تهیه ی باروت سیاه
فلزات قلیایی:
به طور کلی عناصر فلزی قلیایی و قلیایی خاکی و یا نمکهای انها، رنگهای زیر را به شعله می دهند:فلزات قلیایی:لیتیم: قرمز(زرشكی)سدیم: زردپتاسیم: بنفشروبیدیم: قرمزسزیم: آبیفلزات قلیایی-خاكیمنیزیم: سفید درخشانكلسیم: قرمز آجریاسترانسیم: قرمز خونیباریم: سبزترکیب باروت: در مورد ترکیب شما آزمایشی انجام نداده ام، اما به مطلب زیر در مورد باروت توجه بفرمایید:از پژوهش‌ها چنین برمی‌آید كه چینی‌ها نخستین ملتی بودند كه باروت را ساختند در حالی كه اروپاییان تا نیمه قرن سیزدهم از آن بی‌خبر بودند . فرمول باروت در كتابی كه توسط ماركوس گرائیكوس منتشر شد با نسبت‌های سه چهارم شوره (پتاسیم نیترات )، یك هشتم گوگرد و یك هشتم زغال آمده است . معادله واكنش انفجار باروت سیاه را می‌توان به صورت زیر نوشت : 4KNO3 + S + 4C -> 2N2 (g) + 2K2O + 4CO2 (g) + SO2 (g) برخی معادله واكنش انفجار باروت را در فضای محدود به صورت زیر نوشته‌اند : 2KNO3 + S +3C -> N2+ 3CO2+K2S به هنگام انفجار دودی خارج می‌شود كه مربوط به ایجاد پتاسیم سولفید است اگر در هوای آزاد باروت را بسوزانیم معادله واكنش چنین است : 4KNO3 +3S +2C = 2N2+2K2CO3 +3SO2 همان‌گونه كه مشاهده می‌فرمایید در ساخت باروت ماده اصلی نمك پتاسیم نیترات (شوره) میباشد كه می‌توان آن را از نیتریك اسید نیز بدست آورد . در عمل برای ساخت باروت سیاه 75 درصد نیترات پتاسیم، 14 درصد زغال چوب و 11 درصد سولفور ( گوگرد) به كار می رود. نیترات پتاسیم (شوره، شورج، ملح الدباغین) همان ماده سفیدرنگی است كه بطور طبیعی در كنار دیوارهای مخروبه و مرطوب ایجاد می شود. بنابراین، تولید انبوه باروت نیازمند دستیابی به منابع غنی شوره میباشد.درواقع باروت سیاه قدرت انفجاری كمی دارد اما حجم زیادی دود ایجاد می‌كند. اما باروت بدون دود یك ماده شیمیایی است كه در موقع انفجار، تجزیه شده و در موقع سوختن گازهای داغ تولید می كند. این ماده‌ی جامد به راحتی آتش گرفته و می‌سوزد. همه‌ی باروت‌های سیاه دارای فرمول یكسانی هستند و به راحتی می‌توان این ماده را در اندازه‌های مختلف تهیه نمود، دانه‌های كوچكتر این باروت سریعتر می‌سوزند، بنابراین آنها را برای اسلحه‌های اولیه و قابل حمل استفاده می‌كردند. از اندازه‌های بزرگتر این مواد برای ساخت بمبها و سلاح‌هایی كه سرعت سوخت در آنها مهم نیست، استفاده می‌كنند. اما چندین فرمول مختلف برای باروت‌های بدون دود در اندازه‌ها و شكلهای مختلف وجود دارد. برای ساخت گلوله‌های تفنگ نیز از فلزات فشرده و پرچگالی استفاده می‌كنند، فلز مورد استفاده معمولا" سرب میباشد. در برخی موارد نیز از هسته‌ی سربی به همراه پوشش مسی برای ساخت گلوله استفاده ...
