نی تعزیه
چندمارش شیپور و نی از عباس صالحی
۱- شیپور ۲- شیپور ۳- نی ۴- شیپور ۵- نی منبع : وبلاگ آقای عسگری
ساز شناسی در تعزیه ایران
در گذشته آلات موسیقی در تعزیه، به سازهای بادی و كوبی منحصر می شد. سازهای رشته دار یا زهی و حتی بعضی از سازهای كوبی، همچون دف، دایره و دایره زنگی هم به علت ممنوعیت شرعی در تعزیه خوانی ها كاربرد نداشتند. هر چند در پاره ای از شهرها و روستاهای ایران، به اقتضای وضع ویژه فرهنگی و مذهبی، احتمالاً از سازهای رشته دار و آلاتی همانند دف و دایره، آن هم گاهی، در برخی از تعزیه ها، سود می جستند، ولی به هر تقدیر، استفاده از سازهای یاد شده، جنبه تصادفی و استثنایی داشته است. در شمار زیادی از شهرها و روستاهای ایران، عمده ترین و متداول ترین سازهای تعزیه، شیپور و طبل معمولی بود. در تعدادی از نواحی ایران، از سازهای دیگری مانند دهل، سنج، سرنا، نی و بعضی از سازهای محلی نیز بهره می بردند. از زمان ناصرالدین شاه به بعد در تكیه دولت و تكایای اعیان و اشراف، پاره ای از سازهای بادی اروپایی نظیر برگل، ترومپت پیستون دار، قره نی و مانند آنها هم بر سایر سازها افزوده شد. تعزیه خوانان برخی از شهرها و روستاهای ایران، مخصوصاً مناطق اطراف تهران نیز تدریجاً سازهای فرنگی مثل بوگل، كه آن را به زبان عامیانه <بولگ> می نامیدند، به كار می گرفتند . ● سازهای بادی سنتی ▪ شیپور: سازی از جنس برنج یا مس و بدون پیستون و از خانواده سازهای بادی است. این ساز، یك صدایی و نوایش بسیار بلند و رسا می باشد. با شیپور ساده، آهنگ ویژه ای را نمی شود نواخت. تنها با دمیدن در آن و كشش یا تقطیع نفس، می توان پنج تا شش حالت كلی غم انگیز یا ضربی و آشوب و جنگ به صدای آن داد. در ایران، این ساز از روزگاران دیرین در جنگ ها و مراسم مذهبی كاربرد داشته و بیشتر از سایر سازها معمول بوده است. هیچ گونه ساز بادی ای به اندازه شیپور ساده در تعزیه خوانی ها متداول نبوده است. در هر شهر و روستایی كه تعزیه و شبیه خوانی برپا می شد، شیپور از مهم ترین و اساسی ترین سازهای تعزیه شمرده می شد. سازهای بادی دیگر، همچون كرنا، قره نی و امثال این ها، بیشتر جنبه تكمیلی و تشریفاتی داشتند. ▪ نی: سازی است بادی كه آن را اغلب از نی و به صورت استوانه می سازند. لوله این ساز از هفت بند و شش گره تشكیل یافته است. از همین روی، ساز مزبور به <نی هفت بند> هم شهرت دارد. قطرش از ۵/۱ تا ۳ سانتی متر و طولش حدوداً ۳۰ تا ۷۰ سانتی متر است. شش سوراخ دارد كه ۵ سوراخ آن در یك طرف و سوراخی در سمت دیگر آن قرار دارد. نی از انواع سازهای بی زبانه می باشد. نی نواز، هوا را از دهانه لوله به درون آن می دمد و با باز و بسته كردن سوراخ ها با انگشتان هر دو دست، طول هوای داخل لوله را كم و زیاد می كند و در نتیجه صورت های زیر و بمی ...
دانلود شیپوراز عباس صالحی
دراینجا چندمارش شیپور و نی ازآقای عباس صالحی را براتون گذاشتم . دانلودکنید زیباست. ۱- جهت دانلود اولین مارش شیپور کلیک بفرمائید.
