| غزل شماره 165 تعداد ابيات 1 - 8 |
| زاهد خلوت نشين دوش به ميخانه شد |
از سر پيمان برفت با سر پيمانه شد |
| صوفى مجلس كه دى جام و قدح مى شكست |
باز به يك جرعه مى عاقل و فرزانه شد |
| شاهد عهد شباب آمده بودش بخواب |
باز به پيرانه سر عاشق و ديوانه شد |
| معبچه اى مى گذشت راهزن دين و دل |
در پى آن آشنا از همه بيگانه شد |
| آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت |
چهره ء خندان شمع آفت پروانه شد |
| نرگس ساقى بخواند آيت افسونگرى |
حلقه ء اوراد ما مجلس افسانه شد |
| گريه ء شام و سحر شكر كه ضايع نگشت |
قطره ء باران ما گوهر يك دانه شد |
| منزل حافظ كنون بارگه پادشاست |
| دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد |
| غزل شماره 166 تعداد ابيات 1 - 9 |
| دوش از جناب آصف پيك بشارت آمد |
كز حضرت سليمان عشرت اشارت آمد |
| خاك وجود ما را از آب ديده گل كن |
ويران سراى دل را گاه عمارت آمد |
| اين شرح بى نهايت كز زلف يار گفتند |
حرفيست از هزاران كاندر عبارت آمد |
| عيبم بپوش زنهار اى خرقه ء مى آلود |
كان پاك پاكدامن بهر زيارت آمد |
| امروز جاى هر كس پيدا شود ز خوبان |
كان ماه مجلس افروز اندر صدارت آمد |
| بر تخت جم كه تاجش معراج آسمانست |
همت نگر كه مورى با آن حقارت آمد |
| از چشم شوخش اى دل ايمان خود نگهدار |
كان جادوى كمانكش بر عزم غارت آمد |
| درياست مجلس او درياب وقت و درياب |
هان اى زيان رسيده وقت تجارت آمد |
| آلوده اى تو حافظ فيضى ز شاه درخواه |
| كان عنصر سماحت بهر طهارت آمد |
| غزل شماره 167 تعداد ابيات 1 - 7 |
| عشق تو نهال حيرت آمد |
وصل توكمال حيرت آمد |
| بس غرقه ء حال وصل كاخر |
هم بر سر حال حيرت آمد |
| يك دل بنما كه در ره او |
بر چهره نه خال حيرت آمد |
| نه وصل بماند و نه واصل |
آنجا كه خيال حيرت آمد |
| از هر طرفى كه گوش كردم |
آواز سؤ ال حيرت آمد |
| شد منهزم از كمال عزت |
آن را كه جلال حيرت آمد |
| سر تا قدم وجود حافظ |
| در عشق نهال حيرت آمد |
| غزل شماره 168 تعداد ابيات 1 - 8 |
| در نمازم خم ابروى تو با ياد آمد |
حالتى رفت كه محراب به فرياد آمد |
| از من اكنون طمع صبر و دل و هوش مدار |
كان تحمل كه تو ديدى همه بر باد آمد |
| باده صافى شد و مرغان چمن مست شدند |
موسم عاشقى و كار به بنياد آمد |
| بوى بهبود ز اوضاع جهان مى شنوم |
شادى آورد گل و باد صبا شاد آمد |
| اى عروس هنر از بخت شكايت منما |
حجله ء حسن بياراى كه داماد آمد |
| دلفريبان نباتى همه زيور بستند |
دلبر ماست كه با حسن خداداد آمد |
| زير بارند درختان كه تعلق دارند |
اى خوشا سرو كه از بار غم آزاد آمد |
| مطرب از گفته ء حافظ غزلى نغز بخوان |
| تا بگويم كه ز عهد طربم ياد آمد |
| غزل شماره 169 تعداد ابيات 1 - 7 |
| مژده اى دل كه دگر باد صبا باز آمد |
هدهد خوش خبر از طرف سبا باز آمد |
| بركش اى مرغ سحر نغمه ء داودى باز |
كه سليمان گل از باد هوا باز آمد |
| عارفى كو كه كند فهم زبان سوسن |
تا بپرسد كه چرا رفت و چرا باز آمد |
| مردمى كرد و كرم بخت خداداد به من |
كان بت ماه رخ از راه وفا باز آمد |
| لاله بوى مى نوشين بشنيد از دم صبح |