آزمایش های جذاب شیمی
آزمایش های جذاب شیمی 1-کف زرد وسایل و مواد مورد نیاز:استوانه مدرج ، پی پت ، پتاسیم یدید ، آب اکسیژنه ، صابون مایع دستور کار : 30 میلی لیترمحلول غلیظ هیدروژن پراکسید را درون یک استوانه مدرج 100 میلی لیتری بریزید . 3 الی 5 قطره صابون مایع به آن بیفزایید . سپس به آرامی 10میلی لیتر محلول غلیظ پتاسیم یدید به آن اضافه کنید . واکنش شروع و کف زرد رنگ زیبایی تولید شده که از درون استوانه به صورت ما رپیچ بیرون می ریزد.یون یدید در این واکنش کا تا لیزگر است. یون های- I با سرعت قابل توجهی با مولکول های H2O2 واکنش می دهند و در مرحله بعد یون های IO - حاصل با سرعت بسیار زیادی با مولکول های H2O2 وارد واکنش می شوند اسکناسی را از دوستتان قرض بگیرید و در داخل لیوانی که در آن مایع بی رنگی میباشد قرار دهید اسکناس را بیرون بیاورید و آن را آتش بزنید شعله های آتش دیده می شود ولی اسکناس نمی سوزد آتش را خاموش کنید و از دیگران بخواهید اسکناس را لمس کنند و اقرار کنند که داغ نیست .2-اسکناس نسوزد مواد و وسایل لازم : استن -آب - لیوان -اسکناسشرح آزمایش:مایع داخل لیوان مخلوط آب و استون 50 در صد می باشد استن مانند الکل ها قابل اشتعال است و در دمای پایین شروع به سوختن می کند اما اسکناس به آب نیز آغشته می باشد و دمای سوختن این شعله برای سوزاندن اسکناس کافی نیست بنابراین اسکناس نخواهد سوخت شما می توانید این کار را با مخلوط اتانول و آب نیز انجام دهید . 3-دست نمی سوزد مایعی را در گودی دستتان می‌ریزید و چند لحظه بعد شعله‌های آتش زبانه می‌کشد، بدون اینکه دست شما احساس گرمای غیر قابل تحملی بکند.وسایل لازم برای این کار عبارتند از:: 12 سانتیمتر مکعب سولفور کربن - 8 سانتیمتر مکعب تتراکلرور کربنابتدا آنها را خوب باهم مخلوط کنید. سپس بدون اینکه کسی متوجه بشود دستتان را روی بخاری نیم گرم یا آجری که روی اجاق برقی قرار دارد و نظایر آن گرم کنید و آن گاه مخلوط را در گودی دستتان بریزید. در مدتی خیلی کوتاه مایع شروع به شعله کشیدن می‌کند. این سوختن توام با بوی خیلی زننده نیست و می‌توان حتی در داخل ساختمان نیز به اجرای آن اقدام کرد.در صورتی که موقعیت مناسب نباشد تا شما قبلا دستتان را تا آن اندازه گرم کنید، می‌توانید ، به کمک یک لوله شیشه‌ای گرم ، مایع را مشتعل سازید. اگر مواد تازه و موثر باشند، این طریق برای مشتعل کردن آن کافی خواهد بود. در غیر این صورت کبریت بکشید و به فاصله کمی از آن نگهدارید. مایع شعله ور خواهد شد. اما دست شما آنقدر گرم نمی‌شود که غیر قابل تحمل باشد. 4-فیتیله:1- ساده تر از همه این فشفشه ها ی چینی که تو بازار هشت فتیله دارن که ...
