پاسخ به یک اعتراض

سلام.

در این پست، قصد دارم به انتقادی که یکی از خوانندگان وبلاگ برایم نوشته اند، پاسخ گویم. ایشان - که ظاهراً آشنایی نیز با بنده دارند، در کامنت خود اعتراضی را نسبت به پست قبلیم بیان کرده اند و از اینکه عکس برخی نامه های انتهای برگه های امتحانی در وبلاگ گذاشته شده است، اظهار ناراحتی نموده اند.

بهتر است قبل از پاسخ گوی، عین متن ایشان را ملاحظه فرمایید:

"سلام

می خواستم بگم شما که استادی چرا ؟

شما که تحصیلکرده ای چرا؟

شما که خودت دانشجو و محصل بودی چرا؟

شما که خودت غرور داری چرا؟

چرا از موقعیتت استفاده می کنی و اینجوری به تمسخر میگیری کم بودن علم دیگرانو؟

درسته که خواستی مثلا بعضیارو با مشکلاتت اشنا کنی و قصد بی ادبی نداری، اما چرا اشکالات و برگه ی بچه هارو گذاشتی تو وبلاگ ؟که مطلبت خشک و جدی نباشه ؟که خواننده یکمی بخنده ؟

فکر می کنی خواننده ها کیا هستن همونا که امتهان دادن و شما از برگه هاشون و اشکالاتشون نقطه طنز ساختی

اصلا زیبا نبود این کارت

کاش میشد برگه های امتهان خودت رو تو یه درس که ضعیف بودی پیدا می کردی و می ذاشتی تو وب هم با مزه تر بود هم اینکه خیالت راحت بود که صاحب اون برگه راضیه از این کار

به نظرم از مقامت سو استفاده کردی

با شناختی که ازت داشتم اهل این کار نبودی"

خواننده ی محترم!

اشاره به غرور من کرده‌اید، این حرف شما، برگرفته از یکی از پستهای قبلی من است. متن آن پست چنین بود: رقابت به چه قیمتی؟ عین مطلب آن پست را مجدداً ملاحظه فرمایید:

دوست داشتم که این مطلب رو بعد از نهایی کردن نمره های دانشجویانم بنویسم. ولی خب زودتر می نویسم.

در پایان هر ترم اعلام نمره و بدنبال آن درخواست ها و نوشته‌های دانشجویانم خود موضوعی است که می توان از نظر جامعه شناختی به تحلیل آنها پرداخت.

این روزها ایمیل های مختلفی دریافت می کنم که محتوای آنها درخواست نمره است. سوالاتی در قالب امتحان طرح کرده‌ام. دانشجو در امتحان شرکت کرده و نمره ای دریافت کرده است. برخی نمره کم و برخی نمره مناسب دریافت کرده اند. در این بین برخی راضی و برخی ناراضی می شوند. از ناراضی ها ایمیل هایی دریافت می کنم.

برخی از اینها می گویند استاد می شود یکبار دیگر ورقه ام را بررسی کنید. من هم این کار را می کنم و نتیجه را به او اطلاع می دهم. این بسیار طبیعی است.

برخی می دانند که چه کرده اند. می گویند نمره مان همین است که گرفته ایم ولی کم است!! می شود ارفاق کنید. خواهش می کنم کمی ارفاق کنید. یعنی نمره بدهید. خب بر چه اساسی؟! چه منطقی؟

برخی نمره کم گرفته اند و می گویند استاد آنروز مشکلاتی داشتیم نتوانستیم خوب مطالعه کنیم. می شود نمره بدهید. مشکلات را می گویند و تقاضای ارفاق دارند. من معمولا به این دانشجویان کمک می کنم. برخی واقعا دارند مشروط می شوند. هر چند برخی مواقع متوجه شده ام و فهمیده ام که اساسا مشکلی در کار نبوده است و آن توجیه اساسا بی اساس بوده است! یعنی گول خورده ام! البته به همه توهین نشود. مثلا کسی ۱۵ گرفته و خواهش و تمنا که برایم ۱۹ رد کنید چون دارم مشروط می شوم. بعد فهمیده ام که جزو شاگرد اولهاست و برای معدلش بوده است!!!

