را بزنـــــــــــم با دریا

دوری و فاصــــــــــــــــله انداخته از پای مـــــــــــــــــــــرا
آه از این فاصـــــــــــــــــله و دوری دریا ... دریا!

در ســــــــــــــــــراشیبی کوهــــــــــــــــــــم؛ وسط دره و دشت
مانده ام عشق کشیده است مــــــــــــرا یا دریا...؟

بس که پا کوفتـــــــــــــــــــه ام، پا به زمین میترســـــــــــــــــم
نشنـــــــــــــــــاسد من پر آبله پا را دریــــــــــــــــــــا

کنــــــــــــــــــــده ام از دل هر صخره مســـــــــــــــیری تا او
میروم تا خـــــــــــــــود او... تا خود دریا ... دریا!

میروم تا که بگویـــــــــــــــــــــــــــــم غم دوری سخت است
کنــــــــــــده این عشق چو کوهی دلم از جــــــــــا دریا

آه دریا! عطش وصــــــــــل کشیده است مرا
از نوک قله به شیب و خــــــــــــــــــــــم صحرا دریــــــــــــــــــــا

نکنــــــــــــــــــــد وصل من و تــــــــــــــــو به درازا بکشد
و بیفتـــــــــــــد به همان روز مبادا دریـــــــــــا؟

نکند لحظه ی دیدار به طوفان بخــــــــــــــــــــــــورم
و نبیـــــــــــــــــــنی که من افتاده ام از پا دریــــــــــــــــــــــــا!

من زورقی شکســـــــــته م ... طوفان حریف من نیست وقتی تــــــــــو ناخدایی ...!