نویسندگان جهان

آین رند

آین رند
رند در ۱۹۵۷
نام اصلی	آلیسا زینوفیِونا روزنبام
زادروز	۲ فوریهٔ ۱۹۰۵ سن پترزبورگ، امپراتوری روسیه
مرگ	۶ مارس ۱۹۸۲ میلادی (۷۷ سال) نیویورک سیتی، ایالات متحده
ملیت	روسی شوروی آمریکایی
علت مرگ	نارسایی قلبی
پیشه	رمان‌نویس، فیلسوف، نمایشنامه‌نویس و فیلمنامه‌نویس
همسر(ها)	فرانک اوکانر
دانشگاه	ایالتی سن پترزبورگ
صفحه در دادگان فیلم‌ها
امضا

آین رند (به انگلیسی: Ayn Rand) با نام کامل آلیسا زینوفیِونا روزنبام (۲ فوریه ۱۹۰۵ در روسیه - ۶ مارس ۱۹۸۲ در آمریکا) رمان‌نویس، فیلسوف، نمایشنامه‌نویس و فیلمنامه‌نویس روسی - آمریکایی بود.

رمان‌های پرفروش آین رند، سرچشمه (The Fountainhead) و اطلس شانه بالا انداخت (Atlas Shrugged)، و نقش او در ایجاد و پیشبرد نظام فلسفی که خود آن را «عینیت‌گرایی» (آبژکتویسم) نام داده بود، بیشترین نقش را در به شهرت رسیدن وی داشته‌اند.[۱] رمان‌های سرچشمه و اطلس شانه بالا انداخت مضمون‌هایی فلسفی دارند و همچنین عناصر علمی تخیلی و رمانتیک دارند.

فلسفه

نوشتار اصلی: عینیت‌گرایی (آین رند)

رند فلسفهٔ خود را عینیت گرایی می‌دانست، ماهیت آن را مفهوم انسان به عنوان یک موجود قهرمانانه، و خرسندی او را مقصود اخلاقی از زندگی، و دستاوردهای تولیدی را بزرگترین فعالیت او، و خرد را هدف غایی او توصیف می‌کرد.[۲] او آبجکتیویسم را یک systematic philosophy می‌دانست و در خصوص مابعدالطبیعه، معرفت‌شناسی، فلسفه اخلاق، فلسفه سیاسی و زیبایی‌شناسی مواضعی را بیان کرد.[۳]

رند در متافیزیک از واقع‌گرایی (فلسفه) هواداری می‌کرد، و هرچیزی را که عرفانی یا فراطبیعی می‌دانست، از جمله همهٔ اشکال دین، را رد می‌کرد.[۴] در معرفت‌شناسی، او همهٔ دانش را مبتنی بر ادراک حسی، که اعتبارش را بر اساس اصل موضوع می‌دانست،[۵] و عقل، که او استعداد فکری توصیفش می‌کرد که «ماده فراهم آمده از حس‌های انسان را می‌شناسد و به کار می‌گیرد.»[۶] او همه ادعاهای غیرادراکی یا دانش پیشینی از جمله "غریزه"، "شهود"، "وحی"، یا هر گونه just knowing" را رد می‌کرد.[۷] او در کتاب خود با عنوان آشنایی با معرف شناسی آبجکتیویستی، نظریه‌ای در خصوص شکل گیری مفهوم ارائه داد و گزاره تحلیلی-گزاره ترکیبی را رد کرد.[۸]

در اخلاق، رند حامی خودپرستی عقلایی و خودگرایی اخلاقی (منفعت شخصی عقلایی) به عنوان اصل اخلاقی راهنما بود. او می‌گفت فرد باید «برای خاطر خود وجود داشته باشد، نه خود را برای دیگران قربانی کند نه دیگران را برای خود.»[۹] او در کتابی به نام «فضیلت خودخواهی» از خودپرستی به این عنوان یاد کرد،[۱۰] و در آن با توصیف یک نظریهٔ فرااخلاقی که مبنای اخلاقی بودن را نیازهای «بقای انسان توسط انسان» قرار می‌داد، راه حل خود را برای مساله باید-هست ارائه کرد.[۱۱] او ایثار اخلاقی را به دلیل ناسازگاری با ملزومات زندگی و سعادت بشری محکوم می‌کرد،[۱۲] و معتقد بود که آغاز کردن زور شر و غیرعقلایی است، و در اطلس شانه بالا انداخت نوشت که زور و عقل متضاد همند.[۱۳]

فلسفهٔ سیاسی رند بر حقوق فردی (منجمله حقوق مالکیت) تأکید می‌کرد،[۱۴] و او سرمایه‌داری لسه فر را به این دلیل تنها نظام اجتماعی اخلاقی می‌دانست که در نظر او تنها نظامی ست که مبتنی بر حفاظت از آن حقوق است.[۱۵]

