نمره ميان ترم درس نظم(5)بخش(1) دانشجويان رشته ادبيات فارسي دانشگاه پيام نور رامسر

الف:اگر هوشمندی به معنی گرای
ب:نیاید به نزدیک دانا پسند
ج: که را دانش وجود و تقوی نبود
د:برو پاس درویش محتاج دار

که معنی بماند ز صورت بجای
شبان خفته و گرگ در گوسفند
به صورت درش هیچ معنی نبود
که شاه از رعیت بود تاجدار

الف:کسی خسبد آسوده در زیر گل
ب:رعیت چو بیخند و سلطان درخت
ج:غم­خویش­در­زندگی­خور که خویش        د:مکن تا توانی دل خلق ریش
         

که خسبند از او مردم آسوده دل
درخت، ای پسر، باشد از بیخ سخت
به مرده نپردازد از حرص خویش
وگر می‌کنی می‌کنی بیخ خویش

الف:زر و نعمت اکنون بده کان تست         
ب:اگر جاده‌ای بایدت مستقیم
ج:نخواهی که باشی پراگنده دل
د:طبیعت شود مرد را بخردی
         

که بعد از تو بیرون ز فرمان تست
ره پارسایان امیدست و بیم
پراگندگان را ز خاطر مهل
به امید نیکی و بیم بدی

الف:پریشان­کن امروز گنجینه چست ب:کسی­  گوی  ­دولت­  ز­­    دنیا برد
ج:گر این هر دو در پادشه یافتی
د:تو با خود ببر توشه خویشتن
                                    

که فردا کلیدش نه در دست تست
که با خود نصیبی به عقبی برد
در اقلیم و ملکش پنه یافتی
که شفقت نیاید ز فرزند و زن

الف:به­غمخوارگی­چون سرانگشت من
ب:که بخشایش آرد بر امیدوار
ج:مکن­بر­کف دست نه هرچه هست  د:گزند کسانش نیاید پسند
                                            

نخارد کس اندر جهان پشت من
به امید بخشایش کردگار
که فردا به دندان بری پشت دست
که ترسد که در ملکش آید گزند

الف:به پوشیدن ستر درویش کوش    
ب:وگر­در­سرشت­وی این خوی نیست
ج:مگردان غریب از درت بی نصیب
د:تو در پای بندی رضا پیش گیر
                                      

که ستر خدایت بود پرده پوش
در آن کشور آسودگی بوی نیست
مبادا که گردی به درها غریب
وگر یک سواره سر خویش گیر

الف:بزرگی رساند به محتاج خیر           
ب:کاخی در آن مرز و کشور مخواه
ج:به حال دل خستگان در نگر
د:یکی سیرت نیکمردان شنو
                        

که ترسد که محتاج گردد به غیر
که دلتنگ بینی رعیت ز شاه
که روزی دلی خسته باشی مگر
اگر نیکبختی و مردانه رو

الف:که شبلی ز حانوت گندم فروش
ب:بر آن مرد کندست دندان یوز
ج:نگه کرد و موری در آن غله دید
د:بدان را نوازش کن ای نیکمرد
                                                       

به ده برد انبان گندم به دوش
که مالد زبان بر پنیرش دو روز
که سرگشته هر گوشه‌ای می‌دوید
که سگ پاس دارد چو نان تو خورد

الف:ز­رحمت­بر او شب نیارست خفت
ب: لطفی که دیده‌ست پیل دمان
ج:مروت نباشد که این مور ریش
د:نه این ریسمان می‌برد با منش
                                          

به مأوای خود بازش آورد و گفت
نیارد همی حمله بر پیلبان
پراگنده گردانم از جای خویش
که احسان کمندی است در گردنش

الف:درون پراگندگان جمع دار                   
ب:چو باز آمد از عیش و بازی بجای
ج:چه خوش گفت فردوسی پاک زاد
د:میازار موری که دانه‌کش است
                                                

که جمعیتت باشد از روزگار
مرا دید و گفت ای خداوند رای
که رحمت بر آن تربت پاک باد
که­جان­دارد و جان شیرین خوش است

الف:بدو­گفتم­این ریسمان است و  بند 
ب:نبخشود بر حال پروانه شمع
ج:به ره در یکی پیشم آمد جوان
د:گرفتم ز تو ناتوان تر بسی است
                                                            

که می‌آرد اندر پیت گوسفند
نگه­کن­که چون سوخت در پیش جمع
بهتگ در پیش گوسفندی دوان
تواناتر از تو هم آخر کسی است

الف:یقین، مرد را دیده بیننده کرد      
ب:کز­این­پس­به­کنجی نشینم چو مور 
ج:زنخدان فرو برد چندی به جیب
د:نه بیگانه تیمار خوردش نه دوست
                         

شد و تکیه بر آفریننده کرد
که روزی نخوردند پیلان به زور
که بخشنده روزی فرستد ز غیب
چو­چنگش­رگ­و استخوان ماند و پوست