داغ دل بود به اميد دوا باز آمد |
| چشم من در ره اين قافله ء راه بماند |
تا به گوش دلم آواز درا باز آمد |
| گرچه حافظ در رنجش زد و پيمان بشكست |
| لطف او بين كه به لطف از در ما باز آمد |
| غزل شماره 170 تعداد ابيات 1 - 8 |
| صبا به تهنيت پير مى فروش آمد |
كه موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد |
| هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاى |
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد |
| تنور لاله چنان برفروخت باد بهار |
كه غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد |
| به گوش هوش نيوش از من و به عشرت كوش |
كه اين سخن سحر از هاتفم به گوش آمد |
| ز فكر تفرقه باز آى تا شوى مجموع |
به حكم آن كه چو شد اهرمن سروش آمد |
| ز مرغ صبح ندانم كه سوسن آزاد |
چه گوش كرد كه باده زبان خموش آمد |
| چه جاى صحبت نامحرم است مجلس انس |
سر پياله بپوشان كه خرقه پوش آمد |
| ز خانقاه به ميخانه مى رود حافظ |
| مگر ز مستى زهد ريا به هوش آمد؟ |
| غزل شماره 171 تعداد ابيات 1 - 8 |
| سحرم دولت بيدار به بالين آمد |
گفت برخيز كه آن خسرو شيرين آمد |
| قدحى دركش و سرخوش به تماشا بخرام |
تا ببينى كه نگارت به چه آئين آمد |
| مژدگانى بده اى خلوتى نافه گشاى |
كه ز صحراى ختن آهوى مشكين آمد |
| گريه آبى به رخ سوختگان باز آورد |
ناله فريادرس عاشق مسكين آمد |
| ساقيا مى بده و غم مخور از دشمن و دوست |
كه به كام دل ما آن بشد و اين آمد |
| رسم بدعهدى ايام چو ديد ابر بهار |
گريه اش بر سمن و سنبل و نسرين آمد |
| مرغ دل باز هوادار كمان ابروئى است |
اى كبوتر نگران باش كه شاهين آمد |
| چون صبا گفته ء حافظ بشنيد از بلبل |
| عنبر افشان به تماشاى رياحين آمد |
| غزل شماره 172 تعداد ابيات 1 - 8 |
| اى پسته ء تو خنده زده بر حديث قند |
مشتاقم از براى خدا يك شكر بخند |
| طوبى ز قامت تو نيارد كه دم زند |
زين قصه بگذرم كه سخن مى شود بلند |
| خواهى كه بر نخيزدت از ديده رود خون |
دل در هواى صحبت رود كسان مبند |
| گر جلوه مى نمائى و گر طعنه مى زنى |
ما نيستيم معتقد شيخ خودپسند |
| ز آشفتگى حال من آگاه كى شود |
آن را كه دل نگشت گرفتار اين كمند |
| بازار شوق گرم شد آن سر و قد كجاست |
تا جان خود بر آتش رويش كنم سپند |
| جائى كه يار ما بشكر خنده دم زند |
اى پسته كيستى تو خدا را دگر مخند |
| حافظ چو ترك غمزه تركان نمى كنى |
| دانى كجاست جاى تو؟ خوارزم يا خجند |
| غزل شماره 173 تعداد ابيات 1 - 7 |
| بعد ازين دست من و دامن آن سرو بلند |
كه به بالاى چماناز بن و بيخم بر كند |
| حاجت مطرب و مى نيست تو برقع بگشا |
كه به رقص آوردم آتش رويت چو سپند |
| هيچ روئى نشود آينه ء حجله ء بخت |
مگر آن روى كه مالند بر آن سم سمند |
| گفتم اسرار غمت هر چه بود گو مى باش |
صبر ازين بيش ندارم چه كنم تا كى و چند |
| مكش آن آهوى مشكين مرا اى صياد |
شرم از آن چشم سيه دار و مبندش به كمند |
| من خاكى كه ازين در نتوانم برخاست |
از كجا بوسه زنم بر لب آن قصر بلند |
| باز مستان دل از آن گيسوى مشكين حافظ |
| زانكه ديوانه همان به كه بود اندر بند |
| غزل شماره 174 تعداد ابيات 1 - 10 |
