حافظ

دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود
تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه شهر آشوبی
جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

جان عشاق سپند رخ خود می دانست
و آتش چهره بدین کار برافروخته بود

گرچه می گفت که زارت بکشم می دیدم
که نهانش نظری با من دل سوخته بود

کفر زلفش ره دین می زد و آن سنگین دل
در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود

دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت
الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود

گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ
یارب این قدر شناسی ز که آموخته بود

حافظ

مطالب مشابه :

مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید (فروغ فرخزاد)

مولانا

قیصر امین پور

اشعاری در مورد ماه محرم و عاشورا (اس ام اس)

حافظ

بیوگرافی فروغ فرخزاد

اشعار روز نیمه شعبان و شعبانیه(اس ام اس،پیامک)