سازشناسی در تعزیه نواحی ایران
سازهای بادی سنتی شیپور: سازی از جنس برنج یا مس بدون پیستون و از خانواده سازهای بادی است. این ساز، یک صدایی و نوایش بسیار بلند و رسا می باشد. با شیپور ساده، آنگ ویژه ای را نمی شود نواخت. تنها با دمیدن در آن و کشش یا تقطیع نفس، می توان پنج تا شش حالت کلی غم انگیز یا ضربی و آشوب و جنگ به صدای آن داد. در ایران، این ساز از روزگاران دیرین در جنگ ها و مراسم مذهبی کاربرد داشته و بیشتر از سایر سازها معمول بوده است. هیچ گونه ساز بادی ای به اندازه شیپور ساده در تعزیه خوانی ها متداول نبوده است. در هر شهر و روستایی که تعزیه و شبیه خوانی برپا می شد، شیپور از مهم ترین و اساسی ترین سازهای تعزیه شمرده می شد. سازهای بادی دیگر؛ همچون کرنا، قره نی و امثال این ها، بیشتر جنبه تکمیلی و تشریفاتی داشتند. نی: سازی است بادی که آن را اغلب از نی وبه صورت استوانه می سازند. لوله این ساز از هفت بند و شش گره تشکیل یافته است. از همین روی، ساز مزبور به« نی هفت بند» هم شهرت دارد. قطرش از 5/1 تا 3 سانتی متر و طولش حدودا 30 تا 70 سانتی متر است. شش سوراخ دارد که 5 سوراخ آن در یک طرف و سوراخی در سمت دیگر آن قرار دارد. نی از انواع سازهای بی زبانه می باشد. نی نواز، هوا را از دهانه لوله به درون آن می دمد و با باز وبسته کردن سوراخ ها با انگشتان هر دو دست، طول هوای داخل لوله را کم و زیاد می کند و در نتیجه صورت های زیر و بمی به وجود می آورد. در تعزیه ها، در مواردی چند از جمله در فواصل خواندن آوازهای اندوهبار، نی زده می شد. نوای نی معمولا با صدای ملایم شیپور و طبل همراه بود. مهمترین کاربست نی در تعزیه « طفلان مسلم » بود. در این تعزیه، مانند چوپان موقع چراندن گوسفندان خویش، آهنگ های غمباری همانند دشتستانی، چوپانی و امیری نی می زد. از این رو، افرادی که در این تعزیه، نقش چوپان را به عهده داشتند، می بایست نی زن نیز باشند. کرنا یا کرنای: سازی است بادی و معمولا فلزی، درازای آن 2 تا 7 متر است. سرش خمیده و به عصا شباهت داشته و لوله اش بدون سوراخ می باشد. صدای کرنا، خشن، گوش خراش و هراس انگیز است. در تعزیه ها این ساز به هنگام نبرد، پیکار و تاخت و تاز اسب ها و برای ایجاد رعب و وحشت و آشوب سود می جسته اند. در ابتدای تعزیه و اعلام و فراخوانی و مبارزه خوانی هم کرنا را همراه با طبل و شیپور می نواختند. سرنا یا سورنای: ساز بادی چوبی است مخروطی شکل. سرنای تعزیه دو زبانه و طول لوله اش تقریبا نیم متر است که 6 سوراخ در یک ردیف و سوراخی در عقب دارد. این ساز در بیشتر نواحی کشور، بخصوص در روستاها به کار می رود. در رقص های محلی، جشن های عروسی و احیانا در مراسم عزاداری ماه محرم آن را همراه با دهل و طبل می نوازند. ...