او با حکومت مداری که در نظر او در بر گیرندهٔ حاکمیت دینی، پادشاهی مطلقه، نازیسم، فاشیسم، کمونیسم، democratic socialism، و دیکتاتوری است مخالفت می‌ورزید.[۱۶] رند معتقد بود حقوق را باید یک دولت محدود مشروط به قانون به اجرا در آورد.[۱۷] گرچه دیدگاه‌های سیاسی وی اغلب محافظه کار یا لیبرترینیسم طبقه بندی می‌شود، او لفظ رادیکال برای سرمایه داری را ترجیح می‌داد. او با محافظه کاران روی پروژه‌های سیاسی کار می‌کرد، ولی با آنان بر سر دیگر مسایل نظیر دین یا اخلاقیات اختلاف نظر داشت.[۱۸]

او لیبرترینیسم را با آنارشیسم مرتبط دانسته و آن را محکوم می‌کرد.[۱۹] او آنارشیسم را نظریهٔ خامی مبتنی بر ذهنیت‌گرایی می‌دانست که در عمل تنها می‌تواند منتهی به جمع گرایی شود و آن را محکوم می‌کرد.[۲۰]

زیبایی شناسی رند، هنر را یک «بازآفرینی گزیده از واقعیت بر پایه قضاوت‌های ارزشی منافیزیکی یک هنرمند» تعریف می‌کرد. به اعتقاد رند، هنر به مفاهیم فلسفی به شکلی واقعی که به آسانی قابل جذب است، امکان ارائه شدن می‌دهد، و بدین ترتیب یکی از نیازهای حس آگاهی انسان را برطرف می‌سازد.[۲۱] گونهٔ هنری که رند، به عنوان نویسنده، بیش از همه بر آن تمرکز داشت ادبیات بود، که رند در خصوص آن رمانتیسیسم را شیوه‌ای می‌دانست که درست تر از همه وجود اختیار آزاد انسان را بازتاب می‌دهد.[۲۲] او شیوهٔ خود در ادبیات را «رئالیسم رمانتیک» توصیف می‌کرد.[۲۳]

رند ارسطو را بیش از همه بر خود اثرگذار می‌دانست،[۲۴] و می‌گفت در تاریخ فلسفه او تنها سه ا را توصیه می‌کند - ارسطو، تامس آکویناس و آین رند.[۲۵] وقتی در ۱۹۵۹ در گفتگویی با مایک والاس در پاسخ به این سؤال که فلسفه اش از کجا آمده چنین پاسخ داد: «از ذهن خودم، با اقرار دین فقط به ارسطو، تنها فیلسوف که بر من اثر گذاشته است. باقی فلسفه‌ام را خودم ساخته‌ام.»[۲۶] به هر روی در آغاز او ملهم از فریدریش نیچه بود،[۲۷] و دانشوران نشانه‌هایی از اثرگذاری نیچه را در یادداشت‌های اولیه رند در دفترچه یادداشت‌های او،[۲۸] در نوشته‌هایی در نسخهٔ اول «ما زندگان» (که رند بعدها در آن بازبینی کرد)[۲۹] و در شیوهٔ کلی نگارش او یافته‌اند.[۳۰] به هر روی، تا زمانی که رند سرچشمه را نوشت، مخالف آرای نیچه شده بود،[۳۱] و میزان اثرگذاری او بر کارهایش حتی سال‌های ابتدایی عمرش مورد مناقشه است.[۳۲] از جمله فیلسوفانی که رند خوارشان می‌شمرد، ایمانوئل کانت بود که او را «هیولا» خوانده است،"[۳۳] گرچه فیلسوفانی چون جرج والش[۳۴] و فرد سدون[۳۵] استدلال کرده‌اند که او کانت را بد تفسیر می‌کرد و در تفاوت هایشان اغراق می‌کرد.

رند مهمترین مشارکت‌هایش در فلسفه را «نظریهٔ مفاهیم، علم اخلاق و کشف این مسأله در سیاست [توسط خود] که شر - نقض حقوق - از آغاز زور تشکیل می‌شود» می‌دانست.[۳۶] او اعتقاد داشت که معرفت‌شناسی شاخه‌ای بنیادین از فلسفه است و دفاع از خرد را تنها جنبهٔ مهم فلسفهٔ خود می‌دانست،[۳۷] و می‌گفت: «من «در درجه اول» مدافع سرمایه نیستم، بلکه مدافع خودپرستی ام؛ و «در درجه اول» مدافع خودپرستی نیستم، بلکه مدافع خردم. اگر کسی برتری خرد را بشناسد و به طور پیوسته اعمال کند، مابقی در پی می‌آید.»

نویسندگان جهان

آین رند

فلسفه

مطالب مشابه :

نویسندگان جهان

باختر، بزرگترین گنجینه جهان

((بزرگترین میمون جهان))

بزرگترین نیروگاههای جهان

نویسندگان جهان

بزرگترین ریاضیدان جهان

بزرگترین ساختمان های جهان

بزرگترین آسانسور جهان