برخی نمره خوب گرفته اند. منتها انتظار نمره خوب تر دارند!! مثلا می گویند من شاگرد اول کلاس هستم و باید (فکرش را بکنید) باید بیست شوم! لطفا نمره مرا بیست رد کنید!!! معدلم باید نسبت به سایر هم ورودی هایم بهتر باشد. شاید طرف صحبت من این افراد هستند که متأسفانه به دلیل نقش معدل و نمره در ادامه تحصیل اینطور برای نمره منت! می کنند. مثلا این ایمیل را بخوانید. موضوع ایمیل نوشته شده است: التماس نمره:

.....هستم برای این درس روی 20 حساب کرده بودم ، ولی حالا ... . استاااااااااااد کمک ! من تا الان نمره اول ورودی بودم استاااااد به دادم برسین می خوام دوباره اول شم.

آخر دانشجوی خوب من! این حرفهای مرا توهین تلقی نکن. داریم با هم حرف می زنیم. اصلا من برای همین وبلاگ ساخته ام تا فراتر از دیوارهای کلاس بتونیم حرف بزنیم. اگر می خواهی با همکلاسی هایت رقابت کنی این چه رقابتی است؟آیا تا الان همین طوری اول شده ای؟ این که فاجعه است؟ آیا اگر بیست بگیری و نفر اول شوی این نفر اول بودن را مدیون خودت خواهی بود یا اساتید؟! آیا این بیست ها می تواند بیانگر توانایی ها و شایستگی های شما باشد؟ آیا می توان گفت که سایر همکلاسی هایی که از شما عقب تر مانده اند چنین ایمیل هایی به اساتید نزده اند که عقب اند و شما در این زمینه جسورتر بوده ای؟

دانشجویان عزیزم. من درمورد خودم به یاد ندارم که اساسا در طول دوره تحصیل به نمره فکر کرده باشم. در دوره لیسانس فقط یک درس را- بله، فقط يك درس را و آن هم به دليل تأييد نكردن نظر استاد و اعتراض به شيوه‌ي تدريس ايشان- سه بار افتادم. اما گاهي براي نمره گرفتن جلو نرفتم. البته دوستان همكلاسي، از سر لطف، براي گرفتن حق از دست رفته‌ام قدم پيش گذاشتند؛ اما من، نه! من غروری دارم. حرمتی دارم. نمره مربوط به حاشیه زندگی من است. حاشیه تحصیل من است. من برای هدف دیگری به دانشگاه آمده ام. حساب آن استاد با حضرت حق!

البته گاهي من هم برای دیگران نمره می‌خواستم. کسانی که واقعا دچار مشکلاتی بودند و مرا واسطه می‌کردند، ولی برای خودم اصلاً. جالب اینکه اساسا هم نسلان من زیاد به فکر نمره نبودند. به راحتی غرورشان را نمی شکستند. از حرف من ناراحت نشوید. غروری داشتند که به آسانی آنرا خرج نمی کردند. نمی دانم چرا این وضع دارد عوض می شود. فضا کمی کودکانه شده است.

این مطلب را مجدداً بیان کردم تا متوجه معنی کلمه‌ی "غرور" شوید. به نظر من، این گونه درخواستهای خارج از عرف، فقط باعث کوچک شدن افراد می‌شود و هیچ منطقی هم پشت آن وجود ندارد. از همه‌ی اینها که بگذریم، همانگونه که همیشه آخر ترم در کلاسهایم نیز بیان می‌‌کنم، همه ی این درخواستها از نظر محتوایی مشابه یکدیگرند: مشروطی، فوت بستگان، سر کار رفتن و انواع دیگر ... و هر ترم نیز به شوخی می‌گویم که "چرا همه‌ی حوادث و بلایای طبیعی و غیر طبیعی، آخر ترم و درست موقعی که شخص باید همه‌ی حواسش را درگیر درس کند، بر سرش نازل می‌شود؟!!!"

در حاشیه عرض کنم که یکی از دوستان لطف کرده و مطلب طنزی را در مورد شیوه‌های جدید نامه‌نویسی برایم ایمیل کرده‌اند، که انشاءالله در اولین زمان ممکن، آن را پست خواهم کرد.

دانشجوی گرامی!