تعزیه خوانی
در ابتداى دوره قاجاريه، تعزيه، بدليل حمايت شاهان و طبقه مرفه جديد بازرگان و سياسي، دامنه‌دار تر شد. بعدها در نمايش‌خانه‌هاى موقت بنام تکيه يا حسينيه اين نمايش‌ها اجرا مى‌شدند. تاريخ دقيق ساختمان يکى از اين تکيه‌هاى ثابت يعنى تکيه نوروزخان، ۱۱۷۷ ه.ش ، مقارن اوايل سال‌هاى سلطنت فتحعلى‌شاه است. در نخستين مراحل تعزيه، بسيارى از نقالان مذهبى و غيرمذهبى به بازى در آن پرداختند. به اين ترتيب تعزيه از مايه و سبک نقالى تاثير گرفت. تعزيه در دوره ناصرالدين‌شاه قاجار به اوج خود شکوه و توسعه خود رسيد. ساختمان مدور تکيه دولت در چهار طبقه، مجلل‌ترين نمايش‌خانه‌هاى تعزيه بوده است. همينطور مى‌توان از تکيه شاهي، تکيه ولى‌خان، سپهسالار، تکيه قورخانه، تکيه سرچشمه، تکيه عزت‌الدوله، تکيه نوروزخان، تکيه چهل تن، تکيه سيد ناصرالدين‌و ... ياد کرد. آواز دشتستانی با صدای استاد دادبه و نی استاد محمد موسوی ( قسمت دوم ) متن تعزيه يا تعزيه‌نامه، اغلب به شعر بود و شعر تعزيه عاميانه بود. زمينه شعرى تعزيه را رسم مرثيه‌سرايى ايجاد مى‌کرد و وقايع و داستانش را اساطير و حماسه‌هاى مذهبى که از طريق نقالى مذهبى به او رسيده بود، تشکيل مى‌داد. از اوايل دوره ناصرالدين‌شاه نوعى مقدمه به تعزيه اضافه شد که پيش‌واقعه خوانده مى‌شد. کم‌کم شکلى از تعزيه با رنگ هزل و مضحکه و مسخره بوجود آمده که ”گوشه“ نام گرفت، گوشه تعزيه نامه‌اى بود تفننى و فکاهى که افراد آن اشخاص اساطير مذهبى اسلامى بودند. هر تعزيه‌نامه کامل را يک مجلس يا دستگاه مى‌گفتند و به اشخاص بازى شبيه گفته مى‌شد. به کارگردان نيز تعزيه‌گردان يا شبيه‌گردان يا استاد مى‌گفتند. پس از دوره ناصرالدين‌شاه از اهميت و جلال تعزيه کم‌کم کاسته شد، اما عموميت آن محفوظ ماند. در دوره محمدشاه و احمدشاه ، تعزيه تدريجا حمايت اشراف را از دست داد. در تعزيه موسيقى جايگاه مهمى داشت و تعدادى سنت در موسيقى از طريق اجراى تعزيه بوجود آمد. يکى از ازرش‌هاى نمايشى آوازهاى تعزيه در آن بود که قطعه‌ها و مقام‌هاى موسيقى با موضوع و شخص انطباق مى‌يافت.دسته‌هاى نوازنده موسيقى در هيئت‌هاى هفت يا هشت نفرى قرار مى‌گرفتند و سازها عبارت بود از شيپور، ني، قره‌ني، طبل، دهل، کرنا و سنج. آواز بختیاری و شوشتری با صدای استاد دادبه و نی استاد محمد موسوی اثر چندین عامل موسیقایی را می توان در موسیقی تعزیه یافت که مهم ترین آنها تقسیمات موسیقی ایرانی است که اجزای اصلی آوازهای تعزیه را شکل می دهد. در اکثر شهرها برای شبیه سازی ، ردیف خاصی را سرمشق قرار می دهند. مثل شبیه سازی حضرت عباس = چهارگاه حر = عراق ...
