بیلیــــــارد که فوتبال نیست! - بیوگرافی بازیگران ، بیوگرافی هنرپیشه ها - بیوگرافی جان هیگینز
یک سوال؟ انصافا نخستین کلمه یا صحنه ای که بعد از شنیدن اسم بیلیارد به ذهن تان می آید چیست؟ بعید است غیراز این چند گزینه باشد: 1- تعدادی خلافکار و قاتل که در حال کشیدن سیگار و نقشه برای دستبرد زدن به یک بانک یا کشتن یک نفر هستند (آن چیزی که در اکثر فیلم ها به خوردمان می دهند!). 2- عده ای جوان دانشجو یا بیکار چشم به جیب پدر و مادر که در حال وقت گذرانی در باشگاه های بیلیارد هستند. 3- عده ای بچه پولدار بی دغدغه که دست شان به دهان شان می رسد و در خانه میز های چند میلیونی بیلیارد دارند! غیر از این است؟ اصلا خیلی ها هستند که بیلیارد را جزو ورزش ها به حساب نمی آورند! اصلا خیلی از خانواده ها تا می شنوند فرزندشان به باشگاه بیلیارد می رود، غش و ضعف می روند که بچه شان یا معتاد شده یا دست کم سیگاری! اصلا خیلی ها فکر می کنند این ورزش فقط متعلق به پولدارهاست. اگر می خواهید به شما ثابت شود بیلیارد ورزش است و همه می توانند آن را انجام دهند (حتی کسانی که پول زیادی ندارند) و از خلافکار و تبهکار هم در آن خبری نیست، گفت وگوی ما با «حسین وفایی»، جوان 16 ساله آبادانی که همین چند وقت پیش نایب قهرمانی آسیا را به نام ایران ثبت کرد بخوانید نظرتان کاملا عوض شود.
بیوگرافی جان هیگینز
یک ساله قهرمان شهرمان شدم!
خاطرم هست زمانی که پدرم از خارج از کشور به ایران برگشته بود و 6 سال بیشتر نداشتم، از آن جا که او بیلیارد را آن جا در حد حرفه ای یاد گرفته بود و از طرفی نزدیک محل زندگی مان نیز یک باشگاه بیلیارد افتتاح شده بود که هر روز از پنجره داخل آن را نگاه می کردم، بسیار به این رشته علاقه مند شدم. یک روز پدرم دستم را گرفت و مرا به این باشگاه برد و هر آنچه از این رشته می دانست را به من آموخت. آنقدر بیلیاردم خوب شده بود که هنوز به یک سال نکشیده، قهرمان خوزستان شدم، بعد از آن قهرمانی هایم را در شهرمان تکرار کردم تا اینکه برای دعوت به تیم ملی بیلیارد ایران 4 بار تست دادم که بار آخر قبول شدم و در 12سالگی به اردوی تیم ملی دعوت و نخستین اعزامم به مسابقات خارجی را در 14 سالگی و در رقابت های هند تجربه کردم.
انگلیسی ها و اسکاتلندی ها، بهترین های دنیا
بهترین و حرفه ای ترین بیلیاردبازهای جهان از اسکاتلند و انگلیس هستند، مثل جان هیگینز، استیفن هنری، استیو دیویس و... که در حال حاضر حرف اول را در بیلیارد جهان می زنند البته الگوی من در بیلیارد جان هیگینز است که سعی می کنم فیلم اکثر بازی هایش را هر طور شده پیدا کنم و جدیدترین فنون بیلیارد را از روی دستش کپی کنم.
بیلیارد ورزش نیست؟!
برخلاف خیلی ها که می گویند بیلیارد ورزش نیست، معتقدم جزو یکی از سخت ترین ورزش ها و از جمله مدال آورترین هاست، چراکه در این رشته می توانی در مسابقات جهانی و در رده آقایان و بانوان 66 مدال بیاوری. این مسئله کوچکی نیست که یک رشته این همه مدال آور باشد اما هیچ بهایی به آن ندهند! در ضمن، در جواب آن هایی که می گویند بیلیارد ورزش نیست، باید بگویم هر میزی که می خواهی جمع کنی، بارها و بارها باید لبه میز تاب بخوری، آویزان شوی و...، خود من در هر مسابقه ام، دروغ نگفته ام اگر بگویم نزدیک 3 کیلومتر راه می روم. حالا باز هم می گویید بیلیارد ورزش نیست؟!
سالن های آرامش
متاسفانه در چند سال اخیر آنقدر فیلم های مختلف ساخته و در آن ها نشان داده اند که هر خلافکار و قاتل و... بیلیاردباز هستند که خانواده ها از اینکه فرزندشان سمت باشگاه بیلیارد برود هم می ترسند، چه برسد به اینکه بخواهند اجازه دهند به صورت حرفه ای این رشته را دنبال کند! برعکس رشته هایی مثل فوتبال، کشتی، والیبال و... . در ایران آنچنان که باید به آن هایی که دوست دارند بیلیارد را بیاموزند و ادامه بدهند، بهایی داده نمی شود و استعدادهای مان یکی پس از دیگری در حال نابود شدن هستند، از طرفی نه تنها تبلیغاتی برای جذب جوانان به این رشته نمی شود که حتی با ایجاد جو منفی علیه آن، کسانی هم که می خواهند به این رشته رو بیاورند را پس می زنند! درحالی که آنقدر محیط باشگاه های بیلیارد ساکت، سالم و مناسب است و به انسان آرامش می دهد که دوست نداری بیرون بیایی!
