سفر به کرانه ی آب و آفتاب و آرامش ( مالدیو ) : بخش دهم

هنگام پروازمان از دوحه به سوی مالدیو در اقیانوس هند فرا رسید.

دیگر از فرودگاه دوحه خسته شده بودم. پنج ساعت نشستن بر صندلی و بی هدف گشتن در میان فری شاپ - که مرا با سه چهارم آن : مشروبات الکلی ، سیگار و لوازم آرایشی زنانه ، کاری نبوده و نیست - خسته کننده است؛ اما آن چه که مرا درمانده ساخته بود ، افسوس ژرف و جانکاهی بود که چرا چنین ترافیک ترانزیت هوایی بین امللی و درآمد سرشار آن باید از آن دوحه و دوبی باشد و تهران و اصفهان و شیراز و بندرعباس از آن محروم و نابرخوردار باشند.

نوستالژی خاطرات دوران کودکی ام از فرودگاه قدیم اصفهان ، در منتهی الیه جنوبی پل خواجو و خیابان فیض در ذهنم بارها و بارها مرور می شد که ما در ۱۹۷۵ چه داشتیم و اکنون این عرب ها دهه ها از ما به پیش افتاده اند و ما را در رسیدن به آن ها نه تنها شتاب نیست که درنگ و سستی و بی خیالی ای سترگ است !!

پاسپورت های مان چک شد و همراه با دیگر مسافران پرواز دوحه - ماله سوار هواپیمای خطوط هوایی القطریه شدیم. در هواپیما جز ما ، یک زن و شوهر جوان ایرانی دیگر هم بودند. نام هتل شان را که پرسیدیم ، نفسی به راحتی کشیدم.

مالدیو را از این رو برای سفر تابستانی مان برگزیده بودیم که برخلاف سفر نوروزی مان به تایلند ، تا آن جا که ممکن است از دیدن هم میهنان ارجمند و کردارهای شگفت بر انگیز بسیاری ( نه برخی ) شان محروم باشیم !! سواحل زیبای مدیترانه ای ترکیه و مارماریس را ، با وجود همه ی نوستالژی های دوران نوجوانی ۱۳۶۶ و ۱۳۶۷ من از همین رو کنار گذاشته بودیم.

البته من سفر هم میهنان به بانکوک ، پوکت و پاتایا را - ولو خانوادگی به همراه کودکان و نوجوانان شان - بسیار مثبت می دانم و به همه ی هم میهنان ارجمند که هم اکنون مشغول اندیشیدن برای برگزیدن جایگاه سفر زمستانی و نوروزی هستند ، به گونه ای جدی و پافشارانه پیشنهاد می نمایم. زیبایی طبیعت خداوندی ، همزیستی مسالمت بر انگیز ، آرامش و نوعدوستی ، و برنامه ریزی برای وجود سرگرمی های فراوان از جمله دلایل من برای چنین پیشنهادی هستند.

بیشتر پرسنل فرودگاه دوحه ، غیر عرب و از کشورهای گوناگون آسیایی - به ویژه آسیای جنوب شرقی بودند. بسیاری از آن ها تایلندی و سپس هندی و .....بودند.

شمار هواپیماهای خطوط هوایی قطرایرلاین - یا آن گونه که خود می نامند : القطریه - که من بر روی این جا و آن جای باند و پارکینگ فرودگاه دیدم ، بیش از چهل فروند بود. اغلب هواپیماهای خط هوایی قطرایرلاین در فرودگاه دوحه ، هم بوئینگ ۷۷۷ و آخرین مدل های ایرباس های سری ۳۰۰ بودند؛ یعنی واپسین و پیشرفته ترین مدل بوئینگ و ایرباس. پذیرایی و برخورد مهمان داران آن هم بسیار خوب و شایسته است.

همه ی این ها باز مرا به یاد خاطرات فراوانم از فرودگاه قدیمی اصفهان و نیز فرودگاه مهرآباد تهران در دهه ی ۱۹۷۰ میلادی ( ۱۳۵۰ خورشیدی ) می انداخت. همه ی این لحظات برای من با افسوس و اندوه و آه می گذشت.

هواپیما به سوی آسمان تیز و چابک پر کشید. برای پیاده شدن از خط هوایی القطریه ( قطرایرلاین ) شتاب داشتم. نه این که خط هوایی بدی باشد؛ از این رو در رسیدن به مالدیو و پیاده شدن از این خط هوایی عربی شتاب داشتم که بار افسوس و اندوه و آه بر سینه ام گران شده بود. مودهای برآمده از طرحواره های شناختی پر آب و رنگ ترین درون مایه ی شخصیتی ام : افسرده - منتقد ( دپرسیو پرسونالیتی ) بدجوری بالا آمده و گریبانم را گرفته بود.

به همین دلیل است که تاکنون از سفر به دوبی و امارات متحده ی عربی خودداری و پرهیز جدی نموده ام. توان قیاس آن ها با خودمان و تماشای دهه ها پیشی گرفتن شان از ما که زمانی سده ها از آنان جلوتر بوده ایم ، را نداشتم.

باز جای شکرش باقی ست که آدمی در سده های اول و دوم و سوم خورشیدی زندگی نمی کند !!! سه سده ای که سیاه ترین سده های تاریخ ایران زمین بوده و شادروان عبدالحسین زرین کوب تنها توان و جسارت آن یافته که به بخش اندکی از آن در کتاب ماندگار « دو قرن سکوت » خود اشاره نموده و برای مان همچون آیینه ی عبرت به یادگار بگذارد.

این نوشته ادامه دارد ..........

سفر به کرانه ی آب و آفتاب و آرامش ( مالدیو ) : بخش دهم

مطالب مشابه :

سفر به کرانه ی آب و آفتاب و آرامش ( مالدیو ) : بخش نهم

سفر به کرانه ی آب و آفتاب و آرامش ( مالدیو ) : بخش دهم

كودكان بيش‌فعال *** دكتر كتايون خوشابي *** فوق‌تخصص روانپزشكي كودكان و نوجوانان

ليست هنرستان هاي فنــي و حرفــــه اي و کاردانش(پسرانه و دخترانه منطقه 5 تهران)

فوبیا

انزال زودرس و روش های درمان آن

سوالات رایج پیرامون خودارضایی

دلتنگی و ناآرامی، در زمان نبودن

كودكان بيش‌فعال * دكتر كتايون خوشابي * فوق‌تخصص روانپزشكي كودكان و نوجوانان