همه‌ی ما روزی بی‌سواد بودیم و توانایی خواندن و نوشتن نداشتیم. پله پله از کلاس اول ابتدایی شروع کردیم و بالا آمدیم.

اگر یادتان باشد، آن موقع همه‌مان در نوشتن کلماتی مثل "صابون، لذیذ، خانواده، خواهر و ..." اشتباه می‌کردیم ... چرا؟ چون همه ی این کلمه‌ها، به نوعی استثنایی هستند!

اما به مرور زمان، املای صحیح این کلمات در ذهنمان نقش بست. بالاتر که آمدیم، به ما اصول نگارش و درست نویسی آموزانده شد.

حال من از شما سؤالی دارم! چرا من دانشجو نباید املای صحیح کلمه‌ای را بلد باشم؟ مگر من قشر فرهیخته‌ی این جامعه نیستم؟ مگر من تحصیلکرده نیستم؟ مگر قرار نیست من عنوان مهندس را یدک بکشم؟ مگر قرار نیست فردا من در جایی مشغول به کار شوم؟ آیا فردای روزگار نیاز ندارم نامه‌ای رسمی را نگارش کنم؟ نامه‌ای که اگر در آن غلط املایی وجود داشته باشد، نتیجه‌اش فقط و فقط پوزخندی است که هر کسی نثارم می‌کند!

چرا من نباید آنقدر باسواد باشم که بدانم در زبان پارسی هیچ کلمه‌ای تنوین نمی‌گیرد، و به همین دلیل کلمه‌ی "گاهاً" از بیخ و بن بی‌معنی است! چرا من نباید بدانم معنای اصطلاحی بالا بردن نمره، "ارفاق" است و نه "ارفاغ" ؟

دوست عزیز!

طبیعی است که هر دانشجویی در یادگیری برخی درسها پرتوان باشد و در درس دیگر، ضعیف! این مطلب در مورد من نیز صدق می‌کند. اما از من به عنوان یک دانشجو انتظار نمی‌رفت در برگه‌های امتحانی‌ام، اشتباهاتی را مرتکب شوم که مطالب آن را در دوران مدرسه خوانده‌ام! به جرأت عرض می‌کنم که هیچ‌ اشتباه آنچنانی نیز نداشته‌ام.

چرا من دانشجو در درس ریاضی، باید در عمل ضرب دو کسر مرتکب اشتباه شوم؟ آیا این اشتباه، نشان از کم‌سوادی من ندارد؟ اگر مسأله‌ی مربوط به درس فعلی را غلط حل کنم، این قابل قبول است! به هر حال، درس جدید بوده و تازه با آن آشناشده ام. اما مثلاً جمع دو چند جمله‌ای را در کلاس اول دبیرستان خوانده‌ایم و خوشبختانه برای تمام رشته‌ها، مشترک بوده است، چه ریاضی، چه تجربی و چه فنی یا کار دانش...

حال شما قضاوت کنید! آیا این خرده‌گیریهای من به دانشجویانم، بی‌خودی است؟ آیا درست نویسی انتظار زیادی است؟ آیا این، به تمسخر گرفتن است یا باید به آن خندید؟ به خدا وقتی این‌ مطالب را می‌خواندم، به‌حای خنده، عصبانیت بر چهره‌ام می‌نشیند.شاید شما کمی لبخند بزنید، اما حتی الان که مشغول نوشتن هستم، از یادآوری آنها، خجالت می‌کشم!

اما خیالم راحت است که در اینجا، مشکل از من نیست و من در ارتکاب آنها، گناهی ندارم.

پاسخ به یک اعتراض

مطالب مشابه :

اعتراض به نمره ارزیابی گروه زمین شناسی

نحوه اعتراض به نمره خود

نامه اعتراض به آزمون طراحی معماری نظام مهندسی شهریور 91

نحوه اعتراض به نمره خود

نامه استاد قرآنی به حدادعادل در اعتراض به تقدیر از برنامه‌های سیما

اعتراض به نمره آیلتس؟

پاسخ به یک اعتراض

نامه اعتراض کانون سردفتران و دفتریاران به شرکت پرداخت الکترونیک سامان

قابل توجه دانشجویان عزیر (نحوه اعتراض به نمره خود ؟)

تمدید مهلت ثبت نمره میان ترم پیام نور در نیمسال دوم