با همه کمبودها به این جا رسیدم
اصلا این حرف که می گویند بیلیارد ورزش پولدارهاست را قبول ندارم چون به هیچ وجه چنین موضوعی حداقل در مورد خود من صحت ندارد؛ من با کمترین امکانات این رشته را شروع کردم، حتی الان که نایب قهرمان آسیا شدم هم امکانات زیادی در اختیارم نیست اما باز هم حاضرم با همه این کمبودها بسازم تا به هدفی که دارم برسم. به نظرم اگر کسی بخواهد در این رشته به جایگاهی برسد، با همه کمبودهایش خواهد ساخت. خود من با وجود اینکه پدرم فوت کرده و دور از مادر و خانواده ام زندگی می کنم، مجبورم با این شرایط بسازم، چراکه اهداف زیادی در بیلیارد دارم، جالب است بگویم از 11 سالگی تنها زندگی می کنم و همواره در اردوهای مختلف بوده ام.
بیلیارد که فوتبال نیست!
اگر می خواهی یک بیلیاردباز قهار شوی، باید آنقدر سخت تمرین کنی که حتی یک اشتباه کوچک هم مرتکب نشوی، از طرف دیگر وقتی برای بازی سر میز می آیی، باید هر چه مشکل در زندگی شخصی ات داشته ای را به فراموشی بسپاری و با تمرکز کامل بازی کنی. بیلیارد، فوتبال نیست که شوت بزنی و توپ شانسی تو گل برود یا نرود، اگر هنگام ضربه زدن به توپ ذره ای دستت بلرزد، تمام محاسباتت به هم می ریزد و شکست می خوری، بیلیارد رشته ای است که تمرین تمرکز زیادی را می طلبد. وقتی مسابقه مهمی دارم، فقط 30 ثانیه چشمانم را می بندم و به هیچ چیز دیگری فکر نمی کنم، آنقدر تمرکزم بالاست که هیچ چیز جز میز بیلیارد را نمی بینم! در ضمن پیشنهاد می کنم اگر احساس کردید فرزندتان استعداد یا علاقه زیادی به بیلیارد دارد، اجازه دهید از 8-7 سالگی در این رشته آموزش ببیند، چراکه این سن، بهترین زمان برای یادگیری بیلیارد است.
وقتی که پدیده شدم
مسابقات جهانی سوریه بود که چون در رده سنی آزاد برگزار می شد، اهمیت زیادی برایم داشت، چراکه می توانستم با قهرمانی در آن، پیشرفت ایران در بیلیارد را به دنیا نشان دهم، البته تا مرحله یک هشتم نهایی مسابقات بالا آمدم اما در این مرحله به یک حریف انگلیسی برخورد کردم که خیلی خوب بازی می کرد، آنقدر هنگام بازی با او استرس داشتم و فشارم افتاده بود که تمام بدنم یخ کرده بود! با وجود اینکه بیشتر از یک هشتم نهایی نتوانستم بالا بیایم اما به عنوان پدیده مسابقات شناخته شدم که افتخار کمی نیست.
نه حقوق دارم نه پاداش!
شما هر کاری که بخواهی شروع کنی، ابتدا باید یک مقدار سختی بکشی، در ورزش هم همین طور است، برای اینکه به درجات بالا برسی و از درآمدت راضی باشی، اول باید آنقدر تلاش کنی و حریفانت را شکست بدهی که دیگر هیچ کس را پیش رویت نبینی، آن موقع می توانی توقع دستمزد و حقوق بالا داشته باشی. بعد از نایب قهرمانی ام در مسابقات آسیایی کیش، فقط یک میلیون تومان به عنوان جایزه به من دادند که آن هم از طرف مسئولان آسیا بود، نه مسئولان خودمان، چراکه تا الان حتی یک ریال هم به من پاداش نداده اند! حتی تا امروز برایم حقوق ماهانه ای مشخص نکرده اند اما قرار است از این به بعد مبلغی را به صورت ماهانه به حسابم واریز کنند.
هنوز زود است خیلی چیزها را بدانم!
بیلیارد لباس مخصوص خودش را دارد، به همین دلیل هنگام مسابقات باید اصول را رعایت کنی و مانند بقیه ورزشکاران لباس بپوشی؛ من هم هنگام برگزاری مسابقات ، حداکثر 3 جلیقه، 2تا شلوار و یک کفش و 2 تا هم پاپیون همراه خودم می برم، البته چوب مخصوصم را نیز می برم، چراکه سال هاست با آن بازی می کنم و دیگر به آن عادت کرده ام. البته اینکه چرا بیلیاردبازها مجبورند لباس مخصوص بپوشند را نمی دانم چون هنوز زود است خیلی مسائل را بفهمم!
بیلیارد هم پخش مستقیم می خواهد
از آن جا که رشته های بیلیارد خیلی زیاد است، قوانین خیلی زیادی هم دارد، به همین دلیل هم هست که می گویم جزو سخت ترین ورزش های دنیا به حساب می آید. اصلا در خارج از کشور، یکی از پرطرفدارترین رشته هاست که جدا از شرط بندی هایی که روی آن انجام می شود و هیجان زیادی دارد (خوشبختانه در ایران چنین اتفاقاتی ممنوع است)، پخش زنده تلویزیونی می شود و در حد فوتبال طرفدار دارد اما متاسفانه در ایران، استقبالی از این ورزش نمی شود و در تلویزیون نه به صورت زنده، نه ضبط شده هم بازی های مان را نمایش نمی دهند، به همین دلیل است بیلیارد در ایران، این همه غریب و ناشناخته مانده!
منبع: برترین ها
,