شعر محلی سعدآبادی

ای صاحب دنیا و دین ، ای خالق هستی خدا

دنیا خراب آبی بگو، تا حجتت جَل تر بیا

برج عدالت رُومبِسه ، اوضاع حق واچُومبِسه

رحم و مروت عمریه وابیدنه مِث کیمیا

مردونگی وابیده کم ، جِی شادیه پُر کِرده غم

مردم دِنیسِن فکر هم ، تو عیش و تو وقت عزا

فرضاً یه جِی مرده کسی،سیش می کنن شیون بسی

ده خونه اوتِی تَر هَسِی،دست پُوی گُله میلِن حنا

رونق گرفته کار بد ، رد کِرده بدجنسی ز حد

تا جِی که وَر هم نِمتَرِن زِندِی کَنِن چَن تا کُکا

آینده سازَل مملکت ، پاک ترک کردن میز و کَت

جِی کسب علم و معرفت ، اُفتادنه دیندِی خطا

هیچ رحم و هیچ انصاف نی،صد دل یه دل توش صاف نی

اسلامِمون جز لاف نی،نومی فقط وَش موندِه جا

پا بِل تو بازار و بین ، سِی کن چه ذاتی مؤمنین

گوش می برن صب تا پسین ، اما یواش و بی صدا

بزّاز مکّار دغل، متری نهاده زیر بغل

مِث طلحه تو جنگ جمل سی کشتن خلق خدا

بقال اگه حالش خَشه،رنگش وَه سرخی مِث تَشه

مال چند برابر می کشه ، ری جنس و میندازش وَه ما

بدتر وَه هَمَش زرگری استاد فن گوش بری

می بُرّه گوش مشتری ، طوری که تُپ خینِش نیا

رفتم دَمِ خیلی دُکون ، دیدُم بسی جنس گرون

امّا به جون همه مون ، نِیدُم گرون تر از دوا

بدتر وَه وضعِ خونَمون، اوضاع داروخونَمون

باور کُنیتون بَهزِشه عطاری کَل عبداله

مانَل بشر نیسیم شَریم ، والّا وَه غولََک بدتریم

سر دوس و دشمن می بُریم ، سی مال دنیای بی وفا

اآخر یه روزی آسمون ، سی محض کار زشتمون

وِیبو مثِ آتشفشون ، سیمون بلا پس هم میا

حالُم خراب و دَرهَمه ، پُر تا پُرِ لارُم غمِه

هر چی بُگُم بازم کمه ، از کار و بارِل ناروا

طالب وَه زورِ شعر و گِپ کِی راس وِیمبو دسِ چپ

فعلاً حقیقت کرده تَپ،تا ببین چه می خوا وَش خدا .

سید طالب هاشمی