| نه هر كه چهره بر افروخت دلبرى داند |
نه هر كه آينه سازد سكندرى داند |
| نه هر كه طرف كله كج نهاد و تند نشست |
كلاهدارى و آيين سرورى داند |
| هزار نكته باريكتر ز مو اين جاست |
نه هر كه سر بتراشد قلندرى داند |
| تو بندگى چو گدايان به شرط مزد مكن |
كه دوست خود روش بنده پرورى داند |
| غلام همت آن رند عافيت سوزم |
كه در گداصفتى كيمياگرى داند |
| وفا و عهد نكو باشد ار بياموزى |
و گرنه هر كه تو بينى ستمگرى داند |
| به قد و چهره هر آن كس كه شاه خوبان شد |
جهان بگيرد اگر دادگسترى داند |
| بباختم دل ديوانه و ندانستم |
كه آدمى بچه اى شيوه ء پرى داند |
| مدار نقطه ء بينش ز خال تست |
مرا كه قدر گوهر يك دانه جوهرى داند |
| ز شعر دلكش حافظ كسى بود آگاه |
| كه لطف طبع و سخن گفتن درى داند |
| غزل شماره 175 تعداد ابيات 1 - 11 |
| هر كه شد محرم دل در حرم يار بماند |
وانكه اين كارند انست در انكار بماند |
| اگر از پرده برون شد دل من عيب مكن |
شكر ايزد كه نه در پرده ء پندار بماند |
| صوفيان واستدند از گرو مى همه رخت |
دلق ما بود كه در خانه ء خمار بماند |
| محتسب شيخ شد و فسق خود از ياد ببرد |
قصه ء ماست كه در هر سر بازار بماند |
| داشتم دلقى و صد عيب مرا مى پوشيد |
خرقه رهن مى و مطرب شد و رنار بماند |
| جز دل من كز ازل تا به ابد عاشق رفت |
جاودان كس نشنيديم كه در كار بماند |
| هر مى لعل كز آن دست بلورين ستديم |
آب حسرت شد و در چشم گهر بار بماند |
| از صداى سخن عشق نديدم خوشتر |
يادگارى كه درين گنبد دوار بماند |
| گشت بيمار كه چون چشم تو گردد نرگس |
شيوه ء او نشدش حاصل و بيمار بماند |
| بر جمال تو چنان صورت چين حيران شد |
كه حديثش همه جا بر در و ديوار بماند |
| به تماشاگه زلفش دل حافظ روزى |
| شد كه باز آيد و جاويد گرفتار بماند |
| غزل شماره 176 تعداد ابيات 1 - 9 |
| رسيد مژده كه ايام غم نخواهد ماند |
چنان نماند و چنين نيز هم نخواهد ماند |
| من ار چه در نظر يار خاكسار شدم |
رقيب نيز چنين محترم نخواهد ماند |
| چو پرده دار به شمشير مى زند همه را |
كسى مقيم حريم حرم نخواهد ماند |
| چه جاى شكر و شكايت ز نقش نيك و بدست |
چو بر صحيفه هستى رقم نخواهد ماند |
| سرود مجلس جمشيد گفته اند اين بود |
كه جام باده بياور كه جم نخواهد ماند |
| توانگرا دل درويش خود به دست آور |
كه مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند |
| برين رواق زبر جد نوشته اند به زر |
كه جز نكوئى اهل كرم نخواهد ماند |
| غنيمتى شمر اى شمع وصل پروانه |
كه اين معامله تا صبحدم نخواهد ماند |
| ز مهربانى جانان طمع مبر حافظ |
| كه نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند |
| غزل شماره 177 تعداد ابيات 1 - 9 |
| حسب حالى ننوشتيم و شد ايامى چند |
محرمى كو كه فرستم به تو پيغامى چند |
| ما بدان مقصد عالى نتوانيم رسيد |
هم مگر پيش نهد لطف شما گامى چند |
| چون مى از خم به سبو رفت و گل افكند نقاب |
فرصت عيش نگه دار و بزن جامى چند |
| قند آميخته با گل نه علاج دل ماست |
بوسه اى چند برآميز به دشنامى چند |
| زاهد از كوچه رندان به سلامت بگذر |
تا خرابت نكند صحبت بد نامى چند |