انهدام ترکیبات انفجاری
اشاره: در این پست به نحوه خنثی سازی برخی ترکیبات انفجاری در مواقع لزوم می پردازیم. روش های مختلفی برای خنثی سازی و معدوم کردن ترکیبات انفجاری وجود دارد. سوزاندن و انفجار در مقادیر و شرایط کنترل شده به طور معمول بیشترین کاربرد را دارد؛ ولی منفجره های آغازگر را نمی توان با سوزاندن معدوم کرد چون درواقع منفجر می شوند و کار با آنها مشکل تر است. معدوم کردن در آب در موارد خاص که ترکیب محلول در آب باشد در بعضی از کشورها مرسوم می باشد. اما این امر برای اکثر ترکیبات کافی نمی باشد و ضایعات، فجایع و مسائل بعدی را به دنبال خواهد داشت. به دلیل اثرات سمی و عوارض مسمومیت آنها را در فاضلاب و رودخانه ها نیز نمی توان رها کرد. بنابراین یکی از روش ها معدوم کردن بوسیله تجزیه شیمیایی می باشد که در زیر به توضیح آن پرداخته ایم: 1- باروت سیاه: بوسیله آب غیر حساس می شود، چون نیترات موجود در آن حل شده (البته با داشتن فرصت کافی) و محلول شستشو تخلیه می گردد و باقیمانده که گوگرد و ذغال است دیگر منفجره نیستند و فقط می سوزند. 2- آزید سرب: توسط چهار روش زیر تجزیه می گردد: الف) با حداقل پنج برابر وزنش، محلول هیدرو اکسید سدیم 10% مخلوط شده و مدت شانزده ساعت در تماس با محلول سود قرار می گیرد؛ ضمن اینکه گاه گاهی به هم می خورد. محلول حاصل در این عمل آزید سدیم می باشد که جدا شده و روی زمین تخلیه می شود. ب) در یک محلول 10% استات آمونیوم حل شده و به این محلول یک محلول 10% بیکرومات سدیم و یا پتاسیم می افزاییم تا جایی که دیگر رسوب زرد کرومات سدیم ندهد. ج) با پانصد برابر وزنش آب مخلوط شده و به آرامی، دوازده برابر وزن آزید سرب از یک محلول 25% نیتریت سدیم به آن می افزاییم و به هم می زنیم و سپس به آرامی چهلرده برابر وزنش اسید نیتریک 36% به آن می افزاییم. اسیدی کردن تا جایی ادامه می یابد که با افزودن کلروفریک رنگ قرمزرنگ ایجاد نشود (این رنگ معرف حضور آزید سرب در محیط است) تا از بین رفتن این نشانه محیط بیشتر اسیدی کرده تا کار خاتمه یابد. در ضمن بخارات سمی در پی این فرآیند ایجاد می شود. د) در یک محلول 15% نیترات آمونیوم سریک به میزان پنجاه برابر وزن آزید سرب نمونه را حل کرده و آزید تجزیه شده و گاز نیتروژن متصاعد می شود. 3- فولمینات جیوه: توسط محلول 20% تیوسولفات سدیم، درضمن هم خوردن و افزودن به مقدار حداقل ده برابر وزن فلمینات تجزیه می شود. مقدار سیانوژن (گاز سمی) در طی این عمل متصاعد می شود. 4- دیازودای نیتروفنل: با افزودن یکصد برابر وزنش محلول سود 10% تجزیه شده و درضمن آن گاز ازت متصاعد می شود. 5- استفینات سرب: با حل شدن حداقل چهل برابر وزنش محلول سود 20% تجزیه می شود و یا در صد برابر ...