سازشناسی در تعزیه نواحی ایران
نی: سازی است بادی که آن را اغلب از نی وبه صورت استوانه می سازند. لوله این ساز از هفت بند و شش گره تشکیل یافته است. از همین روی، ساز مزبور به« نی هفت بند» هم شهرت دارد. قطرش از 5/1 تا 3 سانتی متر و طولش حدودا 30 تا 70 سانتی متر است. شش سوراخ دارد که 5 سوراخ آن در یک طرف و سوراخی در سمت دیگر آن قرار دارد. نی از انواع سازهای بی زبانه می باشد. نی نواز، هوا را از دهانه لوله به درون آن می دمد و با باز وبسته کردن سوراخ ها با انگشتان هر دو دست، طول هوای داخل لوله را کم و زیاد می کند و در نتیجه صورت های زیر و بمی به وجود می آورد. در تعزیه ها، در مواردی چند از جمله در فواصل خواندن آوازهای اندوهبار، نی زده می شد. نوای نی معمولا با صدای ملایم شیپور و طبل همراه بود. مهمترین کاربست نی در تعزیه « طفلان مسلم » بود. در این تعزیه، مانند چوپان موقع چراندن گوسفندان خویش، آهنگ های غمباری همانند دشتستانی، چوپانی و امیری نی می زد. از این رو، افرادی که در این تعزیه، نقش چوپان را به عهده داشتند، می بایست نی زن نیز باشند. کرنا یا کرنای: سازی است بادی و معمولا فلزی، درازای آن 2 تا 7 متر است. سرش خمیده و به عصا شباهت داشته و لوله اش بدون سوراخ می باشد. صدای کرنا، خشن، گوش خراش و هراس انگیز است. در تعزیه ها این ساز به هنگام نبرد، پیکار و تاخت و تاز اسب ها و برای ایجاد رعب و وحشت و آشوب سود می جسته اند. در ابتدای تعزیه و اعلام و فراخوانی و مبارزه خوانی هم کرنا را همراه با طبل و شیپور می نواختند. سرنا یا سورنای: ساز بادی چوبی است مخروطی شکل. سرنای تعزیه دو زبانه و طول لوله اش تقریبا نیم متر است که 6 سوراخ در یک ردیف و سوراخی در عقب دارد. این ساز در بیشتر نواحی کشور، بخصوص در روستاها به کار می رود. در رقص های محلی، جشن های عروسی و احیانا در مراسم عزاداری ماه محرم آن را همراه با دهل و طبل می نوازند. در تعزیه خوانی ها، سورنا نواز با شیپور زن و طبال در نواختن آهنگ های غم انگیز یا نشاط بخش همراهی می کرده است. *سازهای کوبی طبل: سازی است کوبی و رزمی، کوچکتر از دهل و در اندازه های متفاوت. تنه اش را از چوب و به شکل مخروط ناقص یا استوانه ای شکل می سازند و روی دو قاعده اش پوست می کشند. بعدها، طبل های فلزی هم ساخته شد. طبل را با دو چوب یا چوبک که سرشان گره یا توپوز دارد، می نوازند. حدود تنوع صدای طبل به وسعت پوست و مخصوصا مهارت نوازنده بستگی دارد. طبل نیز همانند شیپور، ساز اصلی و مهم تعزیه بوده است. طبل نوازها، جدا از این که آواز تعزیه خوانان را با آواز همراهی می کنند، به هنگام سکوت یا حرکت تعزیه خوانان و در فواصل آوازها با نواختن ضربات ملایم، آرام و متوالی به طبل، گذشت لحظه ها ...
زندگی نامه ی بهترین نوازندگان موزیک تعزیه
نام و نام خانوادگی : عباس صالحینام پدر : رجبعلیتاریخ تولد : 1351ساکن : تهرانموبایل : 09123362880 وی که اصالتا اهل اراک می باشد از سن 6 سالگی و در لباس بچه خوانی تعزیه خوانی را آغاز نموده و تا سن 14 سالگی به تعزیه خوانی مشغول بوده است . در سال 1365 نوازندگی تعزیه را آغاز نمود و تا به امروز در این بخش از تعزیه فعالیت می نماید . امروزه از وی به عنوان بهترین نوازنده ترومپت و نی در تعزیه یاد می شود و شاگردان زیادی را در این عرصه پرورش داده است . البته ناگفته نماند که خود او از شاگردان استاد محمد بخشی نیا بوده است . البته به