| عيب مى جمله چو گفتى هنرش نيز بگوى |
نفى حكمت مكن از بهر دل عامى چند |
| اى گدايان خرابات خدا يار شماست |
چشم انعام مداريد ز انعامى چند |
| پير ميخانه چه خوش گفت به دردى كش خويش |
كه مگو حال دل سوخته با خامى چند |
| حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت |
| كامگارا نظرى كن سوى ناكامى چند |
| غزل شماره 178 تعداد ابيات 1 - 8 |
| دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند |
و اندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند |
| بيخود از شعشعه ء پر تو ذاتم كردند |
باده از جام تجلى صفاتم دادند |
| چه مبارك سحرى بود و چه فرخنده شبى |
آن شب قدر كه اين تازه براتم دادند |
| من اگر كامروا گشتم و خوشدل چه عجب |
مستحق بودم و اين ها به زكاتم دادند |
| هاتف آن روز به من مژده ء اين دولت داد |
كه بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند |
| بعد ازين روى من و آينه ء وصف جمال |
كه در آن جا خبر از جلوه ء ذاتم دادند |
| اين همه شهد و شكر كز سخنم مى ريزد |
اجر صبريست كز آن شاخ نباتم دادند |
| همت حافظ و انفاس سحر خيزان بود |
| كه ز بند غم ايام نجاتم دادند |
| غزل شماره 179 تعداد ابيات 1 - 7 |
| دوش ديدم كه ملائك در ميخانه زدند |
گل آدم بسرشتند و به پيمانه زدند |
| ساكنان حرم ستر و عفاف ملكوت |
با من راه نشين باده ء مستانه زدند |
| شكر آن را كه ميان من و او صلح افتاد |
صوفيان رقص كنان ساغر شكرانه زدند |
| آسمان بار امانت نتوانست كشيد |
قرعه ء كار به نام من ديوانه زدند |
| آتش آن نيست كه از شعله او خندد شمع |
آتش آنست كه در خرمن پروانه زدند |
| جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه |
چون نديدند حقيقت ره افسانه زدند |
| كس چو حافظ نگشاد از رخ انديشه نقاب |
| تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند |
| غزل شماره 180 تعداد ابيات 1 - 7 |
| نقدها را بود آيا كه عيارى گيرند |
تا همه صومعه داران پى كارى گيرند |
| مصلحت ديد من آنست كه ياران همه كار |
بگذارند و خم طره ء يارى گيرند |
| خوش گرفتند حريفان سر زلف ساقى |
گر فلكشان بگذارد كه قرارى گيرند |
| قوت بازوى پرهيز به خوبان مفروش |
كه درين خيل حصارى به سوارى گيرند |
| يارب اين بچه ء تركان چه دليرند به خون |
كه به تير مژه هر لحظه شكارى گيرند |
| رقص بر شعر تر و ناله ء نى خوش باشد |
خاصه رقصى كه در آن دست نگارى گيرند |
| حافظ ابناى زمان را غم مسكينان نيست |
| زين ميان گر بتوان به كه كنارى گيرند |
| غزل شماره 181 تعداد ابيات 1 - 8 |
| گر مى فروش حاجت رندان روا كند |
ايزد گنه ببخشد و دفع بلا كند |
| ما را كه درد عشق و بلاى خمار كشت |
يا وصل دوست يا مى صافى دوا كند |
| مطرب بساز عود كه كس بى اجل نمرد |
وانكو نه اين ترانه سرايد خطا كند |
| ساقى به جام عدل بده باده تا گدا |
غيرت نياورد كه جهان پر بلا كند |
| حقا كزين غمان برسد مژده ء امان |
گر سالكى به عهد امانت وفا كند |
| گر رنج پيش آيد و گر راحت اى حكيم |
نسبت مكن به غير كه اين ها خدا كند |
| در كارخانه اى كه ره علم و عقل نيست |
فهم ضعيف راى فضولى چرا كند |
| جان رفت در سر مى و حافظ به عشق سوخت |