مواد منفجره
مواد منفجره موادی هستند که از نظر شیمیایی ناپایدار هستند و در صورت آغاز فرایند انفجار، با سرعت زیاد منبسط می‌شوند و حجم زیادی گاز و گاهی نور و صدای زیاد تولید می‌کنند. این آزادشدن گاز به نوبهٔ خود می‌تواند باعث پرتاب شدن قطعات و اشیاء اطراف و تبدیل شدن آنها به ترکش شود. هر ترکیب انفجاری از دو بخش اکسید کننده و سوخت تشکیل شده‌است. هر مادهٔ سوختی، در حرارت مناسب و در کنار اکسیژن آتش می‌گیرد و می‌سوزد. اما چون در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت می‌گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسید کننده افزوده می‌شود. ماده اکسید کننده، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد می‌کند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت می‌شود و انفجار به وجود می‌آید، بدین دلیل مواد منفجره برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می‌کنند. ماده منفجره ترکیب شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است. هر ماده سوختنی قابل انفجار است اگر این شرایط فراهم شود: ۱٫ اکسیژن به اندازه کافی باشد. ۲٫ امکان ترکیب سریع اکسیژن با ماده سوختنی فراهم باشد. شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن ۱۷ و هم‌زمان با ساخت باروت، شروع شد. تی.جی پلانز در سال ۱۸۱۳ نیترو سلولز را ساخت. در سال ۱۷۶۷ آلفرد نوبل برای سادگی حمل نیترو گلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل ۷۵ درصد نیترو گلیسیرین بدست آمد. این ماده می‌تواند تا سه برابر وزن خود، نیترو گلیسیرین جذب کند و محصول آن «Guhar Dynamite» نامیده شد. دینامیت برگرفته از کلمه یونانی «dynamits» به معنی نیرو است در سال ۱۸۷۵ آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال ۱۸۷۹ از مخلوط کردن نیترات سدیم و دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیف‌تر به دست آمد. انواع زیادی از مواد منفجره بر این اساس ساخته شده‌اند. مواد منفجره اکسیژن مایع در ۱۸۹۵ ساخته شد و نیترات آمونیوم بعنوان ماده منفجره در سال ۱۸۷۶ تولید شد؛ اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع بعنوان ماده منفجره صنعتی از سال ۱۹۵۵ میلادی متداول شد. در سال ۱۹۲۰ از اختلاط دی نیترو گلیکول به دینامیت‌ها از انجماد آنان جلوگیری شد. در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ مواد منفجره ژله‌ای و در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ مواد منفجره امولیسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد. نیترو سلولز ماده منفجره ی با حساسیت کم است، که در ترکیب دینامیت‌ها از آن استفاده ...
مواد منفجره
تعریف مواد منفجره مواد منفجره موادی هستند که از نظر شیمیایی ناپایدار هستند و در صورت آغاز فرایند انفجار، با سرعت زیاد منبسط می‌شوند و حجم زیادی گاز و گاهی نور و صدای زیاد تولید می‌کنند. این آزادشدن گاز به نوبهٔ خود می‌تواند باعث پرتاب شدن قطعات و اشیاء اطراف و تبدیل شدن آنها به ترکش شود. هر ترکیب انفجاری از دو بخش اکسید کننده و سوخت تشکیل شده‌است. هر مادهٔ سوختی، در حرارت مناسب و در کنار اکسیژن آتش می‌گیرد و می‌سوزد. اما چون در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت می‌گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسید کننده افزوده می‌شود. ماده اکسید کننده، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد می‌کند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت می‌شود و انفجار به وجود می‌آید، بدین دلیل مواد منفجره برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می‌کنند. ماده منفجره ترکیب شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است. هر ماده سوختنی قابل انفجار است اگر این شرایط فراهم شود: 1. اکسیژن به اندازه کافی باشد. 2. امکان ترکیب سریع اکسیژن با ماده سوختنی فراهم باشد. تاریخچه شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن ۱۷ و هم‌زمان با ساخت باروت، شروع شد. تی.جی پلانزدر سال ۱۸۱۳نیترو سلولزرا ساخت. در سال ۱۷۶۷آلفرد نوبلبرای سادگی حمل نیترو گلیسیرینآن را جذب دیاتومیتکرد و جسمی پلاستیکی شامل ۷۵ درصد نیترو گلیسیرین بدست آمد. این ماده می‌تواند تا سه برابر وزن خود، نیترو گلیسیرین جذب کند و محصول آن «Guhar Dynamite» نامیده شد. دینامیتبرگرفته از کلمه یونانی «dynamits» به معنی نیرواست در سال ۱۸۷۵آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتینانفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال ۱۸۷۹از مخلوط کردن نیترات سدیمو دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیف‌تر به دست آمد. انواع زیادی از مواد منفجره بر این اساس ساخته شده‌اند. مواد منفجره اکسیژنمایعدر ۱۸۹۵ساخته شد و نیترات آمونیومبعنوان ماده منفجره در سال ۱۸۷۶تولید شد؛ اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع بعنوان ماده منفجره صنعتی از سال ۱۹۵۵میلادی متداول شد. در سال ۱۹۲۰از اختلاط دی نیترو گلیکولبه دینامیت‌ها از انجمادآنان جلوگیری شد. در دهه‌های ۱۹۵۰و ۱۹۶۰مواد منفجره ژله‌ای و در دهه‌های ۱۹۶۰و ۱۹۷۰مواد منفجره امولیسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد. ویژگی‌های مواد منفجره تفاوت ترکیب‌های انفجاری و مواد منفجره ...