عقیده بسیاری از اساتید تعزیه نوازندگی های وی اصالت تعزیه را خدشه دار کرده و آن را از حالت سنتی خود خارج نموده است . البته خود او خلاف این نظر را دارد و در مورد این بحث مطالب جالبی را عنوان می نماید که انشاءالله متن گفت و گوی کامل آن را در پست بعدی وبلاگ ( گفت و گو با ذاکرین تعزیه ) قرار می دهم . به هر حال وی یکی از بهترین نوازندگان ترومپت و نی تعزیه می باشد که بارها در مجالس تعزیه ، توسط شبیه خوانان مورد تمجید و تشویق قرار می گیرد . نام و نام خانوادگی : سعید نبئینام پدر : تاریخ تولد :ساکن : تهرانموبایل : 09192028197 نامبرده تا سن 10 سالگی درتعزیه وزیر نظر پدربزرگوارش مشغول به فعالیت بوده است.ازسن 10 سالگی به خاطرعلاقه ای که به نوازندگی داشت به سمت نوازندگی ترومپت رفت.درحدود ۲۵ساله که ترومپت و 11 ساله که نی و حدوود 10 ساله که به کار آهنگسازی و تنظیم مشغول می باشد.حدوداْ 3 ساله که نامبرده آواز پاپ میخونه که به زودی آلبومش به بازار میاد.به گفته خودآقای نبئی افتخار داشته با همه اساتید تعزیه ایران همکاری کنه ودرطی سالهای 77 78 79 هم در حسینیه حضرت ابو الفضل (ع) قودجان به فعالیت پرداخته است ، البته خیلی از علاقه مندان تعزیه باز هم دوست دارند شاهد حضور وی در حسینیه قودجان باشند . وی 13 سال مدرس موسیقی نظام بوده و درحال حاضر با صدا و سیما همکاری دارد . ازدیگرفعالیتهای نامبرده درزمینه آهنگسازی : نوازندگی در اركستر نیروی مقاومت بسیج و شركت در پنجمین جشنواره سرود و موسیقی دفاع مقدس؛ یزد؛ 1378اجرای موسیقی زنده در نمایش"زن پارسا" به كارگردانی"اصغر دشتی"؛ تهران، تالار سنگلج؛ 1380آهنگسازی در نمایش"عروسك شكسته" به كارگردانی"علی سرابی"؛ تهران، تئاترشهر(جشنواره؟)؛ 1380نوازندگی در نمایش"سه خانه كوچك" به كارگردانی"مهرداد رایانی‌مخصوص"؛ تهران، بیست‌ودومین جشنواره تئاتر فجر، روسیه؛ 1382آهنگسازی در نمایش"سوگیانه" به كارگردانی"كورش نبی‌زاده"؛ مشهد، اولین جشنواره تئاتر دینی؛ 1382آهنگسازی در نمایش"مجلس غریب تنهایی" به كارگردانی"رحمت‌الله ...
استاد حسن كسائي (۱۳۰۷)
حسن کسایی در سال 1307 شمسی در خانواده تاجر پیشه ای در اصفهان تولد یافت، پدرش حاج سید جواد کسایی کهیکی از بازرگانان بزرگ و سرشناس اصفهان بود به موسیقی سنتی ایران عشق می ورزید و به همین دلیل ، هنرمندان ممتاز کشور در خانه وی رفت و آمد داشتند که کسایی از هنگام طفولیت با آنان مانوس می گردد و به موسیقی علاقمند می شود . حسن کسایی از صدایی خوش نیز برخوردار بود که ابتدا نزد استادانی چون : تاج و ادیب به فراگیری آواز می پردازد ولی از دوازده سالگی بنا به توصیه و راهنمایی پدر ، به فرا گرفتن نی نزد استاد مهدی نوایی می پردازد و چند ماهی که از محضر استاد برخوردار می شود بقیه را براثر استعداد و کوششهای پی گیر خود می آموزد تا به مقامی شامخ در نواختن نی می رسد . کسایی صدا در آری و سبک نواختن نی را به شیوه استادانه و سنجیده و دلنشین اعتلاء بخشید که مکمل مکتب اصیل نایب اسداله می باشد . او از محضر استاد بزرگ موسیقی ایران ، ابوالحسن خان صبا استفاده سرشار برد . استاد حسن کسایی به جز نی ، سه تار ، سنتور و فلوت نیز می نوازد، ولی ساز اختصاصی او نی می باشد . وی یکی از هنرمندانی بود که دائما با برنامه گلهای رادیو و تکنوازان سال ها همکاری داشت و نوای نی وی ، شور و حال مخصوصی به برنامه های گلها می داد . استاد کسایی شاگردان زیادی به جامعه هنری کشور ، تحویل داده و در اوج شکوفایی گوشه گیری اختیار کرد و هم اکنون در زاویه استغنا به سر می برد و می گوید : (( این بود عاقبت ثمر باغبانیم ))نگارنده در سفری که مهر ماه 1367 به اصفهان نمودم و با استا کسایی در منزل ایشان صحبت می کردم ، نظرش را درباره موسیقی سنتی ایران جویا شدم؟ ایشان پاسخ دادند : (( موسیقی سنتی و اصیل ایران ، هنری است بس ارزنده که اگر توسط استاد نواخته شود با تار و پود هر انسان عارف و هنر شناسی بازی می کند و آدمی را به جهان ناشناخته می برد ، ولی افسوس که در بسیاری از مواقع همین موسیقی مورد سو ء استفاده اشخاص ناباب قرار گرفت )) . دانلود نی - استاد حسن کسائی منبع : avaz
ساز شناسی در تعزیه ایران
ساز شناسی در تعزیه ایران در گذشته آلات موسیقی در تعزیه، به سازهای بادی و كوبی منحصر می شد. سازهای رشته دار یا زهی و حتی بعضی از سازهای كوبی، همچون دف، دایره و دایره زنگی هم به علت ممنوعیت شرعی در تعزیه خوانی ها كاربرد نداشتند. هر چند در پاره ای از شهرها و روستاهای ایران، به اقتضای وضع ویژه فرهنگی و مذهبی، احتمالاً از سازهای رشته دار و آلاتی همانند دف و دایره، آن هم گاهی، در برخی از تعزیه ها، سود می جستند، ولی به هر تقدیر، استفاده از سازهای یاد شده، جنبه تصادفی و استثنایی داشته است. در شمار زیادی از شهرها و روستاهای ایران، عمده ترین و متداول ترین سازهای تعزیه، شیپور و طبل معمولی بود. در تعدادی از نواحی ایران، از سازهای دیگری مانند دهل، سنج، سرنا، نی و بعضی از سازهای محلی نیز بهره می بردند. از زمان ناصرالدین شاه به بعد در تكیه دولت و تكایای اعیان و اشراف، پاره ای از سازهای بادی اروپایی نظیر برگل، ترومپت پیستون دار، قره نی و مانند آنها هم بر سایر سازها افزوده شد. تعزیه خوانان برخی از شهرها و روستاهای ایران، مخصوصاً مناطق اطراف تهران نیز تدریجاً سازهای فرنگی مثل بوگل، كه آن را به زبان عامیانه <بولگ> می نامیدند، به كار می گرفتند . ● سازهای بادی سنتی ▪ شیپور: سازی از جنس برنج یا مس و بدون پیستون و از خانواده سازهای بادی است. این ساز، یك صدایی و نوایش بسیار بلند و رسا می باشد. با شیپور ساده، آهنگ ویژه ای را نمی شود نواخت. تنها با دمیدن در آن و كشش یا تقطیع نفس، می توان پنج تا شش حالت كلی غم انگیز یا ضربی و آشوب و جنگ به صدای آن داد. در ایران، این ساز از روزگاران دیرین در جنگ ها و مراسم مذهبی كاربرد داشته و بیشتر از سایر سازها معمول بوده است. هیچ گونه ساز بادی ای به اندازه شیپور ساده در تعزیه خوانی ها متداول نبوده است. در هر شهر و روستایی كه تعزیه و شبیه خوانی برپا می شد، شیپور از مهم ترین و اساسی ترین سازهای تعزیه شمرده می شد. سازهای بادی دیگر، همچون كرنا، قره نی و امثال این ها، بیشتر جنبه تكمیلی و تشریفاتی داشتند. ▪ نی: سازی است بادی كه آن را اغلب از نی و به صورت استوانه می سازند. لوله این ساز از هفت بند و شش گره تشكیل یافته است. از همین روی، ساز مزبور به <نی هفت بند> هم شهرت دارد. قطرش از ۵/۱ تا ۳ سانتی متر و طولش حدوداً ۳۰ تا ۷۰ سانتی متر است. شش سوراخ دارد كه ۵ سوراخ آن در یك طرف و سوراخی در سمت دیگر آن قرار دارد. نی از انواع سازهای بی زبانه می باشد. نی نواز، هوا را از دهانه لوله به درون آن می دمد و با باز و بسته كردن سوراخ ها با انگشتان هر دو دست، طول هوای داخل لوله را كم و زیاد می كند و در نتیجه صورت های زیر ...