| عيسى دمى كجاست كه احياى ما كند |
| غزل شماره 182 تعداد ابيات 1 - 7 |
| دلا بسوز كه سوز تو كارها بكند |
نياز نيم شبى دفع صد بلا بكند |
| تو با خداى خود انداز كار و دل خوش دار |
كه رحم اگر نكند مدعى خدا بكند |
| عتاب يار پريچهره عاشقانه بكش |
كه يك كرشمه تلافى صد جفا بكند |
| طبيب عشق مسيحا دمست و مشفق ليك |
چو درد در تو نبيند كه را دوا بكند |
| ز ملك تا ملكوتش حجاب بردارند |
هر آن كه خدمت جام جهان نما بكند |
| ز بخت خفته ملولم بود كه بيدارى |
به وقت فاتحه ء صبح يك دعا بكند |
| بسوخت حافظ و بوئى به زلف يار نبرد |
| مگر دلالت اين دولتش صبا بكند |
| غزل شماره 183 تعداد ابيات 1 - 7 |
| مرا به رندى و عشق آن فضول عيب كند |
كه اعتراض بر اسرار علم غيب كند |
| كمال سحر محبت ببين نه نقص گناه |
كه هر كه بى هنر افتد نظر به عيب كند |
| ز عطر حور بهشت آن نفس برآيد بوى |
كه خاك ميكده ء ما عبير جيب كند |
| چنان زند ره اسلام غمزه ء ساقى |
كه اجتناب ز صهبا مگر صهيب كند |
| كليد گنج سعادت قبول اهل دلست |
مباد آن كه درين نكته شك و ريب كند |
| شبان وادى ايمن گهى رسد به مراد |
كه چند سال به جان خدمت شعيب كند |
| ز ديده خون بچكاند فسانه ء حافظ |
| چو ياد وقت زمان شباب و شيب كند |
| غزل شماره 184 تعداد ابيات 1 - 9 |
| طاير دولت اگر باز گذارى بكند |
يار باز آيد و با وصل قرارى بكند |
| ديده را دستگه در و گهر گرچه نماند |
بخورد خونى و تدبير نثارى بكند |
| شهر خاليست ز عشاق بود كز طرفى |
مردى از خويش برون آيد و كارى بكند |
| كسى نيارد بر او دم زند از قصه ء ما |
مگرش باد صبا گوش گذارى بكند |
| داده ام باز نظر را به تذورى پرواز |
باز خواند مگرش نقش و شكارى بكند |
| كو كريمى كه ز بزم طربش غمزده اى |
جرعه اى دركشد و دفع خمارى بكند |
| يا وفا يا خبر وصل تو يا مرگ رقيب |
بود آيا كه فلك زين دو سه ، كارى بكند |
| دوش گفتم بكند لعل لبش چاره ء من ؟ |
هاتف غيب ندا داد كه آرى بكند |
| حافظا گر نروى از در او هم روزى |
| گذرى بر سرت از گوشه كنارى بكند |
| غزل شماره 185 تعداد ابيات 1 - 8 |
| كلك مشكين تو روزى كه ز ما ياد كند |
ببرد اجر دو صد بنده كه آزاد كند |
| قاصد منزل سلمى كه سلامت بادش |
چه شود گر به سلامى دل ما شاد كند |
| يارب اندر دل آن خسرو شيرين انداز |
كه به رحمت گذرى بر سر فرهاد كند |
| حاليا عشوه ء ناز تو ز بنيادم برد |
تا دگر باره حكيمانه چه بنياد كند |
| امتحان كن كه بسى گنج مرادت بدهند |
گر خرابى چو مرا لطف تو آباد كند |
| شاه را به بود از طاعت صد ساله و زهد |
قدر يك ساعته عمرى كه درو داد كند |
| گوهر پاك تو از مدحت ما مستغنى است |
فكر مشاطه چه با حسن خداداد كند |
| ره نبرديم به مقصود خود اندر شيراز |
| خرم آن روز كه حافظ ره بغداد كند |
| غزل شماره 186 تعداد ابيات 1 - 9 |
| آن كيست كز روى كرم با من وفادارى كند |
بر جاى بد كارى چو من يك دم نكوكارى كند |
| اول به بانگ ناى و نى آرد به دل پيغام وى |
وانگه به يك پيمانه مى با من وفادارى كند |
| پشمينه پوش تندخو از عشق نشنيدست بو |
از مستيش رمزى بگو تا ترك هشيارى كند |
| دلبر كه جان فرسود ازو كام دلم نگشود ازو |