تیرهای ساچمه زنی – Shotgun Shell
تیرهای ساچمه زنی – Shotgun Shell برگرفته از وبلاگ http://www.gsniper.blogfa.com/post-125.aspxدر این سلسله از مقالات به بررسی انواع مهمات بکار رفته در سلاح های گرم می پردازیم و با انواع، ساختار، عملکرد، زیرشاخه ها و اطلاعات فنی آنها آشنا می شویم.تیر ساچمه زنی عبارت است از پوسته ای مدور Shell که در یک انتها چاشنی – پرایمر Primer- را در خود جای داده و در انتهای دیگر پرس خورده و جمع شده است.تصویر برش خورده تیر ساچمه زنیتصویر چاشنیباروت سفید (بدون دود) در بخش تحتانی پوسته و روی چاشنی قرار گرفته تا با جرقه زدن چاشنی عمل احتراق انجام شود. برای جداسازی ساچمه ها از باروت در حال احتراق و نیز برای به حداکثر رساندن فشار وارده به ساچمه ها، از نمدگزاری (که در واقع این روز ها از جنس پلاستیک است) استفاده می کنند. نمد یا Wad ساختاری ویژه دارد که در پایین آن ضربه گیر فنر مانندی قرار گرفته تا در بدو شروع احتراق مقداری انرژی انفجار را در خود جمع کند و بعد با فشار گاز باروت به سمت مقابل و در امتداد لوله به حرکت درآید.تصویر یک نمونه نمد - Wad - جدید ساخت کارخانه وینچسترباله دار بودن استوانه نمد باعث می شود تا بعد از خروج از لوله و در مواجه شدن با فشار هوای بیرون بشکفد و ترمز کرده از ساچمه ها فاصله گرفته و اجازه حرکت آزادانه و انتشار ساچمه ها را بدهد.تصویر از صحنه پرتاب نمد و ساچمه ها در هنگام شلیک -عکسبرداری با سرعت زیادسایزبندی تیرهای ساچمه زنی به قطر لوله (اصطلاحا گیج gauge) و طول محفظه احتراق مربوط می شود و سایز بندی مخصوصی نیز برای ساچمه های موجود در درون تیر وجود دارد. متداول ترین سایز ساچمه زنی گیج 12 است و طول تیر نیز در سایز های 3 و 3.5 اینچی از بقیه متداول تر هستند.تصویری از مقایسه طول تیرهای ساچمه زنی – قبل و بعد از شلیکیک نکته مهم و حیاتی در مورد انتخاب تیر مناسب با تفنگ این است که اگر گیج (قطر) تیر از گیج تفنگ کمتر باشد، بهنگام بارگذاری بجای نشستن در محفظه احتراق، اشتباها وارد لوله می شود و اگر تیر بعدی پشت سرش شلیک شود لوله را می ترکاند!نیز از آنجاییکه این تیر بعد از شلیک سرش باز می شود و به طول آن اضافه می شود، اگر طول تیر بلند تر از تیر مورد استفاده در تفنگ باشد، در هنگام شلیک و باز شدن پرس سر تیر، بدلیل چسبیده بودن به انتهای محفظه احتراق جای باز شدن نداشته می تواند لوله را منفجر کند.لحظه بارگذاری در مخزن در ساچمه زنی دستکش - پمپیتعداد ساچمه – یا بهتر بگوییم پرتابه – های درون پوسته به اندازه پرتابه ها بستگی دارد و طبعا هر چه برزگتر باشند تعداد کمتری از آنها در پوسته جا می گیرند. تعداد پرتابه ها از یک عدد (برای پرتابه های نوع حلزونی Slug و قیفی Sabot) تا چند ...