نوميد نتوان بود ازو باشد كه دلدارى كند |
| گفتم گره نگشوده ام زان طره تا من بوده ام |
گفتا منش فرموده ام تا با تو طرارى كند |
| چون من گداى بى نشان مشكل بود يارى چنان |
سلطان كجا عيش نهان با رند بازارى كند |
| زان طره ء پرپيچ و خم سهلست اگر بينم ستم |
از بند و زنجيرش چه غم هركس كه عيارى كند |
| با چشم پر نيرنگ او حافظ مكن آهنگ او |
| كان طره ء شبرنگ او بسيار طرارى كند |
| غزل شماره 187 تعداد ابيات 1 - 10 |
| سرو چمان من چرا ميل چمن نمى كند |
همدم گل نمى شود ياد سمن نمى كند |
| تا دل هرزه گرد من رفت به چين زلف |
او زان سفر دراز خود عزم وطن نمى كند |
| چون ز نسيم مى شود زلف بنفشه پر شكن |
وه كه دلم چه ياد از آن عهدشكن نمى كند |
| دل به اميد روى او همدم جان نمى شود |
جان به هواى كوى او خدمت تن نمى كند |
| پيش كمان ابرويش لابه همى كنم ولى |
گوش كشيده است از آن گوش به من نمى كند |
| دى گله اى ز طره اش كردم و از سر فسوس |
گفت كه اين سياه كج گوش به من نمى كند |
| ساقى سيم ساق من گر همه درد مى دهد |
كيست كه تن چو جام مى جمله دهن نمى كند |
| با همه عطف دامنت آيدم از صبا عجب |
كز گذر تو خاك را مشك ختن نمى كند |
| كشته ء غمزه ء تو شد حافظ ناشنيده پند |
| تيغ سزاست هر كه را درد سخن نمى كند |
| غزل شماره 188 تعداد ابيات 1 - 11 |
| در نظر بازى ما بيخبران حيرانند |
من چنينم كه نمودم دگر ايشان دانند |
| عاقلان نقطه پرگار وجودند ولى |
عشق داند كه درين دايره سرگردانند |
| گر شوند آگه از انديشه ء ما مغبچگان |
بعد ازين خرفه ء صوفى به گرو نستانند |
| جلوه گاه رخ او ديده ء من تنها نيست |
ماه و خورشيد همين آينه مى گردانند |
| وصل خورشيد به شب پره ء اعمى نرسد |
كه در آن آينه صاحب نظران حيرانند |
| مفلسانيم و هواى مى و مطرب داريم |
آه اگر خرقه ء پشمين به گرو بستانند |
| عهد ما با لب شيرين دهنان بست خدا |
ما همه بنده و اين قوم خداوندانند |
| لاف عشق و گله از يار زهى لاف دروغ |
عشقبازان چنين مستحق هجرانند |
| مگرم چشم سياه تو بياموزد كار |
ور نه مستورى و مستى همه كس نتوانند |
| گر به نزهتگه ارواح برد بوى تو باد |
عقل و جان گوهر هستى به نثار افشانند |
| زاهد ار رندى حافظ نكند فهم چه شد |
| ديو بگريزد از آن قوم كه قرآن خوانند |
| غزل شماره 189 تعداد ابيات 1 - 8 |
| سمن بويان غبار غم چو بنشينند بنشانند |
پرى رويان قرار از دل چو بستيزند بستانند |
| به فتراك جفا دلها چو بر بندند بر بندند |
ز زلف عنبرين جانها چو بگشايند بفشانند |
| به عمرى يك نفس با ما چو بنشينند بر خيزند |
نهال شوق در خاطر چو بر خيزند بنشانند |
| سرشك گوشه گيران را چو دريابند دريابند |
رخ مهر از سحرخيزان نگردانند اگر دانند |
| ز چشمم لعل رمانى چو مى خندند مى بارند |
ز رويم راز پنهانى چو مى بينند مى خوانند |
| دواى درد عاشق را كسى كو سهل پندارد |
ز فكر آنان كه در تدبير درمانند درمانند |
| درين حضرت چو مشتاقان نياز آرند ناز آرند |
كه با اين درد اگر در بند درمانند درمانند |
| چو منصور از مراد آنانكه بر دارند بر دارند |
| بدين درگاه حافظ را چو مى خوانند مى رانند |
| غزل شماره 190 تعداد ابيات 1 - 9 |
| غلام نرگس مست تو تاج دارانند |
خراب باده لعل تو هوشيارانند |
| بزير زلف دو تا چون گذر كنى بنگر |
كه از يمين و يسارت چه بيقرارانند |
| گذار كن چو صبا بر بنفشه زار و ببين |
كه از تطاول زلفت چه سوگوارانند |
| نه من بر آن گل عارض غزل سرايم و بس |
كه عندليب تو از هر طرف هزارانند |
| ترا صبا و مرا آب ديده شد غماز |
و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند |
| تو دستگير شو اى خضر پى خجسته كه من |
پياده مى روم و همرهان سوارانند |
| بيا به ميكده و چهره ارغوانى كن |
مرو به صومعه كانجا سياهكارانند |
| نصيب ماست بهشت اى خداشناس برو |
كه مستحق كرامت گناهكارانند |
| خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد |
| كه بستگان كمند تو رستگارانند |
| غزل شماره 191 تعداد ابيات 1 - 12 |
| آنان كه خاك را به نظر كيميا كنند |
آيا بود كه گوشه چشمى بما كنند |
| دردم نهفته به ز طبيبان مدعى |
باشد كه از خزانه ء غيبم دوا كنند |
| معشوق چون نقاب ز رخ در نمى كشد |
هركس حكايتى به تصور چرا كنند |
| چون حسن عاقبت نه به رندى و زاهديست |
آن به كه كار خود به عنايت رها كنند |
| بى معرفت مباش كه در من يزيد عشق |
اهل نظر معامله با آشنا كنند |
| حالى درون پرده بسى فتنه مى رود |
تا آن زمان كه پرده بر افتد چه ها كنند |
| مى خور كه صد گناه ز اغيار در حجاب |
بهتر ز طاعتى كه بروى ريا كنند |
| گر سنگ ازين حديث بنالد عجب مدار |
صاحبدلان حكايت دل خوش ادا كنند |
| پيراهنى كه آيد ازو بوى يوسفم |
ترسم برادران غيورش قبا كنند |
| بگذر به كوى ميكده تا زمره ء حضور |
اوقات خود ز بهر تو صرف دعا كنند |
| پنهان ز حاسدان بخودم خوان كه منعمان |
خير نهان براى رضاى خدا كنند |
| حافظ دوام وصل ميسر نمى شود |
| شاهان كم التفات بحال گدا كنند |
مطالب مشابه :
ادبیات اندرزی تعلیمی
شاهنامه ابيات بسياري را از زبان بزرگمهر و يا پادشاهان و نيز گفته هاي حكيمانه خود در
شعري منسوب به مرحوم حسين پناهي
آن چه بيش از همه در باب وي مشهور شده است ابيات و جملات نغز و حكيمانه اي است كه به وي منسوب
فردوسي و تشویش اذهان عموم
پشيماني از سرودن آن ابيات و جفا در حق محمود و اين چنين با تدبير حكيمانه سلطان لايزال
زیباترین جمله از کیست ؟ برگ 7
جملات قصار , كلام , سخنان مردان بزرگ , جملات حكيمانه , ام و بعضي از ابيات فريدالدين
چند غزل از حافظ
تا دگر باره حكيمانه چه بنياد كند غزل شماره 191 تعداد ابيات 1 - 12 : آنان كه خاك را به نظر كيميا
نمونه سوال دين و زندگي ( 2)
-2 كار حكيمانه چه كاري -5 اشاره به كداميك از دلايل ضرورت معاد دارد؟ و پيام ابيات
راههای رسیدن به شادی
مي‌توان يك زندگي حكيمانه و مطلوب از سه مولفه تشكيل شده است كه حافظ در ابيات معروف
اصول مشترک زیست معنوی:(سکوت)
(فايده‌اي در سكوت و خودداري از اظهار سخن حكيمانه نيست همانگونه دفتر اول، ابيات:
پروين اعتصامي
و همگان اشعار پروين را مي خوانند و وي را ستايش مي كنند و بسياري از ابيات حكيمانه و
5 - سخن بزرگان و نیکان
جملات كوتاه ، دانشمندان روانشناسی ، سخنان بزرگان و جملات حكيمانه ، جملات حكيمانه ، جملات
برچسب :
ابيات حكيمانه
